Ο επιθανάτιος ρόγχος της Ελλάδoς

 

Ο επιθανάτιος ρόγχος της Ελλάδoς

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η ζωή μας κυλάει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και ημείς επιδιώκουμε, πλέον εις τις ανθυγιεινές συνθήκες τις οποίες καλούμαστε να ζούμε, έχοντες καταστεί αθύρματα και πειραματόζωα αναφών και ακατάληπτων δυνάμεων, αφενός να βιοποριστούμε και εξ ετέρου να προλάβουμε να ζήσουμε, όντες επί καθημερινής βάσεως άκρως απορροφημένοι από την σωρεία των ετερόκλητων υποχρεώσεών μας.

Οσημέραι, ο οικονομικός στραγγαλισμός μας καθίσταται έτι περαιτέρω και μάλλον επί μάλλον πιο αδυσώπητος με συνέπεια, εκόντες άκοντες, εν συνδυασμώ με την απεμπόληση των θεμελιωδών ατομικών μας ελευθεριών, να τείνουμε ανεπαίσχυντα να διολισθήσουμε προς μία συλλογική κατάθλιψη.

Η Δημοκρατία κλυδωνίζεται, οι αξίες έχουν αλλοιωθεί, οι θεσμοί καθίστανται καθολικώς διαβρωμένοι, η εκπαίδευση αποτελεί μονομερώς χώρος υποδοχής μεταναστών και εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, ο Ελληνισμός, η γλώσσα, η ιστορία, πλήττονται λυσσωδώς, η Πίστης μας πολεμιέται εκ βάθρων και ημείς ο καθείς παντελώς μόνος του, επιδιώκει να εύρει μία καθημερινή όαση ευωχίας, πέραν από τον τοξικό ορυμαγδό προπαγάνδας και κατάθλιψης.

Είναι αλήθεια ότι βιώνουμε μία μορφή τρίτου παγκοσμίου πολέμου με ειρηνικά μέσα και βιώνουμε ιδιαζόντως δυσχερείς καταστάσεις, περιερχόμεθα εις μίαν μεταβατική περίοδο, εκ της οποίας θα επιβληθεί μία Νέα Τάξη πραγμάτων, ήδη εδρομολογείτο επί πολλά έτη, η σημερινή κατάσταση, πλην όμως τότε δεν είχαμε, ένεκεν της οικονομικής ευμάρειας, την διεισδυτική ματιά και τον εμβριθή νου, να ψηλαφήσουμε έγκυρα και εύστοχα το τι μέλλει γενέσθαι.

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα αποτελούν υποζύγια έτερων υπερεθνικών δυνάμεων τα οποία κινούν τα νήματα και ποδηγετούν τους πολιτικούς «εύλαλες μαριονέτες», έμμισθα φερέφωνα και πειθήνια όργανα του συστήματος να διοικήσουν τα έθνη.

Η πατρίδα μας έχει αλλάξει χέρια εδώ και πολλά έτη, πλην όμως αυτό το οποίο υφίστατο ως εγγενής δύναμη αντιστάσεως ήτο η αγάπη για το ιδεώδες, δια την Σωτηρία της Ψυχής, του έθνους και της Πατρίδας.

Εγγυητική δύναμη της φιλοπατρίας, της δημοκρατίας και των ελευθεριών ήταν η αγάπη για τον τόπο αυτό και ο σεβασμός προς τους προγόνους μας, οι οποίοι θυσιάσθηκαν, απεμπολώντας την ίδια τους την Ζωή δια ημάς, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους έως και σήμερα.

Παλαιότερον, υπήρχαν ηγέτες, όχι μετρίου αναστήματος και ανύπαρκτου διαμετρήματος όπως σήμερον, αλλά άνθρωποι του μόχθου, της καθημερινότητας του λαού, ηγέτες οι οποίοι ενέπνεαν τους Έλληνες.

Τούτο συνέβαινε όχι μόνον με τους πολιτικούς, αλλά και με τους Δασκάλους τους Καθηγητές τους Δικηγόρους τους Δημοσιογράφους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν ο Ελληνικός Στρατός κατερχόταν παντί τρόπω να πολεμήσει και να καταταγεί εις τον Εθνικό Στρατό κατά του Ιταλικού Φασισμού, εκεί δεν υπήρχε η φενάκη της επαράτου ανθελληνικής κομμουνιστής θηριωδίας, τότε δεν υπήρχε «το σαράκι» της ψευδώνυμης ιδεοληψίας και δη της διεθνιστικής «αριστεράς».

