Ο Θεός Πρόσωπο ή μια άλογη ενέργεια;

Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ἤ ΜΙΑ ΑΛΟΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ;

Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη, Πρoέδρου τοῦ Πν. Συμβουλίου τῆς Π.Ε.Γ.

 α) Ὁ Θεός πρόσωπο καί ὑπόσταση

Ὁ Θεός, κατά τήν ὀρθόδοξη πίστη καί θεολογία, εἶναι πρόσωπο. Ἔτσι ἐμφανίσθηκε στήν ἱστορία, στόν πρῶτο πιστό ἄνθρωπο, τόν Ἀβραάμ.

Ὁ Θεός μιλάει καί τόν ἀκοῦμε καί τοῦ μιλᾶμε καί μᾶς ἀκούει.

Στήν ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη, ὁ Θεός εἶναι τρία πρόσωπα. Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα. Ἔχουν τήν ἴδια οὐσία. Θεός ὁ Πατήρ, Θεός ὁ Υἱός, Θεός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλά καί οἱ τρεῖς ἕνας Θεός. Μία οὐσία, τρεῖς ὑποστάσεις. Τριάς ἐν μονάδι καί Μονάς ἐν Τριάδι.

Τό κάθε πρόσωπο ἔχει ὁλόκληρη τήν θεότητα. Δέν εἶναι τό κάθε ἕνα τό ἕνα τρίτο τῆς οὐσίας τῆς θεότητος. Ὑπάρχει ἑνότητα τῶν τριῶν προσώπων. Τό πρόσωπο ταυτίζεται μέ τήν ὑπόσταση. Καί ἡ οὐσία μέ τήν φύση.

Κάθε φορά λοιπόν πού ἐμφανίζεται ἕνα πρόσωπο στόν ἄνθρωπο ἐμφανίζεται ὁλόκληρη ἡ θεότητα. Ἐνῶ εἶναι τρεῖς ὑποστάσεις, τρία πρόσωπα, ἔχουν μία θέληση καί μία ἐνέργεια. Ὅταν λοιπόν στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας ἐμφανίζεται ὁ Υἱός, τό δεύτερο πρόσωπο, ἔχουμε τήν ἐμφάνιση ὁλόκληρης τῆς θεότητος, καθώς ὅ,τι θέλει ὁ Υἱός θέλει καί ὁ Πατήρ καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅταν ἐμφανίζεται ὁ Υἱός ἔχουμε τήν ἐμφάνιση καί ἐνέργεια ὁλοκλήρου τῆς θεότητος.

Βέβαια τό κάθε πρόσωπο ἔχει δικά του ὑποστατικά ἰδιώματα. Ὁ Πατήρ εἶναι ἀγέννητος. Ὁ Υἱός γεννᾶται ἐκ τοῦ Πατρός ἀχρόνως.

Καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός ἀχρόνως.

Αὐτά τά ὑποστατικά ἰδιώματα εἶναι «ἀκοινώνητα». Τά ὑποστατικά αὐτά ἰδιώματα δέν μεταβάλλονται. Εἶναι οἱ τρόποι ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Τό Filioquae1 εἶναι αἵρεση γιατί καταστρέφει τό ὑποστατικό ἰδίωμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθώς τό ἐκπορευτό εἶναι μόνο ἐκ τοῦ Πατρός.

β. Ἐνέργειες

Στήν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό, ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀπρόσληπτη, ἀμέθεκτη, ἀπρόσιτη, ἀκατάληπτη. Μετέχουμε ὅμως τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου, τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀπολυτρώσεως, τό σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Τόν Θεόν τόν προσεγγίζουμε καί τόν γνωρίζουμε ἀπό τίς ἐνέργειες Του, οἱ ὁποῖες «κατεβαίνουν πρός ἐμᾶς». Μέσω τῶν ἐνεργειῶν Του ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό Του καί ἔρχεται πρός ἐμᾶς.

