Ποια Δημοκρατία; «Πανδημιοκρατία»!

Ποια Δημοκρατία; «Πανδημιοκρατία»!

Ελευθέριος Ανδρώνης

Κάθε είδους δικτατορία, είτε άμεση, είτε έμμεση, είτε στρατιωτική, είτε πολιτική, είχε και έχει κάποια κοινά γνωρίσματα τα οποία μένουν ίδια και απαράλλακτα διαχρονικά.

Στα είδη δικτατοριών που γνωρίζαμε έως τώρα, μέσω της ιστορίας, ήρθε να προστεθεί και μία νέου είδους «χούντα», που θα μπορούσαμε κάλλιστα να την ονομάσουμε: «Πανδημιοκρατία».

Ανάμεσα σε άλλα γνωρίσματα της λοιπόν, το καθεστώς της Πανδημιοκρατίας που ισχύει πλέον στη χώρα μας, καταφέρνει να μεταμφιέσει το (αθάνατο) πνεύμα του μαυραγοριτισμού, σε υψηλή επιπέδου πολιτική η οποία καυχιέται πως ό,τι πράττει, είναι πάνω από όλα για το καλό του πολίτη και την ωφέλεια του δημόσιου συμφέροντος.

Σε άλλου είδους κατοχές και απολυταρχικά καθεστώτα, είχαμε τους μαυραγορίτες να χρησιμοποιούν το λάδι, το σιτάρι, το σαπούνι και άλλα αναγκαία για τότε αγαθά, για να πλουτίσουν σε βάρος των φτωχών και εξαθλιωμένων Ελλήνων. Στην κοινωνία του σήμερα, ο μαυραγοριτισμός έχει αλλάξει προσωπείο, έχει πάρει προαγωγή, έχει φορέσει κοστούμι και γραβάτα και έχει προσαρμοστεί στα δεδομένα των σύγχρονων δικτατοριών. Στη δεκαετή ύφεση των μνημονίων, ξεπουλήθηκαν σπίτια, οικόπεδα και χρυσαφικά.

Στη συγκεκριμένη φάση της τωρινής κρίσης, ο μαυραγοριτισμός άρχισε να μεγαλουργεί μέσα από το εμπόριο υγειονομικών υλικών, μασκών, αντισηπτικών κλπ.

Τα «ήξεις αφήξεις» του κυρίου Τσιόδρα, περί αναγκαιότητας της χρήσης μασκών (οι οποίες πριν μερικές εβδομάδες ήταν από μη απαραίτητες έως επικίνδυνες για τους μη νοσούντες, αλλά από εδώ και πέρα είναι υποχρεωτικές), έχουν καταντήσει τραγελαφικά και σε πολλούς θυμίζουν δηλώσεις τύπου, προέδρου του Εδεσσαϊκού. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις πιθανότητες μετάδοσης του ιού, από τα παιδιά προς τους ενήλικους, οι οποίες πριν μερικές εβδομάδες ήταν πολύ σημαντικές , αλλά ως δια μαγείας έγιναν πλέον ελάχιστες.

Βέβαια το «μαυραγορίτικο χονδρεμπόριο», είναι σίγουρο πως θα αναβαθμιστεί και θα επεκταθεί σε πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς μπίζνες, όταν θα βρεθούν στο τραπέζι των «αναγκαίων αγαθών», τα δυνατά χαρτιά της υποταγής, όπως είναι το εμβόλιο αλλά και η θεραπεία κατά του COVID – 19.

Μπορούμε ακόμα να παρατηρήσουμε, πως κάθε απολυταρχικό καθεστώς, είχε και έχει το έκτακτο ανακοινωθέν της σε συχνή ή και σε καθημερινή βάση, για να δίνει τις κατευθύνσεις που επιθυμεί προς τη μάζα αλλά και να συντηρεί αμείωτη την απαραίτητη φοβική ατμόσφαιρα, απέναντι στην (εντέχνως μεγαλοποιημένη) απειλή του «εχθρού» (είτε αυτός είναι κάποιο εχθρικό κράτος, είτε ένας ιός). Μια ατμόσφαιρα που δημιουργεί με τη σειρά της, την ψυχολογική πίεση, η οποία κατακρημνίζει τις ψυχικές άμυνες του απλού πολίτη.

