70 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ «ΚΑΤΑ». Τὸ Σχίσμα -ποὺ ἀπεφεύχθη τὸ 2016- θὰ γίνη τώρα πρὸς χάριν τῆς «Νατοϊκῆς Ὀρθοδοξίας»;

11 Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι παρέστησαν εἰς τὰ ὀνομαστήρια τοῦ κανονικοῦ Κιέβου κ. Ὀνουφρίου (25.06.2019). Στιγμιότυπον μὲ τὸν Πανιερώτατον Ταμασσοῦ.

70 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ «ΚΑΤΑ»

Τὸ Σχίσμα -ποὺ ἀπεφεύχθη τὸ 2016- θὰ γίνη τώρα πρὸς χάριν τῆς «Νατοϊκῆς Ὀρθοδοξίας»;

Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος

Τὸ μέγιστον πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζει αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ θεολογικὴ μυωπία. Γράφονται σελίδες ἐπὶ σελίδων, ἀλλὰ μὲ ἀποσπασματικὸν χαρακτῆρα, δηλαδὴ δαπανῶνται ὄγκοι χάρτου, μελάνης καὶ «εὐφυίας» χωρὶς ὅμως νὰ ἀνιχνεύη κανεὶς εἰς αὐτὰ τὸν συνολικὸν σχεδιασμόν, τὸ ποῦ πορεύεται καὶ ποῦ θὰ φθάση ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τὸ ἐγγὺς μέλλον μὲ ὅσα συμβαίνουν.

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα εἶναι τὸ «οὐκρανικόν». Πλεῖστοι ἐκ τῶν ἀρθρογραφούντων ἀντιμετωπίζουν αὐτὸ ὡς μεμονωμένον περιστατικὸν καὶ σταθμίζουν τὴν γραφίδα των ἀναλόγως μὲ τὸ ἂν εἶναι φιλικὰ προσ­κείμενοι εἰς τὴν ἑλληνόφωνη ἢ σλαβόφωνη πλευρά. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἴδια Πατριαρχεῖα ποὺ ἐνεπλάκησαν ἀνηλώθησαν εἰς τὸ ἐρώτημα τίνος εἶναι ἡ δικαιοδοσία. Ἀκόμη καὶ τὰ μείζονα ζητήματα τῶν καθηρημένων καὶ τῶν αὐτοχειροτονήτων ἀντιμετωπίζονται μὲ ἐλάσσονα προοπτικήν, ὡς ἁπλαῖ ἐκτροπαὶ ποὺ δύνανται νὰ τακτοποιηθοῦν κατ’ οἰκονομίαν!

Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη καταστῆ ἀντιληπτὸν εἶναι ὅτι δὲν ἔχομεν νὰ διαχειρισθῶμεν ἁπλῶς παραβάσεις Ἱ. Κανόνων ἢ συγκρούσεις συμφερόντων. Ἂν ἦσαν μόνον αὐτὰ ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἀπείχαμεν πολὺ ἀπὸ τὴν λύσιν. Ὅμως, ἡ παροῦσα κρίσις ἀγγίζει τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι ἐκεῖνο ποὺ βαθύτερα ἀλλάζει εἶναι τὸ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ταυτότης της, ἡ ἀποστολή της, ὁ προορισμός της. Δὲν εἶναι ἕνα «Game of Thrones», ὅπως τὸ παρουσιάζει ὁ κοσμικὸς ἀνίδεος τύπος, ἀλλὰ ζῶμεν τὴν ἀπόπειραν ἐνθρονίσεως τῆς ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦτο τὸ πρῶτον στάδιον αὐτῆς τῆς πορείας. Πολὺ ὀρθότερα ἀπεκλήθη ὡς «Ἀθηναγορισμός», καθὼς ἑδραιώθη μὲ τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων. Αὐτὸ τὸ πρῶτον στάδιον ἦτο μία σύγκλισις εἰς ἐπίπεδον «ἀγαπολογίας» καὶ συναναστροφῶν. Πλέον εὑρισκόμεθα εἰς τὸ ἑπόμενον στάδιον, τὸ στάδιον τοῦ Ὀρθοδόξου «ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ». Θὰ ἀκολουθήση τὸ τρίτον στάδιον τῆς ἐμφανοῦς «ΕΝΩΣΕΩΣ».

Τὸ στάδιον τοῦ «ἐπανακαθορισμοῦ» τῆς Ὀρθοδοξίας περιλαμβάνει τὴν ἀνάδυσιν ἑνὸς πανορθοδόξου «Πρώτου», τὴν μετάλλαξιν τῆς «Αὐτοκεφαλίας» καὶ τὴν ἀναθεώρησιν τῶν «ἱερῶν μυστηρίων».

Ἡ «θεολογία» τοῦ Σεβ. Περγάμου ἐκάλυψε κυρίως τὸ πρῶτον σκέλος. Οἱ μαθηταὶ καὶ θιασῶται αὐτοῦ ἀναπαράγουν τὰς κακοδοξίας τοῦ «πρωτείου» τοῦ Θεοῦ Πατρός, τοῦ Ἐπισκόπου ὡς ἀποκλειστικοῦ κέντρου κ.λπ. Ἡ «θεολογία» τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου, ἀνεξαρτήτως τῶν κινήτρων αὐτοῦ ἢ τοῦ ποσοστοῦ συνειδητότητος τῶν γραφομένων, ὑπηρετεῖ κυρίως τὸ δεύτερον σκέλος. Τὰ προσ­φάτως ἐκδοθέντα κείμενά του διὰ τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Αὐτοκεφαλίαν εἶναι συνέχεια ἀπόψεων ποὺ ἐκφράζει πολλὰ ἔτη καὶ ἐξέδωσεν ὡς κείμενα ἀπὸ τὰς ἀρχὰς τῆς νέας χιλιετίας. Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ ὁδηγεῖ εἰς τὸν νέον ὁρισμὸν τοῦ Αὐτοκεφάλου, μὲ ἀφορμὴν τὸ οὐκρανικόν.

Ἡ προπαγάνδα ὑπὲρ δῆθεν ὑπερορίων δικαιωμάτων τοῦ προβαλλομένου σκοπίμως ὡς «Πρώτου» τῆς Ὀρθοδοξίας ἐλαχιστοποιεῖ ἐπικινδύνως τὴν ἔννοιαν τοῦ «Αὐτοκεφάλου». Πρόκειται ἀκριβῶς διὰ ἐκεῖνο ποὺ συνέβη εἰς τὴν Οὐκρανίαν. Ὅσα ἐδήλωσεν ὁ ψευδοπατριάρχης Κιέβου Φιλάρετος σχετικῶς μὲ τὸν Τόμον εἶναι πραγματικότης: δὲν πρόκειται διὰ μίαν «Αὐτοκέφαλον» Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ διὰ μίαν ἐξαρτημένην Ἐκκλησίαν! Ἁπλῶς ἤλλαξαν «ἀφεντικὸν» καθὼς ἀντὶ νὰ ἀναφέρωνται εἰς τὴν Μόσχαν ἀναφέρονται εἰς τὸ Φανάρι. Αὐτὸ εἶναι τὸ νέον καθεστὼς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἐγκαθιδρύσουν: ἐξηρτημένας Ἐκκλησίας! Διὰ τοῦτο δὲν θέλουν καμίαν «αὐτοκέφαλον» Ἐκκλησίαν τῆς Ἀμερικῆς ἢ τῆς Εὐρώπης. Ἄς συνυπολογίσωμεν ὅτι τὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα εὑρίσκονται ὑπὸ ὁμηρείαν, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διηρημένη εἰς πέντε συστήματα καὶ προσφάτως ἠκούσθη εἰς τὸν ἐπίσημον λόγον ποὺ ἀπηύθυνεν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν θρονικὴν ἑορτὴν τῆς Κύπρου ὅτι τὸ Φανάρι ἐξασφαλίζει τὸ «Αὐτοκέφαλον» τῆς Κύπρου!

