Πανδημία υποκρισίας

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ

            Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτήρισε ως πανδημία την προσβολή πλείστων λαών του πλανήτη από μορφή ιού, ο οποίος μεταδίδεται με μεγάλη ευκολία. Ο καθημερινός βίος άλλαξε άρδην. H επιστημονική κοινότητα τηρεί επιφυλακτική στάση, ποικίλες όμως είναι οι στάσεις και οι αντιδράσεις της κοινωνίας στις διάφορες χώρες.

            Ο αριθμός των θυμάτων μόλις ξεπέρασε πλανητικά τις 30.000 κατά το τρίμηνο της δράσης του ιού. Θα περάσει πάντως απαρατήρητο, όπως συμβαίνει επί πολλές δεκαετίες, ότι κατ’ έτος πεθαίνουν 10.000.000 παιδιά από πείνα ή εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες, όπως η γαστρεντερίτιδα. Στο τρίμηνο της δράσης του ιού του «στέμματος» έχουν πεθάνει 2.500.000 παιδιά! Γίνεται πολύς λόγος για την ανεπάρκεια υγειονομικού υλικού στα νοσοκομεία και μέσων προστασίας (αντισηπτικών και άλλων)) του λαού. 1.000.000.000 συνανθρώπων μας καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου τους δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό! Ο λαλίστατος για την πανδημία ΠΟΥ, ο ελεγχόμενος από τις ισχυρές οικονομικά και πολιτικά χώρες, γι’ αυτό το δράμα των συνανθρώπων μας τηρεί σιγήν ιχθύος. Πάντως κύκλοι ευκαίρως ακαίρως τονίζουν τον κίνδυνο από τον υπερπληθυσμό του πλανήτη και εν πολλοίς η κοινή γνώμη στις δυτικές χώρες επικρίνει τους υπανάπτυκτους λαούς, για τη δημογραφική σφριγηλότητα, και τις κυβερνήσεις τους, για την μη επιβολή οικογενειακού προγραμματισμού. Τηρείται ως επτασφράγιστο μυστικό ότι η γη μπορεί να διαθρέψει κατά πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό και είναι η κοινωνική αδικία, που έφερε στην εξαθλίωση τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Παράλληλα οι δυτικοί καυχώνται για την κατάκτηση του δικαιώματος της έκτρωσης χάρη στα αστικά κοινοβούλια, με τα οποία συμπορεύτηκαν οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι μικρή αντέταξαν αντίσταση στις αντιευαγγελικές νομοθεσίες. Τώρα πλέον στη μεταχριστιανική Δύση οι εκκλησιομάχοι πανηγυρίζουν τον θρίαμβό τους.

            Όταν είχε εξαπλωθεί στην Αφρική άλλου είδους ιός, ο Έμπολα, ο ΠΟΥ δεν είχε κηρύξει πανδημία. Όσο λιγότεροι Αφρικανοί, τόσο καλύτερα για τις δυτικές χώρες! Βέβαια ούτε τότε υπήρξαν πολλά τα θύματα. Θυμούμαι όμως τη διάχυτη αγωνία μήπως ο ιός καταφέρει και περάσει από το Γιβραλτάρ στην Ευρώπη. Τότε είχε ιδιαίτερα πληγεί η πάμφτωχη Σιέρα Λεόνε. Στο εκεί ορθόδοξο ιεραποστολικό κλιμάκιο εργάζεται ο πατήρ Θεμιστοκλής. Είναι Αιγυπτιώτης ομογενής, μεγαλωμένος στην Αυστραλία, οργισμένος στα νειάτα του, άθεος, χίππυ, ερευνητής του ανατολικού μυστικισμού, μαρξιστής και τελικά ορθόδοξος χριστιανός. Επανήλθε στη γενέτειρα γη της Αφρικής και θυσιάζεται με την πραγματική έννοια του όρου. Αφού συγκέντρωσε ορφανά και τραυματίες του μακρόχρονου εμφυλίου πολέμου, προσφέρει σ’ αυτούς υλική ανακούφιση επί δεκαετία και πλέον. Κατά την έξαρση της δράσης του ιού Έμπολα είχε δηλώσει: «Εγώ θα μείνω κι ας πεθάνω μαζί σας». Είναι όμως η πνευματική του προσφορά κατά πολύ πιο σημαντική. Προσφέρει στους ιθαγενείς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και στη συνέχεια καταλύει. Δεν αφήνει δηλαδή ούτε υποψία περιεχομένου στο Άγιο Ποτήριο. Και είναι οι προσερχόμενοι πάσχοντες από πλήθος ασθενειών, που πλήττουν την Αφρική. Αναφέρω μόνο τη φυματίωση νέου τύπου, που μαστίζει τις τελευταίες δεκαετίες τη μαύρη ήπειρο. Το ίδιο έκαναν και κάνουν όλοι οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, που, δόξα τω Θεώ, πληθαίνουν, αλλά και ευλαβείς κληρικοί, που υπηρέτησαν εθελουσίως στη Σπιναλόγκα των λεπρών, στη «Σωτηρία» των φυματικών, στο φθισιατρείο των Ιωαννίνων και αλλού. Εκδηλώνουν ανησυχία οι υλιστές περί του κινδύνου από τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας με κοινή τη λαβίδα. Κατανοητή πλήρως η ανησυχία αυτή. Κατά βάθος όμως πανηγυρίζουν πρωτίστως ως θρίαμβό τους την απαγόρευση της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας! Και εμείς δεν αγωνιστήκαμε να ισχύσουν και για τους πιστούς τα μέτρα που ισχύουν για τα πολυκαταστήματα (τετραγωνικά μέτρα ανά εκκλησιαζόμενο) και μάλιστα πιο περιοριστικά. Η θεία λειτουργία διαρκεί μία ώρα, τα πολυκαταστήματα παραμένουν ανοικτά επί δεκάωρο, μάλιστα αρχικά και κατά Κυριακή. Οι προσερχόμενοι στους ναούς παραμένουν σταθερά οι ίδιοι, ακίνητοι και δεν ψηλαφούν. Εκείνοι που ψωνίζουν εναλλάσσονται διαρκώς, κινούνται, αλληλοπροσεγγίζονται και ψηλαφούν. Πόσοι είναι οι εκκλησιαζόμενοι; Ούτε το 5% του λαού μας. Πόσοι κοινωνούν; Ούτε το 10% των προσερχομένων. Από αυτούς κάποιοι, επηρεασμένοι από την τρομοκράτηση, θα απέφευγαν να προσέλθουν. Θα απέμειναν στο τέλος ελάχιστοι, οι οποίοι πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Χριστός δεν φέρει μικρόβια.