Ἡ θεία φύση εἶναι πηγή τῶν θείων ἐνεργειῶν ἤ ἀλλιῶς ἡ οὐσία εἶναι πηγή καί αἰτία τῆς ἐνέργειας.

Τά ὑποστατικά ἰδιώματα εἶναι χαρακτηριστικά τῶν ὑποστάσεων.

Οἱ ἐνέργειες προέρχονται ἀπό τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ.

Τά ὑποστατικά εἶναι ἰδιώματα τῶν 3ων προσώπων.

Οἱ ἐνέργειες ἔχουν πηγή τήν κοινή οὐσία καί εἶναι κοινές.

Αἰτία καί πηγή ἔχουν τήν τρισυπόστατη οὐσία.

Ὅπως εἶναι θεία καί ἄκτιστη ἡ οὐσία, ἔτσι θεῖες καί ἄκτιστες εἶναι καί οἱ ἐνέργειες.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέει ὅτι «προϋπῆρξε ἡ δύναμη τῆς ἐνέργειας, ἀλλά ἡ δύναμις ἐξαρτᾶται ἀπό τό θεῖο βούλημα. Τό δέ βούλημα βρίσκεται στήν ἐξουσία τῆς θείας φύσεως»2.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἰδικός στό θέμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ λέει: «Ἐπειδή ἡ θεία ἐνέργεια ὑπάρχει ἀπό τή θεία φύση καί μέσα ἐκεί θεωρεῖται αὐτή, ἀλλά δέν ὑπάρχει καθ’ ἑαυτήν»3.

Ἡ θεία ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ δέν ἐξαντλεῖται στίς ἐνέργειες Του. Γνωρίζεται καί μετέχεται σ’ αὐτές, παραμένει ὅμως κατ’ οὐσία «ἐπέκεινα» κάθε μετοχῆς ἤ γνώσης. Ἡ οὐσία εἶναι ἀπρόσιτος, δέν εἶναι ὅμως ὑποδεέστερη ἡ ἐνέργεια τῆς οὐσίας. Καί ἡ ἐνέργεια εἶναι Θεός.

Κτιστή εἶναι ἡ ἐνέργεια τῆς κτιστῆς φύσεως τῶν κτιστῶν.

Ἄκτιστη εἶναι ἡ ἐνέργεια τῆς ἀκτίστου οὐσίας τοῦ Ἀκτίστου Θεοῦ.

Οὐδέποτε ἡ ἄκτιστη θεία φύση μπορεῖ μπορεῖ νά παράγει κτιστή ἐνέργεια. Στό Θεό τά πάντα εἶναι ἄκτιστα.

γ. Ἡ «ἐνέργεια» τῆς «Νέας Ἐποχῆς»

Στήν «Νέα Ἐποχή» χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ἐνέργεια, μέ τήν ἔννοια τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τῶν ἄλλων ἀνατολικῶν θρησκευμάτων. Στά Ἀνατολικά θρησκεύματα δέν ὑπάρχει ἡ πίστη σέ προσωπικό Θεό.

• Τά ἰνδουϊστικά συστήματα ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη ἑνός προσωπικοῦ ὑπέρτατου Θεοῦ, δημιουργοῦ καί κυβερνήτη τοῦ κόσμου. Παραδέχονται ἕνα ἀπρόσωπο πανσυμπαντικό Θεό, τό Βράχμαν, πού θεωρεῖται ὡς μιά ὕψιστη, ἀπρόσωπη ἀρχή, πού βρίσκεται πάνω ἀπ’ὅλα, μέσα σ’ὅλα, περικλείει τά πάντα καί διαποτίζει τά πάντα. Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία αὐτή τό Βράχμαν εἶναι ὁ αἰθέρας, ἡ ζωή, τό κενό. Περιλαμβάνει ὅ,τι ὑπάρχει καί ὅ,τι δέν ὑπάρχει καί βρίσκεται πέρα ἀπό κάθε ὁρισμό4.