Κατά την περίοδο του 40, και το ηχηρό «ΌΧΙ» του Ιωάννου Μεταξά, οι στρατιώτες τραγουδούσαν, καίτοι εγνώριζαν ενδόμυχα ότι στρατεύονταν προς το άγνωστο κατά ενός εξ ορισμού ιδιαίτατα ισχυρού εχθρού όπως η Ιταλία, η οποία είχε συμμαχήσει με την Ναζιστική Γερμανία, παρά ταύτα, όμως με την γνώση ότι ορισμένοι δεν θα επέστρεφαν ποτέ πίσω, δεν θα είχαν ενδεχομένως την ευκαιρία να δουν τις οικογένειές τους, ωστόσο σε κάθε περίπτωση, ήσαν χαρούμενοι.

Τούτο δε ανάγεται εις το αξιακό σύστημα το οποίο έχουν δομήσει εις την ψυχή τους, εις το όραμα το οποίο έτρεφαν, την Μεγάλη Αγάπη τους, όπου ήταν η υπεραξία της ελευθερίας της ανθρωπίνης αξιοπρέπειας, η πηγαία χαρά της ανιδιοτελούς αυτοθυσίας, ατυπροσφοράς και αυταπάρνησης, η πρωτόφαντη τότε χαρά, αποτελούσε τεκμήριο ανθρωπίνης αξιοπρέπειας και ελπίδας ότι η Ζωή δεν αναχαιτίζεται, εξακολουθεί και προχωράει εισέτι και απαιτηθεί ορισμένοι να πεθάνουν εις το πεδίο των μαχών, μία θυσία υπέρ Πίστεως και Πατρίδας.

Σήμερα, η Ελλάς διαγράφει την Ιστορία της, λοιδορεί το θυσιαστικό πνεύμα, πονικοποιεί το εθνικό φρόνημα, απαξιώνει τον Ελληνικό Στρατό, κατακρεουργεί την Ελληνική γλώσσα, ασχημονεί προς το σώμα της Ελλάδας και το νωπό αίμα των προγόνων μας.

Οι σημερινοί νεοέλληνες, προδίδουν εσχάτως και νιώθουν υπερήφανοι να πληγώνουν την πατρίδα τους, να διαρρηγνύον τον ομφάλιο λώρο προς την ιστορία και το παρελθόν προς την πατρίδα και την μεγάλη αγκαλιά που είναι η αιώνια Ελλάς.

Η ελίτ, των αμοραλιστών σοσιαλιστών και των προδοτών Κομμουνιστών, οι οποίοι ουδέν προσέφεραν εις την πατρίδα, παρά μόνον, απάτη, διαστροφή της αλήθειας, διάλυση των θεσμών, προπαγάνδα, διαπλοκή, διαφθορά, αλητεία, τρομοκρατία, παρακράτος και τάγματα εφόδου προς τους αντιφρονούντες.

Η γενιά του πολυτεχνείου και η νεοπαγής θολο-κουλτούρα της αριστεράς με ποικιλώνυμες εκφάνσεις εξω-εθνικών πρακτόρων  παρήκμασε την Ελλάδα του ήθους της πίστης και της αυτοθυσίας.

Πολιτικοί οι οποίοι, προτάσσουν, προτού αναλάβουν καν το χαρτοφυλάκιο των καθηκόντων τους, αναίτια την σεξουαλικής ταυτότητα, δίχως να ενδιαφέρει κανένα, περαιτέρω δε η αριστερά έχει γίνει δεξιά και η δεξιά αριστερά, μία κοινωνία- κοινότητα συμφερόντων άνευ ιδεολογίας και διαφορετικού χρωματισμού, άνευ αξιών και συλλογικού οράματος.

Ουδείς εξ αυτών αγαπάει ανιδιοτελώς τον τόπο, αποτελούν εξανδραποδισμένα πολιτικά ανδρείκελα εις τις υπηρεσίες του οιονεί «Σιδηρούν παραπετάσματος» συγκεκριμένων υπερεθνικών δομών και εωσφορικών θεωριών, οι οποίες έχουν καταλάβει την Πατρίδας μας.

Το παρακράτος της αριστεράς, αυθαιρετεί χάριν προοδευτισμού, το δημόσιο έχει καταληφθεί από ράθυμους αργόμισθους συνδικαλιστές, ο ιδιωτικός τομέας μιμείται τον ιδιωτικό τελεσφόρα η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, το επίλεκτο σώμα της τρίτης εξουσίας, εκδίδει στεντόρειες ανακοινώσεις λαμβάνοντας θέση μονομερώς υπέρ της 17ης Νοεμβρίου, οι δημοσιογράφοι παραπληροφορούν την πραγματικότητα ποδηγετώντας αισχρώς την κοινή γνώμη, γίνονται δήθεν συλλαλητήρια από τους κατ’ επάγγελμα εξωνημένους συνδικαλιστές και δεν αλλάζει τίποτε, περικοπές, πτωχοποίηση, αστυνομική καταστολή των ατομικών μας δικαιωμάτων.

