Γενιτσαρισμός και 1821

Γενιτσαρισμός και 1821

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Η απάλειψη του Τιμίου Σταυρού, από το σήμα της επίσημης επιτροπής δια τον εορτασμό της συμπληρώσεως 200 ετών εκ της εθνικής παλιγγενεσίας της επαναστάσεως του 1821, συνιστά μία εσκεμμένη παράλειψη του εθνομηδενιστικού πνεύματος που διαπνέει πασιδήλως ένιους εκ των διοργανωτών, οι οποίοι επιχειρούν παντοιοτρόπως την παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας, τον βίαιο ακρωτηριασμό των Ελλήνων από τον παρελθόν τους και την εν γένει  βαθμιαία κατάργηση του εθνικού αυτοπροσδιορισμού μας, δια της μεθοδευμένης λήθης και της εκριζώσεως όλων των ταυτοτητοποιητικών αρμών του έθνους, (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός, θρησκεία).

Το σκοπούμενο αποτέλεσμα δια της παραλείψεως αυτής καθίσταται η καλλιέργεια συλλογικής λήθης δια το ένδοξο ηρωικό παρελθόν μας, η διαστρέβλωση της ιστορίας και η δημιουργία ενός ανθελληνικού υπόδουλου και καθημαγμένου φρονήματος προς τους Νεοέλληνες, προσαρμοσμένο εις τα σκοτεινά κελεύσματα της ισοπεδωτικής ουδετεροεθνούς και ουδετερόθρησκης δρομολογούμενης παγκοσμιοποιήσεως.

Η εσχάτη προδοσία δια της εγκατεστημένης κερκόπορτας της διοργανώσεως δια των σύγχρονων αργυρώνητων εμμίσθων φερεφώνων της, τα οποία τελούντα σε διατεταγμένη υπηρεσία, των εξω-θεσμικών και υπερεθνικών ανθελληνικών διευθυντηρίων, δρουν ανυπερθέτως ως οιονεί «ιοί», εθνικής αλλοτριώσεως, καθολικού εξανδραποδισμού και ανελευθερίας, προκειμένου να δηλώσουν διαπιστευτήρια ανθελληνισμού, προς τους υπερ-εθνικούς ομοεθνείς τους, αφού ενεργούν, εν Ελλάδι, με παραποιημένα ονόματα (…).

Εις επίρρωσιν αυτού, καταστρατηγείται κατάφωρα και το Σύνταγμά μας, δοθέντος ότι, εις  το προοίμιο του αναφέρει ότι το παρόν ψηφίζεται εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, συγκεφαλαιώνοντας εύγλωττα την μακραίωνη σύζευξη και αλληλοπεριχώρηση της  Ορθοδοξίας και Χριστιανισμού ως μία καινοφανή συμπύκνωση των ως άνω μεγεθών, αρχής γενομένης εκ της εξεγέρσεως των Ελλήνων ενόψει της πολιτειακής οργάνωσης του νεοπαγούς έθνους-Κράτους, με το οιονεί σύνθημα εν είδει επωδούς: «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία»

Τούτο δε εξάλλου τεκμαίρεται και από τα πρωτόλια κείμενα των τριών Συνταγμάτων της Ελλάδας, ήτοι της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας, εκ των οποίων αποδεικνύεται εμπράκτως η βαθιά ριζωμένη  θρησκευτική πίστη προς την Ορθοδοξία, εις ψυχή των εξεγερθέντων Ελλήνων, ως δομικό στοιχείο της ταυτότητάς τους.

Περαιτέρω εις το άρθρο 3 του Συντάγματος γίνεται λόγος περί «Κρατούσας Θρησκείας» εις την Ελλάδα όπου είναι δογματικά ενωμένη με την Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και τηρεί απαρασάλευτα τους Ιερούς αποστολικούς, συνοδικούς κανόνες καθώς και τις Ιερές παραδόσεις.

Αυτήν ακριβώς την Ελληνορθόδοξη συνείδηση, αναγνωρίζει ως εθνική συνείδηση το πρώτο «Σύνταγμα» της επαναστατημένης Ελλάδας, «Το προσωρινό Πολίτευμα» όπως λεγόταν με την παράγραφο Β’ η οποία όριζε επί λέξει : «Όσοι αυτόχθονες της Επικρατείας της Ελλάδας πιστεύουν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες»

Ως εκ τούτου, ο Χριστιανικός χαρακτήρας του Συντάγματος αναδύεται και από τις διατάξεις των άρθρων 13, 14 παρ. 3, και 16 παρ. 2 (περί  αναπτύξεως της θρησκευτικής συνειδήσεως των Ελλήνων εις τα πλαίσια της εκπαιδεύσεως), αλλά και από τις διατάξεις των άρθρων 30 παρ. 3 και 33 παρ. 2, οι οποίες διαλαμβάνουν την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και τον τύπου του όρκου αυτού, εν συνδυασμώ προς το άρθρο 59 παρ. 1 όπου περιλαμβάνουν τον όρκο των Βουλευτών.

Εν καταλείδι, ο εορτασμός θα θέσει εκ ποδών την ιστορία μας, το Σύνταγμά μας, την θυσιαστική αυταπάρνηση της ζωής των προγόνων μας καθώς και την αλήθεια του επαναστατικού αγώνα και τι θα περιλαμβάνει άραγε, τον νυν εποικισμό της Ελλάδας από τους αλλοθρήσκους ή την δρομολογούμενη Ισλαμοποίηση της πατρίδας μας, εκ νέου;

Εσχάτη προδοσία έναντι τριάκοντα αργυρίων εκ των σύγχρονων εφιαλτών, εάλω η πόλις!