Τα δωδεκάποντα στις παρελάσεις ως σύμπτωμα κοινωνικής κρίσης

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ... ΜΟΔΑ

Τα δωδεκάποντα στις παρελάσεις ως σύμπτωμα κοινωνικής κρίσης

Από τη Βάσω Κόλλια

Επειδή στο προηγούμενο άρθρο μου, που έθετα το θέμα της μαντίλας στις παρελάσεις, θεωρήθηκε από κάποιους ότι μεροληπτώ γιατί δεν έθετα αναλυτικά το θέμα των δωδεκάποντων τακουνιών ορισμένων μαθητριών, επανέρχομαι, όπως άλλωστε είχα υποσχεθεί.

Λοιπόν, το δωδεκάποντο σε μια παρέλαση δεν είναι στιλ... είναι μια ολόκληρη αντίληψη που αμφισβητεί όλο το θεωρητικό μοντέλο της εκπαίδευσης. Γιατί, αν θεωρήσουμε ότι είναι αποδεκτό, τότε ή η εκπαίδευση έχει αποτύχει ή τελικά δεν βελτιώνει αλλά αναπαράγει μια κοινωνία με παθογένειες. Το σχολείο δεν είναι μόδα. Το σχολείο είναι αξίες, ιδανικά ή, τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Και αυτά τα ιδανικά και οι αξίες δεν ασχολούνται με την εμφάνιση του υποκειμένου-μαθητή, αλλά αντίθετα αντιμετωπίζουν καθέναν ως νόηση, ψυχή και καρδιά. Το σχολείο «φτιάχνει» πολίτες και όχι μοντέλα, άσχετα αν οι πολίτες μπορεί να επιλέξουν να γίνουν και μοντέλα. Δεν ακολουθεί τον συρμό, αντίθετα τον διαμορφώνει σε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου.

Βέβαια, κάποιος θα πει: «Μα είναι τόσο σημαντικό να φορέσει σε μια παρέλαση ένα 16χρονο κορίτσι δωδεκάποντα τακούνια;». Ιδανικά, θεωρητικά όχι. Πρακτικά, στη σημερινή ελληνική κοινωνία ναι. Γιατί δεν είναι μια ελεύθερη επιλογή όπως και η μαντίλα. Είναι μια υπαγορευόμενη εμφάνιση από κανόνες «μόδας». Με άλλα λόγια, η ελευθερία του ατόμου της επιλογής και όλων των σχετικών πάει στον βρόντο. 

Μα κάποιος θα πει ότι η ίδια η παρέλαση έχει κανόνες, απαιτεί ομοιομορφία και άρα είναι εναντίον της ελεύθερης θέλησης. Ναι, είναι έτσι! Με τη διαφορά ότι έχει αποφασιστεί να γίνεται σαν μια εκδήλωση κοινού φρονήματος, κοινής άποψης για το πώς αποδίδεται φόρος τιμής σε αυτούς που κάποτε θυσιάστηκαν για τη δική μας ελευθερία: Που υπέταξαν, δηλαδή, τη δική τους ελεύθερη θέληση για την πρόοδο και την ελευθερία του συνόλου. Με αυτό το νόημα η απαίτηση για ομοιόμορφη εμφάνιση είναι ένα στοιχειώδες καθήκον. Οπως στις κηδείες αποδεχόμαστε ότι πάμε με μαύρα κ.λπ.

Γιατί στο τέλος από τη μεγάλη «επαναστατική» διάθεσή μας φτάνουμε στο άλλο άκρο, της περιφρόνησης κανόνων που φτιάξαμε μέσα στον χρόνο και αποδεχόμαστε όλοι.

Αν θέλουμε παρελάσεις, για να κρατάμε την ιστορική μνήμη και να αποδίδουμε τιμές σε ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους ακόμη και για να είμαστε ελεύθεροι να τους λοιδορούμε σήμερα, τότε η σεμνότητα και η ταπεινότητα είναι προαπαιτούμενα. Το «σέξι» δωδεκάποντο δεν έχει καμιά θέση και, αντίθετα, δείχνει τη βαθιά κοινωνική μας κρίση, όταν δεν μπορούμε ούτε για μία ώρα δύο φορές τον χρόνο να υποτάξουμε τον ατομικισμό μας σε κάτι πιο πάνω από εμάς. Σε ένα ιδανικό. 

Ισως γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα πλέον οδηγεί στην απαξίωση όλων των αξιών και των ιδανικών.

Αν πιστεύετε ότι αυτό είναι μια σωστή κατεύθυνση, τότε κακώς διαβάζετε αυτό το κείμενο. Αρκεστείτε στην κοινωνία των τηλεοπτικών παραθύρων και του δήθεν. Αλλά θα έπρεπε να μην αφήσουμε το σχολείο να γίνει θύμα της αναπαραγωγής αυτού του μοντέλου, πράγμα που μεταφέρουμε και σε άλλες πτυχές της ζωής μας.

dimokratianews 11.11.2018

Δείτε και: -Οι εθνικές παρελάσεις δεν γίνονται για να δηλώσουν το θρήσκευμα κάποιου ή την πολυπολιτισμικότητα μιας κοινωνίας.