Φωνή εκ του τάφου

ΦΩΝΗ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ

Τοῦ κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Εὐσεβής ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀναφερόμενος σέ Προκαθημένους Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σχολιάζει λέγοντας ὅτι «πολλοί ἀπό αὐτούς εἶναι ἀπόγονοι διωκτῶν κανονικῶν ἐπισκόπων». Ἔτσι, ἡ ἀδικία, ἡ ἀντικανονικότητα καί ἡ ἀνομία ὅσο δέν στιγματίζονται παράγουν περισσότερη ἀδικία, ἀντικανονικότητα καί ἀνομία. Τρανότερο παράδειγμα πού ἐπιβεβαιώνει τήν παρατήρηση αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ὁ Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄ ἐξωθήθη εἰς παραίτησιν

Τό 1948 μέ δόλιους τρόπους ὁ κανονικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μάξιμος Ε΄ ἐξωθήθηκε σέ παραίτηση, ὥστε νά ἐκλεγῆ ὁ ἀντικανονικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Ἀπό τότε ἡ Ἐκκλησία αὐτή, πού ἀξιώθηκε νά ποιμανθῆ ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, καταλήφθηκε ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί σήμερα ὁδηγεῖται, ὡς ἄλλη Ρώμη, ἐκτός Ἐκκλησίας λόγω τῶν ἀδίκων, ἀντικανονικῶν καί ἀνόμων ἐνεργειῶν τοῦ Προκαθημένου της.

Ὁ μακαριστός Σίφνιος Θεοδόσιος Σπεράντζας τόν Φεβρουάριο τοῦ 1972, ἕνα μήνα μετά τήν κοίμηση τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Μαξίμου Ε΄, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε τήν 1η Ἰανουαρίου 1972, σέ ἄρθρο του τότε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο σημείωνε «Καί ἡ ἀλήθεια ἐπί τοῦ προκειμένου εἶναι, ὅτι ἀπό τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1946, ὅτε ὁ ἀείμνηστος ἤρχισε δεικνύων ἐμφανέστερον σημεῖα ψυχικῆς κοπώσεως, πρόσωπα, καταστάσεις, γόητρον τῆς Ἐκκλησίας, ἱστορικαί καί κανονικαί Παραδόσεις, τά πάντα ἤρξαντο κυλινδούμενα πρός τό χάος καί πρός τήν ἀποσύνθεσιν. Ἡ δέ Δευτέρα Δεκεμβρίου τοῦ 1948, καθ’ ἥν ὁ ἀοίδιμος, καλέσας τόν τότε Προεδρεύοντα τῆς Ἱ. Συνόδου Μητροπολίτης Χαλκηδόνος ἐπέδωσε καί εἰς αὐτόν τό ἔγγραφον τῆς βιαίως καί ἐξαναγκαστικῶς ληφθείσης τήν προτεραίαν παραιτήσεώς του, ἀποτελεῖ, εἴτε θέλομεν εἴτε καί ὄχι, ἱστορικόν ὁρόσημον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ὁμολογίας διά τήν Θεανδρικήν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἔκτοτε, ὡς ἀπό ἄλλους ἀνοιγέντας ἀσκούς τοῦ Αἰόλου, ἐξεχύθησαν καί ἐπιπνέουν καταιγιστικῶς εἰς τήν ζώφυτον περί τήν εὐσέβειαν γῆν τῆς Ἑλλάδος, ὅλοι οἱ ἄνεμοι τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί ὄχι μόνον συνεχίζεται τό παραλήρημα ἀλλοφύλων διδαγμάτων καί μιᾶς ὅλως ἀλογίστου καί ἀνεξετάστου ἑνώσεώς μας πρός τόν Παπισμόν. Ἀλλά καί ἐφθάσαμεν εἰς τό κατάντημα Μητροπολίτης τοῦ περιπύστου Οἰκουμενικοῦ θρόνου νά χαρακτηρίζη, ἀναίδην καί ἀνερυθριάστως τούς θείους καί ἱερούς Κανόνας τῶν Θεοσυλλέκτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὡς ‟ἁπλᾶ ἀνθρώπινα διανοήματα” καί ὡς ‟ἐντάλματα ἀνοησιῶν καί μίσους”… Καί ἀνεδείχθη ἄξιος κατά πάντα διάδοχος τοῦ Πολυεύκτου, τοῦ Νικολάου Μυστικοῦ, τοῦ Μιχαήλ Κηρουλαρίου καί ὅλων τῶν γεραρῶν καί ἀοιδίμων ἐκείνων Πατριαρχῶν, διά τῶν ἀγώνων τῶν ὁποίων ἐπαιδαγωγεῖτο τό Ἔθνος, καί περιεσώθη ὁ πολυτιμότατος θησαυρός τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ πρωταρχικός δηλαδή Χριστιανισμός, κατά τήν γνησίαν καί ἀσινῆ του ὁλότητα. Καί ὡς αὐτή καθωρίσθη καί διετυπώθη εἰς τούς Ὅρους καί τούς Κανόνας τῶν Θεοσυλλέκτων ἑπτά Οἰκουμενιῶν Συνόδων».

