Μακεδονία - Ἡ ἀλήθεια εἶναι τόσο ἁπλή!

Μακεδονία - Ἡ ἀλήθεια εἶναι τόσο ἁπλή!

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

Ἡ σκοπιανὴ ἀξίωση εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀπαράδεκτη γιὰ τὸν ἐντελῶς ἁπλὸ λόγο ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἱστορικὰ ἀστήρικτη. Αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν πρόκειται νὰ γίνει ἀποδεκτῆ ποτὲ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση. 

Γιατὶ κι ἄν κάποιοι μπορεῖ νὰ ἐπιστρατεύουν ὅλα τὰ ἔθνη πρὸς ἰκανοποίηση τῶν συμφερόντων τους καὶ τῶν σκοπιμοτήτων τους, τοὺς διαφεύγει μπροστὰ στὴν ἀνεξέλεγκτη ἀδηφαγία τους καὶ στὴν τυραννικὴ ἀνυπομονησία τους ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία διέπεται ἀπὸ νόμους, στοὺς ὁποίους ὑπόκεινται καὶ αὐτοὶ, καὶ ὅτι καὶ νὰ κάνουν δὲν μποροῦν νὰ βρεθοῦν πάνω ἀπὸ αὐτοὺς καὶ νὰ τοὺς ὑπερβούν. Ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ προσπαθεῖ κανεῖς νὰ ξαναγράψει τὴν ἱστορία ὅπως θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ εἶναι αὐτὴ,  ὅπως τὸν βολεύει, ὥστε νὰ προδιαγράψει ἕνα εὐνοϊκὸ μέλλον γι’ αὐτὸν, ἐξασφαλίζοντας το αὐτὸ εἰς βάρος τῶν ἄλλων γύρω του.

Κάτι τέτοιο ὅτι καὶ νὰ κάνει δὲν εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ τὸ πετύχει, ὡς κάτι ἐκτὸς τῶν δυνατοτήτων του, ὡς μιὰ ἀπραγματοποίητη οὐτοπία, ὅπου τὸ μόνο ποὺ θὰ πετύχει εἶναι αὐτὸ νὰ καταλήξει εἱς βάρος του ἐκεῖ ποὺ δὲν τὸ περιμένει. Ἐδῶ χαθήκαν λαοὶ μὲ λαμπροὺς πολιτισμοὺς καὶ ξακουστὰ ὀνόματα, θὰ ἐπιβιώσουν ἄλλοι κλέβοντας ὄνομα καὶ πολιτισμὸ ἀπὸ τοὺς γείτονές τους; Θέλει πολὺ νὰ καταλάβει κάποιος ὅτι μόνο τὸ μέλλον τους ἔτσι δὲν χτίζουν καὶ δὲν ἐξασφαλίζουν; Μὲ κανένα τρόπο, οὔτε αὐτοὶ οἱ ἀδύναμοι ποὺ φαίνονται ἀπὸ μπροστὰ νὰ διεκδικοῦν, οὔτε αὐτοὶ οἱ δυνατοί, ποὺ ἀπὸ πίσω τους,  τοὺς σπρώχνουν καὶ τους ὑποστηρίζουν, δὲν πρόκειται νὰ δικαιωθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορία. Πόσοι κατακτητὲς καὶ σφετεριστὲς δὲν πέρασαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Ἡ Ἑλλάδα ἐδῶ εἶναι, αὐτοὶ ποὺ εἶναι;

Ὑπάρχουν πολλὰ ἱστορικὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ποὺ φέρνουν τὴν ἱστορία ἀβίαστα καὶ ἀκαταμάχητα μὲ τὸ μέρος τῆς Ἑλλάδας, ὅσον ἀφορὰ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Πολὺ ἁπλὰ καὶ ξεκάθαρα, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ θέμα τῆς γλώσσας, εἶναι στὴν οὐσία του ἀνυπόστατο νὰ προσπαθεῖ νὰ διεκδικήσει ὁ λαὸς τῶν Σκοπίων γλώσσα ποὺ νὰ λέγεται μακεδονική, ὅταν ἡ γλώσσα τῆς Μακεδονίας δὲν ἦταν καὶ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, ὅπως μαρτυροῦν ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα στὴν περιοχὴ, τουλάχιστον ἀπὸ τὸν 8ο αι. π.Χ. Δὲν ὑπάρχει γλώσσα μακεδονική, ὑπάρχει ἑλληνική. Μπορεῖ νὰ μιλήσουμε γιὰ διάλεκτο, ὄχι ὅμως γιὰ γλώσσα μακεδονική, καὶ γι’ αὐτὸ ἐξ’ ὁρισμοῦ δὲν ἔχει νόημα τὸ ὑποτιθέμενο ζήτημα τῶν Σκοπίων περὶ σλαβομακεδονικῆς γλώσσας. Ὅταν ἕνα ζήτημα εἶναι ἐξ’ ὁρισμοῦ ἄνευ νοήματος ὅτι καὶ νὰ συζητάμε γι’αὐτὸ θὰ παραμένει  ἄτοπο καὶ ἀνώφελο.   