Η σύγκριση του παρελθόντος με το παρόν καθίσταται λίαν τραγική, η αλλοίωση του φρονήματος και το μέγεθος της αλλοτριώσεως καθίσταται ασύγκριτος ωθώντας μας εις το συμπέρασμα ότι η Ελλάς ευρίσκεται εις τα νεκροταφεία, η ελπίς αποθνήσκει παρ’ εκτός ελαχίστων ισχυρών και φωτισμένων αφανών ηρώων, οι οποίο προέρχονται από διάφορα επαγγέλματα ακόμη και από τον τιμημένο Ελληνικό Στρατό,  πλην όμως το σύστημα τους έχει, εμμέσως πλην σαφώς αφοπλίσει.

Η κατάσταση, προϊόντος του χρόνου καθίσταται ιδιαζόντως δυσχερής, από πάσης απόψεως, διότι ναι μεν οι πολιτικοί ταγοί είναι κατά μείζονα λόγο εξωνημένοι και αργυρώνητοι, εντούτοις όμως και ο λαός καθίσταται καθολικώς αφιονισμένος, αυτοπαραδομένος εις την «εγκυρότητα» και την σεσηπυία ύλη της διαφθαρμένης τηλοψίας.

Ο λαός μας, συνιστά μία υδαρή και διανοητικώς λοβοτομημένη μάζα η οποία στερείται στοιχειώδους πολιτικής σκέψης, κριτικής αντίληψης, ιστορικής γνώσης και ήθους, ζει απλώς παρακμιακά, δηλονότι ευρίσκεται εις μία  ονείρωξη νεοπλουτισμού, με μισθούς Βαλκανίων, με φρόνημα σοσιαλιστικό, θεωρία κομμουνιστή, με αλαζονεία αθέου και υπερεκχειλίζουσα ευήθεια εφήβου, η ψυχοσύνθεση του σύγχρονου Νεοέλληνα και ασυνείδητου αριστεριστή, καθίσταται ευεπίφορος προς την προπαγάνδα.

Η Ελλάς αποτελεί μία πτωχοποιημένη πολιτεία, η οποία δεν διεκδικεί, δεν ελπίζει, δεν μάχεται, απλώς παθητικά αναμένει το νομοτελειακό τέλος της, διότι ο λαός αντανακλά και την ποιότητα των ηγετών της που όχι μόνον δεν εμπνέουν όλως τουναντίον αδυνατούν στοιχειωδώς να διοικήσουν με σοβαρότητα.

Το ερώτημα είναι όλος αυτός θόρυβος περί των συνδικαλιστών και δήθεν κοινωνικών αγωνιστών και δήθεν επαναστατών άνευ αιτίας και λόγου, ιδίως  τέτοιου είδους καιροσκόποι επιπολάζουν προς την αριστερά με όλο το διαχρονικό αφήγημα υπέρ «του λαού» διατί δεν διαμαρτύρονται τώρα όπου μετά από μισό αιώνα ευμάρειας, ενέσκηψε σοβαρός κίνδυνος, μετά και την περίοδο των μνημονίων δια την προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων αλλά και την διεκδίκηση και της ιδίας της ζωής μας,

Προς τι άραγε η εκκωφαντική σιωπή; Μήπως οι κατ’ επάγγελμα επαναστάτες αποτελούν αδιάτμητο μέρος του ίδιου κατεστημένου, το οποίο δρα εις τους κόλπους της κοινωνίας εσκεμμένα ως βαλβίδα εκτόνωσης των αφελών και των αδαών ακριβώς δια να ελεγχθεί οιαδήποτε γνήσια και άδολη επανάσταση ή να καταπνιγεί εν τη γενέσει της.

Εν κατακλείδι, 47 χρόνια μεταπολίτευση καμία εξέλιξη, ουδεμία πρόοδο, άραγε, τίνος έκγονοι μας κυβερνάνε, πότε ο Θεός θα φωτίσει τον ηγέτη, ο οποίος θα πει ένα εκκωφαντικό « Όχι», ισχυρό κόλαφο προς τον ιλιγγιώδη εκμαυλισμό μας προς την ουτιδανοσύνη, ποίος αλήθεια θα εμπνεύσει τα υψηλά Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και θα μεταλαμπαδεύσει το αθάνατο Κρασί του 1821 προς ημάς και τους επιγενόμενους, Πότε θα ανανήψουμε προτού καταρρεύσουμε ολοσχερώς.

Στώμεν Καλώς, Στώμεν μετά φόβου.