ΑΚΤΙΝΕΣ: ΟΡΜΠΑΝ: Πανίσχυρες δυνάμεις θέλουν να εξαφανίσουν τα έθνη!

^[Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν απαντά σε άρθρο του Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος δεν δίστασε να καλέσει την ΕΕ να στραγγαλίσει οικονομικά την Ουγγαρία και την Πολωνία αν δεν υποχωρήσουν στο θέμα του «κράτους δικαίου». Στην ουσία «τα λέει στην πεθερά (Σόρος) για να τα ακούει η νύφη (ΕΕ)»…]

ΟΡΜΠΑΝ: Πανίσχυρες δυνάμεις θέλουν να εξαφανίσουν τα έθνη!

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Ο Βίκτορ Ορμπαν είναι σαφής προς την ΕΕ: «Δεν μπορούμε τον 21ο αιώνα να θυσιάσουμε την ελευθερία που κερδίσαμε τον 20ό αιώνα… Αυτό που διακυβεύεται σήμερα είναι η ελευθερία λήψης αποφάσεων, κληρονομιά της χριστιανικής μας παράδοσης»!

Πολλοί πιστεύουν ότι ο αρχηγός της κυβέρνησης μιας χώρας δεν χρειάζεται να διαλέγεται με τον Τζωρτζ Σόρος. Για αυτούς, ο Σόρος έχει διαπράξει οικονομικά εγκλήματα, κέρδισε τα χρήματά του με κερδοσκοπία*, από την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων, ακόμη και με εκβιασμό που άσκησε τουλάχιστο στις εθνικές οικονομίες. Όπως ακριβώς οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να συζητούν με τρομοκράτες, οι κυβερνητικοί ηγέτες δεν μπορούν επίσης να συζητούν με οικονομικούς εγκληματίες.

Αναγκάζομαι όμως να το κάνω σήμερα, επειδή ο Τζορτζ Σόρος, ο δισεκατομμυριούχος κερδοσκόπος ουγγρικής καταγωγής, δημοσιοποίησε τις εντολές στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε άρθρο** που δημοσιεύθηκε στις 18 Νοεμβρίου στον ιστότοπο Project Syndicate***, με το οποίο τους παροτρύνει να τιμωρήσουν σοβαρά τα κράτη μέλη που αρνούνται να ενταχθούν σε μια παγκόσμια και ενοποιημένη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία υπό τη σημαία της ανοιχτής κοινωνίας.

Σε όλη την ιστορία, τα έθνη έδιναν πάντα δύναμη στην Ευρώπη. Αν και τα έθνη, που απαρτίζουν την Ευρώπη έχουν διαφορετική προέλευση, ενώθηκαν χάρις στις κοινές ρίζες της πίστης μας. Το πρότυπο της οικογένειας που βασίζεται στην Ιουδαϊκή-Χριστιανική παράδοση υπήρξε το θεμέλιο των κοινοτήτων μας. Είναι η χριστιανική ελευθερία που διασφάλισε την ελευθερία της σκέψης και του πολιτισμού και δημιούργησε ευεργετικό ανταγωνισμό μεταξύ των εθνών της Ευρώπης. Το ενάρετο μείγμα των διαφορών ανέδειξε την Ευρώπη, για αιώνες, κινητήρια δύναμη του κόσμου.

Όλες οι προσπάθειες ενοποίησης της Ευρώπης υπό την αιγίδα μιας αυτοκρατορίας απέτυχαν. Με βάση την ιστορική εμπειρία λέμε ότι η Ευρώπη θα γίνει και πάλι μεγάλη όταν τα έθνη της είναι επίσης μεγάλα και θα είναι σε θέση να αντιστέκονται σε κάθε αυτοκρατορική απόπειρα.