• Κατά τήν ἄποψη τοῦ Θιβετιανοῦ Βουδδισμοῦ δέν γίνεται δεκτή ἡ ὕπαρξη ἑνός Θεοῦ ὡς δημιουργοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἀποτελεῖ αὐτούσια ὀντότητα. Τό πνεῦμα εἶναι μιά ροή συνείδησης πού διαρκῶς ἀνανεώνεται καί μετά τό θάνατο μετενσαρκώνεται σέ ἄλλα σώματα.

• Ὁ Ταοϊσμός μαζί μέ τόν Βουδδισμό ἔχουν κατηγορηθεῖ ὡς ἀθεϊστικές θρησκεῖες, γιατί παρουσιάζονται ὡς φιλοσοφίες πού δέν προτείνουν καμιά συγκεκριμένη θεότητα.

Τό Ταό εἶναι ἡ προέλευση καί καταγωγή τῶν πάντων. Ἡ οὐσία αὐτή δίνει ζωή σέ μιά πνοή πού φέρνει στήν ὕπαρξη τό πρωτογενές χάος. Κατόπιν παράγεται κίνηση μέσω τῆς ἐνεργοῦ ἀρχῆς τοῦ Γιάνκ καί τῆς σταθερότητας τοῦ Γίν.

• Στόν Ταντρισμό ὁ Σίβα εἶναι τό ἀνώτερο ἐνεργειακό κέντρο καί ἐνεργοποιεῖται μέ τήν σεξουαλική πράξη.

• Κατά τόν ἱδρυτή τῆς Ἁρμονικῆς ζωῆς Ρ. Νάτζεμυ «κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη εἶναι ἡ ἐκδήλωση τῆς μίας καί μόνης Κοσμικῆς ἐνέργειας, αὐτῆς τῆς δύναμης πού δημιουργεῖ, συντηρεῖ καί κινεῖ τό σύμπαν μέσα στό ὁποῖο ὑπάρχουμε καί ἐξελισσόμαστε. Ἡ ἀληθινή μας φύση εἶναι αὐτή ἡ ἐνέργεια. Ἡ θεϊκή αὐτή ἐνέργεια μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ προσφέροντας βοήθεια στούς ἄλλους, βοηθώντας τους νά ξεπεράσουν διάφορα ἐμπόδια καί νά ἐπανακτήσουν τήν ὑγεία, τήν εὐτυχία καί τήν ἀρμονία τους. Ἡ πηγή τῆς θείας ἐνέργειας εἶναι ὁ Θεός, ἡ θεϊκή ὕπαρξη, ἡ παγκόσμια συνειδητότητα μέσα στόν ἄνθρωπο»5.

Ἐδῶ ἡ ἐνέργεια ὀνομάζεται «θεία ἐνέργεια». Προσδιορίζεται μέσα στόν ἄνθρωπο καί ὄχι ἕνα πρόσωπο ἔξω ἀπό αὐτόν.

• Στίς ἀποκρυφιστικές ὁμάδες τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καί τίς ὁμάδες πού προέρχονται ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες, ἡ ἀσθένεια κατανοεῖται ὡς «μπλοκάρισμα» τῆς ὁμαλῆς ροῆς τῆς ἐνέργειας (τύπου Πράνα, Τσί, Συμπαντικῆς ἐνέργειας κ.ἄ. ) στό ἀνθρώπινο σῶμα6.

• Οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» ἀποτελοῦν ἐ­φαρ­μο­γή στό χῶρο τῆς ὑγείας τῶν περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου ἀντιλήψεων τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» καί γι᾽ αὐτό εἶναι πιό σωστό νά ὀνομάζονται: «Ἰατρική τῆς Νέας Ἐποχῆς».

