Ο εθνοκτόνος διχασμός

 

Ο ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Tοῦ Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου, (πρῴην Πρωτεπιστάτου Ἁγίου Ὄρους Ἄθω)

Συμφώνως πρός τούς λεξικογράφους, τό οὐσιαστικόν διχασμός σημαίνει χωρισμός ἤ διαίρεσις τοῦ λαοῦ εἰς ἀντιμαχομένας μερίδας· ἐνῷ τό ἐπίθετον ἐθνοκτόνος, σημαίνει διάλυσις ἤ ἀφανισμός ἑνός ἔθνους. Δυστυχῶς, ὁ ἐθνοκτόνος διχασμός ἐνέσκηψεν εἰς τούς Νεοέλληνας ὀλίγον μετά τήν πολυχρόνιον Ὀθωμανικήν κυριαρχίαν· συγκεκριμένως, τρία μόλις ἔτη μετά τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821. Ἐξεδηλώθη δέ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ εἰς δύο ἐμφυλίους πολέμους κατά τά ἔτη 1824 καί 1825 καί ἔληξε μέ τήν ἀπόβασιν τοῦ Ἰμβραήμ πασᾶ εἰς τήν Πελοπόννησον, ὅτε αἱ δύο ἀντιμαχόμεναι μερίδες στρατιωτικῶν τε καί πολιτικῶν ἠναγκάσθησαν νά ἑνωθοῦν μεταξύ των πρός ἀντιμετώπισιν τοῦ ἐξ Αἰγύπτου ἐπελαύνοντος κοινοῦ ἐχθροῦ.

Ὁ ἐπάρατος διχασμός ἠμαύρωσε τήν Πατρίδα μας καί κατά τήν περίοδον 1915-1917. Ἀφορμήν ἀπετέλεσεν ἡ στάσις οὐδετερότητος τῆς χώρας μας εἰς τόν Α΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. Ὡς γνωστόν, ὅτε εἰς τά μέσα τοῦ 1914 ἐκηρύχθη ὁ Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, ἀντίπαλοι ἦσαν ἀπό ἕν μέρος αἱ Κεντρικαί Δυνάμεις (=Αὐστρία, Γερμανία καί Βουλγαρία) καί ἀπό τό ἄλλο μέρος ἡ Ἀντάντ (= Ἀγγλία, Γαλλία, Ῥωσία, Σερβία, Βέλγιον, Ἰταλία καί Ῥουμανία). Τότε τό κράτος τῶν Ἀθηνῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν βασιλέα Κωνσταντῖνον Α΄καί τό κράτος τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης ἐν Θεσσαλονίκῃ μέ ἐπικεφαλῆς τόν πρωθυπουργόν Ἐλευθέριον Βενιζέλον ἦλθον εἰς μεγάλην ἀντιπαράθεσιν.

Ἡ ἐσωτερική κρίσις διωγκώθη τό 1916 καί ἔλαβε χαρακτηριστικά ἐμφυλίου συγκρούσεως, μέ ἀποτέλεσμα Ἱεράρχαι τῆς Παλαιᾶς Ἑλλάδος νά προβοῦν εἰς τό πολιτικόν ἀνάθεμα κατά τοῦ τότε Προέδρου τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ Ἐπαναστατικῆς Κυβερνήσεως Ἐλευθερίου Βενιζέλου, τῇ ὁμοφώνῳ γνώμῃ τῶν Ἐπιστράτων. Ὅτε δέ ἀπεμακρύνθη ὁ βασιλεύς Κωνσταντῖνος Α΄ἐκ τοῦ θρόνου καί ἐπεκράτησεν ἐπί μίαν τριετίαν τό λεγόμενον Κίνημα τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, πάντες οἱ μετασχόντες εἰς τό ἀνάθεμα ἐδιώ­χθησαν ἀπηνῶς οὐχί μόνον ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά θάνατον.

