Κυριακή μετά τα Φώτα - «Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα»

«Ο ΛΑΟΣ Ο ΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ ΕΙΔΕ ΦΩΣ ΜΕΓΑ»

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὀ διάβολος ἀπό τόν ἑαυτό του εἶναι κακός,καί ὄχι διά ἡμᾶς ἔγινε κακός, διότι, ἐάν θελήσουμε, ἐμεῖς κερδίζουμε πολλά καλά, ἔστω καί μή θέλοντος αὐτοῦ. Χρειάζεται ἐντούτοις νά ὑπομένουμε στούς πειρασμούς μέ ἀνδρεία.

Τούς πειρασμούς παραχωρεῖ ὁ Θεός γιά νά γίνουμε δοκιμότεροι, ἀποφεύγοντας τήν ἁμαρτία, διώκοντες τήν δικαιοσύνην ὥστε νά μή κρημνισθοῦμε ἀπό τόν λογισμό τῆς ἰσοθεΐας, πού ὁδηγεῖ στήν ἀθεΐα, στό σκοτάδι, στή σκιά τοῦ θανάτου. «Ὁ Θεός πού εἶπε νά λάμψει τό φῶς μέσα ἀπ’ τό σκοτάδι, Αὐτός ἔλαμψε μέσα στίς καρδιές μας καί μᾶς φώτισε νά γνωρίσουμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ, στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ὅμως τόν θησαυρό αὐτό, μέσα σέ πήλινα δοχεῖα δηλαδή στά σώματά μας».[1]

Ὁ Χριστός ἔρχεται νά ἐπιβλέψει ἐπί τούς πιστεύοντας Αὐτόν καί νά λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου· νά φυλάξει καί ἰάσει ἡμᾶς ἀπό ταραχή καί ἀταξία τουτέστιν τήν ἁμαρτία. Κατώκησεν εἰς Καπερναούμ τήν παραθαλασσία, ἐν ὁρίοις Ζαβουλών καί Νεφθαλείμ, ὥστε νά χαράξει στίς καρδιές μας καί ἀνατείλει σ’ αὐτές ὁ Αὐγερινός- ὁ Νοῦς- στήν κατεξοχήν ἐργασία του καί μέσα στό Φῶς, στό μέγα Φῶς τοῦ Χριστοῦ· εἰ δυνατόν καί στίς ψυχές πάντων ἀνθρώπων.

Πραγματικά μέ τήν ἀνέκφραστη δύναμη τοῦ Πνεύματος, μέ τήν ἀνείπωτη πνευματική ἀντίληψη, ὁ νοῦς, ἀκούει  «τά ἄρρητα ρήματα»[2] καί βλέπει «τῶν ἀθεάτων τά κάλλη»· γεμίζει ὁλόκληρος μέ θαυμασμό, σάν ἄλλος ἐπίγειος ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, προσφέρει στό Θεό ὅλη τή κτίση μέ ἁγιασμό, σωφροσύνη, φρόνηση, ἀνδρεία, δικαιοσύνη· σπεύδει, καί ὁ ἴδιος μετέχει ὅλων τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀποδειχθεῖ ὅτι φέρει ἀκριβή τήν θεία εἰκόνα.Ἡ γνώση καί ἡ Σοφία τοῦ Λόγου, οἱ δύο δηλαδή ἀρετές πού στέκονται δίπλα στήν Φρόνηση, ἀπομακρύνουν ἀπό τόν νοῦν καί τήν καρδίαν, τήν «ἀκαθαρσία», «φρονεῖτε τά ἄνω» μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος.[3]Σαφῶς καί ἔχει δίκιο, σεβαστή γερόντισσα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν τονίζει ὅτι: Κάθε ἁμαρτία μέ τό κεντρί της ἐγχέει στήν ψυχή «τήν ἀκαθαρσία», ἀφοῦ ἡ τελευταία ἀποτελεῖ   τό αἷμα κάθε ἁμαρτίας.

Συνεπῶς ὁ λαός «ὁ καθήμενος ἐν σκότει» πού εἶναι ἡ ζωντανή δύναμη τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων, ὀφείλει καί πρέπει νά νεκρώσει ἐν Χριστῷ, «τήν ἀκαθαρσία» καί ἔτσι νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό σκότος τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου ὀριστικά καί ἀμετάκλητα. Αὐτή τήν διδασκαλία μᾶς φέρνει, μέ τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα, ὁ Χριστός.

