Το χρονικό μιας επικείμενης καταστροφής.

Εδώ και καιρό συντελείται μία καταστροφή στις ρίζες του ελληνορθόδοξου έθνους με την διοικούσα Εκκλησία ένοχα απούσα και σιωπούσα -οι εξαιρέσεις αποδεικνύουν τον κανόνα.

Από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου που παρατηρεί τα πράγματα απ’ έξω, το βασικό μοτίβο που ακολουθήθηκε από πλευράς εκκλησιαστικής διοικήσεως σε αυτήν την καταστροφική πορεία που η εκκλησιομάχα κυβέρνηση περνούσε αντίχριστα και ανθελληνικά νομοσχέδια εις βάρος της Πίστεως, του ιερού θεσμού της Οικογένειας, του Έθνους ήταν το εξής: αντίδραση από ορισμένους -μετρημένους στα δάχτυλα- ιεράρχες, απαντήσεις από «προοδευτικούς» ιεράρχες και χλιαρά Δελτία Τύπου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κυρίως δηλαδή και αν εξαιρέσουμε τις πιο δυναμικές ενέργειες του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, είχαμε μία «εξάντληση» των ζητημάτων στα λόγια. Δεν έλειψαν και οι γραπτές παρεμβάσεις του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, οι οποίες, ανεξαιρέτως προθέσεως και λόγω του ότι απολαμβάνει ευρεία αποδοχή και σεβασμό στον χώρο της Εκκλησίας, λειτούργησαν από ένα σημείο και μετά ως βαλβίδες εκτόνωσης: «τα είπε καλά ο Σεβασμιώτατος, πάλι καλά».

Και κάπως έτσι με όλη αυτήν την φλύαρη απραξία κύλησε το βαρέλι τον κατήφορο αφήνοντας στο απυρόβλητο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος καθότι φαίνεται με την στήριξη μίας δικής του κλίκας και μάλλον σε εντεταλμένη υπηρεσία χαράσσει ανενόχλητος την δική του πορεία ξεφτιλίζοντας στην πράξη το Συνοδικό σύστημα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Νομοθετήθηκε η αμαρτία και η διαστροφή, εξοβελίζεται η Ορθοδοξία για να παραχωρήσει την θέση της στον οικουμενισμό και την πανθρησκεία, ολόκληρη η Ορθόδοξη Ελλάδα καταστρέφεται και τα διοικητικά όργανα της Εκκλησίας της Ελλάδος πλέκουν συνεχώς κουβέρτες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που ένας νοήμων άνθρωπος έβλεπε τόσον καιρό μπροστά στα μάτια του, τώρα το βλέπει και στις προτεινόμενες αλλαγές που συμφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με τον ολετήρα Τσίπρα. Ποιό είναι αυτό; Η απάλειψη της αναφοράς από το άρθρο 3 του Συντάγματος ότι η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος «διοικεῖται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῶν ἐνεργεία Ἀρχιερέων καί ἀπό τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο»!! Συμφωνία ανίερης συμμαχίας ή πνευματικός νόμος;

Φοβάμαι ότι αυτή η κατάσταση «αχρηστίας» του Συνοδικού συστήματος της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει αρχίσει να παγιώνεται και στις συνειδήσεις των Ιεραρχών μας. Εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος στην πρόσφατη παρέμβασή του επί του θέματος και σπεύδοντας να μας υπενθυμίσει τα δικαιώματα του Πατριαρχείου, διετύπωσε το ερώτημα: «αν υπήρξε κάποια συζήτηση και συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Πολιτείας και Οικουμενικού Πατριαρχείου ή μεταξύ Εκκλησίας της Ελλάδος και Οικουμενικού Πατριαρχείου» και έγραψε ότι αυτό δεν δείχνει σεβασμό απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ενώ δεν έκανε κάποιον ανάλογο σχολιασμό, ως Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος που είναι, για την έλλειψη σεβασμού του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου απέναντι στο Συνοδικό σύστημα της Εκκλησίας της Ελλάδος όταν επί τρία χρόνια διαπραγματευόταν μυστικά αυτήν την καταστροφική συμφωνία. Θα ήταν δηλαδή όλα εν τάξει εάν αυτά τα τρία χρόνια οι μυστικοί διάλογοι συμπεριλάμβαναν και το Πατριαρχείο Σεβασμιώτατε; Οι συμφωνίες που θα έκαναν και οι αποφάσεις που θα έπαιρναν για τις Εκκλησίες που ανήκουν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δεν θα επηρέαζαν έστω με ετεροπροσδιοριστικό τρόπο ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο και «την τύχη» του Ιερού Κλήρου της Εκκλησίας της Ελλάδος; Θα συμφωνούσατε με αυτό Σεβασμιώτατε; Σε ποια Εκκλησία είναι προκαθήμενος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος;

Ας μου επιτραπεί εδώ να εκφράσω μία ανησυχία η οποία ενδεχομένως θα φανεί παράλογη στους περισσότερους. Μην βρεθούμε ξαφνικά μέσα σε όλη αυτήν την σύγχυση να χάσουμε ακόμη και την Αυτοκεφαλία μας. Μην βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία αποψίλωσης και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ένα ιστορικό να εκμεταλλεύεται υπέρ του τις διάφορες εθνικές ανακατωσούρες και εδώ έχουμε κάποια δεδομένα: Γενικευμένη παραλυσία των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος. (Στο διοικητικό επίπεδο της Ιεράς Συνόδου και της ΔΙΣ οι αποφάσεις είναι προϊόντα συμβιβασμού και επικοινωνιακής κατευνάσεως. Καμμία πρωτοβουλία, κανένας δυναμισμός, μόνο αυτοματισμός και υπαλληλισμός.) Απάλειψη της φράσεως από το άρθρο 3 του Συντάγματος ότι η Εκκλησία της Ελλάδος «διοικεῖται ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῶν ἐνεργεία Ἀρχιερέων καί ἀπό τήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο». Δηλώσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για «έθνος» και «ρωμηοσύνη» (ξαφνικά θυμήθηκε εμάς και τους «ξεβράκωτους» που χάλασαν την «ωραία συμμαχία» που είχαμε με τους Τούρκους). Δήλωση του Αρχιεπισκόπου Ιώβ (Getcha) του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο BBC για το θέμα της Ουκρανίας ότι «η Κωνσταντινούπολη μπορεί εξίσου να παραχωρεί και να αίρει το αυτοκέφαλο κατά βούληση». Το σταματώ εδώ.

Επειδή σήμερα θίγονται οι μισθοί των ιερέων, η μετατροπή της Ελλάδος σε «ουδετερόθρησκο κράτος» απέκτησε ξαφνικά «νόημα» και βλέπουμε μία γενικευμένη αντίδραση από τα χαμηλότερα στρώματα της Εκκλησίας. Δεν ενοχλούσε όμως όσο θα έπρεπε το «ουδετερόθρησκο κράτος» όταν του ανοιγόταν ο δρόμος με το νέο συγκρητιστικό μάθημα των Θρησκευτικών, ή με την ανέγερση του τζαμιού και την νομιμοποίηση των παράνομων τζαμιών, ή με το τμήμα ισλαμικών σπουδών στο ΑΠΘ, ή με το σιγοντάρισμα της διοικούσης Εκκλησίας στην πολιτική της ανεξέλεγκτης εισροής αλλόθρησκων λαθρομεταναστών. Ένα πράγμα είναι να προσφέρεις στον άστεγο και πεινασμένο βοήθεια ως Εκκλησία που είσαι και οφείλεις να κάνεις, και άλλο να αντικαταστήσεις τον λόγο του Θεού με νεοταξίτικες οργουελικές ανοησίες που καθυποτάσσουν την συνείδηση του Ελληνικού λαού για να αποδεχτεί την αντικατάστασή του μέσα στην Πατρίδα του.

Επειδή σήμερα θίγονται οι μισθοί των ιερέων, η απάλειψη της φράσεως από το άρθρο 3 του Συντάγματος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος γνωρίζει ως κεφαλή της «τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό» απέκτησε ξαφνικά «νόημα» και βλέπουμε μία γενικευμένη αντίδραση από τα χαμηλότερα στρώματα της Εκκλησίας. Δεν ενόχλησε όμως, καθόλου θα λέγαμε, όταν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού προσβλήθηκε στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Ο Ιησούς Χριστός «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» δεν θυσιάστηκε για την Εκκλησία Του που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως αλλά για πολλές «εκκλησίες». Δεν ενόχλησαν τα οικουμενιστικά ανοίγματα, βιβλιοπαρουσιάσματα, μαζώματα και δεν συμμαζεύεται ορισμένων Μητροπόλεων ούτε η σιωπή των υπολοίπων. Δεν ενόχλησαν οι βραβεύσεις από Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος στον Πρόεδρο της δήθεν Δημοκρατίας που παρακολουθεί ατάραχος και συνυπογράφει τον διωγμό του Χριστού από τα σχολεία. Έπεφτε ο μισθός ντάγκα-ντάγκα γι’ αυτό ούτε και αυτό ενόχλησε.

Επειδή σήμερα θίγονται οι μισθοί των ιερέων, η απαξίωση της οικογένειας με την αφαίρεση της σχετικής παραγράφου στο άρθρο 21 απέκτησε ξαφνικά «νόημα» και βλέπουμε μία γενικευμένη αντίδραση από τα χαμηλότερα στρώματα της Εκκλησίας. Δεν ενόχλησε όμως σε τέτοιο βαθμό όταν η διοικούσα Εκκλησία παρακολουθούσε ατάραχη την επίθεση στα πρόσωπα της οικογένειας. «Παιχνιδίσματα» ήταν όλα αυτά τότε, «παιχνιδίσματα». Θυμήθηκα τώρα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν έγινε η νομική αναγνώριση αλλαγής φύλου από τα 15. Είχε πει τότε ο καταστροφέας Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β: «Όλα αυτά είναι παχνιδίσματα. Παιχνιδίσματα είναι. Η Εκκλησία έχει τις δικές της θέσεις. Η πατρίδα μας έχει τις παραδόσεις, έχει την οικογένεια. Όλα τα άλλα είναι εφευρήματα για να σκορπάμε την ώρα μας και τον χρόνο μας». Φτάσαμε σήμερα να μάθουμε «απ’ την καλή» τι εννοούσε για την οικογένεια τότε ο προκαθήμενος της Εκκλησίας Ιερώνυμος μιας και τότε δεν θιγόταν ο μισθός μας και μπορούσαμε να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Η κατάστασή μας μου θυμίζει το Ουκρανικό. Οι Ρώσοι δεν αντιδρούσαν στον οικουμενισμό, θύμωσαν όμως και αντέδρασαν με διακοπή κοινωνίας όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο εισπήδησε αντικανονικώς στην «ιδιοκτησία» τους. Κάτι πρέπει να διδαχθούμε από αυτήν την κατάσταση. Έχω την αίσθηση ότι η ζημιά έγινε κυρίως από τα περιβάλλοντα γύρω από τους Μητροπολίτες που ξερογλείφονται για προαγωγή, αλλά ας μην το συνεχίσω.

Ανεξαιρέτως με όσα ειπώθησαν, τους ιερείς μας πρέπει να τους στηρίξουμε πάση θυσία. Είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας, οι οικογένειές τους είναι τα πρότυπά μας. Το έργο τους είναι ανεκτίμητο με όλη την σημασία της λέξεως. Αυτοί οι ταπεινοί ιερείς που ενώ βράζουν στο ίδιο καζάνι με εμάς, στην ίδια χώρα ζούνε, πρέπει να βρίσκονται πάντα εκεί που πρέπει να βρίσκονται και όποτε εμείς τους καλούμε με διάθεση Χριστιανικής αγάπης και προσφοράς: στην Θεία Λειτουργία, στο εξομολογητήριο, στις χαρές μας και στις λύπες, στους γάμους και στα βαφτίσια αλλά και στις νεκρώσιμες ακολουθίες όπου οι δικές τους προσευχές συνοδεύουν τις ψυχές των κεκοιμημένων στην τελευταία τους κατοικία. Πόσες ταραγμένες ψυχές αναστήθηκαν κάτω από το ευλογημένο Πετραχήλι τους, πόσοι άνθρωποι σώθηκαν κυριολεκτικά από το χείλος του γκρεμού μέσα στα εξομολογητήρια τούτα τα ταραγμένα χρόνια. Που θα ήταν η Ελλάδα σήμερα δίχως τους εργάτες του Θεού τους ιερείς μας. Για τους ιερείς μας το έγραψα αυτό και για κανέναν άλλον.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΣ.

Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.