Γιά τίς ὁμάδες αὐτές ὅλα εἶναι ἐνέργεια, ὅλα εἶναι Ἕνα («Ἕν τό πᾶν» τῆς Θεοσοφίας) καί ὅλα εἶναι Θεός. Ὅλα τά ὄντα (ἄρα καί ὁ ἄνθρωπος) κολυμποῦν σ' ἕναν ὠκεανό ἐνέργειας. Ὅταν ἡ ἐνέργεια αὐτή ρέει ὁμαλά, εἴμαστε ὑγιεῖς. Ὅταν κάπου «μπλοκάρεται», ἀρρωσταίνουμε. Ἡ θεραπεία –λένε– συνίσταται, στό ξεμπλοκάρισμα τῆς ἐνέργειας. Μέ βάση αὐτή τή θεώρηση, διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἀνακαλύπτοντας τόν «Θεό - Ἑαυτό» του καί ἐνεργοποιώντας τίς ἀπόκρυφες δυνάμεις, πού δῆθεν κρύβει μέσα του, μπορεῖ νά αὐτοθεραπεύεται. Ὡς αὐ­το­θε­ρα­πεί­α νοεῖται τό «ξεμπλοκάρισμα» τῆς ἐνέργειας7.

Οἱ ποικιλώνυμες «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» εἰσηγοῦνται τρόπους «ξεμπλοκαρίσματος» αὐτῆς τῆς ἐνέργειας. Ἔτσι, ἡ Ὁμοιοπαθητική, π.χ. προτείνει τό δυναμοποιημένο ὁ­μοι­ο­πα­θη­τι­κό φάρμακο, ὁ Βελονισμός τήν τοποθέτηση βελονῶν σέ κατάλληλα σημεῖα τῶν, κάτ' αὐτούς, «ἐνεργειακῶν καναλιῶν» τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ἄλλες πάλι «θεραπεῖες», ὅπως τό Ρέϊκι, προτείνουν τό «ξεμπλοκάρισμα» «διά ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἀπό ἕνα ὑψηλῆς πνευματικῆς στάθμης ἄτομο… πού στήν πραγματικότητα εἶναι κανάλι παγκόσμιων ἐνεργειῶν…»8.

Θά πρέπει νά ποῦμε γενικῶς ὅτι ὅλες οἱ περιπτώσεις «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης «Νέας Ἐποχῆς» κατατάσσονται σέ δύο μεγάλες κατηγορίες:

α) Αὐτές χωρίς ἐμπειρικό (ὑλικό) ὑπόβαθρο. Τυπικό παράδειγμα ἀποτελεῖ τό Ρέικι. Ἐδῶ ὁ «θεραπευτής» οὔτε κἄν ἐγγίζει τόν ἀσθενῆ. Ὑποτίθεται ὅτι τόν θεραπεύει πλησιάζοντας τά χέρια του στό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς καί ξεμπλοκάροντας ἔτσι τή μπλοκαρισμένη του ἐνέργεια.

β) Αὐτές, ὅπου συνυπάρχει ὑλικό καί μή ὑλικό ὑπόβαθρο· π.χ. ἡ Ὁμοιοπαθητική. Τό ὑλικό ὑπόβαθρο εἶναι τό ὁμοιοπαθητικό φάρμακο. Τό μή ὑλικό εἶναι ὅλα αὐτά πού θά δοῦμε γιά «συμπαντικές ἐνέργειες» κ.λπ.

Βασική παραδοχή ὅλου τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ - ἐσωτεριστικοῦ χώρου καί τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν (ἰνδουισμοῦ-βουδδισμοῦ) –ἀπό ἐκεῖ τήν πῆρε μέσῳ θεοσοφίας καί ἡ λεγομένη «Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου»– εἶναι ἡ ἀντιεπιστημονική ἀντίληψη ὅτι ὑπάρχει μία παγκόσμια ἐνέργεια, ὡσάν ἕνας ὠκεανός μέσα στόν ὁποῖο «κολυμποῦν» ὅλα τά ὄντα.

