Η πίτα και ο σκύλος. Ένα σχόλιο πάνω στην επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων

Η πίτα και ο σκύλος

Ένα σχόλιο πάνω στην επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων

του Νεκτάριου Δαπέργολα

       Η επανέναρξη των μαθημάτων σε Γυμνάσια και Λύκεια πραγματοποιείται όχι μόνο εν μέσω φόβου (η πλειονότητα των πολιτών συνεχίζει να φοβάται τον κορωνοϊό, όσο κι αν καθημερινά προστίθενται καινούργια αποδεικτικά στοιχεία ότι δεν είναι αυτό που τόσο πολύ είχε αρχικά διογκωθεί και διεκτραγωδηθεί) αλλά και εν μέσω βαθιάς σύγχυσης, λόγω των συνεχών αντιφάσεων και παλινωδιών τόσο της πολιτικής ηγεσίας, όσο και του επίσημου «επιστημονικού» της εκπροσώπου, που επανειλημμένα «συλλαμβάνονται» παρουσιάζοντες νέα και (με άγαρμπα προφανή τρόπο) αλληλοσυγκρουόμενα έως και αλληλοαναιρούμενα «δεδομένα». Και στην πράξη βεβαίως παρατηρούμε το μάλλον αναμενόμενο, δηλαδή το ότι οι περισσότεροι γονείς επιλέγουν να μη στείλουν πίσω τα παιδιά τους γι’ αυτές τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες. Εδώ όμως θα επιχειρήσω να σταθώ κυρίως στη…θεωρία. Στο σκεπτικό δηλαδή με το οποίο έφτασε η πολιτεία σε αυτή την επιλογή, το κατά πόσον αυτό στέκεται θεωρητικά και το ποια «λογική» εμπεριέχει.

      Ενώ λοιπόν τα σχολεία έκλεισαν στις αρχές Μαρτίου με το σκεπτικό ότι «οι συναθροίσεις νέων αποτελούν υγειονομικές βόμβες» φτάσαμε πια στην επαναλειτουργία με το αντίστροφο σκεπτικό (ότι δεν αποτελούν σοβαρό κίνδυνο μετάδοσης) και με το «επιχείρημα» ακόμη ότι η πανδημία βρίσκεται σε αποδρομή. Εδώ, προς το παρόν, δεν θα πω τι από τα δύο κατά τη γνώμη μου ισχύει (γιατί φυσικά μόνο ένα από τα δύο μπορεί να ισχύει). Είναι προφανές όμως πως εφόσον δεχθούμε έστω και ως υπόθεση εργασίας ότι ο κίνδυνος από τον κορωνοϊό είναι υπαρκτός και σοβαρός, το άνοιγμα των σχολείων αποτελεί απαράδεκτη και ανεύθυνη κίνηση. Και μιλώ πρωτίστως για τα Γυμνάσια και τις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου, αποδεχόμενος «κατ’ οικονομίαν» την επιστροφή της Γ΄ Λυκείου, που ούτως ή άλλως θα πρέπει να εμπλακεί στη διαδικασία των Πανελληνίων Εξετάσεων (χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως ακόμη και η δική της επιστροφή, όχι απλώς για εξετάσεις αλλά και στα θρανία για ένα μήνα, δεν προσέκρουσε σε μεγάλα πρακτικά εμπόδια).

      Πολύ μεγαλύτερα όμως γίνονται τα εμπόδια, αν μπουν στην εξίσωση και τα υπόλοιπα παιδιά, που επανακάμπτουν στις αίθουσες στις 18 Μαΐου. Δυστυχώς για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται το πάλαι ποτέ πολυδιαπιστωμένο συμπέρασμα ότι οι λαμβάνοντες κεντρικά τις αποφάσεις διατελούν σε κάποιο παράλληλο κόσμο και καμία σχέση δεν έχουν με τη σχολική πραγματικότητα και τα πραγματικά της προβλήματα. Γιατί, ακόμη κι αν ξεπεράσεις όλα τα λοιπά οργανωτικά και συντονιστικά θέματα, και πάλι παραμένει το μείζον χωροταξικό πρόβλημα. Το ότι δηλαδή είναι παντελώς αδύνατον να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ των μαθητών (και εννοώ ακόμη και τους μαθητές Λυκείου, καθώς για εκείνους των Γυμνασίων - πόσο δε μάλλον των Δημοτικών - δεν το συζητάμε καν) και να διασφαλίσεις τον μη συγχρωτισμό τους. Αυτό ακόμη κι αν όλα τα υπόλοιπα δουλέψουν άψογα και τα σχολεία λειτουργήσουν με το μισό εναλλακτικά μαθητικό δυναμικό τους, όπως ήδη έγινε αυτή τη βδομάδα για τη Γ΄ Λυκείου. Που και αυτό όμως είναι τεράστιος αριθμός, δεδομένου ότι πάμπολλα σχολεία έχουν 400 και 500 μαθητές ή και ακόμη περισσότερους. Και που θα παραμείνει μεγάλος αριθμός, ακόμη κι αν η μαθητική προσέλευση εξακολουθήσει και στη συνέχεια να είναι μειωμένη, όπως εξάλλου αναμένεται.

