Η αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Η αλητεία, όμως, είναι. Δεν ξεχνώ...

Απολογισμός

Όσα ζήσαμε την τετραετία με την «πρώτη φορά Αριστερά»

Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*

Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, λέω να κάνω έναν απολογισμό της τετραετίας που περάσαμε παρέα με συριζαίους, μαρξιστές, δικαιωματιστές, αφισοκολλητές, αναρχομπάχαλους, αγράμματους, ΜΚιούληδες, άξεστους, κακόγουστους και φαφλατάδες, που παρίσταναν ότι κυβερνούν. Τι ζήσαμε αυτή την τετραετία; 

Καταρχάς ζήσαμε μια κατάθλιψη από τότε που ανέλαβε η «πρώτη φορά Αριστερά». Αν δεν βρίσκαμε παρηγοριά στα κοινωνικά δίκτυα, αν δεν βλέπαμε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που βλέπουμε ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε, θα ήμασταν τώρα κλεισμένοι στην κλινική «Η Γαλήνη», να μας κουράρουν οι καλοί κύριοι με τα άσπρα.

Η άλωση της δημόσιας ζωής από τύπους με σαγιονάρα και κοστούμι και από τύπισσες που πέρασαν από το ταγάρι στο ταγέρ, από το κάμπινγκ στη Γαύδο στα σαλόνια της Βουλής, αυτή η αισθητική του αντιαισθητικού, του vulgaire, ήταν ένα πολιτισμικό σοκ. Οπως πολιτισμικό σοκ ήταν και η κακοποίηση της γλώσσας μας από ανθρώπους που όχι μόνο δεν είχαν πολιτικό λόγο, αλλά δεν είχαν καν άρθρωση, δεν μπορούσαν να συντάξουν μια πρόταση με νόημα, με υποκείμενο - ρήμα - αντικείμενο, και μιλούσαν με πέντε λέξεις που είχαν μάθει από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που ήταν και το μόνο τους ανάγνωσμα - αν και αμφιβάλλω και για αυτό.

Ζήσαμε την απαξίωση της αστικής κουλτούρας, των αστικών τρόπων, της αστικής τάξης. Όλο το ενδιαφέρον τους ήταν το περιθώριο. Αυτή ήταν η κυρίαρχη κουλτούρα της τετραετίας. Όσο πιο περιθωριακός, όσο πιο αντικοινωνικός, όσο πιο λούμπεν στοιχείο ήσουν τόσο πιο μεγάλη φροντίδα είχες, τόσο πιο μεγάλη προβολή απολάμβανες. Άλλωστε, το είχε πει και ένας υπουργός Παιδείας τους: «Η αριστεία είναι ρετσινιά».

Οπότε, ας στρέψουμε όλα τα φώτα σε ό,τι παρασιτικό υπάρχει, σε αυτόν που πορεύθηκε στη ζωή χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, με μίσος για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει, κι ας τον παρουσιάσουμε ως θύμα. Κι ας δώσουμε σε αυτό το «θύμα» την ευκαιρία να εκδικηθεί τους «νοικοκυραίους». Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ας τους κάψει το αυτοκίνητο, ας τους σπάσει τον χώρο εργασίας, ας τους κλέψει, ας τους σκοτώσει, ας τους καταλάβει την περιουσία, ας τους φτύσει, βρίσει, χτυπήσει.

Ας δουλεύουν οι «νοικοκυραίοι» για να θρέφουν τους «τεμπέληδες» της εύφορης κοιλάδας. Οι ταξικοί αγώνες τώρα δικαιώνονται... 

Ζήσαμε εθνική ταπείνωση, ζήσαμε εξευτελισμούς, ζήσαμε τον φόβο, την κοροϊδία και την αλητεία. Θρασύτατοι και αδίστακτοι, σπατάλησαν τέσσερα χρόνια από τις ζωές μας επειδή απλά λιγουρεύτηκαν την εξουσία και ήθελαν να ζήσουν τον μύθο τους εις βάρος μας.

Η αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Η αλητεία, όμως, είναι. Δεν ξεχνώ... 

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle

dimokratianews,05.07.2019