Πανίσχυρες δυνάμεις εργάζονται και πάλι για να εξαφανίσουν τα ευρωπαϊκά έθνη και να ενώσουν την ήπειρο υπό την αιγίδα μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Το δίκτυο Σόρος, που διαπερνά την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τις πολιτικές ελίτ παντού, εργάζεται χρόνια τώρα για να κάνει την Ευρώπη ήπειρο μεταναστών. Σήμερα, το δίκτυο Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία, που χρησιμοποιούνται για την προώθηση της εξάλειψης των εθνικών στελεχών, αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο που απειλεί τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι στόχοι του δικτύου είναι σαφείς: μέσω της επιτάχυνσης της μετανάστευσης, να δημιουργήσει μια ανοιχτή πολυπολιτισμική και εθνοτικά μικτή κοινωνία, να εξαρθρώσει τις εθνικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων και να τις εναποθέσει στα χέρια των παγκοσμιοποιημένων ελίτ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προβλήματα. Το 2008 χτυπήθηκε από μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, το 2015 από μια μεταναστευτική κρίση και το 2020 από μια καταστροφική πανδημία. Πριν βγει από τις προηγούμενες κρίσεις της, πρέπει να αντιμετωπίσει τις ακόμη μεγαλύτερες συνέπειες της πανδημίας του κορωνοϊού. Τα σημάδια είναι ήδη φανερά. Το δημόσιο χρέος, η ανεργία και η κατάσταση της οικονομίας φτάνουν σε κρίσιμα επίπεδα σε πολλές χώρες. Ποτέ δεν υπήρξε μεγαλύτερη ανάγκη για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ένωση των ευρωπαϊκών εθνών για αλληλοβοήθεια.

Σε καμία απ’ αυτές τις κρίσεις, ο κερδοσκόπος που αποκαλείται φιλάνθρωπος δεν ασχολήθηκε με τα συμφέροντα των Ευρωπαίων. Κάθε φορά ενεργούσε για τα δικά του συμφέροντα. Θυμόμαστε, κατά την οικονομική κρίση, την επίθεσή του στο φιορίνι και κατά της μεγαλύτερης ουγγρικής τράπεζας καθώς και, κατά την μεταναστευτική κρίση, το σχέδιό του να επιταχύνει την εγκατάσταση, διανομή και χρηματοδότηση των μεταναστών. Τώρα, αντί της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, εμφανίζεται πάλι με μια πρόταση τιμωρίας μας από τους υπόλοιπους.

Το δίκτυο με επικεφαλής τον Τζωρτζ Σόρος δεν αποφεύγει καν την ανοιχτή παρέμβαση. Θέλει να ασκήσει τη μεγαλύτερη δυνατόν πίεση στα έθνη-κράτη. Φέρνει τους λαούς της Ευρώπης τους μεν απέναντι στους δε. Τα μέσα που χρησιμοποιεί το δίκτυο είναι πολυάριθμα και ενεργά στις πιο ποικίλες σκηνές της δημόσιας ζωής. Μεγάλος είναι ο κατάλογος πολιτικών, δημοσιογράφων, δικαστών, γραφειοκρατών, πολιτικών προπαγανδιστών που εμφανίζονται ως εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών και μισθοδοτούνται από τον Τζορτζ Σόρος. Αν και ο δισεκατομμυριούχος κατηγορεί όλους τους αντιπάλους του για διαφθορά, ο ίδιος είναι ο πιο διεφθαρμένος άνθρωπος στη γη. Πληρώνει και εξαγοράζει όλους όσους μπορεί. Οσους δεν μπορεί ούτε να πληρώσει ούτε να εξαγοράσει περιπίπτουν στη δριμύτητα του τρομερού όπλου του δικτύου: δυσφήμιση, ταπείνωση, εκφοβισμός, εκμηδένιση μέσω του αριστερού τύπου.

Πολλοί γραφειοκράτες υψηλού επιπέδου στην Ένωση δρουν από συμφώνου με το δίκτυο του Τζωρτζ Σόρος για τη δημιουργία μιας ενοποιημένης αυτοκρατορίας. Επιθυμούν να εγκαταστήσουν ένα θεσμικό σύστημα με στόχο να επιβάλουν στα ελεύθερα και ανεξάρτητα έθνη της Ευρώπης έναν μοναδικό τρόπο σκέψης, έναν μοναδικό πολιτισμό, ένα μοναδικό κοινωνικό μοντέλο. Στερώντας από κάθε λαό το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτός τη μοίρα του. Αυτός είναι ο στόχος της πρότασής τους με όνομα Κράτος Δικαίου, το οποίο ωστόσο δεν αναγνωρίζει το πρωτείο του δικαίου, αλλά αυτό του ισχυρότερου.

Οι διαφορές είναι προφανείς. Ο Σόρoς θέλει μια ανοιχτή κοινωνία, εμείς θέλουμε μια ασφαλή κοινωνία. Για αυτόν, η δημοκρατία μπορεί να είναι μόνο φιλελεύθερη, για εμάς μπορεί επίσης να είναι και χριστιανική. Για αυτόν, η ελευθερία μπορεί να εξυπηρετεί μόνο για ατομική επιβεβαίωση, για εμάς η ελευθερία μπορεί επίσης να συνίσταται στο να ακολουθούμε τη διδασκαλία του Χριστού, μπορεί επίσης να υπηρετεί τη χώρα και την προστασία της οικογένειάς μας. Η βάση της χριστιανικής ελευθερίας είναι η ελευθερία λήψης αποφάσεων. Αυτό διακυβεύεται σήμερα.

