Πιο Μάρτυρες και από Μάρτυρες

ΠΙΟ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΌ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

του π. Ανδρέα Γκατζέλη

 Οι γονείς που αγαπούν και πονάνε για τα παιδιά τους, εξαιτίας της αγάπης τους αλλά και από την εμπειρία τους, πολλές φορές αντιλαμβάνονται τους πιθανούς κινδύνους στους οποίους ενδέχεται να βρεθούν τα παιδιά εάν είναι ανυπάκουα. Ω πόσο μεγάλος είναι ο πόνος των καλών γονέων όταν βλέποντες τον κίνδυνο να πλησιάζει αντιλαμβάνονται ότι τα αγαπημένα τους παιδιά πεισματικά δεν θέλουν να κάνουν τίποτε για να γλυτώσουν!

 Από αυτό το παράδειγμα μπορούμε κάπως να αντιληφθούμε την στάση αλλά και τον πόνο και την αγωνία και την αγάπη των Αγίων και Δικαίων Προφητών. Προσεύχονταν και αγωνιούσαν για τους ανθρώπους και παράλληλα τους έβλεπαν να μην μετανοούν και να μην αλλάζουν συμπεριφορά. Ταυτόχρονα γνώριζαν με κάθε ακρίβεια την συνέπεια αυτής της σκληρόκαρδης και αχάριστης συμπεριφοράς και αισθάνονταν τον εαυτό τους σε πνιγερό αδιέξοδο. 

 Όσο μεγαλύτερη η αγάπη τόσο μεγαλύτερος και ο πόνος. Έτσι και οι θεοφόροι Προφήτες αγαπούσαν με τέλειο τρόπο τα παιδιά του Θεού και γι’ αυτό ο πόνος τους ήταν απροσμέτρητα μεγάλος. Το μαρτύριο τους όμως είναι για εμάς ακατανόητο επειδή δεν έχουμε την ίδια με αυτούς αγάπη. 

 Ένας σύγχρονος κήρυκας της αγάπης, ο γέροντας Παΐσιος, που μπορούσε να καταλάβει καλύτερα από όλους μας το περιεχόμενο της καρδιάς των Προφητών, τους ονομάζει «πιο Μάρτυρες και από Μάρτυρες». Διότι οι Άγιοι Μάρτυρες για ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα υπέφεραν ενώ το μαρτύριο της αγάπης των Προφητών ήταν διηνεκές. Αρκετό καιρό πριν έβλεπαν που οδηγείται ο λαός εξαιτίας της απομάκρυνσής του από το θέλημα του Θεού και υπέφεραν. Στην συνέχεια γνώριζαν την απογοήτευση εξαιτίας της απόρριψης του σωστικού τους κηρύγματος. Και τέλος βίωναν την τραγική επαλήθευση των προρηθέντων λόγων.  

 Ο Προφήτης είναι ένας άνθρωπος που έχει άμεση εμπειρία του Θεού. Κάποιος που δέχθηκε την αποκάλυψη της αγιότητας και των θελήσεων Του, που κρίνει το παρόν και βλέπει το μέλλον με το φως του Θεού. Τέλος είναι αυτός που στάλθηκε από τον Θεό για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους τις απαιτήσεις Του και να τους ξαναφέρει στον δρόμο της αγάπης Του. 

 Ο Προφήτης λοιπόν αποστέλλεται από τον Θεό στον κόσμο για να διδάξει την αληθινή θεογνωσία και να φανερώσει στην πληρότητά του το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο, αλλά και για να προ εξαγγείλει και να φανερώσει προκαταβολικά τις βουλές του Θεού για το μέλλον του ανθρώπινου γένους.

 Έτσι κατά κύριο λόγο ο Προφήτης είναι κάποιος που έχει νουν Χριστού. Γνωρίζει από πείρα το θέλημα του Θεού αλλά και τον τρόπο λειτουργίας των πνευματικών νόμων. Το κήρυγμα του επικεντρώνεται στο παρόν και προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αποσαφηνίσει τους λόγους και τις αιτίες για τις δυσκολίες και τα βάσανα των συγχρόνων του. Ως εν παρόδω κι εκτάκτως αναφέρεται σε μελλοντικά γεγονότα καλώντας ταυτόχρονα τον λαό σε μετάνοια.