Εἰς τό Κίνημα τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, ὅστις κατόπιν παλινδρομήσεων ἐτάχθη ὑπέρ τῆς συμμετοχῆς τῆς χώρας εἰς τόν πόλεμον μέ τό μέρος τῆς Ἀντάντ, ἐπεχειρήθη καί ἡ ἔμεσος ἐμπλοκή τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὅμως οἱ Ἁγιορεῖται, σεβόμενοι τούς ἀρχαίους δεσμούς τῶν Μοναστηρίων αὐτῶν μετά τῶν Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων, δέν ἐνεπλάκησαν εἰς τήν παγίδα ταύτην, μέ ἀποτέλεσμα νά πληρώσουν ἀκολούθως βαρύτατον τίμημα. Ὅτε τόν Ἰανουάριον τοῦ 1917 Γαλλικόν μεταγωγικόν ἀπεβίβασεν εἰς τόν Ἄθωνα Γαλλο~Ῥωσικά συμμαχικά στρατεύματα, τότε ἐξωρίσθησαν εἰς τήν Μυτιλήνην τεσσαράκοντα τέσσαρες ἐπιφανεῖς Ἁγιορεῖται πατέρες, κατηγορούμενοι ὡς δῆθεν Γερμανόφιλοι (= συνενούμενοι μετά τοῦ ἐχθροῦ).

Ὁ ἐθνικός διχασμός, ὅστις δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερον, ἀπετέλεσε καί τό κύριον αἴτιον τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς τό 1922, μέ τάς ἰδίας πάλιν ἀντιμαχομένας μερίδας εἰς τό προσκήνιον, Βασιλικῶν τε καί Βενιζελικῶν. Ἀλλά καί κατά τόν Συμμοριτοπόλεμον (= ἐμφύλιον πόλεμον τοῦ 1946-1949), ἐκινδύνευσεν ἡ χώρα μας νά καταστραφῇ ὁλοσχερῶς, καθότι τότε παρετηρήθη τό πρωτοφανές φαινόμενον νά φονεύῃ ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφόν.

Εἰς τάς ἡμέρας μας, καί ἐνῷ ἑορτάζομεν τήν ἐπέτειον τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, τό ἐμβολιαστικόν Κορωνοϊόν ζήτημα διχάζει καί πάλιν τόν Ἑλληνικόν λαόν. Ὁ πλανητάρχης Κορωνοϊός ἀποδεικνύεται ὡς ἀνθρώπινος δάκτυλος· καί τοῦτο, κατά θείαν παραχώρησιν. Ἄς εὐχηθῶμεν ὁ κανών ἡμῶν νά διαρκέσῃ ὀλιγώτερον ἀπό «χρόνους τρεῖς καί μῆνας ἕξ».

Αἱ ἄχρι τοῦδε ἀντιφάσεις τῶν ὑπευθύνων περί τῆς ἐπιδίκου ἐπιδημίας καί τῶν δι’ ἐμβολίων ἀντιδότων αὐτῆς, δεικνύουν ὅτι δέν εἶναι ἕν ἁπλοῦν ζήτημα, ἀλλά σύνθετον. Ἄλλως τε καί ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως αὐτοῦ ἀφήνει πολλά κενά. Εἰς μέγα ποσοστόν ἀνθρώπων δέν ἐμπνέει ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην καί δημιουργεῖ τήν αἴσθησιν ὅ,τι κἄτι τι τό ὕποπτον συμβαίνει. Ἐν τέλει, μένει εἰς ὅλους ὁ τρόμος καί τό ἔντονον δίλημμα: «μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα». Εἰς τοιαύτην ὅμως περίπτωσιν, «δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν, τό μή χεῖρον βέλτιστον» [= μεταξύ δύο κακῶν, τό μή χειρότερον εἶναι τό καλύτερον (Λυκούργου κατά Λεωκράτους, 130)].

Τελευταίως ἐγενόμην μάρτυς ἑνός διακριτικοῦ διαλόγου εἰς μίαν Ἀθωνικήν Ἱ. Μονήν, μεταξύ τριῶν προσ­κυνητῶν καί ἑνός ἁπλοῦ Μοναχοῦ: «Γέροντα (ἠρωτήθη), τί θά κάμωμεν μέ τό ἐμβόλιον»;-Καί ἐκεῖνος ἀπήντησεν: « Ἔχετε νοῦν καί λογικήν, νά πράξετε κατά συνείδησιν».-« Ἐσεῖς Γέροντα (ἠρωτήθη), ἐκάματε τό ἐμβόλιον»;-« Ὄχι (ἀπήντησε), καί μή μέ ἐρωτᾶτε τίποτε ἄλλο» (καί ἀνεχώρησε μέ ταπείνωσιν).

