Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Οι οπαδοί του Οικουμενισμού προσβλέπουν εις τον κοινόν εορτασμόν Ορθοδόξων και Παπικών το έτος 2025, απροϋπόθετα

Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ν Η  Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η  Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

(ὑπ’ ἀριθ. 200/2021)

Πρός

Τόν Ἱερόν Κλῆρον καί

τόν Χριστώνυμον Λαόν

τῆς καθ ́ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων

«... καί ἰδού Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς

(ταῖς Μυροφόροις) λέγων· Χαίρετε».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά ̇

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Εὐλογημένο, εἰρηνικό κατά Θεόν, χαριτοφόρο καί σωτήριο τό ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ!

Ὁ Ἀναστάσιμος χαιρετισμός, τό Χαίρετε, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθε ἀπό τά χείλη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, μέ ἀποδέκτας τάς ἁγίας Μυροφόρους γυναῖκας, ἐπλήρωσε ἀφάτου καί ἀνεκφράστου πνευματικῆς χαρᾶς καί εὐφροσύνης τάς θεοσεβεῖς καρδίας τῶν ἁγίων αὐτῶν Μαθητριῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής Ἀπόστολος Ματθαῖος σημειώνει : «αἱ δέ (ἅγιαι Μυροφόροι) προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τούς πόδας (τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας) καί προσεκύνησαν αὐτῷ», «... μετά φόβου δέ καί χαρᾶς μεγάλης ἕδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ», μετά τήν ὀπτασίαν τοῦ ἀγγέλου καί τό μήνυμα τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ ὅτι: «ὅταν (αἱ Μυροφόροι γυναῖκες)ἐξῆλθον ἀπό τοῦ μνημείου (τοῦ Θείου Διδασκάλου) μετά φόβου καί χαρᾶς, τότε ὁ Ἰησοῦς τάς συνήντησε λέγων· Χαίρετε». Τήν σημασίαν καί τήν ἀξίαν τοῦ «Χαίρετε» κατανοεῖ κανείς, ὅταν λάβῃ ὑπ’ ὄψιν του τά αἰσθήματα φόβου, τρόμου καί ἐκστάσεως, ἀλλά καί τόν ὀχετόν τῶν δακρύων, τά ὁποῖα διακατεῖχαν τάς ἁγίας Μυροφόρους. Τό «Χαίρετε» τοῦ Ἀναστάντος θριαμβευτοῦ Κυρίου μας ἠλέκτρισε καί ἐτόνωσε δεόντως τάς πληγείσας ὑπό τοῦ βαθέος πόνου καί τῆς βαρείας θλίψεως καρδίας τῶν διακονουσῶν Μυροφόρων τόν σαρκί ἐπιφανέντα Σωτῆρα Χριστόν. Καί ἐδώρισε εἰς αὐτάς τήν πνευματικήν καί ἀνεκλάλητον χαράν, τόν ἀγλαόν αὐτόν καρπόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τό θεῖον δώρημα τῆς ἄνωθεν εἰρήνης, τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ.

«Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Εἰς τό σημεῖον αὐτό θά μοῦ ἐπιτρέψετε, ἅγιοι Πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά παραθέσω περισπούδαστα ἀποσπάσματα δύο Ποιμαντορικῶν Ἐγκυκλίων τοῦ νεοφανοῦς ἁγίου Ἐπισκόπου Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Καλλινίκου, τοῦ προσφάτως ἁγιοκαταταχθέντος εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἀπελύθησαν πρό πεντηκονταετίας διά τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας ἐπί τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Κυριακῇ τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας καί ἀποτελοῦν μνημειώδη πνευματικά – ποιμαντικά κείμενα.

«”Χαίρετε”. Εἶναι ὁ πρῶτος λόγος, ὁ ὁποῖος ἐξῆλθεν ἀπό τά χείλη τοῦ Ἀναστάντος θριαμβευτοῦ, τοῦ Ἀναστάντος Νικητοῦ τοῦ θανάτου, τοῦ Ἀναστάντος Διδασκάλου. Λόγος καί πρᾶξις συγχρόνως. Ἀμέσως μετεδόθη ἡ χαρά πρός τάς ἀνησύχους καί λυπημένας Μυροφόρους. Ἀμέσως ἡ εἰρήνη εἰσῆλθεν εἰς τάς ταραγμένας καρδίας των. Ἀμέσως ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος τάς ἐχαροποίησε.