Ὅπως γράφει ὁ Γιῶργος Βυθούλκας: «Ἡ πιό πιθανή ὑπόθεση γιά τήν κατάσταση τοῦ ὕπνου εἶναι ὅτι “κολυμπᾶμε σέ μιά διαχεόμενη θάλασσα λεπτῆς ἐνέργειας”. Αὐτό τό εἶδος ἐνέργειας ἔχει δεχθεῖ διάφορες ὀνομασίες ἀπό διαφορετικούς ἀνθρώπους σέ διαφορετικές ἐποχές τῆς ἱστορίας.

»Ἔχει ἀποκληθεῖ: Πράνα, ἀπό τούς Ἰνδουϊστές. Vis mediatrix naturae, ἀπό τόν Ἱπποκράτη. Magnale (Εἰδαῖον), ἀπό τόν Παράκελσο. Alcahest, ἀπότόν Βάν Χέλμοντ.᾽Αστρικό φῶς, ἀπό τούς Καβαλλιστές. Ἀζώθ, ἀπό τούς Ἀλχημιστές. Πνεῦμα, ἀπό τόν Φλάντ. Ὀσμική δύναμη, ἀπό τόν Ράιχενμπαχ. Ζωικός μαγνητισμός, ἀπό τόν Μέσμερ. Αἰθερική ἐνέργεια ἤ βιοενέργεια ἤ ἁπλή οὐσία, ἀπό μυστικιστές καί μεταφυσικούς ὅπως ὁ Σουίτενμποργκ. Ζωτική ἐνέργεια ἤ ζωτική δύναμη ἤ ζωτικό σῶμα, ἀπό τή βιταλιστική σχολή. Ὀργόνη, ἀπό τόν Ράιχ. Βιόπλασμα, ἀπό Σοβιετικούς ἐπιστήμονες. Ἀντιύλη ἤ πέμπτη κατάσταση τῆς ὕλης, ἀπό ἐπιστήμονες, κ.λπ.

»Καί ἡ προοπτική εἶναι ὅτι πιθανότατα θά τήν ἀκοῦμε μέ πολλές διαφορετικές ὀνομασίες στό μέλλον»9.

Στήν ἀνωτέρω «ἐξίσωση» (πράνα = ...), πρέπει νά προστεθεῖ καί ὁ ὅρος «τσί» (ἡ ἐνέργεια, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν οἱ Κινέζοι) καί ἐπίσης νά προστεθεῖ ὁ ὅρος «δύναμη», ὅπως συνάγεται ἀπό τά δικά τους πάντοτε κείμενα. Ἀπό ἐκεῖ προέρχεται καί ὁ ὅρος «δυναμοποίηση» (δηλ. ἀραίωση καί δόνηση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν «φαρμάκων»)10.

Ὁ ὅρος «δύναμη» μᾶς μεταφέρει στό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν ἀντιλήψεων καί πρακτικῶν, ὅπου χρησιμοποιεῖται εὐρέως μέ εἰδικό νόημα ὁ ὅρος αὐτός. Ἀναφερόμεθα στόν χῶρο τοῦ νεοσατανισμοῦ καί τῆς μαγείας.

Κατά τόν Kent, κορυφαῖο μετά τόν Χάνεμαν ὁμοιοπαθητικό, «ἡ στοιχειώδης οὐσία εἶναι προικισμένη μέ μορφοποιητικό νοῦ». Παρατηροῦμε, ὅτι ἐδῶ ἔχουμε πανθεϊσμό. Καί συνεχίζει «...Ὑπάρχει ἕνας ὑπέρτατος Θεός, πού εἶναι οὐσιώδης καί εἶναι μία οὐσία. Τά πάντα προέρχονται, ἀπορρέουν ἀπό Αὐτόν, ὅλα ἀπό τό ἀνώτερο μέχρι καί τό τελευταῖο ὑλικό σῶμα μέ αὐτόν τόν τρόπο συνδέονται. Ἄν βέβαια ὑπάρχει διαχωρισμός καί ὄχι συνεχής “εἰσροή” ἀπ᾽ τό πρῶτο στό τελευταῖο, τά τελευταῖα θά πάψουν νά ὑπάρχουν».