Οἱ κυβερνῶντες, ἐκτελοῦντες προφανῶς ἐντολάς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, διαχωρίζουν τούς Ἕλληνας εἰς «Πρασίνους» καί «Βενέτους» (=Γαλάζιους), ὅπως καί ἐπί Βυζαντινῶν ἐν τῷ ἱπποδρόμῳ τῆς ΚΠόλεως. Εἰς τήν προσπάθειάν των ταύτην ἐπιχειροῦν νά ἐργαλειοποιήσουν καί τήν Ἑλλαδικήν Ἐκκλησίαν, ἀντιμαχόμενοι ὀρθολογιστικῷ τῷ τρόπῳ τόν Θεόν, ὅστις σέβεται τήν ἐλευθερίαν τῆς βουλήσεως ἑκάστου ἀνθρώπου. Ἄλλως τε ὁ Πανάγαθος ἔδωκεν ὁ ἴδιος εἰς τόν ἄνθρωπον τό χάρισμα τοῦτο, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ καί τήν κλεῖδα διά τήν ἐπάνοδον αὐτοῦ εἰς τήν ἀρχαίαν πατρίδα, τόν Παράδεισον.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι Εἰκών Θεοῦ καί ἐπλάσθη παρ’ Αὐτοῦ ἐλεύθερος. Εἰς τήν ζωήν του πρέπει νά ἀγωνίζηται νά κρατήσῃ τήν ἐλευθερίαν ταύτην, κατά τόν Παύλειον λόγον, καί νά μή δεχθῇ ζυγόν δουλείας. Ὁ Θεός ἔδωκε μέν τούς ἰατρούς εἰς τόν κόσμον, ἀλλ’ ἐπροίκισεν ἐπίσης τόν ἄνθρωπον μέ τήν φωνήν τῆς συνειδήσεως, τήν ὁποίαν πρέπει νά ἀκούῃ. Τά φαινόμενα ὅμως τῆς ἐποχῆς δεικνύουν φανερῶς τήν προσπάθειαν καταργήσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡς πνευματικῆς ὀντότητος ὑπό τῶν ὀργάνων τοῦ σκότους, καί τήν ἀντικατάστασιν αὐτοῦ μέ ἕν σύγχρονον ῥομποτικόν κατασκεύασμα: ἄχρουν, ἄοσμον καί ἄγευστον, τό ὁποῖον θά ὑπηρετῇ τά ὑλιστικά συμφέροντα Διεθνῶν Ἑταιρειῶν.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Ἐκκλησία ὀφείλει εἰς τήν παροῦσαν φάσιν νά προστατεύσῃ καί τάς ψυχάς καί τά σώματα τῶν ἀνθρώπων, μέ γνώμονα τήν ἀλήθειαν διά τήν σωτηρίαν αὐτῶν. Ἄλλως τε, ἡ ἰδία ἔχει πεῖραν, διδαχθεῖσα πολλά ἀπό τήν προσπάθειαν Κυβερνητικῶν ταγῶν πρός ποδηγέτησιν αὐτῆς. Τό φαινόμενον τῆς ἐργαλειοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐφάνη ἐντονώτερον ἐν Ἑλλάδι κατά τήν Βαυαροκρατίαν. Τοῦτο παρετηρήθη καί εἰς ἄλλας ὁμοδόξους χώρας μέ τήν γνωστήν Ῥωσικήν πολιτικήν θεωρίαν τοῦ Πανσλαυϊσμοῦ (= ἀπό τοῦ Μεγάλου Πέτρου καί ἐντεῦθεν), καί ἀκολούθως μέ τήν ἐπικράτησιν εἰς τήν χώραν ταύτην τῶν ὀπαδῶν τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ, Μπολσεβίκων (=1917).

Εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τό θέμα τοῦ ἐμφανισθέντος δολοφόνου Κορωνοϊοῦ καί τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων, διά τά ὁποῖα Ἅγιοι Πατέρες προητοίμασαν πρό πολλῶν χρόνων τήν ἀνθρωπότητα, ὁ Ἄθως ἀπό θεσμικῆς πλευρᾶς διατηρεῖ πρός ὥρας ἰσοῤῥοπίαν τινά. Βεβαίως, τά κυρίαρχα Μοναστήρια εἰς τήν Ἀθωνικήν χερσόνησον ἀνέκαθεν ἐμφανίζονται συστημικά εἰς τήν πλειοψηφίαν των, ἐν ἀντιθέσει μέ τά ἀρχέτυπα Ἐξαρτήματα αὐτῶν (= Σκήτας, Κελλία καί Ἡσυχαστήρια), τά ὁποῖα ἐμφανίζονται ἀντισυστημικά καί συμβάλλουν κατά βασιλικώτερον τρόπον εἰς τήν διατήρησιν τοῦ ἀρχαίου Ἀθωνικοῦ Καθεστῶτος καί τήν διαφύλαξιν τῆς μεγάλης Ἁγιορειτικῆς Κληρονομίας.

Ὁμολογουμένως, ὁ ῥόλος τῶν Ἁγιορειτῶν Ἐξαρτηματικῶν πατέρων ἐμφανίζεται πάντοτε δραστηριώτερος ἐκείνου τῶν Μοναστηριακῶν εἰς τά ἑκάστοτε ἀνακύπτοντα πνευματικά καί ἐθνικά ζητήματα. Ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς, τοῦτο παρετηρήθη ἐντόνως κατά τήν ἐποχήν τοῦ Κολλυβαδικοῦ Ζητήματος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει (= δεύτερον ἥμισυ 18ου ἕως πρώτην δεκαετίαν 19ου αἰῶνος). Ἀπό δέ ἐθνικῆς πλευρᾶς, κατά τήν περίοδον τοῦ ἐνόπλου Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος, καί κυρίως κατά τήν τελευταίαν φάσιν αὐτοῦ (=1903-1908) μέ κυρίαρχον στοιχεῖον τήν Ἑλληνοβουλγαρικήν ἀντιπαράθεσιν, ἥτις μετετράπη εἰς ἔνοπλον δρᾶσιν καί κατέληξε κατόπιν πολλῶν θυσιῶν εἰς τήν διατήρησιν τῆς Ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας.

Ἐπανερχόμενοι εἰς τά σημερινά δεδομένα, παρατηροῦμεν ἐπί τό γενικώτερον μίαν σύγχυσιν εἰς τόν εὐρύτερον χῶρον, ἥτις προκαλεῖ εὔλογα ἐρωτήματα εἰς ὅλους μας. Τί συμβαίνει εἰς τόν παγκόσμιον χάρτην τόν 21ον αἰῶνα; Τό ἐρώτημα τοῦτο τό ἔθεσα καί ὁ ἴδιος εἰς ἕνα κοινῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἀποδοχῆς μακαριστόν Γέροντα, χρηματίσαντα καί Πνευματικόν μου ἐπί σειράν ἐτῶν. Πρόκειται διά τόν Ῥουμανικῆς καταγωγῆς Ἱερομόναχον Διονύσιον (1909-2004) τῆς Βατοπαιδινῆς Κολιτσοῦς. Εἰς τό ἐρώτημα ὀλίγον πρός τῆς εἰς Κύριον ἐκδημίας του, «Γέροντα, ποῦ εὑρισκόμεθα σήμερον;», μοί ἀπήντησεν ὅτι «εὑρισκόμεθα εἰς τήν στροφήν τοῦ δρόμου, ἀπό τήν ὁποίαν βλέπομεν τό τέλος τοῦ δρόμου»!

* * *

«Εὐχαριστεῖν ὀφείλομεν τῷ Θεῷ πάντοτε περί ὑμῶν, ἀδελφοί, καθώς ἄξιόν ἐστιν, ὅτι ὑπεραυξάνει ἡ πίστις ὑμῶν καί πλεονάζει ἡ ἀγάπη ἑνός ἑκάστου πάντων ὑμῶν εἰς ἀλλήλους» (Θεσ. Β΄, α΄ 3).

[Ἅγιον Ὄρος Ἄθω, Ἰούλιος 2021]

Ορθόδοξος Τύπος