Ο καλός προβληματισμός ενός ιερέα

Ο ΚΑΛΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΕΑ

 (του παπα-Παύλου Καλλίκα)

Συγγνώμη Θεέ μου, και συ Χριστιανικέ Ορθόδοξε λαέ μου.

            Ο τάλας εγώ:

·       Εκφωνούσα το «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ…» και άνοιγαν οι πύλες του Ουρανού,

μα είχα κλειδώσει πρότερα τις πόρτες του Ιερού Ναού για τους πιστούς.

·       Ευχόμουν στα Ειρηνικά «Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου…» 

       μα έβαζα κορδέλα απαγορευτική του στασιδιού εκείνου και ετούτου.

·       Ευχόμουν φωναχτά «Ὑπὲρ… τῶν  εἰσιόντων ἐν αὐτῷ (στον Ιερό Ναό) μετά φόβου Θεοῦ»,

       μα «σιωπηλά» διαλαλούσα μετά φόβου… Κορωνοϊού.

·       Στεκόμουν στην Άγια Τράπεζα μπροστά και ομού παρέστεκαν Αγγέλων τάγματα φοβερά, Χερουβείμ και Σεραφείμ,…

       μα, για μεγάλη μου ντροπή, το φίμωτρο δεν έβγαλα στιγμή.

·       Στάθηκα με τα Τίμια δώρα ανερυθριάστως και ευθυτενής να μεταδώσω την όντως ΖΩΗ,

       μα με διέψευδε το φίμωτρο, του φόβου και του θανάτου η απειλή.

·       «Ἐν εἰρήνῃ… Ἔτι καὶ ἔτι,…» εκφωνούσα συνεχώς,

       μα στην ωραία πύλη πεταγόμουν εμμανώς,

       τα τεκνά του Θεού ελέγχοντας δεινώς,

       που δεν φορούσαν το φίμωτρο επαρκώς.

·       Αχ! και τα κηρύγματα από τον άμβωνα λαλούσα, πατρικώς και πατερικώς, τις Άγιες Εικόνες τις χαριτόβρυτες θύμιαζα επαναληπτικώς, τα λείψανα προσκυνούσα… από κοντά και ο φακός,

μα τώρα ο δόλιος «προσκυνώ» εκ του μακρόθεν, νοερώς, με φίμωτρο μη και μιανθώ και εξ αυτών πάνυ μολυνθώ.

·       Χρόνια αφιέρωνα, δαψιλώς, στο κατηχητικό: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ 

πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε...», «Εδραίοι και αμετακίνητοι…», «Στα χνάρια των Αγίων…», το «Εκκλησία πύλη του Ουρανού» τραγουδούσα μελωδικώς, ωραία και υπέροχα όλα αυτά,

μα στο «κακό» ετούτο βγήκα και είπα: «Ναι μεν, αλλά…», «… δεν κρίνουμε παιδιά… κρυφά και μυστικά,… μη μας πάρουν μυρωδιά».

·       Με άνεση κήρυττα, συμμετοχή και έργο του Λαού μοναδικό η Θ. Λειτουργιά,

       μα πως το κατάντησα έργο νεωκόρου, ψάλτου και της δικής μου αφεντιάς;

·       Συνέδρια γινόντουσαν κληρικών και λαϊκών, και λέγαμε ότι θέλει κατήχηση ο λαός,

μα τώρα καταλαβαίνω πως την κατήχηση την έχω ανάγκη πρώτος,

ο ταλαίπωρος ο παπάς, εγώ.

Συγχώρα με Θεέ μου, ΜΕΤΡΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑ ΟΛΙΓΟΣΤΟΣ.

Ο αναπολόγητος παπάς

(Αφιερωμένο στις ευσεβείς ψυχές που σκανδαλίζονται και ταλαιπωρούνται όλο αυτό το διάστημα από τους εντολοδόχους των Κ.Υ.Α. και των Εγκυκλίων)