Στην περίπτωση της δικής μας εθνικής απολυταρχίας, για να λειτουργήσουν πιο αποτελεσματικά τα καθημερινά ανακοινωθέντα, στελεχώθηκαν από δύο αντικρουόμενες κεντρικές φυσιογνωμίες που εξέπεμπαν τελείως διαφορετικά vibes (ασφαλώς αυτό δεν έγινε τυχαία). Μία τηλεπερσόνα για να αγαπηθεί και να «αγιοποιηθεί» (Τσιόδρας) και μία τηλεπερσόνα για να «μισηθεί» και να την «φοβόμαστε» (Χαρδαλιάς).

Ο πρώτος προωθεί και έχει ως σκοπό, την «αγιοποίηση» της (χειραγωγούμενης μερίδας της) Επιστήμης, έτσι όπως την ευαγγελίζεται η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο δεύτερος , είναι ένα τηλεοπτικό σύμβολο της καταστολής, του μακριού χεριού του (νέου) νόμου (που συνθλίβει ακόμα και νόμους του Συντάγματος), της παρακολούθησης του «παντεπόπτη οφθαλμού». Του σύγχρονου διωγμού, δηλαδή του πρόστιμου και της ποινικής δίωξης. Της κατάπνιξης των αντίθετων φωνών, των διαμαρτυριών, των δίκαιων αιτημάτων.

Ακόμη, κάθε είδος «δικτατορίας» χρειάζεται και την «ΥΕΝΕΔ» της. Αλλά τι να την κάνεις την ΥΕΝΕΔ, όταν έχεις ήδη πρόθυμες 6 -7 τηλεοπτικές συχνότητες πανελλαδικής εμβέλειας, έτοιμες, στελεχωμένες και διψασμένες για να επιτελέσουν «κοινωνικό έργο»; Απλά, τους μοιράζεις μερικά εκατομμύρια ευρώ και αμέσως αποκτάς 7 «ΥΕΝΕΔ».

 Έτσι, με 7 «ΥΕΝΕΔ», τρως τέτοια πλύση εγκεφάλου, τέτοια τρομοκρατία, που ξεχνάς ακόμα και τον στημένο χορό εκατομμυρίων από τα Voucher του Βρούτση.

Σε αυτήν την κρίση(;) της πανδημίας, η (Νέα) Πανδημιοκρατία, δεν είχε και δεν έχει το σθένος να πράξει αυτό που έπραξαν σε άλλα κράτη και να επιτάξει ιδιωτικές κλινικές για να αποσυμφορηθούν τα ήδη επιβαρυμένα δημόσια νοσοκομεία. Αλλά ούτε και το σθένος να επιτάξει εργοστάσια που παράγουν μάσκες, για να έχει ο πολίτης φθηνότερη και ευκολότερη πρόσβαση στην προμήθεια του εν λόγω υγειονομικού υλικού.

Στον αντίποδα όμως, είδαμε μεγάλη προθυμία και περισσό σθένος από την κυβέρνηση στο να επιτάξει ιδιωτικές εκτάσεις και ακίνητα σε Χίο, Λέσβο και ενδοχώρα, για να στεγάσει τις χιλιάδες των μεταναστών, ακολουθώντας ευλαβικά τις οδηγίες εκ Βερολίνου.

Επιπροσθέτως, ένα απολυταρχικό καθεστώς, πάντοτε στρέφεται εναντίον των ατομικών ελευθεριών των πολιτών (sms, απαγορεύσεις μετακίνησης, κλειστά διόδια, μπλόκα, πρόστιμα κλπ) αλλά και εναντίον των Συνταγματικά κατοχυρωμένων θρησκευτικών ελευθεριών (απαγόρευση εκκλησιασμού, Θείας Κοινωνίας, επιταφίου, ποινικές διώξεις ιερέων κλπ). Πράγματα τα οποία είδαμε να συμβαίνουν ήδη, και ίσως κλιμακωθούν σε πολύ χειρότερο βαθμό, στο μέλλον.

Επιπλέον, μια πολιτική επιδομάτων «σταγονόμετρου», φαίνεται πως είναι πολύ ταιριαστή και κατάλληλη για ένα τέτοιου τύπου απολυταρχικό καθεστώς. Επιδόματα που θα συντηρούν τους πολίτες ίσα ίσα για να μην λιμοκτονήσουν, σε συνδυασμό με δεύτερα και τρίτα κύματα πανδημίας που θα οδηγούν σε ελεγχόμενο μάντρωμα – ξεμάντρωμα και στο βάθος του τούνελ, ένα εμβόλιο που θα πέσει σαν ώριμο φρούτο στις αγκάλες της νεοταξικής δικτατορίας και σαν μάννα εξ’ ουρανού, στους τρομοκρατημένους, φτωχοποιημένους πολίτες.

Ασφαλώς η «πανδημιοκρατία», για να παγιώσει τον έλεγχο της, θα επενδύσει και στον «άρτο και θεάματα». Μια μικρή γεύση ενός κωμικοτραγικού θεάματος που πλασαρίστηκε στις μάζες, άνευ άρτου αλλά με μεγάλες δόσεις «σανού», ήταν η τραγουδοπεριοδεία της Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Στις πανδημίες αλλά και τους λιμούς των παλαιών χρόνων είχαμε τα κάρα του Δήμου που περισυνέλεγαν τα πτώματα στους δρόμους. Μετά την ερήμωση που επέφεραν οι πολιτικές των μνημονίων, σήμερα, εν μέσω της παρούσας «πανδημίας» και της επερχόμενης οικονομικής ύφεσης,  έχουμε χιλιάδες φτωχούς και άπορους ανθρώπους που αργοπεθαίνουν και χαροπαλεύουν με σοβαρές ασθένειες, σε άθλιους νοσοκομειακούς θαλάμους υποστελεχωμένων δημόσιων νοσοκομείων, με σοβαρές ελλείψεις σε εξοπλισμούς και φάρμακα.

Παρατημένοι από την πρόνοια του Κράτους, αφού δεν θα ψηφίζουν και δεν θα καταναλώνουν πια, βρίσκονται αφημένοι στη μοίρα τους. Ο θάνατος υπάρχει άφθονος και σήμερα, αλλά δεν τον βλέπουμε πλέον απλωμένο στους δρόμους, όπως τότε. Κρύβεται μέσα σε μικρά λευκά νοσοκομειακά «κελιά».

Και από το στενό παράθυρο αυτών των θλιβερών θαλάμων, μπορούμε να φανταστούμε να περνά ο ήχος του σύγχρονου «κάρου» του Δήμου Αθηναίων, ενός περιφερόμενου, χαζοχαρούμενου (ουσιαστικά προεκλογικού) θιάσου, με την αοιδό να τραγουδά « Έλα μην κλαις, μη μου κλαις σε γιάτρεψα». Η ωμή πραγματικότητα της εξαθλίωσης ενός κράτους, εναντίον της ψεύτικης και τεχνητά ωραιοποιημένης βιτρίνας του.

Το φορτηγό της περιφερόμενης συναυλίας, φάνταζε σαν ένα φτιασιδωμένο «κάρο» πανδημίας άνευ πτωμάτων, που απευθυνόταν όμως σε «εγκεφαλικά νεκρούς» πολίτες, σε «ζωντανά πτώματα» που απώλεσαν τη δυνατότητα υγιούς σκέψης . Γιατί μόνο τέτοιου είδους πολίτες, βρίσκουν θετικές και αισιόδοξες πλευρές σε αυτό το καθεστώς που διαμορφώνεται στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως.

Την «Πανδημιοκρατία».

sportime,30/04/2020