 Γι’ αυτό και το κήρυγμα των Προφητών όσο κι αν ακούγεται απειλητικό και φοβερό, παρηγορούσε τους ανθρώπους και τους ενέπνεε στον αγώνα της μετανοίας και της αλλαγής στην ζωή τους. Ακόμη και όταν αναφέρονταν σε μελλοντικές συμφορές δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει το παραμικρό ίχνος χαιρεκακίας και αυτοδικαίωσης. Η αναφορά γινόταν με τρόπο που έδινε ελπίδα και γεννούσε την πίστη και την εμπιστοσύνη στην αγαθότητα του Θεού. 

 Στις μέρες μας όμως δυστυχώς έχουν εμφανιστεί πολλοί αυτόκλητοι «χαρισματικοί προφήτες» που προαναγγέλλουν συμφορές τρομοκρατώντας τους ανθρώπους. Το κήρυγμα τους δεν εμπνέει αληθινή μετάνοια αλλά πρόσκαιρη μεταμέλεια. Δεν οδηγεί σε αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο αλλά σε φόβο και μια υποδόρια ιδιοτέλεια για το πώς θα ξεφύγουμε με ελάχιστο κόπο από την καταστροφή. Δεν μεταμορφώνει ανθρώπους αλλά φανατίζει και αυτοδικαιώνει δίνοντας την ψευδαίσθηση της «γνώσης των μελλόντων» δίκην μέντιουμ αλλά σε μια εκκλησιαστικοφανή εκδοχή. Με μια λέξη το κήρυγμα τους δεν είναι από τον Θεό.

 Βασικά στοιχεία που εμπεριέχονται στο κήρυγμα των Αγίων Προφητών αλλά απουσιάζουν παντελώς από το κήρυγμα των ψευδοπροφητών και διαφόρων δήθεν χαρισματικών της εποχής μας είναι τα παρακάτω.

 Πρώτα-πρώτα η κορωνίδα των αρετών, η ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ. Ταπείνωση που εκφράζεται με την υπακοή στην Εκκλησία και τους Επισκόπους της. 

 Έπειτα η Αγάπη και ο πόνος για τον άνθρωπο που δεν εκφράζεται μόνο με όμορφα λόγια και πύρινα κηρύγματα αλλά εμπράκτως με αυτοθυσία και σταυρό. Οι Προφήτες δεν δίδασκαν αφ’ υψηλού κλεισμένοι στην ασφάλεια τις αγιότητας τους αλλά προτιμούσαν να θυσιαστούν αυτοί για να σωθεί ο λαός του Θεού. Τα λόγια τους ήταν βουτηγμένα στον πόνο της καρδιάς τους και δεν επιδίωκαν να εντυπωσιάσουν.

 Η άριστη γνώση της οδού του Κυρίου είναι ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του κηρύγματος των Προφητών. Και η γνώση αυτή φανερώνεται κυρίως στην ερμηνεία σύγχρονων γεγονότων  και όχι στην προαναγγελία μελλοντικών. Γεγονότων που αφορούν στην παγκόσμια πορεία αλλά και στην προσωπική ζωή του καθενός. Γνωρίζοντας άριστα τους πνευματικούς νόμους εξηγούσαν κι ερμήνευαν στους ανθρώπους όλα τα περιστατικά της ζωής τους , ευχάριστα ή δυσάρεστα, αλλά και τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεων τους. Με την σωστή ερμηνεία γεγονότων του παρόντος ενέπνεαν την πίστη στις μελλοντικές τους προβλέψεις. 

 Όπου λοιπόν δεν συναντάμε ταπεινή υπακοή στην Εκκλησία και την Ιεραρχία της. Έμπονη και θυσιαστική αγάπη. Και φωτισμένο και παρήγορο κήρυγμα μετανοίας θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί. Να προσέχουμε κυρίως από ανθρώπους που ασταμάτητα και διαρκώς μιλάνε για το μέλλον χωρίς να δέχονται αμφισβήτηση. Αυτό είναι δείγμα αρρωστημένου εγωισμού. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν ευσπλαχνίζονται και συμπάσχουν έμπρακτα στον πόνο των άλλων. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν μιλούν ξεκάθαρα και φωτισμένα αλλά με υπονοούμενα και κρυψίνοια. Να προσέχουμε από ανθρώπους που δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας και του Επισκόπου, διότι έτσι προστατευόμαστε από την πλάνη και τους πλανεμένους. Από την πλάνη των πλανεμένων.

Πανελλήνια Ένωση Γονέων για την προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού της Οικογένειας και του Ατόμου