ΟΜΟΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΩΝ

Κλιμάκιον τῶν ΗΠΑ εἰς τὸν Μακαριώτατον (06.05.2019). Εἰς τὰ δυο «Στενά»… τοῦ Βοσπόρου προκειμένου νὰ εὐοδοθοῦν τὰ ἀμερικανικὰ σχέδια…

ΟΜΟΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΩΝ

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης

Καμία τοπική Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀναγνωρίσει τούς σχισματικούς

Ἕξι μῆνες μετά τήν ἀντικανονική ἀπόδοση τοῦ Τόμου αὐτοκεφαλίας ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως στήν σχισματική Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, τήν ὁποία καμία τοπική Ἐκκλησία μέχρι σήμερα δέν ἔχει ἀναγνωρίσει, τό οὐκρανικό ζήτημα βρίσκεται στήν ποιό κρίσιμη φάση του.

Διότι, ἐάν ἐπικυρωθῆ ἡ προτεινόμενη ἀπόφαση τῶν δύο ἁρμόδιων Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν νά ἀναγνωρισθῆ ἡ σχισματική Ἐκκλησία ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τότε θά ἔχη ὡς ἄμεσο ἐπακόλουθο νά καμφθοῦν στήν συνέχεια καί οἱ ἀντιστάσεις καί τῶν ἄλλων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγω τοῦ κύρους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ἀπόφαση ἡ ὁποία ἔχει ἐπιβληθῆ, ὅπως ἀναφέρουν δημοσιεύματα στόν ἠλεκτρονικό τύπο, ἀπό τόν ἀμερικανικό παράγοντα, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι τό οὐκρανικό ζήτημα εἶναι καί πολιτικό καί μάλιστα στήν ἐπίλυσή του ὁ πολιτικός παράγοντας ἔχει μεγάλη βαρύτητα καί ὅτι ἡ ἀμερικανική διπλωματία ἐπηρεάζει σήμερα ἀποφασιστικά τίς ὅποιες ἀποφάσεις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Τό Πατριαρχεῖον αἰχμάλωτον τῶν ἀμερικανικῶν σχεδιασμῶν

Ὁ θεολόγος Παῦλος Σεραφείμ, ἀναφερόμενος στόν κοσμικό παράγοντα -καί εἰδικότερα στόν ἀμερικανικό- στήν ἐκλογή τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα τό 1948, γράφει ὅτι «οἱ παγκόσμιας ἐμβέλειας καί οἱ πολιτικές διεθνεῖς δυνάμεις πού ἐπενέβησαν τά χρόνια αὐτά δέν εἶχαν προηγούμενο στήν ἱστορία ἀπό τήν ἄποψη τοῦ μεγέθους, τῆς ἰσχύος καί τῆς παρεμβατικῆς τους ἱκανότητας. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ὄντως ἡ συγκεκριμένη πατριαρχική ἐκλογή τοῦ 1948 εἰσήγαγε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στό παγκόσμιο σύστημα ἰσχύος τῆς ἐποχῆς τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καί μάλιστα τό κατέστησε ὑπολογίσιμο παράγοντα».