Ἀδελφοί μου, ἄς ἐξετάσουμε τούς ἑαυτούς μας ὁ καθένας καί ἄς πάψουμε νά αὐξάνουμε εἰς τά ἁμαρτήματα· ἄλλα ἐλαφρύτερα καί ἄλλα βαρύτερα πού στό τέλος τέλος εἶναι ἄξια κολάσεως. Ἐντούτοις, θαρσεῖτε. Ἡ κακή ἕξη τῆς ψυχῆς, αὐτή, νεκρώνεται ὅταν θανατώσουμε τούς δημιουργούς της, τήν ἁμαρτία δηλαδή καί πίσω ἀπό αὐτήν τά ἀκάθαρτα πνεύματα.

Αὐτό μποροῦμε νά τό ἐπιτύχουμε μέ τήν «πανοπλία τοῦ Θεοῦ», ἤτοι τίς θεῖες ἀρετές.[4] Ὁ Ἄγιος Ἀπόστολος τονίζει, στούς θέλοντας σωθῆναι «ἰσχυροί ἐστε[…] καί νενικήκατε τόν πονηρόν»[5]. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ὀφείλει νά νεκρώσει «τήν κακήν ἐπιθυμίαν». Ἡ κακή ἐπιθυμία εἶναι ἡ ἔκφρασις τῆς φιλαμαρτήμονος βουλήσεως· «ἐπιθυμία τῆς σαρκός, ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν, ἀλαζονία τοῦ βίου».

Ὄντως, ἁγία γερόντισσα, σκοτάδι βαθύ καί ἀπύθμενο τό σαρκικό φρόνημα, πού ὅποιος κάθηται σ’ αὐτόν τόν τόπο, εἶναι αἰώνια καταδικασμένος, χαμένος. Εὐλογητός ὁ Θεός ὁ Σωτῆρας Χριστός πού ἦλθε· τό Φῶς τοῦ κόσμου, πού δύναται καί θεραπεύει τήν ἀσθένεια τῆς βουλήσεώς μας, ὅταν βέβαια τήν συνδέσουμε κατά προαίρεσιν, μέ αὐτήν τήν βούλησιν τοῦ Θεοῦ. Πρός τοῦτο ἀδελφοί μου καί γιά μᾶς παραμένει κατά πάντα θεμελιώδης καί καθοδηγητική ἡ ἀρχή: «Πλήν μή τό θέλημά Μου, ἀλλά τό Σόν γενέσθω»[6]. Τό θέλημα, ἡ βούληση τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἐκφραστεῖ ὅλη, στό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί στό Εὐαγγέλιό Του.[7]

Ὅσο τηροῦμε τίς Εὐαγγελικές ἐντολές, ἐπιτελοῦμε τό θεῖο θέλημα θεραπεύοντας ἔτσι τό δικό μας θέλημα, ἀπό τίς ἀσθένειές του, ἀπό τό σκοτάδι, ἀπό τήν «κακήν ἐπιθυμίαν», ἐνῶ παράλληλα καταστρέφουμε τήν φιλαμαρτίαν καί τήν φιλοκακία τοῦ θελήματός μας, γινόμενοι ἐν Χάριτι, «κοινωνοί θείας φύσεως»[8]. Αὐτό εἶναι ἀδύνατο χωρίς τήν ἀπάθεια.Γιατί χρειάζεται νά συνεργήσει ὁ Θεός διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς παρέχει τό συγγενές Του,Φῶς. «Ἐγώ εἰμι τό Φῶς τοῦ κόσμου».

Ἄς ἀναφωνήσουμε κι έμεῖς ἀδελφοί μου σήμερα: σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Ἀφοῦ ἦλθαν αὐτά τά λόγια ἀπό τόν οὐρανό σάν βροντή ἀπό τόν Πατέρα, φωτίστηκε μέ λαμπρό φῶς τό γένος τῶν ἀνθρώπων καί συμφωνεῖ καί ἐπιβεβαιώνει τά λεγόμενα τοῦ θείου Ἀποστόλου Παύλου, πού ἔχει δηλώσει σέ κάθε ψυχή, ἀκριβέστερα καί λαμπρότερα τό τέλειο μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἔλλαμψις τοῦ ἐπουρανίου Φωτός, μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.

Μακάρι ἀδελφοί νά ἐπιτύχουμε ὅλοι, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπον, τό τέλειον μυστήριον τῆς Τριαδικῆς Χάριτος. Στόν ἐν Τριάδι μόνο Ἀληθινό Θεό, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Β’ Κορινθ.4, 6-7)

[2](Β’ Κοριν.12, 4)

[3](Κολας.3, 2)

[4](Ἐφες.6, 11-18)

[5](Α’ Ἰωάν.2,14)

[6](Λουκ. 22,42)

[7](Ἐφες.1. 9)

[8](Β’ Πέτρου1,3-4)