Προσδοκία αναγέννησις εκ της στάχτης μας!

 

Προσδοκία αναγέννησις εκ της στάχτης μας!

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η πατρίς βαίνει εις κρημνόν και ημείς καθεύδουμε τον νήδυμο ύπνο, σχετικώς προς την συνδρομή έχοντες ήδη απεμπολήσει οιαδήποτε πληροφορία δυνάμεθα να συλλέξουμε διαρκούντος του χειμώνος, κατά τον οποίο είχαμε αδίκως εγκλειστεί, εξαιτίας και συνεπεία της οιονεί επαράτου πανδημίας.

Η κατάσταση δεν επιδέχεται διεξοδικών αναλύσεων ένεκεν του κατεπείγοντος της φύσεως της, αλλά άμεσης εφαρμογής δραστικών κινήσεων, πλην όμως, οφείλουμε αρχικώς να συνειδητοποιήσουμε με ενάργεια το ποιος είναι ο εχθρός.

Η παρούσα κυβέρνηση κατ’ επίφαση ευθύνεται δεδομένου ότι ακολουθεί την διάδοχη κατάσταση της κατ’ ευφημισμό αριστερεπώνυμης κυβέρνησης της πολύφερνης αριστεράς ως προς όλα τα καίρια ζητήματα, δηλονότι ως προς τα ακανθώδη ζητήματα, άξονες για την κοινωνική, πολιτική και εθνική πορεία του τόπου, τα δύο μεγάλα κόμματα (Ν.Δ –Σύριζα), αλλά και άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμπράττουν αμελλητί και άνευ ετέρου τινός ως προς την προαγωγή του αφελληνισμού και την εγκαθίδρυση της Παγκοσμιοποιήσεως.

Εν πάσει περιπτώσει, η κατάσταση έχει περιέλθει εις ένα ιδιαίτατο πνιγηρό αδιέξοδο, όπου η Δημοκρατία νοσεί εκ βάθρων η θεσμική βία πυκνώνει και η Συνταγματική νομιμοφροσύνη, ο Συνταγματικός Πατριωτισμός, ερειδόμενος εις την λαϊκή κυριαρχία  κλυδωνίζεται συθέμελα.

Τρανή απόδειξη τούτου, τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, τα οποία κατ’ ουσίαν έχουν την ίδια ρητορική, (Πασόκ-Σύριζα) – Ν.Δ, κόμματα δηλαδή τα οποία πρωτοστάτησαν εις την υπαγωγή της χώρας εις τις επαχθείς μνημονιακές συμβάσεις, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την πατρίδα μας, η οποία έχει καταστεί υπέγγυα προς τους δανειστές μας, ενδημούν απαράλλαχτα εις την εξουσία δίχως να έχουν υποστεί πλήρως καταβαράθρωση όπως άρμοζε μετά την σωρεία ανοσιουργημάτων τα οποία έχουν διαπράξει εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Όλως τουναντίον όμως, εις τον αντίποδα, τα εν λόγω κόμματα, μεγαλουργούν, εν άλλοις λόγοις, παρά τον ολετήρα της ισοπεδωτικής καταστροφής προς τον τόπο μας, ο επιλήσμων λαός, πεισθείς περί του αδιεξόδου, αναδεικνύει τα ίδια κόμματα.

Η ανατομία της ψυχολογίας της μάζας, ανάγεται βεβαίως εις την έλλειψη πολιτικής συνείδησης και οξυμμένης κριτικής σκέψεως, ωσαύτως αποδίδεται εις την υπερχειλίζουσα ευήθεια ενός διανοητικά λοβοτομημένου λαού, ο οποίος δρα αποκλειστικά αγεληδόν ως άμορφη μάζα, αγόμενος και φερόμενος εκ των κελευσμάτων των μέσων μαζικής εξαπατήσεως της αλγεινής και προκρούστειας τηλεοπτικής καθεστωτικής προπαγάνδας.

