Οι υπέρ του σοδομισμού δηλώσεις του κ. Φραγγίσκου ως έσχατη κατάπτωση του Παπισμού

   

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η Νοεμβρίου 2020

ΟΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΥ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ κ. ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΩΣ ΕΣΧΑΤΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ο πλήρης εκφυλισμός, η τέλεια διαστροφή του Παπισμού γίνεται όλο και πιο αισθητή, όλο και πιο κραυγαλέα στην εποχή μας. Από τότε που αποκόπηκε από το σώμα της Εκκλησίας, μετεξελίχθηκε σταδιακά σε ένα θρησκευτικό και ταυτόχρονα κοσμικό οργανισμό, για να φθάσει σήμερα στο έσχατο βάθος της καταπτώσεώς του. Να καταντήσει ένα άκρως αντίχριστο κέντρο, ένα από τα σπουδαιότερα θρησκευτικά κέντρα της Νέας Εποχής, ο χώρος όπου βασιλεύει ο άρχων του κόσμου τούτου, ο εκπεσών Εωσφόρος.

Ίσως κάποιοι οικουμενίζοντες, κληρικοί και λαϊκοί, σπεύσουν να μας κατηγορήσουν ως υπερβολικούς. Ωστόσο τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν την τραγική αυτή πραγματικότητα. Το ότι το Βατικανό σήμερα κατάντησε να είναι βαθύτατα διεφθαρμένο, ναι, το τονίζουμε, βαθύτατα διεφθαρμένο, χωρίς υπερβολή, αποδεικνύεται από τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας που συνεκάλυψε και από μια σειρά ντοκουμέντων, γεγονότων, εικόνων, φωτογραφιών, δηλώσεων και σχετικών βίντεο, που κάνουν το γύρω του κόσμου στα ΜΜΕ, εδώ και αρκετά χρόνια. Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα, για παράδειγμα, σ’ όλο τον πλανήτη έχουν δει, (σε πάμπολλες φωτογραφίες και βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει), τον «πάπα» Φραγκίσκο, να σχηματίζει με τα δάχτυλά του τα γνωστά «κέρατα του σατανά», το δυσώδες σύμβολο του εκπεσόντος Εωσφόρου. (Βλ. https://7spymania. blogspot.com/2015/08/blog-post_0.html  Ο ΠΑΠΑΣ ΧΑΡΕΤΑ ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΑ). Χορευτές και μπαλέτα να χορεύουν, να παίζουν παιχνίδια και να ντύνονται κλόουν, προφανώς για να προσφέρουν ψυχαγωγία στον «πάπα», ενώ  γυναίκες ημίγυμνες να κάνουν πιρουέττες, κωλοτούμπες και άλλες αισχρές και άσεμνες κινήσεις, όχι σε κάποιο κοσμικό θέατρο, αλλά μέσα στην «αγία» Έδρα!!! (Βλ. https://www.lifo.gr/now/highlights/179707/ti-gyreyei-enas-sxedon-gymnos-akrovatis-mprosta-ston-papa-fragkisko ΤΣΙΡΚΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ). Πριν από έξι χρόνια περίπου, (στις 27.4.2014), πραγματοποιήθηκε στον άγιο Πέτρο η πλέον φρικτή βλασφημία που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ο «πάπας» Φραγκίσκος μαζί με το κονκλάβιό του και πολλούς πιστούς που παρευρίσκονταν, έψαλλαν ότι «ο Χριστός είναι ο υιός του Λούσιφερ», του Εωσφόρου!!! Ο ήχος, οι εικόνες και τα υπάρχοντα βίντεο, πραγματικά σοκάρουν, τα δε σχετικά κείμενα - αποδείξεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο είναι δεκάδες χιλιάδες. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητος που ο Λούσιφερ, ο Εωσφόρος, ανακηρύχθηκε ως …ο πατέρας του Ιησού, (Βλ. http://aktines.blogspot.com/2020/01/blog-post_59.html Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΣΙΦΕΡ). Τέλος, (για να περιοριστούμε μόνο στα παρά πάνω), θα προσθέσουμε ολίγα τινά γύρω από το παρεκκλήσι του «αποστολικού» παλατιού, την Καπέλλα Σιξτίνα. Άναυδος μένει ο επισκέπτης όταν αντικρύσει τον ζωγραφικό του διάκοσμο. Στην οροφή του παρεκκλησιού δεσπόζει μια γιγαντιαία απεικόνιση ομοφυλοφιλίας! Σε μια άλλη τοιχογραφία απεικονίζεται μια επαίσχυντη παρέλαση γυμνών ομοφυλοφίλων. Στο κέντρο της ακριβώς υπάρχει ο δικός τους θεός ως …ομοφυλόφιλος. Προφανώς ο ζωγράφος, ο Μιχαήλ Άγγελος, στην τοιχογραφία αυτή θέλει να τονίσει και να εξάρει τον εξαγιασμό και την εξύμνηση του ολόγυμνου ανθρωπίνου σώματος, μέσα όμως από τη φρικτή και διαστροφική ομοφυλοφιλία, (Βλ. (http://xairete.blogspot.com/2008/10/cappella-sistina.html https:// mikropragmata.lifo.gr/aksechasta/pos-i-schesi-tou-michail-angelou-me-tous-andres-enepnefse-tin-techni-tou/ ).  

Έχοντας υπ’ όψη μας όλα τα παρά πάνω, καθόλου δεν μας εξέπληξε κάποια είδηση που έπεσε στην αντίληψή μας, σχετικά με πρόσφατη δήλωση του «πάπα» Φραγκίσκου, που αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Συγκεκριμένα ο «πάπας» ζήτησε, να θεσπιστεί ο «γάμος» των ομοφυλοφίλων και το χειρότερο: να μπορούν αυτοί να «κάνουν οικογένεια», πράγμα που σημαίνει, να έχουν τη δυνατότητα να υιοθετούν παιδιά! Η είδηση προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση, διότι κυκλοφόρησε σε όλα τα ΜΜΕ, σε όλο τον κόσμο, και στην πατρίδα μας. Στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σχολίασε το θέμα ο δημοσιογράφος κ. Θεόδωρος Ανδρεάδης – Συγγελάκης με τίτλο: «Ο Πάπας, οι ομοφυλόφιλοι και το μοναδικό του θάρρος». Ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει την δήλωση του κ. Φραγκίσκου ως «ιστορική παρέμβαση του ποντίφικα», ο οποίος πήρε «σαφή θέση ότι οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου πρέπει να αναγνωρίζονται από τον νόμο, για να παρέχεται μια ουσιαστική ασπίδα προστασίας και δικαιωμάτων». Η παρέμβαση αυτή είναι «μήνυμα προς τους καθολικούς κληρικούς, αλλά και προς τα ομοφοβικά παραληρήματα της Ρωσικής και της Ελληνικής Εκκλησίας»! Εκείνο που ενδιαφέρει τον «πάπα» δεν είναι εάν και κατά πόσον «οι σχέσεις συμβίωσης μεταξύ πολιτών του ίδιου φύλου» είναι σύμφωνες με το θέλημα του Θεού και το νόμο του ευαγγελίου, αλλά εάν και κατά πόσον προστατεύονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων από τον νόμο. Η πρώτη προτεραιότητα, το σπουδαιότερο και αναγκαιότερο γι’ αυτόν δεν είναι να καταστήσει γνωστό παγκοσμίως, ποιά είναι η διδασκαλία του ευαγγελίου και πιο είναι, εν προκειμένω, το θέλημα του Θεού, αλλά τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Ο κ. Φραγκίσκος αναδεικνύεται ο πλέον διαπρύσιος κήρυκας του δαιμονικού δικαιωματισμού, ο καλλίτερος σύμμαχος των δικαιωματιστών! Συμπορεύεται πλήρως με τον σύγχρονο αποστατημένο άνθρωπο, ο οποίος απαιτεί να διαπράττει την αμαρτία εν ονόματι των «ατομικών δικαιωμάτων» του, τα οποία «θεοποίησε» ο άθεος Ευρωπαϊκός Ουμανισμός. Απαιτεί την ικανοποίηση των παθών του στο όνομα της ελευθερίας, αδιαφορώντας, αν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το νόμο του ευαγγελίου.

Για τον «πάπα», προφανώς, η ομοφυλοφιλική σχέση δεν είναι αμάρτημα και μάλιστα ένα από τα φοβερότερα, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά δικαίωμα, που πρέπει να κατοχυρωθεί πάσει θυσία. Ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Παύλου «μη πλανάσθε ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, [ομοφυλόφιλοι], ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες, βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν», (Α΄ Κορ.6,9), είναι άνευ σημασίας γι’ αυτόν. Δεν τον συγκλονίζει, ούτε τον προβληματίζει. Συντάσσεται απροκάλυπτα με την αντίχριστη «νέα ηθική», την αντίστροφη ηθική της Νέας Εποχής, η οποία απορρίπτει την Ορθόδοξη χριστιανική ηθική. 

Παρά κάτω γράφει: «Ο πάπας Φραγκίσκος πήρε ξεκάθαρη θέση και συγχρόνως, έθεσε μια σειρά θεμάτων κύριας σημασίας. Με τις απαντήσεις που έδωσε στον δημιουργό του ντοκιμαντέρ ‘Francesco’, το οποίο παρουσιάστηκε στη ‘Γιορτή του Σινεμά’ της Ρώμης, ο ποντίφικας κατέστησε σαφές …ότι ‘είμαστε όλοι παιδιά του Θεού’ και ότι ‘κανείς δεν πρέπει να νιώθει ότι βρίσκεται στο περιθώριο’ λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας»! Κρατάμε την επισήμανση ότι ο κ. Φραγκίσκος πήρε «ξεκάθαρη θέση», μη αφήνοντας κανένα περιθώριο παρανόησης των λόγων του. Ισχυριζόμενος ότι δήθεν «είμαστε όλοι παιδιά του Θεού», θέλει να αγνοεί το γεγονός, ότι αληθινά παιδιά του Θεού γίνονται μόνον όσοι μετανοούν και πιστεύουν στο Χριστό σύμφωνα με τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού», (Ιω.1,12). Η παραβολή των ασώτου μας διδάσκει ξεκάθαρα, πως ο αμαρτωλός άνθρωπος, για να γίνει όντως παιδί του Θεού, πρέπει να μετανοήσει, να αποκηρύξει την αμαρτωλή ζωή, να ζητήσει το έλεος του Θεού, να αγωνιστεί κατά των παθών του, και εν προκειμένω κατά του πάθους της ομοφυλοφιλίας και συνεργούσης της Χάριτος, να ελευθερωθεί από το θανάσιμο πάθος. Εν όσω ακόμη βρίσκεται «εις χώραν μακράν», «βόσκει χοίρους», (Λουκ.15,15), και προσπαθεί να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων, δεν μπορεί να είναι αληθινό παιδί του Θεού. Η Εκκλησία δεν καταδικάζει τον αμαρτωλό, αλλά το πάθος. Δεν νομιμοποιεί την αμαρτία, αλλά την εξαλείφει. Τον αμαρτωλό  όχι μόνο δεν τον περιφρονεί «στο περιθώριο» της εκκλησιαστικής ζωής, αλλά προσπαθεί ως φιλόστοργη μητέρα να τον θεραπεύσει. Δεν σκοτώνει τον ομοφυλόφιλο, αλλά καταδεικνύει το πάθος του ως καταστροφικό και προσπαθεί να τον θεραπεύσει. Με την νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων όχι μόνο δεν θεραπεύεται το πάθος, αλλά εδραιώνεται ακόμη περισσότερο.

Η «σεξουαλική ταυτότητα» των ανθρώπων αυτών δεν είναι αναλλοίωτη και αμετακίνητη, όπως είναι, για παράδειγμα, η ταυτότητα του φύλου. Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, η έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση. Επομένως το συγκεκριμένο πάθος είναι θεραπεύσιμο και η «σεξουαλική ταυτότητά» τους μπορεί να μεταβληθεί μέσα στο πνευματικό νοσοκομείο της Εκκλησίας.     

Στο ίδιο νεοεποχίτικο πλαίσιο εντάσσονται και όσα είπε παρά κάτω ο ρωμαίος ποντίφηκας: «Ο Φραγκίσκος θεωρεί ότι τα σύμφωνα συμβίωσης, (η όπως θέλει η κάθε χώρα να τα ονομάζει), είναι απόλυτα αναγκαία και πρέπει να γίνουν κτήμα όλων των κρατών, όχι μόνον της Ευρώπης και λίγων άλλων περιοχών του πλανήτη. Παράλληλα, δείχνει εμπράκτως ότι η Εκκλησία πρέπει να δέχεται χωρίς επιφυλάξεις τους ομοφυλόφιλους πιστούς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που έχουν υιοθετήσει, ή αποκτήσει παιδιά με παρένθετη μητέρα»! Με τις παραπάνω δηλώσεις του ο «πάπας» όχι μόνο διαγράφει με μια μονοκονδυλιά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά επί πλέον προτρέπει τις κυβερνήσεις των κρατών να κατοχυρώσουν με νόμους το φρικτό αυτό αμάρτημα. Μ’ άλλα λόγια προτρέπει να γίνεται νόμος του Κράτους ένας αντίχριστος νόμος,  που στρέφεται εναντίον του αιώνιου και ακατάλυτου νόμου του Θεού και του Ευαγγελίου. Η εκτροπή, ο κιναιδισμός, που ακόμη και από τους αρχαίους έλληνες προγόνους μας εθεωρείτο ως ένα πάθος μη αποδεκτό, να αναγνωρίζεται ως μια φυσιολογική «διαφορετικότητα». Η σεξουαλική αυτή επιλογή, που ανατρέπει εκ θεμελίων την οντολογία της ανθρωπίνης φύσεως, επιχειρείται στις μέρες μας να γίνεται έννομο αγαθό!  

Στη συνέχεια αναφέρει: «Ο Αργεντινός Πάπας μας λέει ότι η οικογένεια δεν είναι μόνον ετεροφυλόφιλη, ή μονογονεϊκή, αλλά και εμμέσως καθιστά σαφές ότι δύο γονείς του ίδιου φύλου μπορούν να αντεπεξέλθουν με απόλυτη επιτυχία στις υποχρεώσεις τους»! Εδώ είναι ξεκάθαρο πως ο κ. Φραγκίσκος πέρα από τον θεόσδοτο θεσμό του γάμου, τη σύζευξη άρρενος και θήλεος, (Γεν.1,26), που ορίζει η εν Αγίω Πνεύματι πορευόμενη στην ιστορία Εκκλησία, υιοθετεί και ένα νέο είδους «γάμου», την νόθα οικογένεια των ομόφυλων ζευγαριών! Αναμφίβολα, η πρωτοφανής αυτή θέση για «εκκλησιαστικό» άνδρα, αλλά και απλό χριστιανό, αποτελεί βαρύτατη ύβρη κατά του ιερού θεσμού του γάμου, αλλά και κατ’ αυτού του Δημιουργού, ο Οποίος διέκρινε τα φύλα και θέσπισε το θεσμό του γάμου!

Και συνεχίζει: «Ένας καλός χριστιανός, δηλαδή, μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος, με μόνιμη σχέση συμβίωσης αναγνωρισμένη από το κράτος, και με παιδιά που απέκτησε με τον -η την- σύντροφό του. Διαπιστώσεις οι οποίες για κάποιους μπορεί να μοιάζουν αυτονόητες, αλλά που σε κάποιες άλλες περιπτώσεις προκαλούν, σίγουρα, “πραγματικό σεισμό”»! Αυτός που συνειδητά και προκλητικά και χωρίς ηθικές αναστολές και διάθεση μετανοίας, επιμένει στο πάθος της ομοφυλοφιλίας, δε μπορεί, ούτε καλός χριστιανός να είναι, ούτε αληθινό παιδί του Θεού! Καλός χριστιανός είναι ο συνεχώς μετανοών και αγωνιζόμενος κατά των παθών του και όχι ο εμμένων στην αμαρτία. Για το κράτος ίσως είναι καλός πολίτης, αλλά για την Εκκλησία είναι πνευματικά ασθενής, ο οποίος, αν δεν θεραπευθεί, θα χαθεί! 

