Ο Παραδοσιακός τρόπος αγάπης για την Πατρίδα , Σκοτώνει την Ίδια την Πατρίδα.

Ο Παραδοσιακός τρόπος αγάπης  για την Πατρίδα , Σκοτώνει την Ίδια την Πατρίδα.

Του Παναγιώτη Μπάρκα

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ….

Αφορμή για να θέσουμε δημοσίως τις από χρόνια ανησυχίες μας για τον λανθασμένο τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, τρόπος που μας οδηγεί στον ιστορικό αφανισμό, στάθηκε ο διάλογος μεταξύ δύο Βορειοηπειρωτών συνταξιούχων δασκάλων στα εγκαίνια της ολοκλήρωσης της ανακαίνισης εξωτερικά του γνωστού ιστορικού σχολικού κτιρίου της Σωτήρας, χθες στην γιορτή του πολιούχου του χωριού.

- Ωραία δουλειά έγινε !

– ο πρώτος

- Ναι και στο νεκροταφείο πολύ ωραία είναι τα μάρμαρα!!

– ο δεύτερος

Είχαν και οι δύο δίκιο, αλλά ο δεύτερος ήταν αποκαλυπτικός στη διαπίστωσή  του… Επειδή για τα εγκαίνια μεταφέρθηκαν από το εξωτερικό, ένα παιδί για να χτυπήσει (λυπητερά) το παλιό κουδούνι του σχολείου και τρία άλλα για να παίξουν Μπαχ (!!) στις σκάλες του παλιού σχολείου!

Το ακροατήριο ελάχιστο και στην απόλυτη πλειοψηφία συνταξιούχοι δάσκαλοι, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να ανταμώσουν μεταξύ τους, να βγουν από την πολύχρονη μοναξιά και να θυμηθούν τα παλιά… το παρελθόν, χωρίς μέλλον.

(Στο σχολείο της Σωτήρας μπήκε λουκέτο πριν από 21 χρόνια λόγω έλλειψης μαθητών.)

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

Το σχολείο χτίστηκε το μακρινό 1927 (δλδ πριν από 95 χρόνια) με χορηγία των Σωτηριωτών Αμερικής, προερχόμενη από τις οικονομίες στις μικρές αμοιβές που έπαιρναν στις σκληρές δουλειές που έκαναν στα ξένα μέρη. Ήταν όμως μια μεγάλη για την εποχή επένδυση αλλά και ιδιαίτερα αξιοπρεπή. Περισσότερο λαμπρό δείγμα διατήρησης της παράδοσης του Ηπειρώτη, ο οποίος στους αιώνες παντού όπου κι αν πήγαινε κουβαλούσε μαζί του την οικογένεια και την πατρίδα και έκανε κάθε θυσία για να προκόψουν και ευημερεύσουν στον τόπο τους.

Την περίοδο αυτή η Σωτήρα, η συνώνυμη με την ξενιτιά, αριθμούσε 250 άνδρες  στο κουρμπέτι. Από την άλλη όμως, το χωριό ήταν γεμάτο από παιδιά, γυναίκες, αλλά και άνδρες. Καμιά σχέση με το φαινόμενο της σημερινής ξενιτιάς, της οικογενειακής, ή του ξεριζωμού, σε τέτοιο σημείο που στη Σωτήρα πχ, στέγνωσαν και τα πλατάνια.

Το μεγαλείο του σχολικού αυτού κτηρίου ήταν τόσο λαμπερό που ανάγκασε τον θαυμασμό και στον σκληρό Υπουργό Παιδεία του Βασιλιά Ζώγου, στον περίφημο Ίβανάι, το υπουργείο του οποίου δεν μπορούσε να αναλάβει παρόμοια επένδυση σε όλη τη χώρα.

Η ανακαίνιση της εξωτερικής όψης του ιστορικού σχολικού κτιρίου έγινε επίσης, με χρήματα και πρωτοβουλία των Σωτηριωτών στην Αμερική. Της τρίτης γενιάς εκείνων που το έχτισαν. (Για λόγους της ανάλυσης μας σημειώνουμε ότι υπήρξαν και άλλοι χορηγοί, όπως η Πρεσβείας της Ελλάδας στα Τίρανα και άλλοι τοπικοί παράγοντες.) Η χορηγία σωστά εκτιμήθηκε θετικά! Για πολλούς λόγους (ιστορικούς όμως) δεν πρέπει να επιτραπεί η κατάρρευση του κτηρίου!

ΑΣ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.

Και για μένα, το πρόβλημα εστιάζεται στο πόσο ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού η τήρηση και εκδήλωση του παραδοσιακού τρόπου αγάπης για την πατρίδα. Ή πιο σωστά. Μήπως, η τήρηση του παραδοσιακού τρόπου αγάπης για την Πατρίδα, δλδ επενδύοντας σε έργα του είδους, σχολεία κλπ, όταν η Πατρίδα ερημώνει από ανθρώπους, εγκυμονεί εθνικούς κινδύνους παρά εξυπηρετεί εθνικούς στόχους;! Μήπως πρέπει να αλλάξουν οι τομείς και οι στόχοι χορηγήσεων;! Μήπως η μέχρι τώρα ταχτική επιβίωσης του Βορειοηπειρώτη στις εστίες τους με τρίμματα, με ανθρωπιστική βοήθεια, εξαρτημένος από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και συγκεκριμένα άτομα, έχει αποδειχτεί αντεθνική, μάλιστα σε τέτοιο σημείο που πλέον μοιάζει ότι ακολουθείται εσκεμμένα για τον ξεριζωμό και του τελευταίου Βορειοηπειρώτη. Μήπως θα πρέπει να κατανοηθεί ότι το μαχαίρι έφτασε πλέον στο κόκκαλο και πρέπει να βοηθήσουμε τον Βορειοηπειρώτη από το κρατάει το σώμα του κυρτό και το χέρι απλωμένο για κάνα φράγκο και ένα μόνιμο ευχαριστώ στα χείλη, να σηκωθεί και να διεκδικήσει την εθνική δικαίωση, την υποχρέωσή του, της Ελλάδας και όλων των υπολοίπων.

ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Νομίζω ότι προέχει η ανάγκη απάντησης στα διλήμματα εθνικής κρίσης. Και δεν αφορά απλώς τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά γενικότερα. Η κατά παράδοση αγάπη για τα πάτρια εδάφη ξεκινούσε και είχε σκοπό την ευημερία και την προκοπή της ιδιαίτερης πατρίδας, των συμπατριωτών που έμεναν σ΄αυτή. Γι΄αυτό και οι χορηγήσεις προσανατολίζονταν σε ζωτικά κοινοτικά έργα κυρίως υποδομής, όπως σχολεία, δρόμους, ναούς, υδραγωγεία, αλλά και σε μικρές βιοτεχνίες.

Αναγκασμένος από την σημερινή πραγματικότητα, θέλω να πιστεύω ότι η  τήρηση αυτού του τρόπου αγάπης για την ιδιαίτερη πατρίδα από τους ξενιτεμένους και άλλους φορείς, με το ίδιο σκεπτικό, νοοτροπία και λογική είναι μάταιο. Ή στην καλύτερη περίπτωση αφοράει την ιστορία. Και στη χειρότερη, φτιάχνει υποδομές για να τις βρούνε έτοιμες άλλοι που πλησιάζουν και διεισδύουν ειρηνικά στο απόλυτο ανθρώπινο κενό που δημιουργούμε στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.

Όλοι εμείς φεύγουμε από τον τόπο μας. Και «λόγω παράδοσης» επενδύουμε  ιδιωτικά, κοινοτικά και κρατικά, στα σπίτια μας, τα οποία είναι γενικώς κλειστά (περιμένοντας νέους ένοικους !), σε ναούς όταν οι πιστοί εκλείπουν, σε σχολεία και σε παιδικές χαρές όταν παιδιά δεν υπάρχουν….!!! Σε πολυτελείς δρόμους με πεζοδρόμια και ακριβό φωτισμό όταν δεν υπάρχουν άνθρωποί μας να τους περπατήσουν. Όταν καμιά προσπάθεια δε γίνεται να έχουν ταχτικά ρεύμα τα νοικοκυριά των ελάχιστων υπερήλικων εναπομείντων στην ιδιαίτερη πατρίδα. Όταν δεν υπάρχουν επενδύσεις για τις κοινοτικές εξυπηρετήσεις, όταν και τις ελάχιστες αυτές υπηρεσίες τις παραδίδουμε σε ξενόφερτους πετάζοντας στους δρόμους τους δικούς μας….

Όταν δεν παρέχεται κανένα κίνητρο για την ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας των Ελλήνων, αλλά, ή ενισχύονται στις επενδύσεις τους στον τόπο μας οι ξένοι (και για το λόγο αυτό εμποδίζονται οι ελάχιστοι δικοί μας που τολμούν και γυρίζουν να επενδύσουν στο τόπο μας), ή στις οικονομικές δραστηριότητες των δικών μας καλούνται να εργαστούν ξένοι.

ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ερωτούμε : Ποιο είναι το μέλλον αυτού του σχολικού κτηρίου:!

Ανακοινώθηκε ότι θα γίνει Μουσείο Παιδείας και θα επενδύσουν ξανά η Πρεσβεία της Ελλάδας, οι ξενιτεμένοι Σωτηριώτες, η τοπική αυτοδιοίκηση και άλλοι φορείς. (!!) Τι θα περιέχει και ποιον θα εξυπηρετήσει;! (Ξοδεύτηκαν μερικά εκατομμύρια για ένα παρόμοιο μουσείο στην περιοχή και το αποτέλεσμα ένα μηδενικό!) Ποιος θα το επισκεφτεί;! Κανείς! Άξιο για δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και προβολής των χορηγών και εκείνων που αναλαμβάνουν να το φτιάξουν!

Έπαιξε στις ομιλίες των επισήμων στην τελετή η απόφαση της αλβανικής  κυβέρνησης για να γίνει η Σωτήρα τουριστικό χωριό. Όμως η ίδια η κοινότητα δεν έχει κανένα σχέδιο. Η Σωτήρα, όντως παρέχει αρκετούς, ποικίλους και σημαντικούς τουριστικούς πόρους. Προς την κατεύθυνση αυτή όμως δεν καταβάλλεται καμιά επενδυτική προώθηση για την προβολή τους. Στη Σωτήρα τολμούν κάποιοι να επιστρέψουν, αλλά δεν προωθούνται και δεν ενισχύονται να φτιάξουν και να διαχειριστούν δικές τους ή και μικτές τουριστικές υποδομές και μονάδες (!) (Η εμπειρία αποδεικνύει ότι η νυν αλβανική κυβέρνηση προωθεί τουριστικές επενδύσεις στο χώρο μας, αλλά αλβανικών συμφερόντων. Να θυμίσουμε τι γίνεται στη Χιμάρα, γύρω από το Βουθρωτό, στη Δρόπολη!!!).