Ο κρισιμότερος όμως παράγων ο οποίος κεφαλαιοποιεί τις ως άνω παραμέτρους είναι ανυπερθέτως η μη συγγνωστή υποψία και πλάνη του ανθρώπου περί του απροκάλυπτου εμπαιγμού τον οποίο υφίσταται εκ της πολιτικής ελίτ, η οποία διοικεί, κατ’ εντολή και πληρεξουσιότητα αδιόρατων διευθυντηρίων τα οποία κυβερνούν αδιόρατα, μετά των υποζυγίων τους, τα οποία ευρίσκονται, εν κρυπτώ και εν παραβύστω, εγκατεσπαρμένα εις την καθημαγμένη πατρίδα μας.

Ας θυμηθούμε την δολοφονία του Καποδίστρια και την φυλάκιση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και θα αντιληφθούμε εν πολλοίς, πού βαίνουμε και τι συμβαίνει εν ψήγματι εις την πατρίδα μας, διότι οι κηδεμόνες μας, οι οποίες εκπαιδεύουν μέσα από διάφορες ετερόκλητες δομές εξουσίες και τους τρίτους προς στράτευσή τους, αποτελούν αρκούντως ικανοποιητικά στοιχεία ίνα εξουσιοδοτήσει την πηδαλιούχηση της πατρίδας μας.

Η δομή της εξουσίας φέρει πολλά στεγανά και η συντριπτική πλειονοψηφία των Βουλευτών καθίστανται αθύρματα και μίσθαρνα όργανα αδιόρατων μηχανισμών, οι οποίοι τους δίδουν εντολές, χρησιμοποιώντας τους ως εντολοδόχους, ετερόνομους προς εξυπηρέτηση όχι μόνο οικονομικών αλλά και εθνικών συμφερόντων.

Όποιος τολμήσει να αρθρώσει κάτι αρνητικό ή εγγίζει εισέτι και αποδεδειγμένα την αλήθεια, διαπιστώνοντας ότι αφυπνίζει κόσμο ή μεταγγίζει ορισμένες χρήσιμες αποκαλυπτικές πληροφορίες ικανές και πρόσφορες να ανατρέψει την εξουσία ή να ανανήψει τον κόσμο, αίφνης τον φιμώνουν, φαλκιδεύοντας οιαδήποτε δημόσια προβολή, είτε μέσω του έντυπου ή εν γένει ηλεκτρονικού τύπου, προσάπτοντας το στίγμα την πολιτικής ορθότητας, περί συνωμοσιολόγου.

Ένα πρόδηλο και ενδεικτικό παράδειγμα καθίσταται το ζέον ζήτημα για το καίριο εθνικό θέμα της «Μακεδονίας», όπου  ενώ η Ν.Δ αντιδρούσε με σφοδρότητα κατά την συμφωνίας των Πρεσπών διότι εκχωρεί μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας,  και διοργάνωνε εκ του ασφαλούς μεγαλειώδη συλλαλητήρια, προς τις εκλογές του 2019, παρασιωπήθηκε εντέχνως και ουδείς αντέδρασε, η σημερινή κυβέρνηση, η άλλοτε αντιδραστική και ενίοτε δήθεν εθνικόφρων, δήλωσε ότι θα σεβαστεί την συμφωνία των Πρεσπών, η οποία, όπως και είχε προβλεφθεί έχει εξελιχθεί προς μία ταπεινωτική ήττα για τον Ελληνισμό, τόσο εθνικά όσο και εμπορικά.

Η διαρκής καλλιέργεια μίας εθνικά αναξιοπρεπούς στάση και η επένδυση προς την ηττοπάθεια αποτελεί μία προσφιλή πρακτική του συστήματος, ούτως ώστε ο πολίτης και ιδίως οι νέοι να διολισθήσουν προς τον εθνομηδενισμό, και να μην διαμαρτύρονται δια τίποτε παρά μόνον για την στοιχειώδη επιβίωση τους, δοθέντων και των άθλιων οικονομικών συνθηκών επί των οποίων βιώνουμε και αναπτυσσόμαστε.