Ο αρθρογράφος παρατηρεί ακόμη πως το «θάρρος» του κ. Φραγκίσκου να «αγκαλιάσει» τους αμετανόητους ομοφυλόφιλους, μπορεί να γίνει μάθημα στα «ομοφοβικά παραληρήματα από τη Ρωσική Εκκλησία η και σε κάποιους γνωστούς εκπροσώπους της δικής μας Εκκλησίας». Ο «πάπας» φυσικό είναι να «αγκαλιάζει» τους ομοφυλόφιλους, χωρίς αυτοί να έχουν διάθεση να μετανοήσουν, αφού, όπως είπαμε προηγουμένως, δεν θεωρεί τον κιναιδισμό ως αμάρτημα, αλλά ως φυσιολογική διαφορετικότητα. Η Εκκλησία όμως «αγκαλιάζει» μόνον εκείνους που μετανοούν και θέλουν να θεραπευθούν από το πάθος. Και τούτο διότι, αν τους αγκάλιαζε χωρίς την μετάνοιά τους, θα αμνήστευε και θα νομιμοποιούσε το πάθος τους. Και ταυτόχρονα δεν τους επιτρέπει την Θεία Μετάληψη, όχι από μίσος, όχι διότι κατέχεται από «ομοφοβικά παραληρήματα», όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος, αλλά από πραγματική αγάπη, εφαρμόζοντας ένα παιδαγωγικό μέσον, που αποσκοπεί στην επιστροφή και μετάνοιά τους.

Από τα παρά πάνω μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί, ότι όσα διακήρυξε ο κ. Φραγκίσκος, περί ομοφυλοφιλίας, είναι πέρα για πέρα αντίθετα με την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Άραγε χρειάζεται πολλή διάκριση, για να καταλάβει η Ορθόδοξη  εκκλησιαστική ηγεσία, αλλά και ο πιστός λαός του Θεού, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαστροφέα του Ευαγγελίου, με ένα ψευδοδιδάσκαλο και ψευδοπροφήτη, για τον οποίο μας προειδοποίησε ο Κύριος «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες»; (Ματθ.7,15). Οι συνεχείς πτώσεις του κ. Φραγκίσκου, όπως και των προκατόχων του είναι το φρικτό αποτέλεσμα της απουσίας Χάριτος, η οποία, μόνον αυτή, μπορεί να συγκρατήσει, τα ανθρώπινα πρόσωπα, από την κατάπτωση και την ηθική καταβαράθρωση.

Με πολλή λύπη διαπιστώνουμε ότι η Ορθόδοξη εκκλησιαστική ηγεσία όχι μόνο δεν τόλμησε εν προκειμένω να πάρει θέση επισήμως και να ελέγξει δημοσίως τον «πάπα» για τις παρά πάνω κακόδοξες διακηρύξεις του, αλλά συνεχίζει, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, να συμμετέχει σε οικουμενιστικές συμπροσευχές και άλλες εκδηλώσεις μ’ αυτόν και τους καρδιναλίους του. Όπως λέει μια σοφή παροιμία του λαού: «ενός κακού δοθέντος, μύρια έπονται». Η μία πτώση φέρνει άλλη, μεγαλύτερη, εάν δεν μεσολαβήσει μετάνοια και διόρθωση. Εν προκειμένω η πρώτη και μεγαλύτερη πτώση της Ορθόδοξης εκκλησιαστικής ηγεσίας, (ευτυχώς όχι στο σύνολό της), ήταν η αναγνώριση του Παπισμού ως «Εκκλησίας» στη «Σύνοδο» της Κρήτης. Αυτή η φοβερή πτώση έφερε στη συνέχεια πολλές άλλες, μια από τις οποίες είναι και η ένοχη σιωπή της και η ατολμία της να ελέγξει τον «πάπα» για τις περί ομοφυλοφιλίας διακηρύξεις του. Και μετά διερωτώμεθα γιατί η πανδημία του κορωνοϊού παγκοσμίως; Και γιατί ο Κύριος δεν καταπέμπει το έλεός του;   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών