Αλλοτρίωση του Ορθόδοξου Φρονήματος

Αλλοτρίωση του Ορθόδοξου Φρονήματος

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

 Η έννοια της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως, ενέχει εξ ορισμού ένα στοιχείο ανατροπής και επανάστασης τόσο οντολογικής αλλά και κοινωνικής, εξ αυτού λοιπόν του λόγου και δεδομένου ότι ήδη υπάρχει ένα ορισμένο προηγούμενο ως προς την θεολογία του εθνικο-απαλευθερωτικού αγώνα, όπου εις το σημείο τούτο, άπαντες εν γένει οι αγωνιστές του 21, η φιλική εταιρία, τα πρώτα Συντάγματ αποτύπωσαν ανάγλυφα την άρρηκτη ουσιαστική συνύφανση.

Οι όρκοι των αγωνιστών ήτο εις το Όνομα της Ορθοδόξου παραδόσεως, δομικό και συστατικό στοιχείο του πολιτισμού μας αλλά και ακρογωνιαίος λίθος του ανεξάρτητου Κράτους το οποίο δημιουργήθηκε, με το αίμα των προγόνων μας.

Ως εκ τούτου λοιπόν, ιδίως οι σημερινοί θρησκευτικοί ταγοί μας, η επίσημος δηλαδή Διοικούσα Εκκλησία, οφείλει να καθίσταται διττώς προσεκτική ως προς την διαφύλαξη της ιδιόμορφης παράδοσης μας η οποία σφυρηλατεί αναμφιρήστως της εθνικής μας ταυτότητα η οποία αμφισβητείται ευθέως από την σύγχρονη κίβδηλη ελίτ.

Με γνώμονα λοιπόν τα ως άνω, η Διοικούσα Εκκλησία θα πρέπει να καθίσταται άγρυπνος θεματοφύλακας της ταυτότητας μας και να ανθίσταται εις την λαίλαπα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, η οποία προάγεται από τα υποζύγια της Νέας Τάξης πραγμάτων, τα οποία δρουν εις την Πατρίδα μας καταλαμβάνοντας καίριες θέσεις εν γένει εις Κρατικό Μηχανισμό.

Εν ολίγοις δηλαδή ο νυν Αρχιεπίσκοπος δέον όπως διατηρήσει μεν ισορροπίες αλλά προς το συμφέρον του έθνους και της Πίστεως μας καθότι η Εκκλησία, ιδίως δια ημάς τους απλούς πολίτες, αποτελεί και πνευματικό καθίδρυμα και θέλουμε πνευματικούς ηγέτες και ταγούς, υπέρ του λαού και των καθημερινών προβλημάτων και όχι πολιτικούς οιονεί βουλευτές με ράσα.

Η ειδοποιός διαφορά καθίσταται άκρως διακριτή και ψηλαφητή, διότι η Εκκλησία θα πρέπει να καθίσταται ένας φωτεινός φάρος ελπίδας και διαρκούς μεταλαμπάδευσης αρχών και αξιών, η οποία θα είναι διατεθειμένη να έλθει σε ρήξη και σε σύγκρουση οποτεδήποτε αμφισβητούνται τα διαχρονικά θέσμιά της, καθώς και ο πυρήνας της διαχρονικής και απαρασάλευτης δομής της.

Η Εκκλησία δέον όπως τεθεί δυναμικά εις το προσκήνιο διεκδικώντας τον  πνευματικό αγώνα εις την κοινωνία, ασκώντας δριμεία δημοκρατική κριτική, διαπλάθοντας υγιή πρότυπα, να εισφέρει εις την παιδεία καθημερινά και όχι απλώς να διατηρεί ισορροπίας με την εκάστοτε εξουσία και να φέρεται ως εκβλάστημα, έκγονος πολιτικών φορέων.

Το ποίμνιο δεν είμαι πνευματικά ευνουχισμένη μάζα, την οποία χειραγωγούν, οι πολιτικοί ταγοί δια των εξωνημένων Μ.Μ.Ε τα οποία διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και παραποιούν την αλήθεια των μεταδιδόμενων γεγονότων,  το ποίμνιο έχει κρίση, άποψη και αιχμηρή και οξεία γνώμη.

Ποια θα είναι άραγε η αντίδραση της Διοικούσας Εκκλησίας κατά της δρομολογούμενης αφαιρέσεως του Τιμίου Σταυρού εκ της Σημαίας ει τα πλαίσια του περιλάλητου εγκαθιδρυθησομένου ουδετερόθρησκου Κράτους ;