Παρατηροῦμε ὅτι ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀποκρυφιστική ἀντίληψη παραγωγῆς τῶν ὄντων ἐξ ἀπορροῆς ἀπό τήν «θεία οὐσία»11.

«Ἡ συμπαντική ἐνέργεια τροποποιεῖται καί προσδιορίζεται ποιοτικά, καθώς περνάει μέσα ἀπό τά διάφορα ἐπίπεδα: τό διανοητικό, τό συναισθηματικό καί τό σωματικό, καί, φυσικά, ἐπηρεάζεται ἀπό τά δεδομένα τοῦ κάθε ἐπιπέδου.

»Ἡ κοσμική ἐνέργεια ἀποτελεῖ μία ἀστείρευτη δεξαμενή, ἀπό τήν ὁποία οἱ σύγχρονοι ἐπιστήμονες σύντομα θά μπορέσουν νά ἀντλήσουν ἄμεσα ἀτελείωτα ποσά καθαρῆς ἐνέργειας..: Μποροῦμε ν᾽ ἀντλήσουμε καθαρή, ἀμόλυντη κι ἀπεριόριστη ἐνέργεια ἀπ᾽ αὐτή τή δεξαμενή καί νά τήν ἐφαρμόσουμε σέ ἑκατομμύρια χρήσεις»12.

Ἐμεῖς δεχόμαστε μόνο τήν ἐνέργεια, πού ἀναγνωρίζει ἡ φυσική καί ἡ ἐπιστήμη. Ἡ μεταφυσική ἐνέργεια τῶν «ἐ­ναλ­λα­κτι­κῶν» ἤ «ὁλιστικῶν θεραπειῶν», εἶναι ἀντιεπιστημονική καί κρύβει πνευματικούς κινδύνους.

Στό πρῶτο μέρος τοῦ ἄρθρου μας εἴδαμε τήν οὐσιώδη διαφορά μεταξύ τῶν θείων ἐνεργειῶν καί τοῦ ὅρου «ἐνέργεια», ὅπως αὐτός χρησιμοποιεῖται στίς διάφορες ὁμάδες τῆς «Νέας Ἑποχῆς». Στό Β’ μέρος θά ἀναφεροῦμε σέ ἄλλες πτυχές τῆς «Νέας Ἑποχῆς» μέσα ἀπό τίς ὁποῖες προβάλλονται οἱ περί «ἐνέργειας» θεωρίες τους. 

• Ἐσωτερισμός. «Σέ σοβαρές ἀσθένειες, ἡ συνείδηση ἐπιστρατεύεται ὥστε νά ἀντιμετωπίσει τή νοσογόνο διαδικασία καί τίς ἐκδηλώσεις της καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά βοηθήσει τόν ἄνθρωπο νά ἀνελιχθεῖ καί νά φτάσει σέ μιά κατάσταση πραγματικῆς εὐτυχίας».13

• Ἀστρολογία. «Οἱ ἐπιδράσεις τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος εἶναι βαθιές καί γνωστές. Τή μεγαλύτερη σπουδαιότητα ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος. Οἱ ἡλιακές κηλίδες ἐπηρεάζουν τόν καιρό, τό ἠλεκτρομαγνητικό πεδίο τῆς γῆς καί τόν ἰοντισμό τῆς ἀτμόσφαιρας καί ὅλα αὐτά μέ τή σειρά τους ἐπηρεάζουν τήν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γνωστό ἀπό παλιά ὅτι ἡ σελήνη ἀσκεῖ σημαντική ἐπίδραση στήν ὑγεία…».14

• Μυστικισμός. «Ὑγεία εἶναι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τόν πόνο στό ὑλικό σῶμα [ὑπάρχει καί ἄϋλο;] ὥστε αὐτό νά φτάνει σ’ ἕνα ἐπίπεδο εὐφορίας, ἀπαλλαγή ἀπό τό πάθος στό συγκινησιακό ἐπίπεδο, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα μιά δυναμική κατάσταση γαλήνης καί ἠρεμίας καί ἀπαλλαγή ἀπό τόν ἐγωισμό στή διανοητική σφαίρα, πού ὁδηγεῖ στήν πλήρη ταύτιση μέ τήν Ἀλήθεια…».15

