Περιθωριοποίησις της Εκκλησίας χωρίς κήρυξιν πολέμου

ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΗΡΥΞΙΝ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

Ἡ συνοδική συνείδηση λειτουργεῖ ἆραγε σήμερα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Ἡ συν­οδική συνείδηση ἔχει συναίσθηση ὅτι δέν μπορεῖ νά παραβιάζη τό πλαίσιο τῶν ἱερῶν Κανόνον καί νά ἀνατρέπη τίς ἀρχές πού ὁριοθέτησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μέ σοφία; Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες ἔχουν συν­είδηση ὅτι διακονοῦν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ;

Ὁ Ἑλληνισμός ἔχει ἀποκοπῆ ἀπό τήν ὀρθόδοξον παράδοσίν του

Ὁ Ἑλληνισμός ἐπιβίωσε καθ’ ὅλη τήν τουρκοκρατία, ἐπειδή ἦταν ἄμεσα συνδεδεμένος μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί ἀπό αὐτήν ἀντλοῦσε δυνάμεις, γιά νά ἀνταποκριθῆ στίς προκλήσεις ἀλλά καί γιά νά ἀναγεννᾶται. Παρατηρεῖται σήμερα, μέ τήν εἴσοδο τοῦ 21ου αἰώνα, ἡ πλήρης κατάπτωση καί διάλυση τοῦ Ἑλληνισμοῦ σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες δραστηριότητές του, τήν πνευματική, ἠθική καί οἰκονομική, διότι ἀκριβῶς ἔχει ἀποκοπῆ ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοσή του.

Σήμερα τήν στιγμή πού ἡ Παγκοσμιοποίηση γιά πρώτη φορά κάνει ἀπροκάλυπτα τήν παρουσία της καί ἐνῶ στήν περιοχή τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, ὁ κατ’ ἐξοχήν διαχρονικός χῶρος δράσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπαναχαράζονται οἱ ζῶνες ἐπιρροῆς τῶν μεγάλων δυνάμεων, μέ τήν ἀνατροπή τῆς παλαιᾶς χάραξης σφαιρῶν καί τήν χάραξη νέων, ἡ πολιτική, πολιτειακή, πνευματική, θρησκευτική ἡγεσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλά καί ὁ λαός βρίσκονται σέ πρωτοφανῆ ἐξαθλίωση.

Ἀδράνεια καί ὁ ἐνδοτισμός

Ἡ πολιτική καί πολιτειακή ἡγεσία τοῦ τόπου σέ μία τόση κρίσιμη στιγμή χαρακτηρίζεται ὄχι μόνον γιά  τήν ἀποξένωσή της ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση σέ σημεῖο πού πολλές φορές γίνεται καί μῖσος πρός αὐτήν, ἀλλά καί γιά τήν πλήρη ἀδράνεια καί τόν ἔντονο ἐνδοτισμό της στίς προκλήσεις καί ἐπιβουλές τῶν γειτόνων. Ἐνδοτισμός πού σκοπό ἔχει νά ὑπηρετήση τά ὅποια συμφέροντα τῶν ξένων πατρώνων της ἀλλά καί τά στενά προσωπικά καί κομματικά συμφέροντα καί ὄχι ὅμως ἐκεῖνα τῆς Ἑλλάδος.

Ὅμως αὐτό πού εἶναι ἰδιαίτερα ἀνησυχητικό εἶναι ἡ ἀδράνεια καί ὁ ἐνδοτισμός πού παρατηρεῖται τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν διοίκηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία ἔπαψε πιά νά εἶναι ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει τήν συνείδηση τῆς μεγάλης εὐθύνης καί ἀποστολῆς της ὡς πνευματικοῦ ὁδηγοῦ ἀλλά καί κυβερνήτη τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἰδικά τώρα πού ἡ πολιτική ἡγεσία ἔχασε τήν ἐπαφή της μέ αὐτόν. Μία συνείδηση πού ἀποσκοποῦσε στήν διαμόρφωση καί συντήρηση τοῦ οἰκουμενικοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, βασισμένου στά Δόγματα καί στούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Πατέρων.

Ἡ Ἐκκλησία ἀνίκανος νά ἀνταπεξέλθη εἰς τήν πολυσήμαντον καί βαρυσήμαντον ἀποστολήν της

Ἀντί ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ τροφός τοῦ Ἑλληνικοῦ γένους, στίς κρίσιμες στιγμές πού διερχόμαστε, χαρακτηρίζεται γιά πνευματική νέκρωση, γιά ἐνδοτισμό στίς ὅποιες ἀπαιτήσεις τοῦ Καίσαρα, γιά ἔλλειψη ἐκκλησιαστιοῦ ἤθους, γιά τήν ἐκκοσμίκευση καί τήν παράδοσή της στό οἰκουμενιστικό φρόνημα. Ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία τά τελευταῖα σαράντα χρόνια ὄχι μόνον περιθωριοποιήθηκε, ἀλλά καί δέν κατάφερε νά προασπίση τήν ἑλληνορθόδοξη κληρονομιά, τήν παιδεία, τήν οἰκογένεια καί τό ὀρθόδοξο ἦθος, ἀλλά ὑποτάχθηκε χωρίς καμμία ἀντίσταση, ἀνίκανη νά ἀνταπεξέλθη στήν πολυσήμαντη καί βαρυσήμαντη ἀποστολή της. Ἡ Πολιτεία χωρίς νά καταργήση ἐπίσημα τήν προστασία τῆς «ἐπικρατούσης θρησκείας», χωρίς νά ἐπισημοποιήση τήν σύγκρουση, ἔχει ὠθήσει στό περιθώριο τήν Ἐκκλησία, χωρίς κήρυξη πολέμου.

Προωθήθηκαν νομοθετήματα μέ τήν σιωπή τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀφοροῦσαν τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική οἰκογένεια μέ τρόπο βίαιο, χωρίς νά ληφθῆ ὑπ’ ὄψη ἡ μακραίωνη παράδοση καί οἱ ἔντονες ἀντιδράσεις τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ πού ζεῖ ἀπό τήν ἐμπειρία αὐτῆς τῆς παράδοσης.

Διεσπάσθη ἡ ἐθνική καί κοινωνική συνοχή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας

Κτυπήθηκε βάναυσα ἡ πνευματική αὐτοσυνειδησία τοῦ ὀρθοδόξου Ἕλληνα, δηλητηριάσθηκαν οἱ πεποιθήσεις του καί οἱ πνευματικές του ἀντοχές, μέ ἀποτέλεσμα ὁ λαός μας νά χάση τήν ἐθνική του συνείδηση καί τήν ἱστορική του μνήμη, ἐπειδή ἔπαψε νά τροφοδοτεῖται ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοσή του. Στήν πλειοψηφία του ἐπαναστάτησε στό θέλημα τοῦ Κυρίου καί ἀπέρριψε τόν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτό εἶχε ὡς ἐπακόλουθο τήν υἱοθέτηση, διάδοση καί ἐπιβολή ἰδεῶν πού ἔχουν καταφέρει νά διασπάσουν τήν ἐθνική καί κοινωνική συνοχή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, μέ ἀποτέλεσμα νά μεταβληθῆ ἡ κοινωνία σέ ἕνα ἄμορφο πλῆθος ἀπό ἀδύναμα καί εὔκολα χειραγωγούμενα ἐγωιστικά ἄτομα.

Μέ τήν υἱοθέτηση ἰδεῶν πού δέν ἀναγνωρίζουν ὁ,τιδήποτε ἀντιπροσωπεύει τήν ἔννοια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καί τῆς ἱστορικῆς συν­έχειας καί τήν ἐπιβολή θεωριῶν πού καταργοῦν τό ἔθνος κράτος ὡς ἐδαφική κυριαρχική ἐπικράτεια καί ἐθνική ἀνεξάρτητη ὕπαρξη, στόχος εἶναι ἡ ἐπιβολή μιᾶς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία δέν θά ἔχει μία συγκεκριμένη ταυτότητα.

Ὅλες οἱ μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα συνειδητά προσπάθησαν νά ἀλλοιώσουν τίς πνευματικές ἀλλά καί ἠθικές ἀξίες τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπί αἰῶνες «κρατοῦσε τό Γένος μέ τίς ζωτικές πηγές του». Τά πολιτικά κόμματα, φθείροντας καί ἀποδυναμώνοντας τήν ἑλληνική ταυτότητα, σέ μία ἐποχή πού ὁ Ἑλληνισμός ἀπειλεῖται ἀπό τήν παγκοσμιοποίηση (καί ἡ ὁποία μᾶς ὁδήγησε στήν παρακμιακή κατάσταση πού ζοῦμε σήμερα), ὑπό τήν πίεση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί σκοτεινῶν σιωνιστικῶν κύκλων, ἔχουν ὡς πρωταρχικό στόχο τήν ἀποκοπή τοῦ Ἑλληνιμσοῦ ἀπό τίς ρίζες του, ἀπό τήν ταυτότητά του.

Χαρακτηριστικός εἶναι ὁ λόγος ἑνός ἀπό τούς τραγικότερους πρωθυπουργούς τῆς Χώρας, τοῦ Κώστα Σημίτη, ὁ ὁποῖος μέ λόγια ἀλλά προπαντώς μέ πράξεις ἀποδόμησε τά βασικά συστατικά στοιχεῖα τοῦ τόπου μας. Χαρακτηριστική του δήλωση εἶναι ἡ ἀκόλουθη «Ἡ πολιτική μας εἶναι νά ἐνισχύσουμε μέ κάθε τρόπο καί μέ κάθε μέσο τήν ἀδιαφορία ἀπέναντι σέ ἐξελίξεις μέ ἰδεολογικό προσ­ανατολισμό, μία χωρίς ἀπήχηση ἑλληνική χριστιανική παράδοση. Νά ἐμποδίσουμε καί νά ἀποτρέψουμε μέ κάθε κόστος τήν προσήλωση στήν ἰδέα τοῦ Ἔθνους καί στήν χριστιανική παράδοση, πού ἀποδυναμώνει καί ἐγκυμονεῖ κινδύνους σέ μία σύγχρονη παρουσία, πού πρέπει νά ἔχη ἡ Ἑλλάδα».

Ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ σχηματικά καί συμβατικά τόν πρωταγωνιστικόν της ρόλον

Δυστυχῶς ἡ σχέση τῶν Προκαθημένων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας πρός τήν πολιτειακή ἐξουσία, ἀπό τήν μεταπολίτευση καί μετά, εἶναι σχέση πλήρους ἐξαρτήσεως καί ὑποταγῆς. Ἡ Ἐκκλησία διατηρεῖ σχηματικά καί συμβατικά τόν πρωταγωνιστικό της ρόλο, μόνο καί μόνο γιά νά ἀπολαμβάνη τά προνόμιά της. Μία ἄνευ ὅρων παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στήν Πολιτεία πού ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἀμαχητή ἀποδοχή τῶν θεσμικῶν νομοθετημάτων ὅλων τῶν κυβερνήσεων αὐτῆς τῆς περιόδου, τά ὁποῖα ξεθεμελίωσαν συθέμελα τό ἦθος αὐτοῦ τοῦ τόπου, ἔστω καί ἄν μέσῳ αὐτῶν τῶν νόμων παραβιάζονται θεμελιώδεις ἱεροί κανόνες καί ἀνατρέπεται ἡ κανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας. Τά παραδείγματα εἶναι πάρα πολλά, ἀπό τήν νομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων τήν δεκαετία τοῦ ὀγδόντα μέχρι τό πρωτοφανές κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν στίς ἡμέρες μας καί τήν πρόσ­φατη ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας νά νομιμοποιήση τούς σχισματικούς καί ἀχειροτονήτους τῆς Οὐκρανίας, ἐρχόμεθα σέ ἀντίθεση μέ τούς ἱερούς Κανόνες καθὼς ἐπίσης καί ἡ προδοτική σιωπή της γιά τό ξεπούλημα τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας.

Καί ἐνῶ ἡ ἄθεη ἐξουσία, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ἔχει ἀποκόψει τήν τροφοδοσία τῆς κοινωνίας ἀπό τό ἔνδοξο παρελθόν πρός χάριν ἑνός ὁράματος ἀπνευμάτιστου ἐκσυγχρονισμοῦ, ἡ Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ νά ἀντιληφθῆ τίς ἀλλαγές πού ἔχουν γίνει καὶ γίνονται καί νά ἀφυπνιστῆ, ὥστε νά σταματήση τό ἀποσυνθετικό ἔργο πού ἐπιτελεῖ τό ἄθεο πολιτικό καί ἐγκάθετο κατεστημένο τῆς πατρίδος μας.

Οἱ φαῦλοι δραστηριοποιοῦνται ἀδιάντροπα καί ἀποφασιστικά

Κανένας δέν ἀμφισβητεῖ ὅτι στήν διοικοῦσα Ἐκκλησία ὑπάρχει τό λεῖμμα, πού συνεχίζει νά πορεύεται σύμφωνα μέ τήν Παράδοση καί τίς ἀρχές πού ἔθεσαν οἱ Πατέρες. Ὅμως αὐτήν τήν κρίσιμη ὥρα συμβαίνει κάτι τό πολύ ἀνησυχητικό ἤ τό λεῖμμα κρατιέται στήν ἀχρηστία, παγιδευμένο ἀπό τήν διεφθαρμένη πλειοψηφία ἤ ἀπό μόνο του ἔχει αὐτοκαταργηθῆ. Πρέπει ὅμως νά διευκρινισθῆ ὅτι δέν εἶναι δικαιολογία τῆς ἀδράνειας ἐκ μέρους τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀδράνεια τοῦ ἱεροῦ κλήρου. Οἱ λαϊκοί μετέχοντας καί τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί πολλῶν δομῶν τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ εἶναι οἱ διαρκεῖς εὐαγγελιστές τοῦ δημοσίου βίου καί οὐδέποτε ἀρκεῖ ἡ κατά Κυριακήν ἀτομική εὐσέβεια.

Οἱ φαῦλοι δυστυχῶς δραστηριοποιοῦνται ἀδιάντροπα καί ἀποφασιστικά, οἱ λίγοι ὅμως ὑπομένουν παθητικά χωρίς νόημα. Ἕως πότε; Μήπως ὁ ἐμπαιγμός γιά τήν ἐπίτευξη ἐμπαθῶν ἐπιδιώξεων καί συμφερόντων τῆς πλειοψηφίας καί ἡ παθητική ἀντιμετώπιση τῆς μειοψηφίας θά ἀποτελέση αἰτία καί ἐθνικῆς τραγωδίας;

orthodoxostypos