Ἡ συσχέτιση ποὺ ἐπιχειρεῖται τοῦ σλαβικοῦ λαοῦ τῶν Σκοπίων μὲ τὴν Μακεδονία, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δικαιολογήσει τὴν ὀνοματοδοσία τους περιέχοντας τὸν ὅρο Μακεδονία, εἶναι ἀδύνατη, καθῶς ἱστορικὲς μαρτυρίες ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Μ. Ἀλέξανδρος καὶ οἱ Μακεδόνες εἶχαν ἑλληνική συνείδηση καὶ ἀνήκουν στὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τέτοιες μαρτυρίες ὑπάρχουν ἤδη ἀπὸ τὴν ἑλληνιστικὴ - ρωμαϊκὴ περίοδο ἀπὸ μὴ Ἕλληνες ἱστορικούς, ὅπως ὁ Ἱουδαίος Ἰώσηπος (1ος αι. μ.Χ.)  καὶ ὁ Ἰππόλυτος Ρώμης (2ος - 3ος αι. μ.Χ.). Γράφει ὁ Ἰώσηπος: «Δειχθείσης δ’ αὐτῶ τῆς Δανιήλου βίβλου, ἐν ἡ τίνα τῶν Ἑλλήνων καταλύσειν τὴν Περσῶν ἀρχὴν ἐδήλου, νομίσας αὐτὸς εἶναι ὁ σημαινόμενος» (Τότε τοῦ ἔδειξαν (ὁ ἀρχιερέας καὶ οἱ ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων) καὶ τὸ βιβλίο τοῦ προφήτη Δανιήλ, ὄπου δηλώνεται ὅτι κάποιος Ἕλληνας θὰ κατέλυε τὴν ἐξουσία τῶν Περσῶν, θεώρησε (ὁ Μ.Ἀλέξανδρος) ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ὁ σημαινόμενος, ἤ μὲ ἄλλα λόγια ὁ προφητευόμενος.) (Flav.Jos., Ant.Jud. 11. 336-337). Γράφει ὁ Ἰππόλυτος Ρώμης: «Μετὰ τούτους ἐκράτησαν Ἕλληνες, ἀρξάμενοι ἀπὸ Ἀλεξάνδρου τοῦ Μακεδόνος, ἐπὶ ἔτη τριακόσια, ὡς εἶναι τούτους τὸν χαλκόν. Μετὰ τούτους Ρωμαίοι…τινὲς δὲ τῶν ἱστοριογράφων ἐπὶ διακόσια τεσσαράκοντα ἔτη τούτους (τοὺς Πέρσες) κεκρατηκέναιαν ἐγράψαντο ἔως τῆς Δαρείου ἀρχῆς, ὅν καθελῶν Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν ἐν τῶ ἑβδόμω ἔτει μετέστησεν τὴν τῶν Περσῶν βασιλείαν εἱς τὴν Ἑλλάδα, καθῶς καὶ ὁ Δανιήλ λέγει…πάρδαλιν ὀνομάσας τὴν τῶν Ἑλλήνων βασιλείαν ἐσήμανεν, ὧν ἧρχεν Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν…» (Hipp.Dan. 2. 12. 2-6). 

Τὸ σπουδαίο εἶναι ὅτι τέτοιες ἱστορικὲς μαρτυρίες συναντάμε καὶ στὸν κανόνα τῆς θεόπνευστης Ἁγίας Γραφῆς. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Μ. Ἀλέξανδρος μαρτυρεῖται ὡς Βασιλέας ὁλόκληρης τῆς Ἑλλάδας: «Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ υἱός τοῦ Φιλίππου, ὁ Μακεδών, …  ἔγινε βασιλεὺς ἀντὶ ἐκείνου, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος.»  («Καὶ ἐγένετο μετὰ τὸ πατάξαι Ἀλέξανδρον τὸν Φιλίππου τὸν Μακεδόνα, … ἐβασίλευσεν ἀντ᾿ αὐτοῦ πρότερος ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα.»), Α’ Μακ. 1,1. Παράλληλα, στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παύλος μετέβηκε στὴν Μακεδονία μετὰ τὸ ὅραμα ποὺ εἶδε («καὶ ὅραμα διὰ τῆς νυκτὸς ὤφθη τῷ Παύλῳ· ἀνήρ τις ἦν Μακεδὼν ἑστώς, παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν», Πρ. 16,9), οὔτε στοὺς Φιλιππησίους, οὔτε στοὺς Θεσσαλονικεῖς, ὅπως φαίνεται στὶς ἐπιστολές του, οὔτε σὲ ἄλλους Μακεδόνες, ἀπευθύνεται χρησιμοποιώντας ἄλλη γλώσσα ἀπὸ τὴν ἑλληνική. Ἐπομένως, καθῶς εἶπε καὶ ὁ Κύριος τὸν γνωστὸ λόγο γιὰ τοὺς Ἕλληνες: «Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ …    ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.» (Ιω. 12,20-23), ἡ χριστιανικὴ Μακεδονία, ἡ πρώτη περιοχὴ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο ποὺ δέχθηκε τὸν εὐαγγελισμὸ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, δὲν θὰ μποροῦσε παρὰ νὰ ἀνήκει στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ κατοικεῖται ἀπὸ Ἕλληνες.