”Χαίρετε” ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἀναστάς Κύριος πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους πάσης ἐποχῆς, τάξεως, ἡλικίας, φύλου καί φυλῆς...

Ἄς ἀκούσωμεν λοιπόν τήν χαρμόσυνον αὐτήν φωνήν. Ἄς προσέξωμεν τό χαροποιόν μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Ἄς τρέξωμεν ὡς αἱ Μυροφόροι πρός τόν τάφον τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Εἶναι πηγή ζῶντος ὕδατος. Εἶναι καταρράκτης Θείων Εὐλογιῶν. Ἄς πλησιάσωμεν τόν Ἀναστάντα Κύριον. Εἶναι ὁ Θεός μας. Εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας. Ἄς συνδεθῶμεν μέ τήν Ἐκκλησίαν μας, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, τήν Ἐκκλησίαν τῶν Πατέρων μας, τήν Κιβωτόν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Ἄς θέσωμεν ὡς κανόνα καί γνώμονα τῆς ζωῆς μας τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον. Ἄς λάβωμεν τήν Χάριν διά τῶν Θείων Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς συναντήσωμεν τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦν. Θά ἀκούσωμεν τόν γλυκύτατον λόγον ”Χαίρετε”. Θά ἀκούσωμεν ”Χαίρετε” κουρασμένοι στρατοκόποι τῆς ζωῆς. ”Χαίρετε” πονεμένοι ἄνθρωποι. ”Χαίρετε” πικραμένοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ. ”Χαίρετε” πάντες. ”Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται”» (1971).

«...Νά ζήσωμεν ἁγίαν ζωήν ἐν Χριστῷ. Νά γίνωμεν νέοι εἰς τήν καρδίαν μέ πόθους ἱερούς καί ἀνωτέρους. Νέοι εἰς τόν νοῦν μέ σκέψεις ἁγίας. Νέοι εἰς τάς ἀποφάσεις καί πρό παντός νέοι εἰς τάς πράξεις. Ἁγνοί, εἰρηνικοί, ἐγκρατεῖς, φιλάδελφοι, δίκαιοι, ἐλεήμονες, ἀνεξίκακοι, εὐχάριστοι, ταπεινοί, ἁπλοί, ἄκακοι, φιλαλήθεις, εὐθεῖς, ἅγιοι, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Νά συντελεσθῆ πνευματική ἀνάστασις, ἀναγέννησις, ἀναμόρφωσις, μεταμόρφωσις, νέα Δημιουργία».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί Πατέρες,

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί.

Ἀπό τά δύο αὐτά ποιμαντορικά ἀποσπάσματα εἴδαμε καθαρά πόσον καί εἰς ποῖον βαθμόν ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Μητροπολίτης Ἐδέσσης Καλλίνικος ἐβίωνε ἀληθινά καί μετέδιδε μέ ζωντάνεια καί παλμό τήν πνευματική χαρά, τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, τά ζωοδώρητα θεῖα μηνύματα.

Τόν Ἁγιοπνευματικό καί χαρμόσυνο αὐτόν χαιρετισμό, τό «Χαίρετε», τόν ἀπηύθυνε ὁ Ἀναστάς Κύριος καί Θεός μας σέ πληγωμένες ἀπό τήν λύπη καί τόν πόνο ψυχές, στίς ἅγιες Μυροφόρες Γυναῖκες, οἱ ὁποῖες ἐβίωσαν ἀπό κοντά τά ἅγια καί ἄχραντα Πάθη τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θείου Διδασκάλου των, καί συνέπασχαν μέ τήν Ἁγνήν Θεομήτορα κατά τίς φρικτές ὧρες τῆς Σταυρώσεώς Του καί τοῦ ἐνταφιασμοῦ Του.

Τό «Χαίρετε» τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ μας ἦτο τό βάλσαμο τῆς πονεμένης καρδίας των καί ἐπέφερε τήν πνευματικήν ἀλλοίωσιν καί χαρίτωσίν των. Ὁ Ἀναστάσιμος ὕμνος· «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι ...» λέγει εἰς τήν συνέχεια· «...ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ...», περιγράφων τά εὐεργετικά ἀποτελέσματα τῆς ὑπερτάτης Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας : τήν λαμπράν νίκην κατά τοῦ διαβόλου καί τῶν πονηρῶν πνευμάτων καί τήν κατανίκησιν τοῦ θανάτου, τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ἀνεδείχθη «ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον».

Εἰς τό βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης, ἀφοῦ ἐφυλακίσθησαν διότι ἐκήρυττον τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ἐθεράπευσαν πολλούς ἀσθενεῖς, μετά δέ τήν θαυμαστήν ἀποφυλάκισίν των ἀπό τόν ἄγγελον Κυρίου ἐδάρησαν ἀνηλεῶς ἀπό τούς δημίους, «ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπό προσώπου τοῦ (Ἰουδαϊκοῦ) συνεδρίου ὅτι ὑπέρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ (τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας) κατηξιώθησαν ἀτιμασθῆναι» (Πραξ. ε’, 41).

Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ἔλεγε· «χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» (Κολ. α’, 24). Ἡ χαρά του ἦτο ὑπέρμετρη διά τά ὑπέρ τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ παθήματά του. Ὁ δέ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος γράφει εἰς τήν Καθολική του Ἐπιστολή : «Πᾶσαν χαράν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις». Οἱ τρεῖς παῖδες τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι μέ διαταγήν τοῦ βασιλέως τῆς Βαβυλῶνος Ναβουχοδονόσορος δέν «ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν παρά τόν Κτίσαντα (Κύριον καί Θεόν)», «ἀλλά πυρός ἀπειλήν ἀνδρείως πατήσαντες χαίροντες ἔψαλλον· Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν Πατέρων Κύριος καί Θεός εὐλογητός εἶ». Οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στρατιῶται, οἱ ὁποῖοι ἐμαρτύρησαν εἰς τήν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας, μέ χαράν ἀπεδύθησαν τά ἐνδύματά των καί ἔσπευσαν νά εἰσέλθουν εἰς τήν λίμνην κράζοντες· «Δριμύς, ὁ χειμών, γλυκύς ὁ Παράδεισος». Καί τά ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων Μαρτύρων τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν μετέπειτα χριστιανικῶν αἰώνων «ἀγωνιζόμενοι ὡς ἐν ἀλλοτρίοις σώμασιν» ἔχαιρον χωροῦντες πρός τό μαρτύριον.

Ἀδελφοί μου,

Ἀκούοντες «τό φαιδρόν τῆς Ἀναστάσεως κήρυγμα» καί τό θερμόν μήνυμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας «Χαίρετε» ἐνδεχομένως νά ἀναλογίζεσθε ἄν καί κατά πόσον τά οὐράνια αὐτά σαλπίσματα συγκινοῦν καί ἔχουν τήν δύναμιν νά ἐπιδράσουν καταλυτικῶς καί νά ἀναμορφώσουν τήν ἀνήσυχον ἐποχήν μας καί τούς τεταραγμένους καιρούς μας, πού πλήττονται ἀπό τό ἄγχος, τήν ἀγωνία καί ἀβεβαιότητα διά τό αὔριον καί εὑρίσκονται ὑπό τήν δαμόκλειον σπάθην ἑνός κορωνοϊοῦ , καί δή μεταλλαγμένου.

Ὅμως, ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι καί τότε πού ἀκούσθηκε ἀπό τά χείλη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας τό «Χαίρετε» δέν ἦσαν καλύτερα τά πράγματα. Ὁ σκληροπυρηνικός Ἰουδαϊσμός, ἡ εἰδωλολατρία, τό δωδεκάθεο, οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες, οἱ ἀγωνίες, οἱ ἀβεβαιότητες, οἱ ἀναταραχές, οἱ ἀμφισβητήσεις, τά σκάνδαλα, καί ὅ,τι ἄλλο σκοτεινό καί ἐπικίνδυνο διά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος, ἀναφαίνονταν στόν ὀρίζοντα. Τό «Χαίρετε», ὅμως, τοῦ Θείου Διδασκάλου διέλυσε τά σκότη τῆς ἀγνοίας, τῆς ἀγνωσίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῆς εἰδωλομανίας. Ἔταμε τήν ἱστορία ἀποφασιστικά καί ὁριστικά εἰς τήν πρό Χριστοῦ καί τήν μετά Χριστόν ἐποχήν, τήν νέαν ἐν Χριστῷ ἐποχήν τῆς Θείας Χάριτος (καί ὄχι εἰς τήν πρό κορωνοϊοῦ καί τήν μετά κορωνοϊόν ἐποχήν, τήν ὁποίαν «εὐαγγελίζονται» οἱ τῆς νέας ἐποχῆς καί τῆς νέας τάξεως πραγμάτων ἄνθρωποι). Ὅσοι ὁραματίζονται τό «ὅραμα» τῆς Πανθρησκείας καί τῆς Παγκοσμιοποίησης, τῆς μιᾶς παγκόσμιας Κυβέρνησης. Ὅσοι ἐμπλέκονται καί εἶναι ὀπαδοί καί φορεῖς τοῦ πνεύματος καί τῶν σκοτεινῶν σχεδίων καί στόχων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅσοι δέν εἶναι πιστά καί ἀφοσιωμένα τέκνα τῆς Μιᾶς καί Μόνης Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά θεωροῦν καί ἀποδέχονται τήν κάθε ἑτερόδοξη ὁμολογία ὡς μία ἀπό τίς πολλές «ἐκκλησίες», οἱ ὁποῖες σάν ἄλλο μωσαϊκό πρέπει νά «συγκολληθοῦν» γιά νά ἀποτελέσουν, κατά τήν πεπλανημένη ἀντίληψι καί θεωρία τους, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γιατί γι ́ αὐτούς ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία μας εἶναι ἐλλειματική καί δέν συγκροτεῖ τήν Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Οἰκτρά καί ζοφερά πλάνη. Γι’ αὐτό καί ἀπροϋπόθετα, χωρίς τήν λύσιν ὅλων ἐν γένει τῶν δογματικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καί κανονικῶν διαφορῶν, προσβλέπουν εἰς τό κοινόν ἑορτασμόν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν τό ἔτος 2025, πού θά ἑορτασθῇ ἡ ἱστορική ἐπέτειος τῶν 700 ἐτῶν ἀπό τῆς συγκλήσεως τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀποβλέποντες, ἀπροϋποθέτως ἐπαναλαμβάνομεν, εἰς τό κοινόν ποτήριον καί τήν ἕνωσιν.

Τό «Χαίρετε» τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας, ἀδελφοί μου, ὅταν τό ἀποδεχθοῦμε καί τό ἐνστερνισθοῦμε «ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ» ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί τοῦ 21ου αἰῶνος, θά ἀποκτήσωμε τήν ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι πνευματικήν χαράν, τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ, καί τήν σταθερή πίστι καί κραταιά ἐλπίδα εἰς τό μέγα ἔλεος, τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί τήν κληρονομία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Ἐπουρανίου Βασιλείας.

Ὑπό τίς συνθῆκες καί τά ἀπαγορευτικά μέτρα τῆς ἐπιδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ ἡ Τοπική μας Ἐκκλησία ἐπέλεξε νά γίνη αὐτή τή φορά ἡ τελετή τῆς Ἀναστάσεως καί ἡ Πασχαλινή Θεία Λειτουργία μετά τήν 5ην πρωϊνήν τῆς Μεγάλης Κυριακῆς τοῦ Πάσχα.

Εὐχόμενος, ὅθεν, πλούσιες τίς Θεῖες εὐλογίες καί τά πνευματικά ἀγαθά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ μας, ἀλλά καί κάθε βιοτική καί ὑλική δωρεά ἀπό τόν Θεῖο Δωρεοδότη σέ σᾶς, στίς οἰκογένειές σας, εἰς τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, τό Ἔθνος μας καί εἰς τόν σύμπαντα κόσμον, καί ἰδιαιτέρως εἰς τούς προσφιλεῖς μας ναυτικούς, διατελῶ,

Μετά Πασχαλίων εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