28η Ὀκτωβρίου 1940

28η Ὀκτωβρίου 1940

Τοῦ Δημητρίου Ἰ. Παπαδημόπουλου, Δικηγόρου Λαρίσης - Δημ. Συμβούλου Ἐλασσόνος

«Αἱ Ἰταλικαὶ στρατιωτικαὶ δυνάμεις προσβάλλουσιν ἀπὸ τῆς 05:30 ὥρας τῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς Ἑλληνοαλβανικῆς Μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους».

Συγκλονιστικὴ ἡ δωρικὴ λιτότητα τοῦ πρώτου πολεμικοῦ ἀνακοινωθέντος.

Ἡ πολεμικὴ μηχανὴ τοῦ Χίτλερ ἔχει ἀρχίσει ἤδη νὰ κατασπαράσσει τὰ κράτη. Ἡ Αὐστρία προσαρτᾶται, ἡ Πολωνία ὑποκύπτει σὲ 4 μέρες, ἡ Τσεχοσλοβακία γονατίζει, ἡ Δανία, τὸ Βέλγιο, τὸ Λουξεμβοῦργο καταθρυμματίζονται ἐν μιᾷ νυκτί. Ἡ Γαλλία ἀνθίσταται γιὰ λίγες ἡμέρες. Οἱ ὑπόλοιποι λαοὶ παραδίδονται, κατατάσσονται στοὺς συμμάχους τοῦ Ἄξονος ἢ τηροῦν στάση οὐδετερότητος.

Ἡ ἀνθρωπότητα -σχεδὸν ὁλάκερη- αὐτοβούλως ἰσοπεδώνει τὴ φυσιογνωμία της, ποδοπατεῖ τὴν ἀξιοπρέπειά της. Καὶ ἐνῶ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς καὶ τὰ χώματα τῶν πατρίδων αἱμόφυρτα σέρνονται μέσα στὴν Ἱστορία, μιὰ χώρα, μιὰ πατρίδα -κατ' ἐξοχήν- δὲν ἐπιτρέπει στὴν ὑποταγὴ καὶ τὴ σιωπὴ νὰ διολισθήσουν σὲ ὀκνηρὴ ἀπόδραση ἀπὸ τὸ χρέος: ἡ δική μας πατρίδα!

28η Ὀκτωβρίου 1940: Ἡμερομηνία-ὁρόσημο γιὰ τὴν ἱστορία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἄγρια χαράματα τῆς Δευτέρας 28ης Ὀκτωβρίου, ἡ Ἱστορία ἀναμένει ἐπιτακτικὰ μία ἀπάντηση: ΝΑΙ ἢ ΟΧΙ!

Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἀναλαμβάνει τὸ βάρος τῆς εὐθύνης, τὴν ὥρα ποὺ τὸ πνεῦμα συντρίβει τὴν ὕλη, ποὺ ἡ ψυχὴ κυριαρχεῖ.

Καί, χωρὶς κανέναν ἐνδοιασμό, στὸ τελεσίγραφο τοῦ Γκράτσι καὶ τοῦ Μουσολίνι προφέρει τὸ μεγάλο «ΟΧΙ», ποὺ ἡ ἠχώ του ἀντηχεῖ διαπεραστικὰ μέσα στὴ νύχτα.

Ἡ ἰαχὴ σκίζει σὰν ἀστραπὴ τοὺς λόγγους, τὰ βουνά, τίς θάλασσες, τίς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Ἑλλάδος κι ἕνα νέο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» ὀρθώνεται βροντόφωνα.

Οἱ Ἕλληνες ξυπνοῦν. Παραμερίζουν τὰ ὄνειρα. Ἐπιστρατεύουν τὴ μνήμη τῆς Ἱστορίας. Ἀνασυντάσσονται.

Μόνοι μας σχεδόν, ἐνώπιον τοῦ καθήκοντος καὶ τοῦ προορισμοῦ μας, ὑπερβαίνουμε τὴ μοῖρα ὁλοκλήρου τῆς γῆς. Ἀνασταίνουμε τὴν ἐλπίδα. Ὡς αἰώνιοι ἔφηβοι καὶ ἀνδρεῖοι, σφραγίζουμε μὲ τὴν ἀπόφασή μας καὶ τὸ αἷμα μας τίς ἔννοιες τοῦ ἡρωϊσμοῦ καὶ τῆς Λευτεριᾶς.

Ἅμαξες, τραῖνα, ὑποζύγια, κάρα ἐπιστρατεύονται καὶ μεταφέρουν τὴν Ἑλληνικὴ ψυχὴ στὸ μέτωπο.