Ἡ ἐξαναγκαστική παραίτησις τοῦ Μαξίμου Ε΄ ἀποτελεῖ ἱστορικόν ὁρόσημον τῆς Ὀρθοδοξίας

Αὐτούς τούς προφητικούς λόγους ἔγραφε τότε ὁ μακαριστός Θεοδόσιος Σπεράντζας, μισό αἰώνα πρίν, ὑπογραμμίζοντας ὅτι ἡ ἐξαναγκαστική παραίτηση τοῦ Μαξίμου Ε΄ «ἀποτελεῖ, εἴτε θέλομεν εἴτε καί ὄχι, ἱστορικόν ὁρόσημον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ὁμολογίας διά τήν Θεανδρικήν ὑπόστασιν τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ Θεοδόσιος Σπεράντζας, συνεργάτης τῆς ἐφημερίδος τότε, εἶχε δημοσιεύσει αὐτό τό ἄρθρο, διότι σέ ἐκεῖνο τό φύλλο ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος εἶχε καταχωρήσει γράμμα τοῦ μακαριστοῦ Μαξίμου Ε΄ πρός τήν ἐφημερίδα, γιά νά τήν εὐχαριστήση γιά ἄρθρο τοῦ Θεοδόσιου Σπεράντζα τῆς 10ης Ἀπριλίου 1970, στό ὁποῖο γινόταν ἀναφορά στό ἔργο καί τήν προσωπικότητα τοῦ Μαξίμου Ε΄ μέ τήν παράκληση ἡ ἐπιστολή νά μή δῆ τό φῶς τῆς δημοσιότητας. Ὁ μακαριστός Θεοδόσιος Σπεράντζας δημοσίευσε τήν ἐπιστολή ἀμέσως μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἱεράρχου, ἡ ὁποία, ὅπως ἔγραφε ὁ Σπεράντζας εἶναι «φωνή ἐκ τοῦ τάφου, ἀποκαλύπτουσα μερικῶς τήν ἐπίγειον τραγωδίαν τοῦ ἀοιδίμου».

Ἡ ἐπιστολή τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου μεταξύ τῶν ἄλλων σημείωνε:

«Ἐντιμολογιώτατε,

Πλήρης βαθείας συγκινήσεως διά τό ὑπέρ ἐμοῦ ἄρθρον Ὑμῶν ἐν τῷ ‟Ὀρθοδόξῳ Τύπῳ” σπεύδω ὅπως ἐκφράσω τάς ἀπείρους εὐχαριστίας μου. Δοκιμαζόμενος ἐν τῇ ἐσχατιᾷ ταύτῃ τῆς Ἡμετέρας Πόλεως καί ζῶν ἐν μέσῳ ἀλλοφύλων καί ἀλλοθρήσκων ἐπί εἴκοσι καί ἐπέκεινα ἔτη ἐν τελείᾳ ἐγκαταλείψει ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἥν, κατά τό μέτρον τῶν ἀσθενῶν μου δυνάμεων, πολυετεῖς παρέσχον τάς ταπεινάς ὑπηρεσίας μου, ἠσθάνθην, ὡς εἰκός, τήν βαθυτέραν ἀνακούφισιν, διότι ἠκούσθη ὑπέρ ἐμοῦ φωνή ἐκ μέρους ἀνδρός τῆς Ὑμετέρας περιωπῆς, διά τοῦτο εἶνε βαθυτάτη ἡ πρός Ὑμᾶς εὐγνωμοσύνη μου… Παρακαλῶ ἐν τέλει ὅπως ἡ παροῦσα μή ἴδῃ τό φῶς τῆς δημοσιότητος καί ἐκφράζων καί αὖθις τάς πλέον ἐνθέρμους εὐχαριστίας μου διά τήν εὐγενῆ Ὑμῶν χειρονομίαν διατελῶ μετ’ ἐξιδιασμένης τιμῆς.