Ως κράτη μέλη που ζούμε στην ανατολική πλευρά της Ένωσης, γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει ελευθερία. Η ιστορία των εθνών της Κεντρικής Ευρώπης υπήρξε ένας αδιάκοπος αγώνας για ελευθερία ενάντια στις μεγάλες αυτοκρατορίες, για να αποσπάσουμε, μέρα με τη μέρα, από αυτές, το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε για τη μοίρα μας. Γνωρίζουμε από εμπειρία ότι κάθε αυτοκρατορική φιλοδοξία υποδουλώνει. Ζουν ακόμα πολλοί από εμάς, της γενιάς των μαχητών της ελευθερίας - στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ από την Εσθονία έως τη Σλοβενία, από τη Δρέσδη έως τη Σόφια - που εξακολουθούν να έχουν προσωπική εμπειρία για το τι σημαίνει αντίσταση στην αυθαιρεσία, στην κυβερνητική αυθαιρεσία, και στην κομμουνιστική της εκδοχή. Εκφοβισμός, υλική και ηθική εκμηδένιση, σωματικές και νοητικές κακοποιήσεις. Δεν τα θέλουμε πια αυτά.

Οι δυτικοί ηγέτες, οι οποίοι έζησαν όλη τους τη ζωή απολαμβάνοντας την ελευθερία και το κράτος δικαίου που κληρονόμησαν, πρέπει τώρα να ακούσουν εκείνους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και που είναι σε θέση, λόγω της εμπειρίας της ζωής τους, να κάνουν διάκριση μεταξύ του κράτους δικαίου (Rule of Law) και της βούλησης του ενός (Rule of Man). Πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν μπορούμε τον 21ο αιώνα να θυσιάσουμε την ελευθερία που κερδίσαμε τον 20ό αιώνα.

Η μάχη υπέρ ή κατά της νέας αυτοκρατορίας των Βρυξελλών δεν έχει ακόμη κριθεί. Οι Βρυξέλλες δείχνουν να υποτάσσονται, αλλά ένα μεγάλο μέρος των εθνικών κρατών αντιστέκεται ακόμα. Εάν θέλουμε να διατηρήσουμε την ελευθερία μας, η Ευρώπη δεν μπορεί να ορκιστεί πίστη στο δίκτυο Σόρος.

Viktor Orbán

*Την Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 1992 ο Σόρος μετατρέπει σε άλλα νομίσματα 7 δις υπερτιμημένες αγγλικές λίρες (δάνειο). Μάταια η Βρετανία προσπαθεί να στηρίξει τη λίρα ρευστοποιώντας 50 δις. Τελικά χάνει 3,4 δις, βγαίνει από το Ενιαίο Νομισματικό Σύστημα, υποτιμά τη λίρα 15% και ο Σόρος αγοράζει υποτιμημένες λίρες και ξεχρεώνει το δάνειό του! Τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά νομίσματα υποτιμώνται το ένα μετά το άλλο.

** Η κατακλείδα του άρθρου του έχει ως εξής: «Η ΕΕ δεν έχει την πολυτέλεια να συμβιβαστεί σχετικά με τις διατάξεις του κράτους δικαίου. Ο τρόπος με τον οποίο θα απαντήσει στην πρόκληση που θέτουν οι Orbán και Kaczyński θα καθορίσει εάν θα επιβιώσει ως μια ανοιχτή κοινωνία, στο ύψος των ιδρυτικών αξιών της». Ολόκληρο το κείμενο δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο https://www.euractiv.gr/section/esoterikes-ipothesis/news/tzortz-soros-i-eyropi-prepei-na-antistathei-se-oyggaria-polonia/

*** Το Project Syndicate είναι διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός ΜΜΕ με δίκτυο 506 πολυμέσων σε 156 χώρες. Βασίζεται κυρίως σε συνεισφορές εφημερίδων αναπτυγμένων χωρών και έλαβε επίσης επιχορηγήσεις από το Ίδρυμα Open Society (του Σόρος) και Bill και Melinda Gates. Ανάρτησε, μεταξύ άλλων, και άρθρα του πρώην γ.γ. του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και του Γιάνη Βαρουφάκη.

