Κι όμως απέτυχαν!

 

Κι όμως απέτυχαν!

Δημήτρης Κοσκινιώτης

11/9 σήμερα και φυσικά δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε την ημέρα που άλλαξε τη ζωή στον Πλανήτη, τουλάχιστον μέχρι την εφετεινή άνοιξη, οπότε η ζωή μας άλλαξε ξανά. Και μάλιστα αυτή τη φορά άλλαξε ακόμη πιο δραματικά από ότι τότε, και ίσως χωρίς αισιόδοξη προοπτική.

Νέα κανονικότητα ονομάστηκε ο νέος τρόπος ζωής. Φόβος διάχυτος, κοινωνική αποστασιοποίηση, αδιαπραγμάτευτη και απροϋπόθετη αποδοχή του καταναγκασμού της έννομης τάξης ως αναγκαία συνθήκη του ελεύθερου βίου.

Και ο φόβος αυτή τη φορά ήλθε για να μείνει, γιατί και να νικηθεί ετούτος ο ιός κανείς δεν αποκλείει το γεγονός πως, θα ακολουθήσει κάποιος άλλος, φοβερότερος ίσως.

Ωραία, τα ακούσαμε αυτά από πολλούς και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ελπίζουμε, ο καθένας σε ότι θέλει, άλλος στην επιστήμη, άλλος στην Πολιτεία, άλλος στους σωτήρες που αυτόκλητα εμφανίστηκαν για να προσφέρουν βοήθεια, άλλος στο θαύμα.

Εκείνο που δεν ακούσαμε όμως, και συγχωρέστε αν δεν είμαι καλά πληροφορημένος, είναι μία συγνώμη, μια απολογία από όλους εκείνους που αποδέχθηκαν το υψηλότατο καθήκον να διαχειρίζονται τις τύχες του Κόσμου. Από εκείνους που ανέλαβαν το βαρύ χρέος να φροντίζουν για την ευζωΐα της κοινωνίας και γι αυτό τους επιδαψιλεύθηκαν τιμές, αξιώματα και υψηλές αποδοχές.

Απολογία λοιπόν πρέπει σε όλους εκείνους που τώρα κάνουν υποδείξεις σε όσους «δεν πειθαρχούν». Κι ας είναι αυτοί οι υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει.

Και ποιοί είναι αυτοί; Τους γνωρίζουμε; Μήπως δεν φταίει κανείς; Μήπως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μήπως και αυτό ήταν κάτι σαν τη «Μεγα-πυρκαγιά» που έκαψε το Μάτι;

Ας κάνουμε μερικές υποθέσεις;

Άραγε περίμεναν αυτή την εξέλιξη οι επιστήμονες που ακάματα αλλά και πλουσιοπάροχα μελετούν τους ιούς, τα μικρόβια, τις απειλές; Παραδέχονται όντως ότι χάσαμε τη μάχη με τα μικρόβια και τους ιούς; Τί δεν πρόβλεψαν; 

Τί έκαναν οι φαρμακοβιομηχανίες; Προειδοποίησαν τις ηγεσίες του Κόσμου για το μέγεθος της απειλής; Ζήτησαν περισσότερα κονδύλια για έρευνα;

Και οι ηγεσίες ποιά προληπτικά μέτρα πήραν; Είχαν προετοιμασθεί ανάλογα; Υπήρχε σχέδιο; Ήταν επαρκείς οι υποδομές; Πράγματι αιφνιδιάσθηκαν;

Και ο Παγκόσμιος Οργανισμός, αυτός που διεκδικεί ρόλο παγκόσμιου κυβερνήτη, γιατί δεν έδρασε έγκαιρα; Γιατί δεν συντόνισε τη δράση, αυτή που τώρα διευθύνει ως καταστολή;

Από ότι φαίνεται, όλοι αυτοί απέτυχαν. Δεν εκτέλεσαν το καθήκον που τους ανατέθηκε. Δεν ανταποκρίθηκαν στην περίσταση.

Δεν αλλάζει την κατάσταση μια απολογία, αλλά λίγη ντροπή δεν βλάφτει, σε όσους έχουν πράγματι την ευθύνη για ότι συμβαίνει εδώ και καιρό στον Πλανήτη.

Δεν θα μας σώσει βέβαια μια συγνώμη, αλλά αν υπήρχε ίχνος αυτομεμψίας σε όσους έχουν ίσως ευθύνη, θα ελπίζαμε ότι η προτεινόμενη συνταγή για τη θεραπεία του κακού συνοδεύεται από καλές προθέσεις. Γιατί δεν μπορεί να δεχθούμε αναντίρρητα ότι το μόνο που μας σώζει είναι καταναγκασμός!