Περαιτέρω η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής διότι, παρά τις αλλεπάλληλες ήττες από τους προδότες πολιτικούς ο λαός, εμπιστεύεται τους ίδιους ή εις την χειροτέρα εθελοτυφλεί και στρέφει την πλάτη της, μην ασχολούμενος ο ίδιος με τα καταστάσεις που αφορούν τον ίδιο.

Εν προκειμένω δηλαδή η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτατα σχιδοειδής, διότι ουδέποτε υπήρξαμε συντεταγμένο κράτος, το μόνον το οποίο ενδαφέρει τους πολιτικούς είναι η επανεκλογή τους, μέσω την διατήρησης του στυγνού κομματικού κράτους και κατ’ επέκταση τους στρατούς τους, καθότι εκ των προτέρων έχουν απεμπολήσει οιοδήποτε ψήγμα ανεξαρτησίας, αυτοτέλειας κα αξιοπρέπειας, έχων συνθηκολογήσει πλήρως προς τις άνωθεν επιταγές ως προς την λήψη αποφάσεων αλλά και τον χρόνο ψήφισης αντιλαϊκών και εθνοκτόνων μέτρων.

Σήμερον, δια μασκοφορίας, υποτάσσουμε και την ίδια την ύπαρξή μας, ακόμη και την ψυχή μας εις τον δεσπότη Κράτος, το οποίο μας επιτίθεται λυσσαλέως, υφαρπάζοντας την ίδια την ζωή μας, δίκην ενός υπέρτερου αγαθού, το οποίο καθίσταται προσχηματικά η δημόσια υγεία.

Το ερώτημα το οποίο αιτιωδώς φύεται, είναι γιατί τώρα, πώς η Πολιτεία ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά όχι διαχειριστικά και επιδερμικά με την υποδομές της δημόσιας υγείας, με τα ράντζα, με την έλλειψη αναλωσίμων, με την μη ορθολογιστική διαχείριση των δομών υγείας, με την έλλειψη ιατρών και προσωπικού, με την εν γένει διαρπαγή του δημοσίου χρήματος, από κομματικούς εγκάθετους προς οργανισμούς;

Πώς έγινε η Πολιτεία να μας αγάπησε αίφνης και να αναστέλλει την επαγγελματικής μας δραστηριότητα, δίχως όμως κατ’ ουσίαν να ενδιαφέρεται για το εάν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να συντηρηθούμε.

Η εωσφορικής επίνευσης αυτή κατάσταση τείνει να παγιωθεί και ο λαός καθίσταται ανήμπορος, έρμαιο των εξελίξεων και παντελώς αδύναμος να αντιδράσει ουσιαστικώς προς την λαίλαπα, αυτή, εν ταυτώ δε, δράμει ιλιγγιωδώς και η ψηφιοποίηση των πάντων καθώς η έξαρση της τεχνολογίας.

Για ποιο λοιπόν λόγο ο άνθρωπος να καθίσταται θύμα της τεχνολογίας, να εξανδραποδίζεται και να αμαυρώνει την αυτονομία του να καθίσταται δηλαδή, υποτελείς των μηχανών άραγε;

Η νοοτροπία ότι «ο θεός πέθανε» και δια μέσου της τεχνολογίας  η οποία συγκεντρώνεται στα χέρια των ολίγων εδραιώθηκε μέσω των πολιτικών ελίτ, οι οποίες έχουν συγκεντρώσει το κεφάλαιο και χειραγωγούν τις μάζες καθιστώντας τες πειραματόζωα.

Εν κατακλείδι, παρά τις όποιες αντιξοότητες, οφείλουμε, να μην ορρωδούμε έναντι ουδενός και να μαχόμαστε υπέρ πίστεως και πατρίδας με πρόκριμα το παρελθόν και τους προγόνους μας, να διατηρούμε την ικμάδα του Αναστάσιμου Φωτός, το οποίο μας διέπει προς πάσα έκφανση του θνησιγενούς βίου μας, με σκοπό να εκπληρώσουμε το σχέδιο του Θεού επί της Γης άχρι την ανάληψη μας προς τους ουρανούς.

Το γε νυν έχον καλόν αγώνα συν Θεώ, πάλαι και επ’ εσχάτων, άχρι εσχάτων.