Viktor Orbán

Πηγή: https://www.lesalonbeige.fr/leurope-ne-peut-pas-faire-allegeance-au-reseau-soros/

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Pourquoi la Pologne et la Hongrie s’opposent au plan de relance européen

FIGAROVOX/TRIBUNE - Le plan de relance n’est pas seulement un plan économique mais entend également conditionner certaines aides au respect de droits fondamentaux. Mais, analyse Max-Erwann Gastineau, ces droits entrent en contradiction avec certaines valeurs nationales que les pays de l’Est entendent conserver.

Par Max-Erwann Gastineau

Publié le 19/11/2020 à 19:40, mis à jour le 23/11/2020 à 12:01

Le premier ministre de la Hongrie, Viktor Orban. JOHN THYS/AFP

Diplômé de l’Institut des hautes études européennes (IHEE) de Strasbourg, Max-Erwann Gastineau est l’auteur d’un premier essai remarqué, publié aux éditions du Cerf: Le Nouveau Procès de l’Est.

L’Europe est une nouvelle fois le théâtre de la division entre sa partie orientale, mise au banc pour non respect de l’«État de droit», et sa partie occidentale, accusée de nier la souveraineté des nations. Cette division est l’expression d’un clivage de fond sur la nature de la construction européenne et les «valeurs fondamentales» qui doivent la caractériser, à commencer par celle relative à l’«État de droit».

Commençons par un bref rappel des faits. Depuis 2018, l’idée de conditionner les «aides européennes» au respect de l’«État de droit» existe. Le temps où Vaclav Havel, figure de la dissidence antisoviétique, reprochait à l’Union européenne d’être un monstre froid, mercantile et bureaucratique, à qui «il manque une dimension spirituelle, morale ou émotionnelle», est révolu. Désormais, l’Europe a une dimension spirituelle, des «valeurs», et tient à le montrer.

Ces «valeurs», comme celle de l’ «État de droit», sont listées à l’article 2 du traité de l’Union européenne (TUE). Elles sont dites «communes aux États membres dans une société caractérisée par le pluralisme, la non-discrimination, la tolérance, la justice, la solidarité et l’égalité entre les femmes et les hommes.» Que penser d’un tel catalogue de principes dont la définition échappe au commun des mortels?

La démocratie implique aussi l’existence d’un demos, c’est-à-dire d’un peuple caractérisé par un certain nombre de traditions nationales

S’il revient à l’Union européenne de juger du bon respect de ces valeurs, ne faudrait-il pas au préalable s’accorder sur leur définition? Prenons l’une d’entre elles: la «démocratie». Cette dernière suppose l’existence de droits et de libertés juridiquement consacrés. Elle implique aussi l’existence d’un demos, c’est-à-dire d’un peuple caractérisé par un certain nombre de traditions nationales. Quelle place pour ces traditions?

Le plan de relance économique n’a pas seulement été pensé pour pallier les conséquences de la crise sanitaire, mais pour «faire avancer l’Europe», c’est-à-dire l’Europe fédérale… c’est-à-dire l’Europe souveraine? Ce terme «est un peu excessif», reconnaît son principal promoteur, le président Emmanuel Macron. Même s’il convient d’avancer en ce sens: «c’est d’ailleurs pour cela que j’avais beaucoup défendu l’idée de listes transnationales (aux élections européennes de juin 2019), c’est-à-dire l’émergence d’un véritable demos européen qui puisse se structurer.»

Nous sommes ici au cœur de notre sujet. L’Europe doit-elle élever un nouveau demos sur les ruines d’appartenances nationales désuètes, ou s’appuyer sur les demos historiques qui la constituent? À l’Est, les choses sont claires. Un peuple n’est pas une construction. Il est l’émanation d’un terreau historique dont les valeurs sont aussi fondamentales que les libertés individuelles.

Ainsi est-il attendu de l’État de droit - et donc des juges oeuvrant à son fonctionnement - que le «fondamental» fasse place au «national», et pas seulement aux valeurs libérales. On ne comprend d’ailleurs rien à la Loi fondamentale hongroise mise en oeuvre en 2012 si l’on n’intègre pas l’idée que le nouvel ordre constitutionnel qu’elle institue ne vise pas à saper l’État de droit, mais à renationaliser les valeurs qu’il protège, pour «les soumettre à l’intérêt de la Nation, seule juge du bien commun», note Jean-Paul Jacqué, professeur émérite à l’Université de Strasbourg.