Ἄν ὅμως εἶναι ἔτσι, ὅτι καὶ νὰ κάνουν, ὅσες ἡγεσίες λαῶν καὶ νὰ πείσουν νὰ συμφωνήσουν ὅτι ὁ λαὸς τῶν Σκοπίων μπορεῖ νὰ λέγονται Μακεδόνες (ἀρχικὰ μέσα σὲ ἕνα σύνθετο ὄνομα, ποὺ ὡστόσο ὅλοι εὔκολα καταλαβαίνουμε πὼς σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, αὐτὸ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα θὰ ἀπλοποιοῦταν σὲ σκέτο Μακεδόνες), ὅσο καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ περιχαρακώσουν τὴν ἱστορία κατὰ τὸ δοκοῦν, ὅσα ἱστορικὰ βιβλία καὶ νὰ ἐκδώσουν ποὺ διαστρεβλώνουν τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, θὰ ὑπάρχει πάντα ἡ Ἁγία Γραφή, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ἤ νὰ ἀλλοιωθεῖ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, καθῶς ἀποτελεῖ θεῖο λόγο, ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ καταργηθεῖ ἤ νὰ διαστρεβλωθεῖ («ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.», Μτ. 5,18), καὶ αὐτὴ θὰ ἀποτελεῖ τὸν ἀδιάψευστο καὶ ἀξιόπιστο κήρυκα τῆς ἀλήθειας καὶ σὲ αὐτὸ τὸ ἱστορικό θέμα τῆς πατρίδας μας. Πῶς οἱ Χριστιανοὶ στὰ Σκόπια, ἄν δεχθοῦν νὰ ὀνομαστοῦν Μακεδόνες, θὰ ἀνοίγουν στὴν Ἐκκλησία τὸν Ἀπόστολο καὶ θὰ διαβάζουν τὶς Πράξεις ἤ τὶς Ἐπιστολὲς πρὸς τοὺς Ἕλληνες κάτοικους τῆς Μακεδονίας; Πῶς θὰ διαβάζουν τὸ βιβλίο τῶν Μακκαβαίων ποὺ ξεκινάει μὲ τὸ «εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος»; Παντοῦ Ἑλλάδα, Ἕλληνες, ἑλληνικὴ γλώσσα. Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, αὐτὸ δὲν γίνεται νὰ ἀλλάξει. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἀνήκει στὴν Ἑλλάδα καὶ ἡ Ἑλλάδα σὲ αὐτόν, εἶναι δική του καὶ εἶναι δικός της. Μάλλον θὰ πρέπει νὰ καταργήσουν αὐτὰ τὰ ἀναγνώσματα ἄν θέλουν νὰ σφετεριστοῦν τὸ ἄσχετο μὲ αὐτοὺς ὅνομα τῆς Μακεδονίας. Διαφορετικά, ἄν θέλουν τὰ Σκόπια νὰ εἶναι συνεπεῖς στὴν ἱστορία τους θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουν τὴν ὀνομασία τους σὲ αὐτὴ (δηλαδὴ στὴν ἱστορία τους, ἡ ὁποία ἀρχίζει μόλις τὸν ἕκτο αἰώνα μ.Χ.), ἡ ὁποῖα δὲν μπορεῖ νὰ περιέχει τὸν ὅρο Μακεδονία, παύοντας ἔτσι νὰ σφετερίζονται αὐτόν καὶ νὰ παραχαράσσουν τὴν ἱστορία. 

Ἄν αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴν παροῦσα κυβέρνηση ὑπογράψουν, χωρὶς νὰ ἀφουγκραστοῦν τὴν θέληση τοῦ λαοῦ,  γιὰ μιὰ ὀνοματοδοσία ὅσον ἀφορὰ τὰ Σκόπια ποὺ θὰ περιεῖχε τὸν ὅρο Μακεδονία, εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ ἀποδεχθοῦμε ποτὲ αὐτή, ἡ ὁποία θὰ ἀποτελοῦσε παραχάραξη τῆς ἱστορίας καὶ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας, ἀλλὰ θὰ ὑπερασπιζόμαστε πάντα τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλλάδα.