Χειραφέτηση των Μητροπόλεων: Νέων Χωρών, Κρήτης και Δωδεκανήσων

Χειραφέτηση των Μητροπόλεων: Νέων Χωρών, Κρήτης και Δωδεκανήσων

Γράφει ο Μέτοικος

Η χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία, που προσεχώς θα δημιουργηθεί στην Ουκρανία, προκάλεσε τριβές με τους ονειροπόλους της Τρίτης Ρώμης, ανέδειξε όμως και την «θυσιαστικήν αγάπην» του Οικουμενικού πατριάρχου.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος άκουσε την κραυγή αγωνίας των πασχόντων Ουκρανών και Συνοδικώς αποφάσισε με αγάπη που «τα πάντα ποιεί εν ομονοία», να εκχωρήσει «το Αυτοκέφαλον και εις την πολλαπλώς βασανισμένην Ουκρανίαν, διά να πορευθή και αυτή εντός του συστήματος των Ορθοδόξων εν ενότητι και εσωτερική ειρήνη»!

Ενότητα και εσωτερική ειρήνη, που στερείται η Εκκλησία της Ελλάδος, και κατ’ επέκταση ο Χριστώνυμος λαός της, αφού η ελλαδική επικράτεια είναι χωρισμένη σε πέντε αυτόνομες ή ημιαυτόνομες εκκλησιαστικές περιοχές, που είναι: Οι Μητροπόλεις «της παλαιάς Ελλάδος», οι Μητροπόλεις «των Νέων Χωρών», οι Μητροπόλεις «των Δωδεκανήσων», που ανήκουν στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, οι Μητροπόλεις της Κρήτης, που αποτελούν ημιαυτόνομη Εκκλησία και το «Άγιο Όρος», το οποίο έχει την αναφορά του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος που «πολιτεύεται διά της ταπεινώσεως και του Σταυρού» και, έως και σήμερα, ελάχιστες φορές έχει μπερδέψει την «ταπείνωσιν της πίστεως με την υπεροψίαν της εξουσίας», αναμφισβήτητα πρόσεξε, μελετώντας του κανόνες 9 και 17 της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που στηρίζουν «τας κανονικάς του προνομίας», ότι ο 17ος κανόνας της εν Χαλκηδόνι Αγίας και Οικουμενικής Συνόδου λέγει : «Ει δε και τις εκ βασιλικής εξουσίας εκαινίσθη πόλις, ει αύθις καινισθείη, τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις και των εκκλησιαστικών παροικιών η τάξις ακολουθείτω». 

Προφανώς, η παναγιότης του και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος γνωρίζουν ότι ο κανόνας αυτός επαναλαμβάνεται από τον 38^ο κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Σύνοδου που ορίζει ότι : «Τον εκ των Πατέρων ημών τεθέντα κανόνα και ημείς παραφυλάττομεν, τον ούτω διαγορεύοντα. Ει τις εκ βασιλικής εξουσίας εκαινίσθη πόλις η αύθις καινισθείη, τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις και η των εκκλησιαστικών πραγμάτων τάξις ακολουθείτω». Το πνεύμα των Ιερών αυτών Κανόνων κατά τον Θ' αιώνα, μαρτυρεί και ο προκάτοχος του κ. Βαρθολομαίου στον θρόνο του ιερού Στάχυος πατριάρχης Μέγας Φώτιος που αποφαίνεται: «Τα εκκλησιαστικά και μάλιστα γε τα περί των ενοριών δίκαια, ταις πολιτικαίς επικρατείαις και διοικήσεσι συμμεταβάλλεσθαι είωθε».

Κοντολογίς, οι παραπάνω κανόνες ορίζουν πως, για την επιβαλλόμενη ευταξία και ενότητα στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, είναι επιβεβλημένη όχι μόνο η συμπόρευση αλλά, κυρίως, η ταύτιση των εκκλησιαστικών μεταβολών, με την επικρατούσα πολιτική πραγματικότητα.

«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον <που> έχει την ευθύνην να <θέτει> τα πράγματα εν εκκλησιαστική και κανονική ευταξία, διότι μόνον αυτό έχει τα τε κανονικά προνόμια και την ευχήν και ευλογίαν της Εκκλησίας και των Οικουμενικών Συνόδων να επιτελή το υψηλόν και εξαιρετικόν τούτο χρέος ως φιλόστοργος Μήτηρ και αρχή των Εκκλησιών» πως, έως τώρα, παραβλέπει την εκκλησιαστική διαίρεση της Εκκλησίας της Ελλάδος, διαίρεση που αποτελεί μέγα σκάνδαλο, για την κανονική ευταξία της καθόλου Εκκλησίας;

Πως είναι δυνατόν, ο Οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, που έχει την ευθύνη εφαρμογής των Θείων και Ιερών Κανόνων, να αγνοεί ότι η πράξη της 4^ης Σεπτεμβρίου του 1928 είναι μια σκανδαλώδης παρέκκλιση αποφάσεων Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και δημιουργεί τραγελαφικές καταστάσεις στην Ελλάδα;

Γιατί ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν αποκαθιστά με πρωτοβουλία του και στην Ελλάδα τη μακραίωνη κανονική τάξη της Ορθοδοξίας, όπως την απεκατέστησε με την άρση ισχύος τού από το 1686 Συνοδικού Γράμματος, στην Ουκρανία;

Γιατί η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, δεν επαναφέρει στους κόλπους της ισοτίμου και ισόκυρης με αυτήν Εκκλησία της Ελλάδος, Μητροπόλεις που η Ελληνική Πολιτεία για εθνικούς λόγους «επέβαλε» και, η Ελληνική Εκκλησία δέχθηκε σε καιρούς χαλεπούς και συγχύσεως για την υπεράσπιση, διάσωση και ενίσχυση του τότε χειμαζόμενου Οικουμενικού Θρόνου ως λύση οικονομίας, που όμως δεν συνάδει με τους Ιερούς Κανόνες, σύμφωνα με τον τότε εισηγητή αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, να της «παραχωρηθούν επιτροπικώς»;

Πως είναι δυνατόν η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, που έχει την ύψιστη ευθύνη εκ των Θείων και Ιερών κανόνων να αποκαθιστά την διασαλευθείσα κανονική τάξη στην Εκκλησία του Χριστού, να μην ακούει τις φωνές του χριστεπώνυμου λαού, που ζητά την αποκατάσταση της εκκλησιαστικής ευταξίας με την κατάργηση του «ιδιότυπου εκκλησιαστικού καθεστώς» του 1928;

Τι περιμένει ο κ.Βαρθολομαίος; Θα δώσει λύση σύμφωνη με τους Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας ή, θα τον προλάβει στην Ελλάδα κάποιος Θ.Φαρμακίδης; Μήπως πάλι χρονοτριβεί πιστεύοντας ότι η ανάρρηση στον Οικουμενικό Θρόνο ενός Παπα-Ευθύμ, θα επαναφέρει τα προς «καιρόν διεστώτα» σε ενότητα;

Πολύτιμος ο χρόνος στους ώριμους ανθρώπους, δια τούτο ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πρέπει να μιμηθεί τον προκατόχό του Σωφρόνιο τον Γ΄ που, έχοντας και αυτός μέγα ζήλο υπέρ της Εκκλησίας και του γένους, τον Ιούλιο του 1865 χειραφέτησε τις Εκκλησίες των Ιονίων νήσων που ενώθηκαν με την Ελλάδα.

Καιρός μενετός, ο Οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος να ακολουθήσει τον απαράμιλλο ενθουσιασμό υπέρ της Εκκλησίας και του γένους των Ελλήνων, του Ιωακείμ Γ΄ του Μεγαλοπρεπούς που, κατά μήνα Μάιο του 1882 χειραφέτησε τις Μητροπόλεις Λαρίσσης, Άρτης, Δημητριάδος, Φαναριοφερσάλων και τις Επισκοπές: Τρίκης, Σταγών, Θαυμακού, Γαρδικίου και Πλαταμώνα, που ενώθηκαν με την Εκκλησία της Ελλάδος ορίζοντας ότι: «Της των Πολιτειών καταστάσεως ως επί το πολύ μεταβαλλόμενης ταις του χρόνου φοραίς και άλλοτε άλλως μεταπιπτούσης, ανάγκη και τα περί την διοίκησιν των επί μέρους Εκκλησιών ταύτη συμμεταβάλλεσθαι και συμμεθαρμόζεσθαι».

Είναι γνωστό σε όλους τους Ορθοδόξους χριστιανούς, ότι «η μοναδικότης "του Οικουμενικού Πατριαρχείου" δεν έγκειται εις την κατοχήν υπερανθρώπου κοσμικής τινος δυνάμεως, αλλ᾽ εις την ταπεινήν και ανιδιοτελή βούλησιν αυτού να υποτάξη τον πειρασμόν της εξουσίας εις την χάριν και να μεταβάλη την ανασφάλειαν και τον φόβον του κατέχειν και κατακρατείν εις ελευθερίαν και δωρεάν».

Και ακριβώς, αυτή η μοναδικότης του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως θεσμού, συνδυασμένη με την «πεφωτισμένη» διακονία του Θρόνου από τον κ. Βαρθολομαίο που, εκφράζει το «γνήσιο εκκλησιαστικό ήθος της Ορθοδοξίας», θα δώσουν τώρα, με οδηγό τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας και συνπλοηγό την αγαπητική μέριμνα διά το λαό του Θεού στην Ελλάδα, την επιβεβλημένη για την αποκατάσταση της κανονικής εκκλησιαστικής ευταξίας και, αναγκαία από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα χειραφέτηση στις Μητροπόλεις των «Δωδεκανήσων», της Κρήτης και σε αυτές που κατ΄ ευφημισμό ονομάζονται «των Νέων Χωρών».

Αυτήν την υψίστη ευθύνη, εν όψει μάλιστα της ετοιμαζόμενης Συνταγματικής αναθεωρήσεως στην Ελλάδα, ευθύνη που απορρέει από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες έχουν ο Οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που ασκούν το χρέος τους διά της αγάπης, η οποία είναι θυσιαστική και ανιδιοτελής.

Σε μία Εκκλησία, όπως αυτή της Κωνσταντινουπόλεως, όπου «κυριαρχούν οι πνευματικοί νόμοι, οι Ιεροί Κανόνες, η ευσεβής του Γένους μας παράδοσις, τα ιερά και τα όσια των προγόνων μας, ο καταγεγραμμένος λόγος του Χριστού εν τω Ιερώ Ευαγγελίω» είναι αναμενόμενο, το μαρτύριο και η θυσία υπέρ του γένους, να αποτελούν το γόνιμο και σταθερό υπόβαθρο της απόφασης, για τη χειραφέτηση των Μητροπόλεων: «Νέων Χωρών», Κρήτης και «Δωδεκανήσων».