Τό 1948 ἀποτελεῖ ὄντως ἔτος ὁρόσημο γιά τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία τοῦ Φαναρίου, ἀφοῦ τό εἰσήγαγε στήν σύγχρονη ἐποχή. Ἡ ἐξαναγκαστική παραίτηση τοῦ Πατριάρχη Μαξίμου προκλήθηκε ἀπό τόν ἀμερικανικό παράγοντα, ὁ ὁποῖος τότε εἶχε ἀναμειχθῆ γιά πρώτη φορά σέ ἐκλογή Πατριάρχη. Στό ἐρώτημα γιά ποιό λόγο οἱ Ἀμερικανοί εἶχαν ἐνεργό ρόλο στήν πατριαρχική ἐκλογή τοῦ 1948, ὁ κ. Σεραφείμ τονίζει ὅτι «Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ κυρίαρχο δόγμα τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ποὺ ἀκολούθησε ἡ προεδρία Τρούμαν ἦταν ἡ νέα θεωρία ποὺ πρέσβευε ὅτι οἱ ΗΠΑ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνασχέσουν τὴν ἐπέκταση τοῦ κομμουνισμοῦ παγκόσμια, μέσῳ τῆς ἀνάληψης μίας σειρᾶς κινήσεων σὲ διάφορες περιοχὲς τοῦ πλανήτη ποὺ βρίσκονταν ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα, στὸ πλαίσιο τῆς θεωρίας αὐτῆς ὁποιοσδήποτε τομέας ἀποτελοῦσε πεδίο ἀνταγωνισμοῦ καὶ ταυτόχρονα μέσο τῆς ἀνάσχεσης τοῦ ἀντιπάλου. Ἔτσι καὶ ὁ ἐκκλησιαστικὸς τομέας ἀποτέλεσε πεδίο ἰδεολογικῆς σύγκρουσης πλάι σὲ αὐτὰ τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῶν στρατιωτικῶν ἐξοπλισμῶν κἄ.

Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πεδίο οἱ Ἀμερικανοὶ ἐκτιμοῦ­σαν, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τὴ σημασία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Εἶχαν παρατηρήσει ὅτι ἡ σοβιετικὴ ἡγεσία κατάφερε νὰ ἀποκρούσει τοὺς χιτλερικοὺς εἰσβολεῖς μὲ τὴ σημαντικὴ βοήθεια τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Επίσης παρατήρησαν ὅτι οἱ σοβιετικοὶ ἡγέτες καὶ μεταπολεμικὰ φρόντιζαν νὰ διατηροῦν καλὲς σχέσεις μὲ αὐτὴ διότι προφανῶς εἶχαν συν­ειδητοποιήσει ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ προσπορίσουν σημαντικὰ κέρδη στὴν ἐξωτερική τους πολιτικὴ διαμέσου τῆς αὔξησης τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στὸν ὀρθόδοξο κόσμο».

Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Σεραφείμ: «Οἱ Ἀμερικανοὶ εἶχαν ἀποφασίσει καὶ αὐτοὶ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, νὰ ἐκμεταλλευτοῦν δηλαδὴ καὶ αὐτοὶ πρὸς ὄφελός τους τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία ἢ τουλάχιστον νὰ ἀνασχέσουν τὴ διείσδυση τῶν Σοβιετικῶν σὲ αὐτή. Ἀπὸ τὴν ἄλλη γνώριζαν ἐπαρκῶς ὅτι τὴ σημαντικότερη θέση στὸν ὀρθόδοξο κόσμο κατεῖχε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

Ἀμερικανοὶ διπλωμάτες εἶχαν σπεύσει νὰ τονίσουν τὴ σημασία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιὰ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα θεωρώντας το ἀκόμη καὶ ἕνα ὄχημα γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ διείσδυση στὶς ὀρθόδοξες χῶρες τοῦ Σιδηροῦ Παραπετάσματος. Ἐπιπλέον, οἱ Ἀμερικανοὶ θεωροῦσαν ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο διαδραμάτιζε σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀσφάλεια τῶν Στενῶν καὶ τῆς περιοχῆς τῆς Νοτιοανατολικῆς Μεσογείου. Θεωροῦσαν δὲ καταστροφικὴ τὴν ἀπώλεια τοῦ ἐλέγχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέσῳ τῆς ὕπαρξης ἢ τῆς ἐκλογῆς σὲ αὐτὸ ἑνὸς φιλορώσου Πατριάρχη. Σὲ μία τέτοια ὑποθετικὴ περίπτωση οἱ Ἀμερικανοὶ φοβόντουσαν ὅτι θὰ μποροῦσε ἀκόμη καὶ νὰ ἱδρυθεῖ ἕνα ὑπὸ σοβιετικὴ κηδεμονία πατριαρχικὸ κράτος στὰ Στενὰ στὰ πρότυπά του Βατικανοῦ. Κάτι τέτοιο θὰ συνεπαγόταν τεράστια αὔξηση τοῦ κύρους τῆς ΕΣΣΔ καὶ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα στὴν περιοχή».

Ἡ πολιτική τῆς ἀνασχέσεως συνεχίζεται

Αὐτή τήν πολιτική τῆς ἀνάσχεσης συνεχίζει καί σήμερα ἡ ἀμερικανική διπλωματία ἀπέναντι στήν Ρωσία, στό πρόσωπο βέβαια τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Σύμφωνα μέ τήν δυτική σκέψη ἡ Εὐρώπη τελειώνει ἐκεῖ πού τελειώνει ἡ δυτική χριστιανοσύνη καί ὁ δυτικός πολιτισμός καί ξεκινάει ὁ ὀρθόδοξος. Πάνω στήν διαχωριστική γραμμή μεταξύ δυτικῆς καί ἀνατολικῆς Εὐρώπης πρωτεύοντα θέση ἔχει τό κράτος τῆς Οὐκρανίας, μία θέση πού δίνει τήν δυνατότητα σέ ἐκεῖνον πού τήν ἐλέγχη, σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, νά ἐλέγχη τήν ἀνατολική Εὐρώπη ἀλλά καί τό μεγαλύτερο μέρος τῆς Ἀσίας. Στόν μεταψυχροπολεμικό κόσμο τό ΝΑΤΟ ἀποτελεῖ τόν ὀργανισμό ἐπιβολῆς τῶν δυτικῶν συμφερόντων στήν ἀνατολική Εὐρώπη καί ἀπομόνωσης τῆς Ρωσίας. Στό πλαίσιο αὐτό ὁ ρόλος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στό οὐκρανικό ζήτημα ἐντάσσεται στήν πολιτική τῆς παρέμβασης τῶν ΗΠΑ «στίς ὀρθόδοξες χώρες τοῦ πρώην Σιδηροῦ Παραπετάσματος». Ἡ ἀπόδοση δηλαδή αὐτοκεφαλίας στήν σχισματική Ἐκκλησία ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως σκοπό ἔχει τήν ἐκδίωξη τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, λόγω τῶν στενῶν σχέσεών της μέ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἀφοῦ οἱ ὀρθόδοξοι στήν Οὐκρανία εἶναι στήν μεγάλη πλειοψηφία τους Ρῶσοι.

Ἐπιπλέον, οἱ Ἀμερικανοί, ὅπως θεωροῦσαν τό 1948 ὅτι τό Πατριαρχεῖο διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στήν ἀσφάλεια τῶν Στενῶν τῶν Δαρδανελίων καί τῆς περιοχῆς τῆς Νοτιοανατολικῆς Μεσογείου, ἔτσι καί σήμερα ἀκολουθοῦν τήν ἴδια στρατηγική καί θεωροῦν καταστροφικό γεγονός τήν ἀπώλεια τοῦ ἐλέγχου του. Καί ὅπως φοβόντουσαν ὅτι θά μποροῦσε νά ἱδρυθῆ ἕνα ὑπό σοβιετική κηδεμονία πατριαρχικό κράτος στά Στενά στά πρότυπα τοῦ Βατικανοῦ, ἔτσι καί αὐτοί σήμερα, ὅπως ὅλα δείχνουν, ἔχουν ἀποφασίσει νά ἱδρύσουν ἕνα ὑπό ἀμερικανική κηδεμονία πατριαρχικό κράτος στά Στενά στά πρότυπα τοῦ Βατικανοῦ. Πράξη ἡ ὁποία συν­επάγεται τεράστια αὔξηση τοῦ κύρους τῶν ΗΠΑ στήν περιοχή. Δέν θά πρέπη νά ξεχνᾶμε ὅτι ἕνα ἀποστρατικοποιημένο κράτος, ὡς διεθνής περιοχή, πού θά περιελάμβανε τήν περιοχή τῆς Κωνσταντινούπολης, τῶν στενῶν τῶν Δαρδανελίων καί τῆς θάλασσας τοῦ Μαρμαρᾶ, ὑπῆρχε ὡς σχέδιο στήν Συνθήκη τῶν Σεβρῶν, τό 1920. Ἕνα πατριαρχικό κράτος πού θά βρίσκεται ὑπό τήν κηδεμονία τῆς προτεσταντικῆς Ἀμερικῆς σίγουρα θά εἶναι ξένο τόσο ἀπό τήν Ρωμιοσύνη ὅσο καί ἀπό τόν Ἑλληνισμό.

Ἡ προσάρτηση τῆς Κριμαίας στήν Ρωσία τό 2014 ἐπανέφερε στό ἐπίκεντρο τοῦ διεθνοῦς ἐνδιαφέροντος τό σημαντικό θέμα τῆς γεωπολιτικῆς σημασίας τῶν Στενῶν τοῦ Βοσπόρου καί τῶν Δαρδανελίων. Οἱ διελεύσεις ἀπό τά Στενά ρωσικῶν πολεμικῶν πλοίων, πού ἔχουν ἕδρα τους τήν ναυτική βάση τῆς Ρωσίας στήν Κριμαία, μέ κατεύθυνση τήν Μεσόγειο, ἔχει ἀπασχολήσει ἀρκετές χῶρες καί ἰδιαίτερα τίς ΗΠΑ τό τελευταῖο διάστημα, ἕνα πρόβλημα πού ἀπασχολεῖ τήν Δύση ἀρκετούς αἰῶνες τώρα.

Τό καθεστώς πού διέπει σήμερα τά Στενά καθορίζεται ἀπό τήν Συνθήκη τοῦ Μοντρέ (1936), ἡ ὁποία ἔληξε τό 1956 καί σήμερα διατηρεῖται σέ ἰσχύ μέ βάση τό ἄρθρο της 28, πού προβλέπει ὅτι μπορεῖ νά ἐκπέση, ἐάν «ἕνα ἤ περισσότερα ἀπό τά συμβαλλόμενα κράτη (Ἀγγλία, Βουλγαρία, Γαλλία, Γιουγκοσλαβία, Ἰταλία, Ἰαπωνία, Ρουμανία, Σοβιετική Ἕνωση, Ἑλλάδα, Τουρκία) τήν καταγγείλουν σύμφωνα μέ τίς διευθετήσεις αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου καί ζητήσουν τήν ἐντός 2 ἐτῶν ἀναθεώρησή της».

Σέ ἐμπεριστατομένο ἄρθρο ὁ καθηγητής Μάνος Δανέζης, ἀναφερόμενος στούς σχεδιασμούς τῶν ΗΠΑ καί Ρωσίας γιά τήν ἀναχαίτιση τοῦ γερμανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ μεταξύ τῶν ἄλλων κάνει καί τίς ἑξῆς παρατηρήσεις:

«Μὲ βάση τὴν συνθήκη τοῦ Μοντρὲ ἡ στρατικοποίηση ἀπὸ τὴν Τουρκία τῶν Στενῶν δὲν ἀποτελεῖ κυριαρχικό της δικαίωμα, ἀλλὰ ἀνάθεση στρατιωτικῆς φύλαξης ὅσο εἶναι σὲ ἰσχὺ ἡ συνθήκη.

Ἡ Ἀποστρατικοποίηση τῶν Στενῶν δὲν πρόκειται νὰ γίνει στὰ πλαίσια τοῦ ἄρθρου 28 τῆς συνθήκης τοῦ Μοντρέ, ἀλλὰ μὲ ἄλλες «μεθόδους» ἐφόσον στὰ συμβαλλόμενα κράτη δὲν περιλαμβάνονται οἱ ΗΠΑ καὶ ἡ Γερμανία.

Μία ἀποστρατικοποίηση τῶν Στενῶν στερεῖ τὴν Τουρκία ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο «ἀτού» της στὸ παιχνίδι κυριαρχίας της στὴν περιοχὴ καὶ τὸν βασικὸ μοχλὸ πίεσής της ἀπέναντι στοὺς ἐνδιαφερόμενους «ἰσχυροὺς» παῖκτες ποὺ καθορίζουν τὸ παιχνίδι τῆς περιοχῆς.

Παράλληλα ἀποκόπτει στρατιωτικὰ τὴν Τουρκία ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Θρᾴκη καθιστώντας την ἀποκλειστικὰ Ἀσιατικὴ χώρα, μὲ ὅ,τι ἄλλο αὐτὸ σημαίνει».
Τέλος, ἡ προσπάθεια ἐξύψωσης τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ τοῦ Πατριάρχη ὡς πάπα τῆς Ἀνατολῆς δὲν ἀποτελεῖ μόνον ἐπιθυμητὸς στόχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας τοῦ Φαναρίου ἀλλὰ καὶ τῆς ἀμερικανικῆς διπλωματίας.

Ὁ Μακαριώτατος θά ὑποκύψη εἰς τάς πιέσεις;

Ἡ πραγμάτωση τῶν σχεδιασμῶν τῶν ἰσχυρῶν γιά τήν ἐπίτευξη τῶν μεγαλοϊδεατικῶν τους στόχων γίνεται συνήθως σέ βάρος κάποιων λαῶν, εὐνοώντας κάποιους ἄλλους, ἀνάλογα τῶν τοπικῶν συμφερόντων τῶν σχεδιαστῶν. «Ἡ ἀνατροπή τῆς παλαιᾶς χάραξης σφαιρῶν ἐπιρροῆς καί ἡ χάραξη νέων», φάση στήν ὁποία βρίσκεται σήμερα ἡ περιοχή τῶν Βαλκανίων, μᾶλλον, ἀπό ὅ,τι ὅλα δείχνουν, «ἀπαιτεῖ συνοριακές ἀνακατατάξεις καί ἐπαναπροσδιορισμό κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν, πολιτικῶν καί διακρατικῶν δεδομένων καί κεκτημένων», τονίζεται ἀπό τόν κ. Δανέζη. Γιά αὐτό οἱ εὐθύνες τοῦ Μακαριωτάτου ἀλλά καί ὅλων τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι τεράστιες τόσο ἀπέναντι στήν διατήρηση τῆς ἑνότητας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅσο καί στόν Ἑλληνισμό.

Θά ἦταν τεράστιο ὀλίσθημα ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου νά προχωρήση στήν νομιμοποίηση μιᾶς σχισματικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί αὐτοχειροτόνητων ἐπισκόπων. Αὐτό ποτέ δέν ἔχει συμβῆ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί ἐάν γίνη σήμερα θά ἀποτελέση θέμα ἀναξιοπιστίας τόσο γιά τό πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ὅσο καί γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τήν στιγμή μάλιστα πού Ἀρχιερεῖς, ὅπως ὁ Ἀλβανίας Ἀναστάσιος καί Χρυσόστομος Κύπρου, ἄνθρωποι στενά συνδεδεμένοι τόσο μέ τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὅσο καί μέ τό περιβάλλον του, ἄσκησαν σκληρή κριτική στό πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη γιά τίς μεθοδεύσεις του. Θά ἦταν τραγικό λάθος ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ὑποκύψη στίς πιέσεις κοσμικῶν παραγόντων, γιά νά ἐκπληρωθοῦν οἱ ὅποιοι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί τους. Διότι ἡ πράξη αὐτή θά ἀποτελέση αἰτία διχασμοῦ μεταξύ ἀδελφῶν, Ἑλλήνων καί Σλάβων.

orthodoxostypos.gr