Τῆς Ὑμετέρας ἐριτίμου Ἐντιμότητος

Διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης

καί ὅλως πρόθυμος

† ὁ πρ. Κωνσταντινουπόλεως Μάξιμος

1970 Μαΐου 22

Παρητήθη εἰς τήν ἀκμήν τῆς δράσεως καί τῆς ἡλικίας του

Ὁ μακαριστός Ἱεράρχης ἐκθρονίσθηκε στίς 19/10/1948, ὅταν ἦταν στήν ἀκμή τῆς δράσης του καί σέ ἡλικία μόλις 52 ἐτῶν. Τό 1936, ὅταν εἶχε χηρεύσει ὁ πατριαρχικός θρόνος ἡ τότε Ἱεραρχία εἶχε προτείνει ὡς διάδοχο τοῦ ἀποθανόντος Φωτίου τόν Χαλκηδόνος Μάξιμο. Ὅμως, τελικά ἐξελέγη ὁ Βενιαμίν Α΄, ὁ ὁποῖος πατριάρχευσε δέκα χρόνια, μέχρι τό 1946, ἐπειδή ἀποκλείσθηκε τοῦ τριψήφου ἀπό τήν τουρκική κυβέρνηση. Ὅταν ἐξεδήμησε ὁ Βενιαμίν διάδοχός του ἐξελέγη παμψηφεί ὁ Χαλκηδόνος Μάξιμος τήν 21/2/1946. Μεταξύ τῶν πολλῶν ἱκανοτήτων του καί τοῦ ἔργου πού προσέφερε στήν Ἐκκλησία ὁ μακαριστός Ἱεράρχης, τονίζεται σέ ἄρθρο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου λίγο μετά τήν κοίμησή του, «ἔπαιξε κύριον καί οὐσιαστικόν ρόλον εἰς τήν ἀνακήρυξιν τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας (1937),… πρωτοστάτησε εἰς τήν ἐπιστροφήν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν 85.000 Καρπαθορώσων Οὐνιτῶν τῆς Ἀμερικῆς (1937),… πρωτοστάτησε εἰς τήν ἄρσιν τοῦ ἀπό τό 1872 ὑπάρχοντος βουλγαρικοῦ σχίσματος (1945),… ἐπεσκέφθη τήν Ἑλλάδα τό 1947, ὅμως παρεξηγήθηκε ἀπό ὁρισμένους κύκλους, διότι ἅμα τῇ ἀφίξῃ εἰς τάς Ἀθήνας, (λόγω τοῦ ἐμφυλίου πολέμου), εἶπε τό χριστιανικόν ‟Εἰρήνη ὑμῖν”».

Ἐμπόδιον διά τήν πατριαρχικήν ἐκλογήν τοῦ 1948 οἱ Μητροπολῖται τοῦ Φαναρίου

Ἡ διαδικασία ἀνάδειξης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, σημειώνει ἡ διατριβή τοῦ κ. Γεωργίου-Σπυρίδωνος Μάμαλου μέ τίτλο «Τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως στό ἐπίκεντρο διεθνῶν ἀνακατάξεων (1918-1972)», κατά τήν πατριαρχική ἐκλογή τοῦ 1948 ἀποδείχθηκε μία δυσχερής ὑπόθεση ἐξαιτίας τῆς ἄμεσης ἐμπλοκῆς ἐξωγενῶν μέ τό ἀντικείμενο παραγόντων, τά ἐρείσματα τῶν ὁποίων βρίσκονταν στόν ἀντίποδα μέ αὐτά τῶν ἐκλεκτόρων. Καί αὐτό γίνεται καταφανές ἀπό τόν διάλογο τοῦ Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ τόν Ἀπρίλιο 1947, Τσαλδάρη, μέ Μητροπολίτες τοῦ Φαναρίου στήν κηδεία τοῦ βασιλέως τῆς Ἑλλάδος Γεωργίου Β΄. Στήν ἐρώτηση τοῦ πρωθυπουργοῦ, ἐάν ὑπάρχη πιθανότητα «ἐπίπλευσης» μιᾶς ἐξωκλιματικῆς ὑποψηφιότητας σέ περίπτωση χηρείας τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου, ἡ ἀπάντηση τῶν Μητροπολιτῶν ἦταν ὄχι μόνον ἡ ἀναμενόμενη ἀλλά καί ὁμόθυμη, δηλαδή οἱ Ἱεράρχες ἀπέκλειαν ὁποιαδήποτε ἐξωφαναριώτικη ὑποψηφιότητα. Ἀποδεικνύοντας ὅτι οἱ Φαναριῶτες Μητροπολίτες δέν ἦσαν διατεθειμένοι νά ἀποδεχθοῦν τήν ἤδη εἰλημμένη ἀπόφαση γιά τήν ἀνάδειξη τοῦ Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα στόν πατριαρχικό θρόνο. Μία ἀπόφαση τήν ὁποίαν ἐπέβαλαν οἱ Ἀμερικανοί, οἱ Ἐγγλέζοι καί οἱ κυβερνήσεις τῶν Ἀθηνῶν καί Ἀγκύρας, οἱ ὁποῖες βέβαια λειτουργοῦσαν καί συνεχίζουν νά λειτουργοῦν ὡς ὄργανα τῶν δυτικῶν δυνάμεων.

Ἡ ἀπάντηση τῶν Μητροπολιτῶν τοῦ Φαναρίου ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τόν τρόπο πού ἀνέβηκε στόν πατριαρχικό θρόνο τόν Φεβρουάριο τοῦ 1946 ὁ Μάξιμος Ε΄. Ὅπου ἐξελέγη παμψηφεί, ἀποτέλεσμα τό ὁποῖο ἦταν προεξοφλημένο λόγω τῆς ἀποδοχῆς του, τήν στιγμή πού δέκα χρόνια νωρίτερα, τό 1936, ἡ τουρκική κυβέρνηση εἶχε ἀρνηθῆ ἀκόμα καί τήν ἐγγραφή του στό τριπρόσωπο. Nά σημειώσουμε ὅτι τό δεύτερο μισό τοῦ 1940 παρατηρεῖται μία ἐπίπλαστη μεταστροφή τῆς πολιτικῆς τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, ἀναφορικά μέ τήν ἑλληνική μειονότητα καί τό Φανάρι, στήν προσπάθειά της νά προσεγγίση τόν δυτικό κόσμο, ἀλλά καί νά ἀποτρέψη τήν σοβιετική ἐπιρροή.

«Ἐπιβάλλεται ἰατρικῶς καί δή ἐπειγόντως, ἵνα ἀπαλλαγῆ τῶν πατριαρχικῶν του καθηκόντων καί εὐθυνῶν του»

Καί ἐνῶ ὁ Πατριάρχης Μάξιμος τόν Φεβρουάριο 1946 ἐξελέγη μέ τούς καλύτερους οἰωνούς, τόν Νοέμβριο τοῦ ἰδίου χρόνου παρατηρεῖται τό πρῶτο δεῖγμα ἑνός ἰσχυροῦ κλονισμοῦ τῆς ψυχικῆς του ὑγείας. Τόν Δεκέμβριο ὁ Ἕλληνας γενικός πρόξενος ἀνέφερε ἐμπιστευτικά στόν βρετανό πρέσβη ὅτι ὁ Πατριάρχης ὑπέφερε ἀπό κληρονομική ψυχοπάθεια, ἡ ὁποία ἐμφανίζει συμπτώματα βαθειᾶς ἀπογοήτευσης καί μελαγχολίας. Καί ἐνῶ ἡ ὑγεία τοῦ Πατριάρχη παρουσίαζε μετά τήν χορηγηθεῖσα θεραπευτική ἀγωγή βελτίωση, χειρόγραφο τοῦ καθηγητοῦ τῆς Χάλκης Βασιλείου Ἀναγνωστόπουλου τόνιζε ὅτι «ἐπιβάλλεται ἰατρικῶς καί δή ἐπιγόντως, ἵνα ἀπαλλαγῆ τῶν πατριαρχικῶν του καθηκόντων καί εὐθυνῶν καί ἄλλων περιορσμῶν τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ Πατριάρχη..». Ἐπίσης, ἡ ρωσική ἐφημερίδα Isvestia τήν ἴδια ἐποχή, κάνοντας ἀναφορά στόν γαλλικό τύπο, τόνιζε ὅτι ὁ Πατριάρχης ἦταν ἀπομονωμένος ἀπό ἄτομα τά ὁποῖα προσπαθοῦσαν νά τόν πείσουν περί τοῦ ἀνίατου τῆς ἀσθενείας του, στοχεύοντας στήν παραίτησή του. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Φιλάρετος Βιτάλης, βιογράφος τοῦ Μαξίμου, σχολιάζει ἀρνητικά τήν δημιουργία ad hoc ἐπιτροπῆς ἀπό ἀμφιλεγόμενα πρόσωπα μέ σκοπό τήν παρακολούθηση τῆς ὑγείας τοῦ ἀσθενοῦς. Καί μάλιστα, ἡ σύγκληση τοῦ ἰατρικοῦ συμβουλίου τῆς 23ης Φεβρουαρίου 1947, τό ὁποῖο ἀποφάνθηκε ἀποθαρρυντικά γιά τήν ἐξέλιξη τῆς ὑγείας του ἦταν προϊόν τῆς ἐπιτροπῆς. Τέλος, σχολιάζοντας τίς διαφωνίες περί τῆς πραγματικῆς κατάστασης τοῦ Ἱεράρχη, ἔγγραφο τῆς ἰταλικῆς διπλωματικῆς ἀντιπροσωπίας στήν Κωνσταντινούπολη ἀνέφερε ὅτι «θά πρέπει ἐξ ἀρχῆς νά διευκρινισθῆ ὅτι δέν ὑπάρχει ὁμοφωνία περί τῆς πραγματικῆς ἀσθενείας του… ἀνεξαρτήτως ὅμως αὐτοῦ θά πρέπει νά ληφθοῦν ὑπόψη οἱ πράξεις καί ἐνέργειες τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ἀντιληφθῆ κανείς καί τίς ἀντιδράσεις πού βρίσκονται σέ ἐξέλιξη σέ σχέση μέ τόν Πατριάρχη».

Κατά τήν ὀλιγόμηνον πατριαρχίαν τοῦ Μαξίμου ὑφεῖρπε κατηγορία διά ρωσοφιλίαν

Σέ δημοσίευμα ἀνωνύμου ἄρθρου μέ τίτλο «Τό Πατριαρχικόν» στήν Καθημερινή στίς 26/6/1947 περιγραφόταν ὁ κίνδυνος, σύμφωνα μέ τό ἄρθρο, πού διέτρεχε ὁ ἑλληνισμός «μέ τήν δράση τῶν συμμοριτῶν» καί ἑστίαζε τήν προσοχή σέ «μία κυκλωτική κίνηση πού ἀποβλέπει νά καταστήσει τά ἐξωτερικά κέντρα πνευματικῆς ἀκτινοβολίας καί συνεπῶς ἀμύνης τοῦ ἑλληνισμοῦ στήν Ἐγγύς Ἀνατολή, τά Πατριαρχεῖα».

Κατά τήν ὀλιγόμηνη πατριαρχία τοῦ Μαξίμου ὑφεῖρπε ἡ κατηγορία γιά ρωσοφιλία. Ἡ πρωτοβουλία του γιά τήν ἄρση τοῦ βουλγαρικοῦ σχίσματος τό 1945 εἶχε ἑρμηνευθῆ ἀπό τό Λονδίνο ὡς ρωσόφιλη καί ἀριστερίζουσα πράξη. Οἱ σχέσεις του μέ τόν σοβιετικό πρόξενο στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ ἐπιβιβασμός του στό αὐτοκίνητο τοῦ ρώσου προξένου, γιά νά μεταβοῦν στό κοιμητήριο, ὅπου ἐτάφη ὁ Πατριάρχης Βενιαμίν, εἴδηση ἡ ὁποία μάλιστα διαψεύσθηκε ἀπό τόν ἀμερικανό γενικό πρόξενο, ἦταν αἰτίες πού διόγκωναν τήν κατηγορία. Γενικά, ὅπως ἀναφέρει ἡ διατριβή τοῦ κ. Γεωργίου-Σπυρίδωνος Μάμαλου, «τόν κατηγοῦσαν ὡς φιλορῶσο στηριζόμενοι σέ ἕωλα ἐν πολλοῖς ἐπιχειρήματα», ἀφοῦ ἐάν ἦταν βάσιμα θά ἦταν ἱκανά νά τοῦ στεροῦσαν τήν ἀναρρίχησή του στόν πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα, ὅταν ἦταν στήν Ἀθήνα φιλοξενούμενος τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης, στό ἐν λόγῳ ἄρθρο τῆς Καθημερινῆς προσδιόριζεται ἀκόμα ὁ διάδοχός του καί μάλιστα ὡς ἐξωφαναριώτικη προσωπικότητα, τεκμηριώνοντας καί τούς λόγους. Ἔτσι, παρατηρεῖται ἕνα χρόνο πρίν τήν ὁριστική παραίτηση τοῦ Πατριάρχη Μαξίμου (18/10/1948) νά εἶναι γνωστή τοῖς πᾶσι ἡ ὑποψηφιότητα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα, μασόνου καί στενοῦ φίλου τοῦ προέδρου Τρούμαν. Σημειωτέον, ὅτι ἡ ὑγεία τοῦ Πατριάρχη παρουσίαζε σημάδια βελτίωσης μέ ἀποτέλεσμα νά μή θεωρεῖται ἀπολύτως δεδομένη ἡ παραίτησή του πού καί ὁ ἴδιος στό τέλος εἶχε ἀποδε­χθεῖ μετά τίς τεράστιες πιέσεις πού δεχόταν. Γιά τόν λόγο αὐτό, ἐπί μία ἑβδομάδα πρίν τήν παραίτησή του, δέχθηκε ἔντονη ψυχολογική πίεση, ὥστε νά καμφθῆ ὁποιαδήποτε ἀντίστασή του. Τέλος, δύο ἡμέρες μετά, στίς 20/10/1945, δημοσίευμα πού ἔκανε τήν ἐμφάνισή του στούς βρετανικούς Times σχετικά μέ τήν παραίτησή του τόνιζε «πιστεύεται πώς ὁ ὑποψήφιος μέ τίς περισσότερες πιθανότητες νά ἐκλεγῆ Πατριάρχης εἶναι ὁ Ἀθηναγόρας».

Διά νά καμφθοῦν αἱ ἀντιστάσεις τῶν Ἐπισκόπων τοῦ Φαναρίου

Κατά τήν προσωπική μας ἐκτίμηση ἡ ἐκλογή τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχη Μαξίμου ἔγινε, διότι ἦταν ὁ μόνος τρόπος, γιά νά καμφθοῦν οἱ ἀντιστάσεις τῶν Ἐπισκόπων τοῦ Φαναρίου, ἀφοῦ βέβαια πρῶτα διαδραματιστοῦν τά προαναφερόμενα γεγονότα.

Ὄντως ἡ ἐκλογή τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὑπῆρξε «ἱστορικόν ὁρόσημον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ἴσως μέ τήν ἐκλογή καί τοῦ ἑπόμενου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία κατά κοινή ὁμολογία δέν θά ἀργήση, θά ὁλοκληρωθῆ ἡ ἐργασία τήν ὁποία ξεκίνησε ὁ Ἀθηναγόρας. Ὅλα δείχνουν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ὄχι μόνον δέν πνέει τά λοίσθια, ἀλλά βρίσκεται ἕνα βῆμα μπροστά. Δέν γνωρίζουμε ποῖοι εἶναι οἱ τελικοί του σχεδιασμοί, ὅμως κατάφερε νά ἁλώση ἀκόμα καί τήν ποιό συντηρητική καί παραδοσιακή Ἐκκλησία, τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, κατάφερε νά καταπατοῦνται Ἱεροί Κανόνες καί Παραδόσεις, ὅλα νὰ «κυλινδοῦνται πρός τό χάος καί πρός τήν ἀποσύνθεσιν» καί δέν ἀντιδρᾶ κανείς.

Ὀφιοειδῶς νά γλιστρήση εἰς τόν θρόνον ἀποκρουστικόν θηρίον

Τέλος, εἶναι περισσότερο ἀπό φανερό ὅτι βαρειές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, ψυχώσεις δέν ξεφυτρώνουν ἀναίτια καί χωρίς ἰατρικῶς νά ἀποκλείεται, ὅταν δέν ὑπάρχη προσωπικό ἱστορικό προηγούμενο, σέ μεγάλη ἡλικία, ὅπως τά πενῆντα δύο. Ἐκτός καί ἐάν δολίως «φυτευθοῦν» φάρμακα πού διασαλεύουν ὁποιαδήποτε ὑγιῆ φυσιολογική διάνοια, κάθε νορμάλ ἀνθρώπινη προσωπικότητα. Προφανῶς, αὐτό εἶναι ἔργο τῶν σκοτεινῶν μυστικῶν κέντρων καί δυνάμεων. Προκειμένου ὀφιοειδῶς νά γλιστρήση στό θρόνο ἀποκρουστικό θηρίο, μασόνος καί ἀνθέλληνας, πράκτορας τῶν τότε ἀμερικανικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν (CIA) καί ἄτομο «εἰδικῆς σχέσεως» μέ τόν τότε Πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν. Ἦταν πραγματική ἤ φυτευτή ἡ ἀσθένεια τοῦ Πατριάρχου;

orthodoxostypos