            Βέβαια το επιχείρημα υπέρ των πολεμίων της Εκκλησίας φαίνεται συντριπτικό: Είστε ασήμαντη μειοψηφία και οφείλετε να υποταχθείτε στη συντριπτική πλειοψηφία, που επιδοκιμάζει το μέτρο  της παύσης τέλεσης κάθε είδους λατρείας. Έχουμε δημοκρατία και επί πλέον δεν πιστεύουμε αυτό που πιστεύετε σεις. Οφείλομε όντως να σιωπήσουμε. Όχι επειδή το επιχείρημα είναι πράγματι συντριπτικό, αλλά επειδή έχουμε απολέσει από καιρό το αγωνιστικό φρόνημα. Οι διαμαρτυρίες μας για τους κατά καιρούς ψηφιζόμενους αντιευαγγελικούς νόμους υπήρξε υποτονική. Δεν επικαλεσθήκαμε το ισχύον, έστω και κουρελιασμένο, Σύνταγμα, στο προοίμιο του οποίου γίνεται επίκληση του ονόματος της Αγίας τριάδος. Οι πρόγονοί μας δεν ήθελαν κράτος ουδετερόθρησκο, πολύ περισσότερο άθεο. Δυστυχώς, σε κάθε εποχή, λίγοι ήσαν εκείνοι, που όρθωσαν το ανάστημά τους στην αλαζονεία της εξουσίας. Ο μέγας Βασίλειος (όχι ο γεράκος της κατανάλωσης) στάθηκε αγέρωχος μπροστά στις απειλές του ηγεμόνα, ακόμη και σ’ αυτή του θανάτου, ώστε να προκαλέσει τον θαυμασμό του. Υπέροχος ο σωζόμενος διάλογος: «Κανείς δε μίλησε με τέτοιο τρόπο σε μένα τον Ύπαρχο». Και η απάντηση: «Ίσως δε συνάντησες ποτέ επίσκοπο». Στις ημέρες μας οι πιστοί επιχειρούμε να καλύψουμε τη δειλία μας πίσω από τη σύνεση. Η θεία Λειτουργία του μεγάλου αυτού εκκλησιαστικού Πατέρα θα τελείτο κατά τις Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής. Βέβαια υπήρξε μέγας και ως προς την κοινωνική προσφορά ο ευτελισθείς από τους Νεοέλληνες άγιος, όμως δεν θεωρούσε πρωτεύον έργο την προσφορά του στη Βασιλειάδα, αλλά την προσφορά του στο θείο θυσιαστήριο. Σήμερα η Πολιτεία θεωρεί την Εκκλησία, ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, ανθρώπινο οργανισμό κοινωνικής πρόνοιας. Στις μεγάλες πυρκαγιές της Πελοποννήσου είχε ζητήσει από την Εκκλησία την αποστολή υλικής βοήθειας, ενώ το ίδιο είχε φροντίσει να στείλει ψυχολόγους για την στήριξη των συγγενών των θυμάτων. Οποία αντιστροφή ρόλων! 

Αν σήμερα η πλειοψηφία θέλει (και αυτό θα φανεί μόνο με δημοψήφισμα), τότε ας απαλειφούν τα άκρως ενοχλητικά για τους εκκλησιομάχους άρθρα του Συντάγματος, ας υποβιβαστεί η Εκκλησία σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και ας αποκληθεί το κράτος υποκριτικά ουδετερόθρησκο, στην ουσία αντίθεο. Ας μελετήσουν όμως οι θριαμβολογούντες για τη νίκη τους την ιστορία. Μάρτυρες υπάρχουν σε κάθε εποχή, ακόμη και στον 20ο αιώνα. Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά.

Τώρα με τον εγκλεισμό εκδηλώνεται η ανησυχία για άλλον κίνδυνο, την κατάθλιψη. Επιστρατεύονται ψυχίατροι για ψυχολογική υποστήριξη των εγκλείστων. Το υπαρξιακό κενό όμως σαρώνει τις δυτικές κοινωνίες εδώ και αιώνα. Κάποτε θα επανέλθουμε στον Χριστό, τον σωτήρα των ψυχών και των σωμάτων μας.

                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»  ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