Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ: Απάντηση στον κ. Ιάκωβο Φριζή στο κείμενό του "Ολοκαύτωμα και αντισημιτισμός"

Ἐν Πειραιεῖ τῇ1ῃ Φεβρουαρίου 2019

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ  κ.  ΙΑΚΩΒΟ ΦΡΙΖΗ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ»

Μέ ἀπόλυτο σεβασμό καί ἰδιαιτέρα ἀγάπη πρός τόν ἀξιότιμο κ. Ἰάκωβο Φριζῆ, υἱό τοῦ ἥρωος τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ἀγῶνος, ἀοιδίμου συνταγματάρχου Μαρδοχαίου Φριζῆ, καταθέτομε ταπεινάς σκέψεις γιά τό δημοσίευμά του στήν τοπική ἐφημερίδα «Νέα Ἐγνατία» Καβάλας τῆς 25/1/2019 μέ τίτλο «27 Ἰανουαρίου 1945-2019 Διεθνής Ἡμέρα Μνήμης γιά τά θύματα τοῦ Ὁλοκαυτώματος. Ὁλοκαύτωμα καί Ἀντισημιτισμός».

Ὅπως καί παλαιότερα ἔχομε δηλώσει σεβόμεθα, τιμοῦμε καί ἀγαποῦμε ἰδιαιτέρως τόν Ἑβραϊκό λαό, ὅπως καί κάθε ἄλλο λαό τῆς ὑφηλίου κατά τήν διδασκαλία τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ χαρακτῆρος τῆς ὑποστάσεώς Του, τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ, τόν Ὁποῖον προανήγγειλαν ὅλοι οἱ Προφῆται καί ὁ Ὁποῖος ἐνσαρκώθη διά τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Ἔθνους.

Ἡ πρόσφατη βεβήλωση τοῦ μνημείου Ὁλοκαυτώματος στήν Θεσσαλονίκη καί οἱ βεβηλώσεις καί βανδαλισμοί Συναγωγῶν καί Ἑβραϊκῶν Νεκροταφείων, ἀποτελοῦν κακουργηματικές καί εἰδεχθεῖς πράξεις πού προσβάλλουν κάθε ἄνθρωπο καλῆς θελήσεως. Ἱστάμεθα μετά πάσης τιμῆς καί σεβασμοῦ ἐνώπιον τοῦ Ὁλοκαυτώματος κατά τό ὁποῖο ἐμαρτύρησαν ἑκατομμύρια Ἑβραίων συνανθρώπων μας, ἀλλά καί Πολωνῶν, Ρώσσων, Ρομά, Ἑλλήνων καί ἄλλων ἀπό τό ἐγκληματικό ναζιστικό καθεστώς καί τόν παρανοϊκό καί αἱμοσταγῆ δικτάτορά του Ἀ. Χίτλερ.

Συνεπῶς εὐθαρσῶς καί πεπαρρησιασμένως καταδικάζομε τίς ἄναδρες καί ἰταμές ἐνέργειες μίσους στή μνήμη σεπτῶν θυμάτων τῆς ναζιστικῆς θηριωδίας πού ὑπέστησαν φρικώδη θάνατο καί πολυώδυνα βάσανα πού προκαλοῦν ρίγη συγκινήσεως καί ἐκφράσεις τιμῆς.

Ἡ καρδιά τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος εἶναι ἡ ἀπροϋπόθετος ἀγάπη, τό πρόσταγμα καί τό ἀνάπτυγμα τῆς Καινῆς Ἐντολῆς. Συνδέει ἄμεσα τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐκχύθηκε στόν κόσμο μας μέ τήν σάρκωση καί τήν θυσία τοῦ Σταυροῦ καί ἐκχύνεται ἀδιάκοπα στό μυστικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν κυκλοφορία καί καρποφορία τῆς δικῆς μας ἀνθρώπινης ἀγάπης. Δέν ἀγαπᾶμε ἀπό ἀτομική μας δύναμη καί εὐκαιριακή πρωτοβουλία. Δέν ἐκδηλώνομε περιπτωσιακά ἕνα αἴσθημα πού γεννιέται σήμερα στήν ψυχή μας καί αὔριο πεθαίνει. Ἀγαπᾶμε κάθε ἄνθρωπο, γιατί τήν καρδιά μας τήν ἔχουμε ἀκουμπήσει στήν καρδιά τοῦ Θεοῦ. Γιατί βρισκόμαστε σέ ἄμεση κοινωνίαμαζί Του. Γιατί ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔφερε καί ἔστησε μπροστά μας τό ὑπέρτατο ὑπόδειγμα τῆς ἀγάπης. Γιατί Ἐκεῖνος πού σαρκώθηκε καί σταυρώθηκε μᾶς θέρμανε, μᾶς λύτρωσε, μᾶς χειραγώγησε στόν ούρανό μέ τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Καί γιατί ἡ καταύγαση αὐτή τῆς θείας ἀγάπης στήν ψυχή μας πλουτίζει καί γονιμοποιεῖ τά αἰσθήματά μας καί ἐκφέρει τόν εὔχημο καρπό τῆς δικῆς μας πολυδιάστατης ἀγάπης. Ἀγαπᾶμε καθώς μᾶς ἀγάπησε ὁ Χριστός. Μέ τό μέτρο καί μέ τό ὑπόδειγμα πού μᾶς ἀγάπησε. Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης ὅπως διακηρύχθηκε λίγες μόνον ὧρεςπρίν ἀπό τό πάθος Του, εἶναι ὁ κεντρικός ἄξονας τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὅλες οἱ ἄλλες διδαχές τόν πλαισιώνουν. Καί ὅλα τά περιστατικάπού ἐκδιπλώνονται στίς ἀφηγήσεις τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων συνθέτουν ἕνα ἐκτενές ὑπόμνημα στήν ἐμπειρία καί στό χρέος τῆς ἀγάπης. Στή λυτρωτική γεύση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί στήν σκιαγραφία τοῦ ἱεροῦ χρέους τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης εἶναι «Πρώτη καί Μεγάλη» (Ματθ. κβ΄38) γιατί ἀνοίγει τόν ὁρίζοντα καί προσανατολίζει τήν ὕπαρξη καί χαρίζει τήν πρός τόν Θεόν ὁμοήθεια, «Καινή» (Ἰω. ιγ΄34) σέ σχέση μέ τήν παλαιά ἐποχή τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου πού ἡ χάρη τοῦ Σταυροῦ δέν εἶχε ἐκχυθεῖ καί εἶχε ἀνακαινίσει τίς ἀνθρώπινες καρδιές «Πλήρωμα Νόμου» μιά καί συμπληρώνει καί ὁλοκληρώνει τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό ἀνθρώπινο γένος.

Ἑπομένως οἱ σκέψεις τοῦ ἀγαπητότατου κ. Φριζῆ καί τά ἐπιχειρήματά του δέν θεμελιώνονται ἐπί τῆς ἀληθείας καί τῆς πραγματικότητος, διότι παρά τά παραθέματα πού χρησιμοποιεῖ ὅπως τοῦ Ἰρλανδοῦ «κληρικοῦ» Ἔντ Φλάννερυ ἀγνοεῖται τό πασίδηλο γεγονός ὅτι τό Ναζιστικό τερατούργημα, δέν προέκυψε ἀπό τήν ἔστω στρέβλωση τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος τοῦ Παποκαισαρικοῦ καί Προτεσταντικοῦ Δυτικοῦ κόσμου, ἀλλά ἀπό τήν καθολική ἄρνησή του καί τήν ἐπικράτηση ἑνός χυδαίου, βορβορώδους, παγανιστικοῦ κοσμοειδώλου τό ὁποῖο ἐξέθρεψε ἡ Θεοσοφία καί ὁ Τεκτονισμός τοῦ 18ου καί 19ου αἰ., τό σατανιστικό κίνημα τῶν Ἰλλουμινάτι, τά Ἑρμητικά τάγματα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί τῆς Θούληςκαί τό «πρότυπο» τοῦ παγανιστικοῦ κοσμοειδώλου, ὁ «Ὑπεράνθρωπος» τοῦ Νίτσε καί ἡ σχετική ἰδεοληψία. Τό Ναζιστικό Τέρας, ὡς θρησκεία εἶχε ὄχι τόν παρεφθαρμένο Χριστιανισμό ὅπως τεχνηέντως ἀποσιωπᾶται καί ἀποκρύπτεται, ἀλλά τόν Ρουνικό παγανισμό πού ἀνεβίωσε  τήν ἀρχαία τευτονική θρησκεία. Γι’ αὐτό μαζί μέ τούς Ἑβραίους μάρτυρες τοῦ Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ καί Ναζιστικοῦ Τέρατος, μαρτύρησαν καί ἑκατομμύρια Χριστιανοί στά στρατόπεδα συγκέντρωσης καί τά κρεματόρια. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομε τούς ἁγίους Μαρία Σκόμτσοβα καί Ἀλέξανδρο Σμορέλ. Ὁ ναζισμός κατεδίωξε τόν Χριστιανισμό καί ἐδῶ στήν Πατρίδα μας ἔχομε ἑκατοντάδες κληρικούς μάρτυρες τῶν Ναζί κατακτητῶν, καί ἄνω τῶν 500.000 μαρτύρων τῆς Ναζιστικῆς κατοχῆς.

Ταπεινῶς θεωρῶ ὅτι δέν ὑφίσταται ἀντισημιτισμός στήν Ἑλλάδα, οὔτε στήν Πολιτεία, οὔτε στόν λαό μας διότι ἀπό τό 1920 ἀναγνωρίστηκε ἡ νομική προσωπικότης Δημοσίου Δικαίου γιά τίς Ἰσραηλιτικές κοινότητες μέ τούς Ν. 2456/2.8.1920 (ΦΕΚ 173Α), Ν. 1657/15.1.1951 (ΦΕΚ 20Α) καί Ν. 3817/7.3.1958 (ΦΕΚ 36Α) στούς ὁποίους ὁρίζεται στό ἄρθρο 1 τοῦ Ν. 2456 «Εἰς ἅς πόλεις κατοικοῦσι μονίμως πλείονες τῶν 20 Ἰσραηλιτικῶν οἰκογενειῶν  καί λειτουργεῖ Συναγωγή δύναται νά ἱδρυθῆ διά Β. Διατάγματος Ἰσραηλιτική Κοινότης ἀναγνωριζομένη ὡς ΝΠΔΔ», στό ἄρθ. 9 τοῦ ἴδιου Νόμου «Ἑκάστης κοινότητος προΐσταται θρησκευτικῶς εἷς Ἀρχιραβῖνος, διοριζόμενος καί ἀπολυόμενος διά Β. Διατάγματος προτάσει τῆς κοινότητος». Στό ἄρθ. 12 διαλαμβάνεται «Θρησκευτικό Δικαστήριο φέρον τόν τίτλον Μπεθντίν καί διοριζόμενον ὑπό τοῦ Ραββινικοῦ Συμβουλίου ἀποφαίνεται ἐπί...τῶν περιπτώσεων τῆς συστάσεως καί διαλύσεως τοῦ γάμου μεταξύ Ἰσραηλιτῶν, τῶν προσωπικῶν σχέσεων τῶν συζύγων συνεστῶτος τοῦ γάμου, περί διατροφῆς συζύγων καί τέκνων, περί ἀποδόσεως τῆς προικός καί τῶν παραφέρνων συνεπείᾳ διαζυγίου ἐφ’ ὅσον αἱ σχετικαί ἀξιώσεις ἀπορρέουν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Ἰουδαϊκοῦ νόμου».

Στόν Α.Ν. 367/7.6.1945 (ΦΕΚ 143Α) στάἄρθ. 5 καί 6 «συνιστᾶται Κεντρικόν Ἰσραηλιτικόν Συμβούλιον τοῦ ὁποίου τά μέλη διορίζονται δι’ ἀποφάσεως τοῦ Ὑπουργείου Θρησκευμάτων καί Παιδείας» καί στόν Ν. 1657/1951 διαλαμβάνεται στό ἄρθ. 3 παρ. 2 «Ὁ γενικός Ἀρχιραββῖνος Ἑλλάδος ... διορίζεται καί ἀπολύεται προτάσει τοῦ ἄνω συνεδρίου διά Β.Δ. προκαλουμένου ὑπό τοῦ Ὑπουργοῦ Θρησκευμάτων καί Ἐθνικῆς Παιδείας».

Ὅπως δέ ὁ ἴδιος ὁ κ. Φριζῆς ἀναφέρει καί τό Ἑβραϊκό Κράτος ἔχει ἀναγνωρίσει, Μητροπολίται ἀλλά καί ἁπλοί χριστιανοί ἔσωσαν Ἕλληνες Ἑβραίους ἀπό τήν ναζιστική θηριωδία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οἱ μακαριστοί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Δαμασκηνός, Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος καί Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, πού ἐντάχθηκαν στούς «Δικαίους τῶν Ἐθνῶν».

Ἑπομένως ἀγαπητότατε κ. Φριζῆ ἀγαποῦμε τό Ἑβραϊκό ἔθνος, ἐναντιούμεθα ὅμως στήν  ἀλλοίωση τῆς θεϊστικῆς πίστεως τῶν Πατριαρχῶν, Προφητῶν καί Δικαίων τῆς Π. Διαθήκης μέ τό φρικῶδες καί βλάσφημο Ταλμούδ, τήν ἑωσφορική Καμπαλᾶ καί τήν Ραββινική παραφιλολογία πού προευπρεπίζουν τήν ἔλευσητοῦ ἐρχομένου ἀντιθέου καί ἀντιδίκου τῆς ἀληθείας.

+ ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