“Ατζέντα 2020: Παγκόσμια δικτατορία”

“Ατζέντα 2020: Παγκόσμια δικτατορία”

Η πέμπτη γενιά πολέμου εναντίον ορατών τε και αοράτων εχθρών και οι επτά κατηγορίες πολιτών

Κωνσταντίνου Ι. Βαθιώτη, Αναπλ. Καθηγητή Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

 Το 2002 εξεδόθη το βιβλίο του Νικολάου Χατζή με τον τίτλο «Στη “σκιά του τρομοκράτη”» και με τον υπότιτλο «Μια δημοσιογραφική κριτική ματιά στο παρασκήνιο του διεθνούς συστήματος με πρωταγωνιστή τον “ΑΟΡΑΤΟ ΕΧΘΡΟ”».

Αλλά και ο αείμνηστος Ιωάννης Μανωλεδάκης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου στην Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο άρθρο του με τίτλο “Η μέρα που αλλάζει τον κόσμο”, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2001 και επανακυκλοφόρησε σε μια συλλογή κειμένων του (Ι. Μανωλεδάκης, Κείμενα, Χορτιάτης 570, 2012, σελ. 47), έγραφε τα ακόλουθα:

«Όλοι όσοι προσπάθησαν να “ερμηνεύσουν” το τραγικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου στην καρδιά των ΗΠΑ είναι σύμφωνοι σε ένα πράγμα: Ότι εκείνο το πρωινό άλλαξαν τα δεδομένα της παγκόσμιας ιστορίας στο χώρο των κοινωνικών, πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων».

Λίγες αράδες πιο κάτω συμπλήρωνε προφητικά: «Σε πείσμα των προβλέψεων των Ελλήνων τουλάχιστον δημοσιογράφων στις εκπομπές της ημέρας εκείνης, καμιά οργάνωση δεν ανέλαβε την ευθύνη της επιχείρησης. Αυτό δημιουργεί την εντύπωση του “ΑΟΡΑΤΟΥ” ΕΧΘΡΟΥ που ο προσδιορισμός του είναι εξαιρετικά δύσκολος και επικίνδυνος, αφού από αυτόν θα εξαρτηθεί ποιοι θα “πληρώσουν” για την επιθετική αυτή ενέργεια κατά της υπερδύναμης».

Όσοι, λοιπόν, θέλουν να βλέπουν καθαρά την πραγματικότητα, ο όρος “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ” λειτουργεί ως ένας “μαγικός κωδικός” που χρησιμοποιήθηκε μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους αφ’ ενός για να στιγματίσει την Αλ Κάιντα και αφ’ ετέρου για να περιορίσει παγκοσμίως τα δικαιώματα των απειλούμενων από αυτήν την τρομοκρατική οργάνωση πολιτών.

Η εν γνώσει (συμβολική) χρήση του ιδίου κωδικού εν έτει 2020 αποκαλύπτει τις προθέσεις των χρηστών του: Όπως το 2001 “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ” ονομάστηκε η Αλ Κάιντα, έτσι και τον Μάρτιο, όταν έγιναν τα “βαφτίσια” του “τρομοκράτη”-κορωνοϊού (όλως “τυχαίως” από την 11η Σεπτεμβρίου περάσαμε στην 11η Μαρτίου), δόθηκε σε αυτόν το ίδιο, ύποπτο όνομα: “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ”. Έτσι προαναγγέλθηκε κωδικοποιημένα η εφαρμογή της νέας γενιάς (δρακόντειων) μέτρων που επρόκειτο να συνθλίψουν τους ανυποψίαστους πολίτες. Ακόμη κι αν κάποιος αμφισβητήσει την ύπαρξη (και την δυνατότητα απόδειξης) αυτών των προθέσεων, η ατζέντα που ενεργοποιήθηκε σαν ένα υποδειγματικό ρεφλέξ στο αιφνίδιο ξέσπασμα της πανδημίας συνυποδηλώνει την (έστω εκ των υστέρων) άριστη εκμετάλλευση του κορωνοϊού για την ραγδαία επιτάχυνση της εφαρμογής ενός παγκόσμιου σχεδίου δικτατορίας (όλως “τυχαίως” ακόμη και η γνωστή για τις βραδείες αντιδράσεις της Ελλάδα είχε την ετοιμότητα να εφαρμόσει μέσα σε χρόνο ρεκόρ το σύστημα της τηλεκπαίδευσης). Ας το ονομάσουμε “ΑΤΖΕΝΤΑ 2020: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ” (πρβλ. Joachim Sonntag, 2025, Teil 2, Das Endspiel. Der Alptraum für unsere Kinder, 2η έκδ., 2020, σελ. 182 επ.: “Corona – Der Putsch von oben”). 

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: Νέος κορωνοϊός, νέος εχθρός, νέος πόλεμος, νέοι περιορισμοί, νέα κανονικότητα, νέα κόλαση. Και φυσικά νέα ομιλία σαν την “NEW SPEECH” που είχε επιβληθεί στην οργουελική Ωκεανία από το αντίστοιχο δικτατορικό καθεστώς: Lockdown, κρούσματα ύποπτα, πιθανά και επιβεβαιωμένα, δομές, κανόνες κοινωνικής απόστασης και άλλα πολλά, ων ουκ εστιν αριθμός. 

Παρά ταύτα, το μεγαλύτερο μέρος της οικουμενικής “κοινωνίας των πολιτών” διατηρεί τα παλιά μυαλά και βαυκαλίζεται ότι πρόκειται για μια “προσωρινή κόλαση”, μετά το πέρας της οποίας θα επιστρέψουμε στην παλιά κανονικότητα.

Αν θελήσουμε να κατηγοριοποιήσουμε τους πολίτες με βάση την στάση που τηρούν έναντι της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ”, μπορούμε να διακρίνουμε επτά κατηγορίες:

Στην πρώτη κατηγορία εντάσσσονται εκείνοι που αποτελούν τους “βραχίονες”, άλλως τα “πλοκάμια” του συστήματος. Είναι εκείνοι που νομίζουν ότι το χρήμα και η εξουσία θα εξακολουθήσουν να τους παρέχουν την ψευδαίσθηση της ευδαιμονίας. Σε ό,τι αφορά το υποκειμενικό τους στοιχείο: Μπορεί να γνωρίζουν το σχέδιο της ατζέντας και έτσι να ενεργούν με επιδίωξη (στην τεχνική γλώσσα του Ποινικού Δικαίου: με άμεσο δόλο α΄ βαθμού), μπορεί απλώς να το υποπτεύονται και να το αποδέχονται (στην τεχνική γλώσσα του Ποινικού Δικάιου: ενεργώντας με ενδεχόμενο δόλο). Κάποιοι, πάντως, μπορεί να ενεργούν βαρέως αμελώς, όντας παγιδευμένοι στον υλοκρατούμενο τρόπο ζωής τους που ανατρέχει σε πολλές δεκαετίες πίσω: δώστε μας ακριβά αυτοκίνητα, πισίνες, χρυσοποίκιλτα φορέματα, πούρα κ.λπ., για να νιώθουμε βασίλισσες ή βασιλιάδες (πάντως, στον Ιουστινιάνειο Κώδικα προβλεπόταν ότι η βαρεία αμέλεια ισοδυναμεί με δόλο: magna culpa dolus est). Αυτοί λησμονούν την σαιξπηρική φράση ότι τα σκουλήκια στο ίδιο μνήμα γευματίζουν αλλά και τον 33ο Ψαλμό του Δαυίδ: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ».

Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι τρομοκρατημένοι πολίτες, θύματα πρωτίστως των αργυρώνητων ΜΜΕ και της ευρύτερης προπαγάνδας που υλοποιείται από το επιτελείο του “καθεστώτος”. Είναι εκείνοι που υιοθετούν τον κωδικό “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΘΧΡΟΣ”, αλλά με μία διαφορά: τον χαρακτηρίζουν έτσι, επειδή πράγματι δεν μπορούν να τον δουν, όπως δεν μπορούν να δουν ούτε τα εκρηκτικά που έχει κάτω από τα ρούχα του ο τρομοκράτης, δυνάμενος ανά πάσα στιγμή να βρεθεί δίπλα τους και να τους εξολοθρεύσει με μια αστραπιαία κίνηση. Αντιθέτως, οι υλοποιητές της δικτατορικής ατζέντας χρησιμοποιούν τον όρο “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΘΧΡΟΣ” με την πολεμική του σημασία· ανάμεσά τους ακτινοβολεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να επικαλείται ανενδοίαστα τον όρο “αόρατο εχθρό” (βλ. τελευταίως την συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ” κ. Κ. Πρετεντέρη, φύλλο της 12.10.2020, σελ. 13) κάνοντας συνεχώς λόγο για “πόλεμο” και “μάχες” εναντίον του.

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν ως επί το πλείστον ηλικιωμένοι ή μέλη  ευπαθών ομάδων που, αντικρίζοντας τον μη μασκοφορεμένο συμπολίτη τους, αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του έναν “διαβολικό εχθρό” ο οποίος απειλεί εν δυνάμει την υγεία ή ακόμη και την ζωή τους. Ταυτοχρόνως επικαλούνται την αρχή της αλληλεγγύης “εφόσον εγώ σε προστατεύω, εσύ γιατί δεν με προστατεύεις;”, αδυνατώντας να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους ο συμπολίτης τους δεν φορά μάσκα: Κανένας γνήσιος “αρνητής της μάσκας” δεν αδιαφορεί για τον διπλανό του αποδεχόμενος τάχα την δυνητική διακινδύνευση της υγείας ή της ζωής του, διότι, μένοντας απροστάτευτος ο ίδιος ο “αρνητής”, θα έπρεπε να αδιαφορεί κατά λογική αναγκαιότητα και για την δική του υγεία ή ζωή εμφορούμενος από τάσεις αυτοκαταστροφής. Αρνείται, όμως, να συμμορφωθεί προς το περιεχόμενο της εν λόγω απάνθρωπης επιταγής, επειδή αυτή θίγει την αξία του ως ανθρώπου, νοθεύει την εικόνα του ως Ορθόδοξου Χριστιανού και ταυτοχρόνως προσβάλλει δυνητικά την υγεία ή ακόμη και την ζωή του. Έτσι παράγεται το εξής περίπλοκο φαινόμενο:

Στην μια όχθη βρίσκονται οι ηλικιωμένοι και οι ανήκοντες στις ευπαθείς ομάδες, το σύνολο των οποίων τίθεται κάτω από την ομπρέλα της ποινικής προστασίας της δημόσιας υγείας. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι ανήκοντες στην ομάδα των υγιών, καθένας εκ των οποίων νοιάζεται για την αξιοπρέπειά του, την θρησκευτική του ελευθερία, την πολιτιστική του ταυτότητα και την ατομική του υγεία. Εκείνο, όμως, που διαφεύγει την προσοχή των ειδικών (ιατρών τε και νομικών) είναι ότι η δημόσια υγεία δεν είναι ένα αφηρημένο ιδεώδες, αλλά ένα υπερατομικό-συλλογικό αγαθό που απαρτίζεται από το άθροισμα της υγείας ενός εκάστου των πολιτών. Συνεπώς, το λάβαρο της δημόσιας υγείας υψώνεται υποκριτικά από τους υλοποιητές της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020”, αφού σκοπίμως φωταγωγούν τον δυνητικό κίνδυνο που παράγεται αθροιστικά σε βάρος των ηλικιωμένων ή των ευπαθών ομάδων, αλλά ταυτοχρόνως κρατούν στο σκιόφως τον αντίστοιχο δυνητικό κίνδυνο που παράγεται σε βάρος των πολιτών από την υποχρεωτική καθολική μασκοφορία, το άθροισμα των οποίων συγκροτεί ομοίως την έννοια της δημόσιας υγείας!

Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι εθελοτυφλούντες που ουδόλως ενδιαφέρονται για την αναζήτηση των αιτίων και πρωταιτίων της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020”. Τα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας είναι ενδοτικά στα φασιστικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση, διότι θέλουν να συνεχίσουν να διάγουν τον βίο τους έστω τροποποιημένο, αλλά πάντως ενταγμένο στην λογική της ημι(ψευδο)κανονικότητας. Τούτοι δεν φοβούνται τον ιό, αλλά την αλλαγή που πρέπει να επιφέρουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Γι’ αυτούς, επομένως, ισχύει η φράση “μη μου τους κύκλους τάραττε”!

Στην τέταρτη κατηγορία βρίσκονται όσοι επικαλούνται την ανάγκη να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι και πριν, ούτως ώστε να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Το υποκειμενικό στοιχείο των μελών αυτής της κατηγορίας θυμίζει εκείνο της πρώτης αλλά με την εξής διαφορά: μπορεί να γνωρίζουν ή έστω να υποπτεύονται τι “μαγειρεύεται”, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν έχουν δόλο σύμπραξης στο σχέδιο υλοποίησης της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020”. Η επίκληση της πραγματικής ανάγκης τους είναι μεν κατανοητή ώστε να λειτουργεί ως ελαφρυντικό, πλην όμως δεν μπορούν να απαλλαγούν από την ευθύνη που έχουν ως μέλη αυτής της κοινωνίας αλλά και ως γονείς των απειλούμενων τέκνων τους να αντισταθούν ή έστω να προσπαθήσουν να αντισταθούν στην απόπειρα επιβολής της παγκόσμιας δικτατορίας. Άλλωστε, τα παιδιά τους, για τα οποία πασχίζουν με κάθε εντιμότητα να έχουν φαΐ να φάνε, θα πρέπει, εκτός από φαΐ, να έχουν και το κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αξίζει να φάνε το φαΐ τους. Παραλείποντας να υψώσουν το ανάστημά τους, επιτρέπουν, χωρίς να το θέλουν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια ζοφερή δυστοπική κοινωνία, ορθότερα: σε μια μη-κοινωνία, η οποία απέμεινε “σκιά του εαυτού” της και θλιβερό κουφάρι τής μέχρι πρότινος παραδοσιακής μορφής κοινωνίας, η οποία εν τω μεταξύ εκθεμελιώθηκε από την λήψη των δρακόντειων υγειονομικών μέτρων.  

Στην πέμπτη κατηγορία ανήκουν οι αδρανούντες που λόγω της θέσης τους έχουν ιδιαίτερη ηθική υποχρέωση να επέμβουν ενάντια σε ένα σύστημα χαρακτηριζόμενο από την «κατάφωρη αδικία της διαδικασίας και την απανθρωπιά της εκτέλεσης», για να θυμηθούμε τα λόγια του Κάφκα από την νουβέλα του “Στη σωφρονιστική αποικία” (μτφ. Βασίλη Τσαλή, εκδ. Κίχλη, Αθήνα 2017, σελ. 45).

Στο ερμηνευτικό δοκίμιο με τίτλο “Οι δράστες κι οι αδρανείς”, που έγραψε γι’ αυτήν την νουβέλα ο Hans Dieter Zimmermann (δημοσιευμένη στην ανωτέρω ελληνική μετάφραση, σελ. 91 επ.), διατυπώνει μια θέση η οποία μας είναι γνωστή από το άρθρο 15 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο εξισώνει την ενέργεια με την παράλειψη, οσάκις ο παραλείπων έχει ιδιαίτερη νομική υποχρέωση να αποτρέψει το αποτέλεσμα: «δεν είναι μόνο οι δράστες οι οποίοι επιδόθηκαν στη συστηματική εξόντωση, αλλά και οι αδρανείς, που εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων, σε σχέση με τον εαυτό τους και τους άλλους, δεν έκαναν τίποτα για να την εμποδίσουν· και οι δύο μαζί έγιναν οι απαραίτητοι συντελεστές του εγκλήματος» (σελ. 98).

Εδώ εντάσσεται η ηγεσία της Εκκλησίας που παρέμεινε αδρανής ή ακόμη χειρότερα συναινούσα, χωρίς να τολμήσει να διεκδικήσει την ανάκληση κάποιων αυτόχρημα παράλογων απαγορεύσεων που έπληξαν τον εορτασμό του Πάσχα (πρβλ. Gary H. Kah, Προς μια παγκόσμια δικτατορία, εκδ. Στερέωμα, μτφ.: Χαρίκλεια Αρβανιτίδη, Αθήνα 1990, σελ. 186: «Να θυμάσαι πως κάθε εκκλησία, αδιάφορο πόσο ισχυρή είναι, έχει το δικό της μερίδιο στην υποκρισία»), με αποτέλεσμα ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η Διαρκής Σύνοδος να επιτρέψουν και στο “lockdown II” να κλείσουν για εμάς τους πιστούς τα “ιατρεία των ψυχών” μας, συμπράττοντας μάλιστα σε έναν ασύλληπτο εμπαιγμό: Να δέχονται να ανοίγουν οι θύρες των Ιερών Ναών “κατόπιν εορτής”, δηλ. μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, εξευτελίζοντας έτσι την έννοια αυτής:

Χωρίς το πλήρωμα της εκκλησίας, δηλ. τους κληρικούς και τους λαϊκούς, δεν νοείται Θεία Λειτουργία και, συνεπώς, το μέτρο που εφάρμοσε η αντιχριστιανική κυβέρνηση της Νέας Δικτατορίας αποτελεί χλευασμό και περιφρόνησή της, αφού αποκόπτει την κεφαλή της εκκλησίας, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, από το σώμα του, που είναι το σύνολο των κληρικών και των λαϊκών. Έτσι παράγεται ένας απευκταίος μεν, πλην όμως εκ των πραγμάτων επαληθευόμενος φρικτός παραλληλισμός ανάμεσα στον πρόσφατο αποκεφαλισμό του Γάλλου καθηγητή Σαμιέλ Πατί έξω από το σχολείο όπου δίδασκε με τον αποκεφαλισμό του ίδιου του Χριστού μας που συντελείται μέσα στον οίκο του διά της απομακρύνσεως των πιστών από τον ιερό χώρο του.

Ποιος θα διενοείτο να ισχυρισθεί αντιστοίχως ότι συνεχίζονται κανονικά οι αεροπορικές πτήσεις σε προορισμούς του εσωτερικού και του εξωτερικού, αν τα αεροσκάφη επιτρεπόταν να πετούν μόνο με τους πιλότους και τους αεροσυνοδούς; Ένας τέτοιος ισχυρισμός θα συνιστούσε παραχάραξη της λογικής, η οποία ως γνωστόν είναι μέθοδος των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Συνεπώς, η παρούσα θλιβερή κυβέρνηση με τις δαιμονικές ευλογίες της Ιεράς Συνόδου γελοιοποίησε την ορθόδοξη πίστη μας, όπως θα την γελοιοποιούσε όποιος θα ήθελε να μας πείσει ότι νοείται αεροπορική πτήση με άδειο από επιβάτες αεροπλάνο. Ως εκ τούτου, η δημόσια τοποθέτηση του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου (εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 4.11.2020, σελ. 40) ότι «δεν θα συναινέσουμε, όμως, επ’ ουδενί λόγω σε ένα νέο κλείσιμο των ναών και σε καθολική απαγόρευση της τέλεσης της Θείας Λατρείας» διαψεύδεται εκ των πραγμάτων κατά τρόπον προκλητικό και εκκωφαντικό.   

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας που, όπως στην χούντα των συνταγματαρχών, έτσι και στην σημερινή “υγειονομική χούντα”, θα έπρεπε πρωτίστως με την γραφίδα τους να εκφράζουν δημόσια τις επιφυλάξεις τους για την επιχειρούμενη βίαιη αλλοίωση του “νωτιαίου μυελού” της κοινωνίας μας. Δυστυχώς πολλοί εξ αυτών όχι μόνο δεν εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους, αλλά με απαράμιλλο φανατισμό ευλογούν την εφαρμογή της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020”.     

Στην έκτη κατηγορία ανήκουν όσοι έχουν αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει: Ιός φυσικά και υπάρχει αλλά έχουν υπερδιογκωθεί τεχνητά οι διαστάσεις του, προκειμένου να καταστεί εφικτό το πέρασμα στην αναβαθμισμένη (όπως θα εξηγηθεί παρακάτω: πέμπτη) γενιά περιορισμών που επιβάλλονται σε βάρος των δικαιωμάτων του πολίτη.

Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε ειδικότερα δύο υποκατηγορίες: Η μια αποτελείται από εκείνους που επαγρυπνούσαν εδώ και πολλά χρόνια και ανέμεναν στωικά την στιγμή επιβολής της παγκόσμιας δικτατορίας. Στην άλλη κατηγορία ανήκουν όσοι αφυπνίσθηκαν από την έλευση του κορωνοϊού και βίωσαν μια μορφή μεταμορφώσεως. Τούτοι μειονεκτούν σε σχέση με τους πρώτους, διότι πρέπει μέσα σε ελάχιστο χρόνο να καλύψουν το χαμένο έδαφος, αποκτώντας και εμπεδώνοντας μέσα σε “χρόνο-ρεκόρ” πληροφορίες και γνώσεις που τα μέλη της πρώτης υποκατηγορίας διέθεταν και ανέλυαν επί μακρόν. Ωστόσο, έναντι αυτών των τελευταίων, οι αίφνης αφυπνισθέντες πλεονεκτούν κατά το ότι μπορούσαν να κοιμούνται ανάλαφρα όσο οι επαγρυπνούντες έβλεπαν εφιάλτες κι έτσι διαθέτουν τώρα μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να ριχτούν στην “μάχη με τις φλόγες”, προσπαθώντας να κατασβέσουν όσες “δικτατορικές εστίες” ανάβουν καθημερινά. Δυστυχώς, όμως, η “δικτατορική πυρκαϊά” που έχει ανάψει εδώ και εννέα μήνες είναι τέτοιας εντάσεως και εκτάσεως, ώστε ομοιάζει με αντίσταση ενάντια σε μια “ασύμμετρη απειλή”, η οποία διογκώνεται όχι μόνο από έναν “στρατηγό-‘άνεμο”, αλλά από πλήθος ανέμων που ξεπήδησαν μέσα από τον αντίχριστο ασκό του Αιόλου, τον οποίο άνοιξαν συντονισμένα και εν είδει ντόμινο όσοι ηγέτες βγήκαν τον Μάρτιο να κηρύξουν τον “πόλεμο εναντίον του αόρατου εχθρού”.

Στην έβδομη κατηγορία υπάγονται οι λεγόμενοι αναποφάσιστοι, όρος γνωστός από τις εκλογικές δημοσκοπήσεις: Οι πολίτες αυτής της κατηγορίας αντιλαμβάνονται ότι “κάτι δεν πάει καθόλου καλά”, με άλλα λόγια ότι “κάτι βρομάει στην όλη υπόθεση”, αλλά χρειάζονται ακόμη χρόνο για να επιλέξουν σε ποιο στρατόπεδο θα ενταχθούν. Ωστόσο, επειδή η “ΑΤΖΕΝΤΑ 2020” αποτελεί στην ουσία μια νέα, αναβαθμισμένη μορφή πολέμου, οι πολίτες αυτοί, αν επιλέξουν τελικώς να προσχωρήσουν στο αντιδικτατορικό στρατόπεδο, δεν μπορούν να προσφέρουν σημαντική βοήθεια σε όσους έχουν αποφασίσει να στρατευθούν στην πρώτη γραμμή του πυρός ενάντια στους υλοποιητές της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ”. Η εξ αποστάσεως παρουσία τους στο πλευρό των “πολεμιστών” υπέρ της ανάκτησης της ελευθερίας του πλανήτη θα συνιστά απλώς μια, σίγουρα όχι παντελώς άχρηστη, ψυχική συνδρομή. Εξαιτίας του επιβληθέντος “lockdown II”, το οποίο συνιστά ένα δεύτερο βαρύ πλήγμα σε βάρος και αυτής της κατηγορίας, οι πιθανότητες να κερδηθούν οι αναποφάσιστοι και να στρατευθούν ενάντια στον υγιεονομικό φασισμό είναι μάλλον αυξημένες.  

Για να συνειδητοποιήσουμε το είδος του νέου πολέμου που διεξάγεται, ώστε να δικαιολογηθεί ο τίτλος του ως “πόλεμος 5ης γενιάς”, είναι σκόπιμο να παραθέσουμε ένα χωρίο από το βιβλίο του Νικολάου Χατζή (ό.π., σελ. 25-27), το οποίο θα βοηθήσει στην κατανόηση της υλοποιούμενης “AΤΖΕΝΤΑΣ”. Γράφει, λοιπόν, ο συγγραφέας:

«Σε επίπεδο στρατηγικής-τακτικών του πεδίου μάχης, ο “πόλεμος 1ης γενιάς” χαρακτήρισε τις εξελίξεις στο πεδίο μάχης την εποχή του Ναπολέοντα, με την τακτική διάταξη των δυνάμεων σε κάθετη γραμμή. Ο “πόλεμος 2ης γενιάς” χαρακτηρίστηκε από τη μαζική χρησιμοποίηση μέσων και πυρών κατά του εχθρού στο δυτικό μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά αποτέλεσε και την επιχειρησιακή στρατηγική των ΗΠΑ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ εξακολουθεί να επηρεάζει τη σκέψη και τις πρακτικές επιχειρησιακής διάταξης αμερικανικών δυνάμεων ακόμη και σήμερα. Ο “πόλεμος 3ης γενιάς” ακολουθήθηκε από τους Γερμανούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε ως στόχο την εξουδετέρωση της συνοχής των δυνάμεων του εχθρού, παρά την επιλεκτική αποδυνάμωση μεμονωμένων σχηματισμών του. Προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις μαζικές απώλειες του πολέμου 2ης γενιάς, οι Γερμανοί στρατηγοί ανέπτυξαν τις τακτικές των “ασύμμετρων επιθέσεων” με αντικειμενικό σκοπό την ουσιαστική αποδυνάμωση των οργανωμένων εχθρικών στρατιωτικών σχηματισμών. Το κύριο γνώρισμα της μεθόδου αυτής αναλύεται στην επικράτηση συνθηκών χάους, έλλειψης εμπιστοσύνης, χαλάρωσης του ηθικού, διοικητικής αποδυνάμωσης, αλλά και πανικού μεταξύ των εχθρικών δυνάμεων, ενώ η αποτελεσματικότητα της μεθόδου καταγράφηκε στην ήττα της Γαλλίας, το 1940.

Ο “ανταρτοπόλεμος 4ης γενιάς” έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τη διενέργεια ασύμμετρων επιθέσεων, στο γενικότερο σκεπτικό των πολεμικών συγκρούσεων 3ης γενιάς, τόσο εντός όσο και εκτός του πεδίου μάχης. Είναι ουσιαστικό να αναφερθεί ότι το είδος αυτό των πολεμικών επιχειρήσεων μπορεί να διεξαχθεί από μη τακτικές μονάδες στρατού, όπως τρομοκρατικές ομάδες και ομάδες ατόμων που έχουν υποστεί ειδική εκπαίδευση στον ανορθόδοξο πόλεμο, ενώ στόχοι των επιχειρήσεων αυτών, που διακρίνονται για τον αυξημένο βαθμό οργάνωσης και σχεδιασμού τους, μπορεί να είναι εγκαταστάσεις καθημερινών υποδομών, κτήρια οργανισμών, που λειτουργούν ως κέντρα λήψης αποφάσεων, περιοχές μεγάλης πληθυσμιακής συγκέντρωσης, στρατιωτικές εγκαταστάσεις στρατηγικού ενδιαφέροντος, αλλά και στόχοι που η καταστροφή τους μπορεί να έχει ως συνέπεια την αλλοίωση της πολιτιστικής ταυτότητας συγκεκριμένων κρατών και πληθυσμών.

Τα χαρακτηριστικά αυτά επιλογής στόχων και κυρίως οι πολλαπλές συνέπειες των επιδιωκόμενων πληγμάτων, μας εισάγουν στην εποχή της “υπερτρομοκρατίας”, οι δράσεις της οποίας κινούνται έχοντας ως επίκεντρο τις τακτικές του ανταρτοπολέμου 4ης γενιάς».

Εν έτει 2020, λοιπόν, όλα δείχνουν ότι περάσαμε στον “πόλεμο της 5ης γενιάς”, ο οποίος αριθμητικά συμπίπτει με την νέα γενιά δικτύου κινητής τηλεφωνίας, το περίφημο “5G” (για τους κινδύνους κατά της υγείας και της ζωής που εγκυμονεί αυτό το νέο δίκτυο ουδείς έχει πληροφορήσει τον ελληνικό λαό· επ’ αυτού βλ. π.χ. E. Clean, 5G Strahlung. Gefährlich? Ausspionierend? Krebserregend?, 2019-2020). O εν λόγω πόλεμος διαφέρει και ως προς την ταυτότητα των επιτιθεμένων και ως προς την ταυτότητα των πληττομένων: Επιτιθέμενοι είναι οι ορατοί ηγέτες των επιμέρους κυβερνήσεων και πληττόμενοι όλοι οι πολίτες της κάθε χώρας. Έτσι, το κράτος στρέφεται εναντίον των ίδιων των πολιτών του αντιμετωπίζοντάς τους σαν να είναι εχθροί του (για το “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού” βλ. διεξοδικά την ανάλυση του γράφοντος εις: Τραγικά διλήμματα στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Από τη σανίδα του Καρνεάδη στο “Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού”, εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010, σελ. 193 επ.).

Μέχρι πρότινος, εχθροί, οι οποίοι αντιμετωπίζονταν διαφορετικά απ’ ό,τι οι λοιποί πολίτες, ήσαν οι τρομοκράτες που επιτρεπόταν μέχρι και να βασανιστούν στο Γκουαντάναμο (ή στο Αμπού Γκράιμπ) για να έρθει η νίκη σε εκείνον τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, όπου “αόρατος εχθρός” ήταν η Αλ Κάιντα και συναφείς τρομοκρατικές οργανώσεις. Ως προς το σημείο αυτό απαιτείται μεγίστη προσοχή εκ μέρους του αναγνώστη, διότι ανάμεσα στον τρόπο βασανισμού των ύποπτων τρομοκρατών από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και στον σημερινό βασανισμό των αθώων πολιτών που τίθενται υπό την ομηρεία των κυβερνήσεων στο πλαίσιο των “lockdown” υπάρχει ένας σατανικός κοινός παρονομαστής: Οι ύποπτοι τρομοκράτες απομονώνονταν και φιμώνονταν στις φυλακές του Γκουαντάναμο (ή του Αμπού Γκράιμπ), όντας εξαναγκασμένοι να παραμένουν κλεισμένοι σε ένα λευκό δωμάτιο και να ακούνε μουσική (π.χ. heavy metal) στη διαπασών από ένα ηχείο εγκατεστημένο μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο. Σήμερα, οι απλοί πολίτες ως οιονεί τρομοκράτες, που ανά πάσα ώρα και στιγμή ενδέχεται να μετατραπούν σε φορείς του κορωνοϊού και να τον μεταδώσουν εν αγνοία τους αλλά ανεξέλεγκτα σε τρίτους, φυλακίζονται μέσα στα ίδια τους τα σπίτια όντας εξαναγκασμένοι να ακούν από τα ηχεία της τηλεόρασής τους τις τρομολαγνικές κραυγές των αργυρώνητων δημοσιογράφων και των πάσης φύσεως “ειδικών”! Nota bene: Η τεχνική του βασανισμού με αξιοποίηση εκκωφαντικής ή αδιάκοπα επαναλαμβανόμενης μουσικής σε συνδυασμό με εικονικές κραυγές είχε εφαρμοσθεί και επί χούντας των συνταγματαρχών. Δεδομένου ότι όσοι καταλήγουν στην κόλαση ακούν κραυγές (και δη των θυμάτων τους), μήπως ο καθημερινός ανελέητος βομβαρδισμός με τα μηνύματα του κορωνοϊκού τρόμου όπως εκπέμπονται από τα ΜΜΕ συνιστά την δική μας “κόλαση”, μια προτύπωση της Τελικής Κρίσεως;   

Κι αν οι αθώοι πολίτες διανοηθούν να αποδράσουν από τις φυλακές τους (κάνοντας “λελογισμένη χρήση” [sic] του κολοβωμένου δικαιώματός τους), αυτό επιτρέπεται να συμβεί, μόνο εφόσον ενημερώσουν τους δεσμοφύλακές τους συμπληρώνοντας μια αυτοβεβαίωση μετακίνησης ή στέλνοντας ένα γραπτό μήνυμα μέσω του κινητού τηλεφώνου τους, ενέργειες που βαίνουν προδήλως ενάντια στο Σύνταγμα, αφού η εν λόγω υποχρέωση γνωστοποίησης της πρόθεσης μετακίνησης του πολίτη θίγει τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη (βλ. π.χ. Δαγτόγλου, Συνταγματικό Δίκαιο, Ατομικά Δικαιώματα, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 4η έκδ., 2012, σελ. 296, αριθμ. περ. 467· ). Σε κάθε περίπτωση, κατά την κίνησή τους εκτός φυλακής πρέπει να φορούν πάντοτε την μάσκα-φίμωτρο, μοιάζοντας και κατά τούτο με τους φιμωμένους τρομοκράτες του Γκουαντάναμο! Όποιος αναρωτηθεί πού αποβλέπει ο βασανισμός των σημερινών αθώων πολιτών μέσω της εφαρμογής των επαναλαμβανόμενων-διαδοχικών “lockdown” (ο βασανισμός των ύποπτων τρομοκρατών του Γκουαντάναμο απέβλεπε στο να “σπάσουν”, ώστε να αποκαλύψουν μια πολυπόθητη πληροφορία που θα οδηγούσε π.χ. στην σύλληψη του εγκεφάλου της τρομοκρατικής οργάνωσης), η απάντηση είναι η εξής: στο “σπάσιμο” του ηθικού των εγκλείστων, ώστε να υποταχθούν ευκολότερα στο σατανικό σχέδιο του “αόρατου μαριονετίστα”.

Σήμερα, “εχθροί” της δημόσιας υγείας και του κράτους –με μια διεστραμμένη λογική– είναι οι ίδιοι οι αμέτοχοι πολίτες που βασανίζονται από τους λοιμωξιολόγους και τους κυβερνητικούς με τις πλάτες των ΜΜΕ, προκειμένου να κερδηθεί ο πόλεμος κατά του “νέου αόρατου εχθρού”, δηλ. του κορωνοϊού: Ποιος έμφρων άνθρωπος θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι πολίτες θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα να στοιβάζονται μασκοφορεμένοι υπό συνθήκες καύσωνα μέσα στα πυρακτωμένα λεωφορεία ή ότι οι συνήγοροι θα δέχονταν να αγορεύουν επί ώρες φορώντας μάσκα, εξαναγκαζόμενοι από το ανάλγητο Προεδρείο να υποστούν φλεγμονή στον φάρυγγα και ακολούθως να κάνουν χρήση κορτιζόνης; Ποιος έμφρων πολίτης αυτής της χώρας θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα υποχρεωνόταν να κυκλοφορεί με ακάλυπτα μόνο τα μάτια του προσώπου του, εξαναγκαζόμενος να μιλά σαν ρομπότ, να μη χαμογελά, να μη γελά και να μην αναπνέει τον αέρα της φύσης αλλά να εισπνέει την δυσοσμία της μόνιμα εκγατεστημένης στο πρόσωπό του αποκρυφιστικής μάσκας; Και ποιος έμφρων πολίτης θα φανταζόταν ότι θα εξαναγκαζόταν να διαβεί το κατώφλι της εκκλησίας και να παραμείνει μέσα στον ιερό χώρο της μεταμορφωμένος σε καρνάβαλο-μασκαρά; 

Δεδομένου ότι τα “αντικορωνοϊκά” (πρβλ. τον όρο “αντιτρομοκρατικά”) μέτρα που εφαρμόσθηκαν από τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους παρουσιάζουν μια αξιοπερίεργη ομοιομορφία, δημιουργούνται βάσιμες υπόνοιες ότι οι ορατοί ηγέτες, που επιτίθενται στους πολίτες τους με πρόσχημα την εξολόθρευση του τρομοκρατικού ιού, ενεργούν υπό την καθοδήγηση κάποιου “αόρατου” κέντρου εξουσίας που έχει βαλθεί να εξαπλώσει σαν ιό, σε όσο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μπορεί, το πρόγραμμα της “ΑΤΖΕΝΤΑΣ 2020: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ”.

Συμπέρασμα: Ο ιός που απειλεί την εκάστοτε κοινωνία των πολιτών δεν είναι ο κορωνοϊός αλλά το δικτατορικό πνεύμα του υποκρυπτόμενου παγκόσμιου κυβερνήτη που ενεργεί ως “αόρατος μαριονετίστας”: Αυτός είναι ο φαρμακερός “ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ” και αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε εμείς οι αθώοι και αμέτοχοι πολίτες ενωμένοι σε ένα κοινό αντιδικτατορικό μέτωπο. Ο εθνικός διχασμός σε μασκολάτρες και μασκομάχους, σε αρνητές και υπάκουους, σε “ψεκασμένους” και “φυσιολογικούς” εξυπηρετεί απολύτως τις διαβολικές βλέψεις αυτού του βδελυρού μαριονετίστα, αφού μέσα στο στρατόπεδό μας επικρατεί κομφούζιο και αλληλοσπαραγμός, που εκείνος εκμεταλλεύεται για να υλοποιεί τα  σχέδια του μέσω της ποδηγέτησης των ηγετών-μαριονετών του.

Κατόπιν τούτων, η λίστα με τις νέες έννοιες που εισήχθησαν στο Λεξικό της Παγκόσμιας Δικτατορίας συμπληρώνεται ως εξής:

Νέος κορωνοϊός, νέος εχθρός, νέος πόλεμος, νέοι περιορισμοί, νέα κανονικότητα, νέα γενιά δικτύου κινητής τηλεφωνίας και εν τέλει: νέα εποχή, νέα τάξη πραγμάτων.

Συνεπώς: Δει δη νέων μυαλών! Ο εχθρός δεν είναι προ των πυλών αλλά ήδη επελαύνει μέσα στο παλιό μυαλό μας.

enromiosini.gr