Έμπρακτη απόσχιση της Επισήμου Εκκλησίας από τον λαό

 

Έμπρακτη απόσχιση της Επισήμου Εκκλησίας από τον λαό

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η αθόρυβη παρουσία του Τριαδικού Θεού εν τω βίω μας, συνιστά μία ισχυρά βοήθεια, προκειμένου ο άνθρωπος να νιώθει ανακούφιση αλλά και να ενθαρρύνεται να προχωράει ή να αγωνίζεται παντί τρόπω εις την ζωή ή να δύναται με αμβλυμμένο άγχος να ανταπεξέρχεται ή να διευθετεί τελεσφόρως τα δυσβάστακτα αναφυόμενα προβλήματα της ζωής.

Ο απλός κλήρος, αγωνίζεται και επιδιώκει αφενός με να μεταλαμπαδεύσει με αγνότητα τον Λόγο του Κυρίου μας εις την Κοινωνία, και εξ ετέρου, να διαδώσει τον Χριστιανισμό αλλά και τα εξ αυτού οντολογικά ωφελήματα για τα μέλη της κοινωνίας, καθώς επίσης και να στέρξει δια τα καθημερινά προβλήματα των πολίτων, προκειμένου δια της προσευχής και πάντοτε με την εξ ουρανή αρωγή να εξευρεθεί η προσήκουσα λύση, ούτως ώστε, οι πολίτες να δύνανται απρόσκοπτα να προχωρούν εις την ζωή τους και να μην παραμένουν καθηλωμένοι ή πάσχοντες από κατάθλιψη, εν τη οικεία τους, απλώς αδρανείς.

Το διάκενο όμως μεταξύ της επισήμου Ελλαδική Εκκλησίας και του απλού κλήρου ή και του λαού καθίσταται τεράστιο, διότι η εν λόγω Εκκλησία, πέραν από τα ρητορικά εκ του ασφαλούς κηρύγματα, έχει ταχθεί αναφανδόν προς την θεσμική ελίτ, η οποία, υπηρετεί στυγνά και απερίφραστα τα συμφέροντα των υπερεθνικών διευθυντηρίων ούσα παντελώς αδιάφορη δια τα καθημερινά προβλήματα της κατακερματισμένης και καθημαγμένης Ελλαδικής κοινωνίας, η οποία ταλανίζεται ανήμπορη και αβοήθητη.

Η Ελλαδική λοιπόν, εκκλησία έχει αποσχισθεί από τον πυρήνα της κοινωνίας, επί του οποίου κοχλάζουν ιδιάζοντα δυσχερή και ανεπίλυτα προβλήματα τα οποία χρήζουν την θεσμική παρέμβαση της πνευματικής έκφανσης της Εκκλησίας προς αρωγή και αλληλεγγύη, αντί τούτου η Ελλαδική Εκκλησία, αδιαφορεί, εθελοτυφλεί, κωφεύει και στρουθοκαμηλίζει εις τα οξεία κελεύσματα της εποχής, προκρίνοντας την θωράκιση των κεκτημένης ειρήνης της, εναγκαλισμένη με την Εξουσία, με αποτέλεσμα τοιουτοτρόπως να αυτό-περιθωριοποείται και να τίθεται εκουσίως εις τον αντίποδα του λαού.

Τα καίρια, ζέοντα και ακανθώδη επίκαιρα ζητήματα καθίστανται τα εργασιακά και οι κατάφωρες κοινωνικές αδικίες οι οποίες δημιουργήθηκαν εις τον ευαίσθητο εργασιακό τομέα, εξαιτίας και συνεπεία της πανδημίας, πλην όμως η Εκκλησία ουδεμία θέση έλαβε, θέτοντας τον εαυτό της εκτός του σφυγμού της καθημερινότητας.

Η πανδημία, επέφερε, έναν καθολικό κατακερματισμό των εργασιακών σχέσεων καθότι, αφενός υπήρξαν εξ αφορμής της δημόσιας υγείας και του υποχρεωτικού ή προαιρετικού εμβολιασμού, οι κατά συρροή καταχρηστικές απολύσεις, ή η εργασία των,ετέθη, επί μακρόν σε αναστολή άνευ ουδεμίας απολαβής, με αιτιώδη συνέπεια να διακυβεύεται ο βιοπορισμός των ανθρώπων αυτών και να δοκιμάζονται σκληρά.

Παρά ταύτα ουδεμία ευαισθησία εκ της πολιτείας αλλά και ουδεμία μέριμνα εκ της πολύφερνης αριστεράς, η οποία πέραν της εκ του ασφαλούς ρητορικής ή των προσχηματικών κινητοποιήσεων και των εκκωφαντικών δήθεν συγκρούσεων μετά της αστυνομίας εν είδει πυροτεχνήματος, ουδέν έτερον, επί της ουσίας καμία διάθεση δια πραγματική ρήξη με το σύστημα.

Ως εκ τούτου δηλαδή σήμερον, πέραν της υγείας μας, η εργασία συνιστά το ύπατο διακύβευμα, πλην όμως, η Εκκλησία, όπως καταστατικά και εξ ορισμού εν τη γενέσει της, είναι να συμμερίζεται τα προβλήματα του λαού και να κείται εγγύς, ως οργανισμός, σήμερον απουσιάζει εκκωφαντικά προτιμώντας τις περίλαμπρες και δαψιλές δημόσιες σχέσης της εξουσίας.

Εν κατακλείδι, ποια Εκκλησία ζητούμε, έναν φολκλορικό, ακινητοποιημένο και άνευρο θεσμό,  υποκείμενο, καθολοκληρίαν εις την  εκάστοτε Κρατική εξουσία, ένα φιμωμένο εκβλάστημα και παράρτημα αυτής, ή ένα πνευματικό θύλακα αντίστασης, ο πύρινος λόγος του οποίου θα ενθαρρύνει τον λαό, και θα επιδιώκει παντί τρόπω να ευρίσκει λύσεις.

Εν κατακλείδι φρονώ, ότι η ζώσα ορθόδοξη παράδοση, προτείνει εκ της φύσεώς της έναν ανατρεπτικό τρόπο ζωής, ερειδόμενο εις τον βίο και την διδασκαλία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και όχι έναν επαναπαυμένο, τρυφηλό βίο σύμφυτο με την εξωνημένη θεσμική ελίτ.

Οψόμεθα.