      Να γιατί θεωρώ λάθος την επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων, εφόσον (επαναλαμβάνω ότι) συνεχίζουμε να μιλάμε για υπαρκτή επιδημία: στην ουσία ως πολιτική ηγεσία ακυρώνεις την αρχική σου επιλογή να τις κλείσεις και επαναφέρεις ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων (μαθητές, γονείς και φυσικά καθηγητές) σε επαφή με αυτό που η ίδια ξορκίζεις ως μέγα κίνδυνο και που φυσικά συνεχίζεις να ισχυρίζεσαι πως δεν έχει περάσει (εξ ου και τα συνεχιζόμενα μέτρα, έστω και με δήθεν αποκλιμάκωση). Και το πράττεις μάλιστα με δυσεφάρμοστα μέτρα, χωρίς ιατρικά τεστ, με απλές θεωρίες ότι «δεν υπάρχει κίνδυνος για τους νέους» (από πότε και πώς αποδείχθηκε;) και με κίνδυνο να χάσεις όλα όσα (ισχυρίζεσαι πως) κέρδισες μετά από 2 μήνες εγκλεισμού και παράλληλα χωρίς κάποιο απτό κέρδος (καθότι δεν γνωρίζω ούτε έναν που να τολμά να ισχυριστεί πως μπορεί πλέον να γίνει κανονικό και απερίσπαστο μάθημα υπό τέτοιες συνθήκες).

      Φυσικά όμως υπάρχει πάντοτε και η άλλη εκδοχή: ότι όλα είναι τελείως ψέματα ή έστω εξαιρετικά υπερεκτιμημένα και αφού, ως κράτος-μαριονέτα ξένων αφεντάδων που είσαι, έπαιξες τον ρόλο που σου αναλογούσε στην παγκόσμια νεοταξική πρόβα κι εκτέλεσες όλες τις εντολές, τώρα εκτονώνεις σιγά-σιγά τον ατμό στη χύτρα για λίγο (μέχρι την επόμενη πρόβα, που προφανώς δεν θα αργήσει). Αλλά επειδή δεν φημίζεσαι και για τις…τρομακτικές σου επιδεξιότητες ως καθεστώς, το πράττεις άγαρμπα και με αποκαλυπτική προκλητικότητα. Έτσι ερμηνεύονται και οι παλινωδίες και τα συνεχή ήξεις αφήξεις του «δελτίου τρόμου των 6 μ.μ.», που μάλιστα λέγονται με τον πιο κατηγορηματικό και αγέρωχο τρόπο, ως σχεδόν θέσφατα, μέχρι να εκπέσουν λίγες μέρες αργότερα και να καταρριφθούν με κάποιο νέο αφήγημα. Έτσι ερμηνεύεται και ο τρόπος που πας να περάσεις την οργουελικά φασιστική σύλληψη με τις κάμερες μέσα στις σχολικές τάξεις (που φυσικά, θα επανέλθει κάποια στιγμή, άσχετα που στην παρούσα χρονική στιγμή πιθανότατα δεν θα εφαρμοστεί). Πας να την περάσεις, έχοντας ήδη ως καθεστώς διασφαλίσει πως αρκετοί μαθητές εξαιτίας του φόβου αλλά και λόγω των διευκολύνσεων που παρέχεις (με τις κωμικά μη ελέγξιμες υπεύθυνες δηλώσεις εξαίρεσης από το μάθημα) θα μείνουν στο σπίτι και θα έχεις έτσι το πάτημα και το άλλοθι για να «επιχειρηματολογήσεις» υπέρ της τηλε-αναμετάδοσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και αν όμως δεν επαρκούν η αδεξιότητα και η πολιτική ανικανότητα για να ερμηνευθούν όλα αυτά, υπάρχει και ένας ακόμη πολύ βασικός ερμηνευτικός παράγοντας: το θράσος. Το να μη σε νοιάζει καν δηλαδή να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Γιατί; Επειδή απλά μπορείς.

      Συνεπώς, για να ανακεφαλαιώσουμε: είτε τα σχολεία κακώς έκλεισαν τον Μάρτιο, είτε κακώς ξανάνοιξαν τώρα. Προσωπικά ήμουν σχεδόν εξαρχής πεπεισμένος υπέρ της πρώτης εκδοχής, αλλά ίσως και να μην έχει τόση σημασία εδώ η προσωπική μου γνώμη. Το σίγουρο πάντως είναι ότι και τα δύο αυτά μαζί δεν χωρούν στην ίδια λογική πρόταση (όσο κι αν προσπαθούμε ακόμη να βρούμε οτιδήποτε λογικό σε όλη αυτή τη συνολική ιστορία). Οπότε ή συνεχίζεις ως κράτος να μιλάς για σοβαρό υγειονομικό κίνδυνο και κρατάς τα σχολεία κλειστά μέχρι τον Σεπτέμβριο (με μόνη εξαίρεση τις Πανελλήνιες της Γ΄ τάξης) ή τα ξανανοίγεις, ομολογώντας όμως ταυτόχρονα ότι κακώς υπερεκτίμησες τη σημασία της δήθεν επιδημίας, κακώς προώθησες και εξάπλωσες όλη αυτή την τρομο-υστερία και άρα κακώς επέβαλες και όλα τα μέτρα εγκλεισμού (και μαζί και τον αντορθόδοξο διωγμό), αλλά κακώς επιχείρησες και την αθλιότητα με τις κάμερες εντός των σχολικών αιθουσών.

        Επειδή όμως βέβαια αυτά δεν πρόκειται (για πασιφανέστατους λόγους) να τα κάνεις, θα συνεχίσεις τις παλινωδίες και τον εμπαιγμό, ποντάροντας στην ισχύ σου ως εξουσία και στη μνήμη χρυσόψαρου των ιθαγενών της αποικίας. Ανατρέποντας με θράσος και αλαζονεία (και χωρίς καμία δικαιολογία και απόπειρα τεκμηρίωσης) για μια ακόμη φορά τη γνωστή παροιμία για τον σκύλο και τη πίτα. Απλά επιλέγεις να παρουσιάζεις και τον πρώτο χορτάτο και τη δεύτερη ολόκληρη.

      Επειδή απλά μπορείς…