Η κερκόπορτα της Βασιλεύουσας

Η κερκόπορτα της Βασιλεύουσας

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Η ιταμή βεβήλωση του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας δια της μετατροπής της σε Μουσουλμανικό Τέμενος, συνιστά, πρωτίστως ένα ισχυρό πλήγμα προς την δομική ταυτότητα του Ελληνο-Χριστιανικού πολιτισμού, καθότι συνιστά διαχρονικά τον πυρήνα του πολιτισμού μας εκ συστάσεως του Ελλαδικού Κράτους και εντεύθεν, εξ αυτού  λοιπόν του λόγου, ο χαρακτήρας του Συντάγματος μας, φέρει διαχρονικώς  Ορθόδοξο Χριστιανικό χαρακτήρα.

Ο Σουλτάνος όμως επιδιώκει να αυτοαναγορευθεί σε Χαλίφη του Σουνιτικό Ισλαμικού Κόσμου, οσμώνοντας τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό με τον  Νέο-Οθωμανικό επεκτατισμό, ευαγγελιζόμενος ούτως την επανίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αγνοώντας εκκωφαντικά την διεθνή κοινότητα.

Το μήνυμα το οποίο βούλεται να διαμηνύσει προς άπασα την οικουμένη είναι ότι συνιστά έναν πανίσχυρο ηγέτη, ο οποίος, αγνοεί την διεθνή κοινότητα, δίδοντας αποκλειστική προτεραιότητα εις την Μεγάλη Ιδέα του Τουρκικού λαού, αναβιώνοντας την ακραία θεοκρατική αντίληψη του Ισλάμ, εξοβελίζοντας κατ’ ουσίαν τις καινοφανείς αντιλήψεις εκκοσμικευμένης Δημοκρατίας, τις οποίες εγκαθίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ.

Το πλήγμα προς τον απανταχού Χριστιανισμό καθίσταται σαφές, πλην όμως  οι εκδηλωθείσες αντιδράσεις ήσαν, τηρουμένων των αναλογιών, δυσανάλογες της βαρύτητας και της εκτάσεως της αυτής  ιεροσυλίας, αλλά και απτώς υποδεέστερες των, εν γένει περιστάσεων, με προεξάρχουσα την ήπια διαμαρτυρία της ομοδόξου Ρωσίας.

Η υπνώτουσα Ελλάς, συνεπώς προσδεδεμένη εις το πάγιο δόγμα του «εθνομηδενισμού» και του νοσηρού ιδεολογήματος του ισοπεδωτικού πολιτισμικού Μαρξισμού, το οποίο καταργεί τα έθνη, απαξιώνει την ιστορία, τον πολιτισμό, την γλώσσα, δίκην της πρωτοκαθεδρίας του αφηγήματος της εγκαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποιήσεως, προσέφυγε αμήχανα δήθεν (η Ελλάς), εις την Ε.Ε και την UNESCO, υπολαμβάνοντας, το ακανθώδες τούτο θέμα, ως μείζον δήθεν ζήτημα πρωτίστως της παγκόσμιας κοινότητας ως μνημείο της κληρονομιάς της και δευτερευόντως ως συστατικό στοιχείο της Ελληνο-Χριστιανικής ταυτότητας και παραδόσεως μας.

Ο ενδοτισμός της  περιδεούς Ελλάδας, εις μία εύθραυστη περίοδο, καθίσταται παροιμιώδης, καθότι, αντί να σηκώσει στοιχειωδώς το ανάστημά της, αντιδρώντας δια τον ανόσιο κόλαφο τον οποίο υπέστη εις το θεμελιακό υπόστρωμα της εθνικής της συνειδήσεως, προβαίνει ασθμαίνουσα, σε σιωπηρά διαβήματα, δια να αποδείξει επονείδιστα και με υπερεκχειλίζουσα υποτέλεια, εις τον Ελληνικό Λαό, ότι η υπόθεση είναι οικουμενική και όχι εθνική και η λύση θα έλθει εις τα πλαίσια του διαλόγου των λαών, με την καταλυτική παρέμβαση του υπερεθνικού μορφώματος της Ε.Ε.

Η Ελλάς ευρισκόμενη εις τα πλαίσια οιονεί ψυχρού πολέμου με την Τουρκία, (Έβρος, μετανάστευση, ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδα, Αιγαίο, ανηλεείς και διαρκείς προκλήσεις, επί αέρος και θαλάσσης), καθίσταται παντελώς φοβική να προασπιστεί στοιχειωδώς κεφαλαιώδη συστατικά στοιχεία της ιστορικής παράδοσης και του παρελθόντος της.

Ο λαός καθεύδει τον νήδυμο ύπνο, βαθέως περιχαρακωμένος εις τις ονειρώξεις της αμοιβαίας ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, προσβλέποντας επί μισό αιώνα και επέκεινα εις τους ουτοπικούς αταξικούς παραδείσους της αριστεράς και των ιδεολογικών εκβλαστημάτων αυτής με όλη την άναρθρη ρητορική εργαλειοποίησης  του μεταναστευτικού και την συνακόλουθη βιομηχανία του ανθρωπισμού, δίχως να έχει συνειδητοποιήσει με ενάργεια την εθνική απειλή προς την εθνικής μας κυριαρχία και την βάναυση προσβολή της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Η πολιτική της κυβερνήσεως, αντανακλά την ρήση «η Αγία Σοφία κείται μακράν», ποιώντας αφωνία, προκειμένου να διατηρήσει εις το έπακρον τα απονεκρωμένα αντανακλαστικά της πνευματικά ευνουχισμένης μάζας, προς την κατεύθυνση της μη αντίδρασης  και της λήθης.

Εις τον αντίποδα όμως ο Ερντογάν, ενεργεί στρατηγικά και με γεωμετρική ακρίβεια, γνωρίζοντας κατ’ ουσίαν το παραισθησιογόνο της αριστερής φενάκης η οποία πλήττει τους Ελλαδικούς θεσμούς και την νοοτροπία της πλειονοψηφίας των πολιτών, εξ αυτού του λόγου λοιπόν, ουδόλως τυχαία επιλέγει τον Ιούλιο μήνα, δια την πρώτη συλλογική προσευχή προς τον μητροπολιτικό Ναό της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης : να υπομνήσω, εις το σημείο αυτό, την εισβολή στην Κύπρο, την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης ανήμερα της 24η-7-1923 καθώς και τον θάνατο του Σαδίκ Αχμέτ 1995, τον οποίο θεωρούσαν ήρωα στην Τουρκία επειδή ξεσήκωνε την Μουσουλμανική μειονότητα της απελευθερωμένης Θράκης (…)

Ως εκ τούτου, ιστορικά, πολιτισμικά και σημειολογικά ο Ερντογάν, προβαίνει εις την αντεπίθεση προκειμένου να επιβάλλει την ισχύ του, με την δήθεν απόφαση της ολομελείας του Τουρκικού Συμβουλίου της Επικρατείας.

Να υπομνήσω, ότι η υπόθεσις αυτή, αναφορικώς με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί, άρχεται από το 2016 με προσφυγή κάποιων θρησκευτικών σωματείων, ακολούθως εν έτει 2018, εξεδόθη μία απόφαση από το οικείο Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας της Τουρκίας, να παραμείνει ως έχει ως μουσείο, πλην όμως την ίδια χρονιά λαμβάνει χώρα η αναθεώρηση του Τουρκικού Συντάγματος όπου συντελείται η τροποποίηση, από Προεδρευομένη Δημοκρατία, σε Προεδρική, όπερ και τούτο σημαίνει ότι οι πράξεις εφαρμογής των αποφάσεων θα επικυρώνονταν με Προεδρικό Διάταγμα, ήτο η ισχύ κατ’ ουσίαν ενός ανδρός Αρχή, με αποτέλεσμα σήμερον να καταλήξουμε εις την αποφράδα ημέρα, εις την οιονεί νέα άλωση της Βασιλεύουσας την 10η Ιουλίου 2020, δια την εν τέλει εκδόσεως αποφάσεως από την ολομέλεια του Τουρκικού Συμβουλίου της Επικρατείας.

Προσέτι άξιο δε μνείας είναι ότι εκ του έτους 2016 και ενόσω εκκρεμοδικούσε η προσφυγή προς το Συμβούλιο Επικρατείας της Τουρκίας, νομιμοποιούταν ενεργητικά να ασκήσει παρέμβαση εις την δίκη, όποιος είχε θεμελιώδες έννομο συμφέρον όπως οι Χριστιανοί, η UNESCO, πλην όμως ουδείς παρενέβη, φοβούμενος φυσικά τυχόν αντίποινα, ή απηνείς διώξεις.

Η πορεία δηλαδή της υποθέσεως, δεν ενέσκηψε μόλις τώρα, απλώς εκκρεμοδικούσε, πλην όμως, ουδείς εκ των τότε κυβερνώντων ή και από την περίπυστο Διοικούσα Εκκλησία ενδιαφέρθηκε προσηκόντως να ενημερώσει ενδελεχώς και δεόντως τον Ελλαδικό λαό ή να προβεί σε ευαισθητοποίηση του απανταχού Χριστιανισμού, με διπλωματικά διαβήματα, τουναντίον δε, επικράτησε πλήρης αδράνεια και ολιγωρία, με αποτέλεσμα, σήμερον προ τετελεσμένου να επιδιώκουμε, να θεραπεύσουμε μία ανίατο και μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Εν κατακλείδι, το πρόβλημα και ο εχθρός ευρίσκεται εντός των πυλών, ο κλειδούχος της κερκόπορτας ονομάζεται ανθελληνισμός, ο οποίος συντηρείται δια ορισμένων εξω-θεσμικών παράκεντρων και δια ορισμένων εμμίσθων Ελληνοφώνων Δούρειων ίππων, οι οποίοι έχουν εμφιλοχωρήσει τεχνηέντως, εις την παιδεία, την τέχνη και καταλαμβάνουν καίριες θέσεις εις τον Κρατικό μηχανισμό καθολικώς μα ιδίως εις τα Μ.Μ.Ε ενημερώσεως, διασπείροντας καθημερινώς μίσος κατά της ιδέας του Ελληνισμού, και της Ορθοδόξου παραδόσεως, με συνέπεια να μην γαλουχούνται οι νέες  γενιές των Ελλήνων, με τα γόνιμα νάματα της παράδοσης και της Ορθοδοξίας, ήτοι της Ρωμισούνης, διαπνεόμενοι ως έδει, με ακμαίο και αξιόμαχο εθνικό φρόνημα, αλλά τουναντίον να διαπαιδαγωγούνται ως υποτελή άτομα δίχως πολιτική συνείδηση, με συνδικαλιστική μαρξιστική ρητορική, αθύρματα της Νέας Τάξης πραγμάτων, και της άμορφης και ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, πολίτες ενός «χώρου», δίχως ιδανικά, αξίες, συλλογικό όραμα για εθνική αξιοπρέπεια, ελευθερία, αγάπη δια την πατρίδα καθώς και πίστη εις τους θυσιασθέντες προγόνους μας.

Η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν, η εθνική αλλοτρίωσης καθίσταται μείζονα, ο Έλλην, δεν αντιλαμβάνεται το διακύβευμα εις την Αγία Σοφία, διότι έχει ακρωτηριασθεί από το παρελθόν του, από την γλώσσα, από την ιστορία και την παράδοση του, είναι εθισμένος μυωπικά στον καταναλωτισμό και εξαρτημένος προς της προπαγάνδα της ψευδεπίγραφης αριστεράς περί ομογενοποιήσεις των πάντων, με αποτέλεσμα ο Έλλην σήμερα, να διέρχεται μία πρωτοφανή κρίση ταυτότητας, προσωπικής, κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής, με επαχθή συνέπεια να καθίσταται ευάλωτος και ευεπίφορος προς την ψυχοσυναισθηματική χειραγώγηση και τον πολιτικό πατερναλισμό προς τον μηδενισμό.

Συνελόντι ειπείν, προσβλέπουμε εις την εξανάσταση του Γένους συν θεώ, εις την δημιουργία μίας νέας Ελλάδας η οποία θα εδράζεται εις το παρελθόν και θα ατενίζει το μέλλον συγκερνώντας συμμετρικά και αρμονικά, το ένδοξο παρελθόν της με τις προκλήσεις του μέλλοντος, ερειδόμενη εις τον Ελληνοχριστιανικό της πλούτο.

Νύν, εν παντί και πάντοτε και Υπέρ πάντων ο αγών, πάλαι τε και επ’ εσχάτων άχρι εσχάτων, ας νήφουμε και ας αγρυπνούμε, προσδοκώντας την άρδην και καθολική Ανάνηψη των Ελλήνων.