Οἱ Εὔζωνοι μὲ τίς φουστανέλες, οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες ὁρμοῦν καὶ νικοῦν, κι ἂς τοὺς ἔχουν γύρω κυκλώσει οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν.

Οἱ γυναῖκες τῆς Πίνδου, ἂν καὶ ἀδύναμες, καχεκτικὲς καὶ ἐξαντλημένες ἀπὸ τίς κακουχίες, κουβαλοῦν πυρομαχικὰ στὸ πεδίο τῆς μάχης.

«Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες», θὰ γράψουν οἱ Ἐφημερίδες τῆς Εὐρώπης. Μικροὶ ἐναντίον μεγάλων, καὶ ἐπικρατοῦν! Κερδίζουν χρόνο σὲ ὄφελος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ σηματοδοτοῦν καθοριστικὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα. Τὴ νίκη τοῦ Δαυΐδ ἔναντι τοῦ Γολιάθ. Τοῦ δικαίου κατὰ τῆς ἀδικίας. Τὸ ἀκατόρθωτο γίνεται πραγματικότητα. Τὸ πνεῦμα νικᾶ τὴν ὕλη, ἡ ψυχὴ τὴ λογική.

Αὐτὸ εἶναι τὸ φάσμα τῆς οὐσίας τοῦ '40. Ὅμως τὸ '40 τὸ κατορθώσαμε χθές. Σήμερα καλούμαστε νὰ τὸ κρίνουμε. Νὰ νοιώσουμε τὶς ἀξιώσεις τῆς Ἱστορίας μας. Τοὺς σύγχρονους κινδύνους, τὴν ὕπαρξή μας, τὸ χρέος μας. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου καὶ τὸ Ἔπος τοῦ '40 ἀναζητοῦν ἀντιστάθμισμα καὶ δικαίωση στὸ παρόν. Ἔναντι τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, τοῦ Κυπριακοῦ προβλήματος, τοῦ Μακεδονικοῦ καὶ τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ζητήματος. Ἔναντι τῆς λυσσαλέας πολεμικῆς ποὺ ἀσκεῖται κατὰ τῆς Πίστεώς μας, ἔναντι τῆς κατασυκοφάντησης τῆς ἔννοιας τῆς Πατρίδος, τῆς κατάρρευσης τῶν ἀξιῶν μας καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀποσύνθεσης. Τῆς ἐκμετάλλευσης τῆς ἐργασίας ἕως ἀφαίμαξης τῶν ἐργαζομένων.

Ἔναντι μιᾶς κατευθυνόμενης διαβίωσης ποὺ λειτουργεῖ ἀκαταπαύστως στὴν ἐντέλεια παραμορφώνοντας τὶς συνειδήσεις καὶ ἑδραιώνεται ὁπλίζοντας τὸ «παγκόσμιο κράτος» ποὺ πλέον ἀποφασίζει γιὰ τὴ μορφὴ τῶν κοινωνιῶν, τὴ διαστροφὴ θεμελιωδῶν ἀξιῶν, τίς δημοτικότητες τῶν προσώπων καὶ τὸ ἀνεβοκατέβασμα τῶν κυβερνήσεων, σπέρνοντας λήθη, κόπωση, νάρκωση, ὁδηγῶντας τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕνα σταδιακὸ μαρασμό, ποὺ βάλλει κάθε ἐλπιδοφόρα πτυχὴ τῆς ζωῆς.

Καὶ τί κρίμα! Πόσες χαμένες ψυχές, πόσοι αὐτόχειρες, πόσος πόνος, πόσο ἄδικο, πόση βρώμικη, πόση ἀόρατη, πόση -δῆθεν- εὐγενική, πόση πρόστυχη «ἐπιστημονικὴ» βία!

Ἔφραξαν τὸ μεγάλο ποτάμι. Ποὺ καὶ ἀπὸ ρυάκι πιά, όσο πάει καὶ γίνεται σταγόνα. Μὰ καὶ ἡ σταγόνα ἀκόμα μπορεῖ. Καὶ ἡ πρωϊνὴ πάχνη ἀκόμα -βαστᾶτε, Ἕλληνες- μπορεῖ νὰ κρατήσει ζωντανὸ τὸ λουλούδι τῆς Λευτεριᾶς, ποὺ κι αὐτοῦ ἴσως τοῦ κρύψουν καὶ τὸν ἥλιο μιὰ μέρα, γιὰ νὰ μαραθεῖ. Μὰ ἐσύ, τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιε νοητέ, φώτισέ το. Καὶ ἐσύ, ἔνδροσε πρωϊνὲ ὑετέ, πότισέ το!

ΖΗΤΩ τὸ ἀθάνατο, τρισένδοξο καὶ ἀειθαλὲς Ἔπος τοῦ 1940