Ces références au christianisme et à la famille ont été mises en cause par les instances européennes

Le préambule de la Loi fondamentale hongroise évoque les «fiertés» nationales à entretenir ; les racines chrétiennes ou l’indépendance du pays. Il évoque des devoirs, comme l’exigence faite aux représentants de la Nation d’«entretenir et protéger» le hongrois, «langue solitaire», et la «culture hongroise», en tant que «riche contribution à la diversité de l’unité européenne». Il évoque les fondements de la vie publique: la «dignité humaine», la «liberté individuelle» (mais «en bonne entente avec les autres»), ainsi qu’un certain nombre d’ «institutions chères» à protéger, telles que le mariage, défini «comme une union librement consentie entre un homme et une femme», ou encore «la famille», qui est aux «fondements de la survie de la nation».

Ces références au christianisme et à la famille ont été mises en cause par les instances européennes, en tant qu’elles participaient à «figer» les valeurs de la société et semer les germes de procédés potentiellement discriminatoires à l’encontre des minorités (sexuelles et culturelles)…

Quelle place pour cette acception «nationale» des «valeurs fondamentales»? Quelle place pour les peuples dans une Europe appelée à élire un nouveau demos transfiguré par une identité postnationale? Quelle place pour les idées conservatrices dans une Europe libérale? Quelles fins donner à l’État de droit et aux juridictions indépendantes?

Tant que ces questions donneront l’impression de n’avoir lieu d’être, les dissensions perdureront et nul mécanisme ne les résoudra. Dans un courrier adressé au président du Conseil européen Charles Michel, le premier ministre slovène Janez Jansa rappelle l’expérience autoritaire vécue par les pays de l’Est sous le communisme. Il rappelle que l’appartenance à l’Union européenne n’a jamais signifié pour eux de devoir troquer leur identité et leur souveraineté «contre de l’argent».

Quel mécanisme viendrait concrètement contrôler un État accusé de porter atteinte à l’État de droit ?

Par-delà ces questions de fond, quel mécanisme viendrait concrètement contrôler un État accusé de porter atteinte à l’État de droit? A l’heure où sont écrites ces lignes, nul n’en sait rien, pas même les premiers concernés.Une seule chose semble acquise: le Parlement européen aura un rôle à jouer. «Seule une instance judiciaire indépendante peut dire ce qu’est l’État de droit, pas une majorité politique», précise Jansa. La remarque a sa pertinence.

Pensons au rapport de la députée européenne et écologiste Judith Sargentini, qui a présidé au déclenchement de la procédure de sanction à l’encontre de la Hongrie, en septembre 2018. Ce rapport comportait pas moins de 69 affirmations, dont 13 sur des affaires classées - car ayant satisfait aux deux parties (gouvernement hongrois et instances européennes) -, 19 sur des cas qui étaient alors toujours en cours de discussion et 37 sur des allégations sans fondement juridique, telles que:

-la «rhétorique de campagne hostile et intimidante», qui aurait pu altérer «la faculté des électeurs de se prononcer en connaissance de cause» (point 10).

-L’extension de la «démocratie directe au niveau national» (point 11).

-L’élaboration de consultations qui «ont établi des parallèles entre le terrorisme et la migration» (point 11).

-L’introduction d’un «nouveau système de tribunaux administratifs» (point 14).

-Le développement d’une «rhétorique stigmatisante employée à l’encontre des ONG» (point 39).

-la mise en œuvre de sanctions pénales pour «facilitation de l’immigration clandestine» (point 44).

Autant d’affirmations qui posent des questions politiques importantes, mais ne permettent nullement de qualifier une quelque atteinte à l’État de droit.

Le respect des droits fondamentaux est une question trop sérieuse pour être privée de procédures claires, prévoyant un véritable débat contradictoire. Les pays de l’Est ne sont pas des modèles, mais ce sont des nations souveraines et qui ont lutté pour le devenir. Elles veulent protéger leur identité constitutionnelle et nationale (les deux étant liées en Hongrie) et se fondent pour cela sur l’article 4 du TUE, qui rappelle que «l’Union respecte l’égalité des États membres devant les traités ainsi que leur identité nationale, inhérente à leurs structures fondamentales politiques et constitutionnelles».

L’Union Européenne (...) doit (...) renoncer à entretenir la confusion entre union et uniformisation

Mais alors que faire? Valeurs universelles contre valeurs nationales? Article 2 contre article 4? L’Union européenne ne doit rien lâcher sur le terrain de l’indépendance de la justice et de la liberté de la presse, et pour cela prévoir des mécanismes de contrôle impartiaux, valables pour l’ensemble des pays européens. Elle doit, en revanche, renoncer à entretenir la confusion entre union et uniformisation.

Ce n’est pas parce que des valeurs sont déclarées fondamentales qu’une instance supranationale peut en imposer la substance à des États dont l’histoire et les mœurs diffèrent et expriment, à leur façon, les marques essentielles de l’existence européenne.