Εἰς τὴν πολιτικὴν ὁμοσπονδοποίησιν τῆς Εὐρώπης, τὸ ὁποῖον εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ στάδια τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἔχουν δημιουργηθῆ κράτη-πόλοι καὶ κράτη-δορυφόροι. Τὸ ἴδιον σχῆμα ἐπικρατεῖ καὶ εἰς τὴν ἡγεμονικὴν συμμαχίαν τοῦ ΝΑΤΟ. Τὸ σχέδιον εἶναι προοδευτικῶς αὐτὸ νὰ ἐπικρατήση καὶ εἰς τὰ ἐκκλησιαστικά. Δημιουργεῖται ἑπομένως μία «Νατοϊκὴ Ὀρθοδοξία» μὲ κέντρον τὸ Φανάρι καὶ δορυφόρους τοὺς ὑπολοίπους, μὲ ἄλλας Τοπικάς Ἐκκλησίας νὰ ἔχουν μεγαλυτέραν καὶ ἄλλας μικροτέραν αὐτονομίαν, ὄχι ὅμως «Αὐτοκεφαλίαν». Μοναδικὸν ἐμπόδιον ἡ Ρωσία καὶ διὰ τοῦτο πρέπει «νὰ βγῆ ἀπὸ τὴν μέση». Ὄχι ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὰ οἰκουμενιστική, ἀλλὰ ἐπειδὴ θὰ πρέπη νὰ ἀπομείνη μόνον ἕνα κέντρον.

Ἡ Οὐκρανία λοιπὸν ἦτο τὸ προσφερόμενον πεδίον, διὰ νὰ προωθηθῆ τὸ σχέδιον. Ὄχι μόνον ὡς πρὸς τὰ σκέλη τῆς ἀναδύσεως τοῦ «Πρώτου» καὶ τῆς δημιουργίας ἐξαρτημένων «Αὐτοκεφαλιῶν», ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναθεωρήσεως τῶν «μυστηρίων», μὲ αἰχμὴν τοῦ δόρατος τὴν ἱερωσύνην, τὸ μυστήριον ποὺ ὑπουργεῖ ὅλα τὰ ἄλλα μυστήρια! Ἡ ἀποδοχὴ τῶν καθηρημένων καὶ αὐτοχειροτονήτων δὲν εἶναι μόνον ἀντιπαραδοσιακή, ἀντικανονικὴ κ.λπ., ἀλλὰ συγκλίνει πρὸς τὴν παπικὴν ἔννοιαν τῆς ἱερωσύνης. Διὰ τοὺς παπικοὺς ἡ καθαίρεσις δὲν εἶναι τελεσίδικος, ἀλλὰ εἶναι δίκην μονίμου ἀργίας, τὴν ὁποίαν ὁ Πάπας δύναται νὰ διακόψη ὅποτε τὸ κρίνη. Εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν δὲν ὑπάρχει ἀνάκλησις τῆς καθαιρέσεως, διότι διὰ νὰ καθαιρεθῆ κάποιος σημαίνει ὅτι βάσει τῶν Ἱ. Κανόνων εἶναι ἔκπτωτος τῆς ἱερωσύνης, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν δύναται νὰ ἐπανέλθη. Εἰδάλλως θὰ ἐτίθετο ἁπλῶς εἰς ἀργίαν ἐπὶ τινι διαστήματι. Αἱ μόναι καθαιρέσεις, εἰς τὰς ὁποίας γίνεται ἀνάκλησις, εἶναι δι’ ὅσας δὲν ἐτηρήθησαν οἱ Ἱ. Κανόνες.

Τοιαῦται περιπτώσεις ὅμως δὲν δύνανται νὰ εἶναι τοῦ Ψευδοπατριάρχου Κιέβου, τοῦ ὁποίου τὰς καθαιρέσεις ἀνεγνώρισε σύμπασα ἡ Ὀρθοδοξία. Τὸ ἴδιον τὸ Φανάρι ὅλους τούς ὑπολοίπους καθηρημένους ἕως σήμερα ἀνεχειροτόνει. Πλεῖστα παραδείγματα μαρτυροῦν αὐτό, ὅπως εἶχε συμβῆ καὶ εἰς τὴν Αὐστραλίαν. Ἀπεναντίας μὲ εἰσήγησιν τοῦ νέου Αὐστραλίας (πρὶν μάλιστα ἐνθρονισθῆ! Ἆραγε πότε ἐξήγαγε συμπεράσματα καὶ μὲ ποίους τὸ ἀπεφάσισε) ἀποκαστεστάθη ὁ καθηρημένος κ. Παῦλος. Τὸ Φανάρι ἑπομένως ἔχει καταργήσει τὸ Φανάρι, πρᾶττον τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα μέχρι πρότινος ἔκανε. Ἔφθασαν μάλιστα εἰς τὸ σημεῖον ὄχι μόνον καθηρημένους ἀλλὰ καὶ «Ἐπισκόπους» ποὺ δὲν ἕλκουν ἀπὸ πουθενὰ τὴν χειροτονίαν νὰ δέχωνται.

Ὁ Σεβ. Ναυπάκτου ὅμως –περιέργως;- οὔτε λέξιν!

Αὐτὰ ὅλα εἶναι σημεῖα τῆς φάσεως τοῦ «ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ». Σχετικοποιεῖται ἡ ἱερωσύνη, ὥστε νὰ ὁδεύσωμεν ἀνεπαίσθητα εἰς τὴν ἀναγνώρισιν τῶν «μυστηρίων» τῶν παπικῶν. Μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸν ὑπεχώρησεν ἡ «ἐχθρότης», ὥστε νὰ ὑπάρχη ἕνα πρῶτον στάδιον ἐπικοινωνίας καὶ τώρα ὅσον συγκλίνει ἡ θεολογία θὰ ἐπιτευχθῆ καὶ ἡ κανονικὴ κοινωνία, καθὼς ὄχι μόνον κανεὶς δὲν θὰ ἀντιλαμβάνεται τὰς διαφοράς, ἀλλὰ κυρίως ἐπειδὴ ἡ νέα αὐτὴ θεολογία «πλασάρεται» μὲ τὸ -ὑποτιθέμενον- πλέον παραδοσιακὸν ἔνδυμα τῆς «θεολογίας» τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου.

Διὰ νὰ συνενωθοῦν καὶ τὰ τρία στοιχεῖα (Πρωτεῖον, Αὐτοκεφαλία, Μυστήρια) θὰ ἀνατρέξουν ὅλοι οἱ οἰκουμενισταί εἰς τὸ κοινὸν πρόσωπον, τὸ ὁποῖον ἀπὸ κοινοῦ ἐκθειάζουν: τὸν π. Γ. Φλωρόφσκυ. Τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως ἑτοιμάζει συνέδριον! Μέ τό ἀδιαμφισβήτητον κῦρος ποὺ περιβάλλει αὐτὸν, ἀλλὰ καὶ μέ τὸ εὖρος τῆς θεολογικῆς του παραγωγῆς θὰ ἐπιχειρήσουν νά θέσουν εἰς τὸ ἀπυρόβλητον τὴν θεμελίωσιν τῆς νέας θεολογίας καὶ εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον τό κακῶς ὀνομαζόμενον «ἀντιοικουμενιστικὸν» μέτωπον…

Αἱ φῆμαι ποὺ διασπείρονται θεωροῦν δεδομένον ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀναγνωρίση τὴν ψευδοαυτοκεφαλίαν τῆς Οὐκρανίας. Εἶναι μᾶλλον μέθοδος προπαγάνδας ἡ καλλιέργεια κλίματος τετελεσμένου γεγονότος. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αἱ πιέσεις εἶναι ἰσχυρόταται, ἀλλὰ ὅπως ἀποτυπώνονται σήμερα οἱ συσχετισμοὶ τῆς Ἱεραρχίας οἱ φιλικὰ διακείμενοι Μητροπολῖται εἶναι ἐλάχιστοι. Ἑπομένως, δὲν πρόκειται νὰ συγκατατεθῆ εἰς τὸ ἀνοσιούργημα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, παρὰ τοὺς ὅποιους ἑλιγμούς.

Τὰ ἐπιχειρήματα κατὰ τῆς ἀναγνωρίσεως εἶναι συντριπτικὰ καὶ ἀκλόνητα. Ἀφ’ ἑνὸς ὄχι μόνον τὸ Σχίσμα δὲν ἀποτελεῖ παρελθὸν, ἀλλὰ ἀνεζωπυρώθησαν τὰ πάθη μὲ τὴν ἐπιπλέον «ψευδοεκκλησίαν», ποὺ ἐδημιουργήθη. Περισσοτέραν βίαν καὶ περισσότερα ἐκκλησιαστικὰ μορφώματα ἀφήνει ὄπισθέν του τό Φανάρι. Ἀφ’ ἑτέρου οἱ νῦν Φαναριῶται «κατάφεραν» διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως νὰ ἀπομονώσουν αὐτὸ ἀπὸ ὅλας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας!

Ἡ σύμπραξις αὐτὴν τὴν στιγμὴν μὲ τὸ Πατριαρχεῖον δὲν θὰ βοηθήση τὸ Φανάρι νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδον, ὅπως προπαγανδίζουν κάποιοι ἐκ τῶν προσκειμένων εἰς αὐτό, ἀλλὰ θὰ δικαιώση τοὺς ὑπερφιάλους ὁραματισμούς του καὶ θὰ προκαλέση σχίσμα ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας. Θὰ παγιδεύση τὴν Ἐκκλησίαν εἰς ἀδιέξοδον. Μία τέτοια σύμπραξις καθιστᾶ ἐπίσης τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἠθικὸν αὐτουργὸν διὰ τὰ ἐπεισόδια ποὺ θὰ ἐνταθοῦν εἰς τὴν Οὐκρανίαν καὶ συνένοχον εἰς τὸ ἔγκλημα κατὰ τῆς θεολογίας.

Ὅταν τὰ ζητήματα εἶναι ἐκκλησιαστικὰ δὲν τίθεται θέμα γοήτρου. Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἄδικον ὀφείλει νὰ ὑποχωρήση καὶ εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖ­ος δὲν ὑποχωρεῖ ὄχι, ἐπειδὴ ἔκανε τὸ σωστὸν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχει τὴν Ἀμερικὴν εἰς τὸ πλευρόν του. Αὐτὸ ποὺ ὅμως ἐξετίμησεν ἐσφαλμένα ἡ Ἀμερικὴ εἶναι ὅτι ἐνόμισε πὼς ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει προχωρήσει τόσον, ὥστε νὰ θεωροῦν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι ἀποδεκτὸν τὸν Κωνσταντινουπόλεως ὡς τὸν «Πάπαν τῆς Ἀνατολῆς» καὶ νὰ ἐπιτρέπουν εἰς αὐτόν νὰ δίδη ἤ νὰ αἴρη αὐτοκεφαλίας. Αἱ ΗΠΑ ἐχρηματοδότησαν τὸ Κολυμβάριον, πιέζουν διὰ τὴν στήριξιν εἰς Οὐκρανίαν καὶ εἰς τὸ ἀμέσως ἑπόμενον διάστημα θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἐλέγξουν τὰς Ἀρχιεπισκοπικάς ἐκλογάς ἐν Ἑλλάδι. Ἢ θὰ ἀντισταθῶμεν ἢ θὰ προσχωρήσωμεν ὡς Ἐκκλησία εἰς τὸ στρατόπεδον ἐκείνου ποὺ ἐπιβουλεύεται τὴν Ἐκκλησίαν καὶ θέλει νὰ τὴν ἀνατρέψη ἐγκαθιστῶν τὴν ΑΝΤΙ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. Ἑτέρα ἐκδοχή δεν ὑπάρχει. Ὅσοι Ἱεράρχαι εἶναι μασόνοι (ἢ ἔχουν φάκελον) βεβαίως καὶ θὰ ἀπαντήσουν εἰς τὸ ἐρώτημα θετικά: Ἀποτάσσει τὸν Σατανᾶν; -Συντάσσομαι! Οἱ ὑπόλοιποι Ἱεράρχαι πού θά ἀντισταθοῦν θὰ λοιδωρηθοῦν ἀπὸ αὐτοὺς ὡς ἀντιπατριαρχικοί, φονταμενταλισταί, «καθαροὶ» κ.ἄ. Εἰς τὸ τέλος θὰ νικήση ἡ ἀλήθεια καί τό «ψευδοαυτοκέφαλον» τῆς Οὐκρανίας θὰ καταπέση. Ἀπαιτεῖται ὅμως πολύς κόπος διά την ἀναίρεσιν τῆς ψευδοθεολογίας.

orthodoxostypos