• Μέσον ἀθανασίας. «Ἄν αὐτό ἀποτελεῖ πραγματικά δυνατότητα, ὁ μόνος τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἕνα ἄτομο μπορεῖ νά “ἐπιζήσει” μετά τό φυσικό θάνατο εἶναι νά ἐξελιχθεῖ πνευματικά καί ψυχικά φθάνοντας τό βαθμό τῆς τελειότητας κι ἑνότητας σέ αὐτά τά ἐπίπεδα πού θά χαρακτηρίζεται ἀπό ἀγάπη καί σοφία. Μέ αὐτό τό τρόπο θά ἀποτελέσει μία ὁλοκληρωμένη καί συνδετική μονάδα μέ ἐλάχιστες διασπαστικές-ἀρνητικές ˝ἐνέργειες˝, καί ἔτσι θά παραμείνει μία ἑνοποιημένη ὀντότητα, μέ ὁμοιογενῆ ἐνέργεια, πέρα ἀπό τό φυσικό σῶμα».16

Τό τελευταῖο ἔχει μία ἐπιστημονικοφανῆ ἐπένδυση. Σ᾽ αὐτό συμφωνοῦσε καί ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἕνα σύστημα αὐτοεξέλιξης καί αὐτοσωτηρίας, καί ὡς τέτοιο ἀρνεῖται τήν Ἀνάσταση καί τήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα. Ἀξιοσημείωτη εἶναι καί ἡ παρουσία τῆς φράσεως «ἀγάπη καί σοφία» στήν τελευταία παράγραφο. Ἔκφραση πού ἀπό μόνη της μπορεῖ νά μή σημαίνει τίποτε, ἄν ὅμως συνδυασθεῖ μέ τό γενικότερο πλαίσιο, μᾶς θυμίζει τή Θεοσοφία, στόν χῶρο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἔκφραση - κλειδί.

Ἐπίσης παρατηροῦμε στό ἀνωτέρω παράθεμα, ὅτι γίνεται προσπάθεια ἔκφρασης μέ ὁρολογία ἐπιστημονικοφανῆ ἐσωτεριστικῶν - ἀποκρυφιστικῶν - ἀνατολικοθρησκευτικῶν - νεοεποχίτικων δοξασιῶν καί ἀντιλήψεων, ἔτσι ὥστε αὐτές νά εἶναι πιό «εὔπεπτες» ἀπό τόν σύγχρονο ἀναγνώστη.

• Πανθεϊσμός. Οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες παρουσιάζονται ὡς σωτηριολογικό σύστημα. Ἀνέλιξη ἀτομική καί παγκόσμια μέσῳ ἑνός «κβαντικοῦ ἅλματος» πρός ἕνα ἀνώτερο ἐξελικτικό ἐπίπεδο!

Μέσῳ τεχνικῶν ἀποσύνδεσης (ὕπνωση, γιόγκα κ.ἄ.) φθάνει κανείς σέ μεταλλαγμένες καταστάσεις συναίσθησης (ἤ συνείδησης) καί τότε συνειδητοποιεῖ ὅτι ὅλα εἶναι ἕνα (ὁλιστικό μοντέλο ἤ ἀπόλυτος πανθεϊστικός μονισμός), ὅλα εἶναι Θεός καί ἄρα καί ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι Θεός! «Μπορεῖ νά βοηθήσει ἀποτελεσματικά τήν ἄρρωστη ἀνθρωπότητα καί νά ἀποτελέσει ἕνα ἀνεκτίμητο μέσο γιά μιά γοργή πνευματική ἀνέλιξη τοῦ ἀνθρώπινου γένους...».17

• Ἠθική. Οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες «γιά ἐκείνους πού αἰσθάνονται μιά βαθιά καί ἐπιτακτική ἀνάγκη νά γνωρίσουν τόν ἑαυτό τους, νά ἀντιμετωπίσουν τίς ἀδυναμίες τους καί νά τίς ξεπεράσουν, σέ συνδυασμό μέ ἄλλα συστήματα μποροῦν νά εἶναι ἕνα μέσο πού θά τούς βοηθήσουν νά διώξουν τά στρώματα τῆς ἄγνοιας, τῆς τυφλότητας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ πού τυλίγουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή στόν ἀγώνα της γιά ἀπελευθέρωση. Στήν τελική ἀνάλυση, μιά τέλεια καί ἠθική ζωή μπορεῖ νά εἶναι ὁ τελικός στόχος ὅλων τῶν θεραπειῶν».18

Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἄγνοια καί ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ, θυμίζουν διαφήμιση γκουρουϊστικῆς ἰνδουϊστικῆς ὀργανώσεως γιά παρακολούθηση μαθημάτων γιόγκα. Σέ καμμία περίπτωση δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ἰατρική.

• Ἀπαλλαγή ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. Μιά ἐναλλακτική θεραπεία ἰσχυρίζεται, ὅτι «εἶναι ἕνα τελεολογικό σύστημα γιά τήν ἐξιλέωση τοῦ ἀτόμου ἀπό τό Προπατορικό Ἁμάρτημα».19

• Θεραπεία τῶν παθῶν. Μιά ἐναλλακτική θεραπεία ὑπόσχεται μέ κάθε σοβαρότητα ὅτι θεραπεύει τά πάθη τῆς ψυχῆς!

Ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία, ὅτι προσφέρει θεραπεία ἀπό τά πάθη στό συναισθηματικό καί νοητικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί πέραν αὐτοῦ ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα σωτηριολογικό σύστημα σέ προσωπικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο!

Ἐναλλακτικοί θεραπευτές βεβαιώνουν, ὅτι θεραπεύουν τά πάθη, ὅπως ἡ ζήλεια καί ὁ ἐγωισμός μέ τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο! Μιά ἐναλλακτική θεραπεία λέει, ὅτι ἡ θεραπεία της «σώζει πραγματικά ψυχές».20 Συνεπῶς ἡ ἁμαρτία καί τά πάθη δέν εἶναι αὐτοπροαίρετη παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί χωρισμός ἀπό τόν Θεό, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μπλοκάρισμα τῆς πράνα (συμπαντικῆς ἐνέργειας) καί θεραπεύονται μέ τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο! Ἔτσι ὅμως ἀκυρώνεται τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ὡς «ἰατρείου πνευματικοῦ» (ἱερός Χρυσόστομος) καί ὑποκαθίσταται ἀπό τό ἔργο μιᾶς ἐναλλακτικῆς θεραπείας (!).

• Καί ἐξομολόγοι. Ἕνας θεραπευτής χαρακτηρίζει τή λήψη τοῦ ἱστορικοῦ ὡς «ἐξομολόγηση», ἐπειδή περιλαμβάνει πολύ προσωπικές ἐρωτήσεις.

Ὅλα τα καταγραφόμενα δηλώνουν, ὅτι μέσω συγκρητισμοῦ-ἀποκρυφισμοῦ καί πνευματισμοῦ μέ τίς σχετιζόμενες λυκοφωτικές-ὑπνωτικές καταστάσεις νιρβάνας, οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες ἐπαγγέλλονται τήν ἐλπίδα ἐπιβίωσης στόν πλανήτη μέ τήν ἐμφάνιση νέου τύπου ἀνθρώπου πού θά συγκεράσει καί θά χρησιμοποιήσει ἕνα συνονθύλευμα ἀναζητήσεων καί διαλογισμοῦ.21

• Ἰσχυρίζονται ὅτι βοηθοῦν στήν ἐπαφή μέ τό Θεό. Μιά ἐναλλακτική θεραπεία λέει, ὅτι «μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό».22

ε. Ἄλλες «θεραπεῖες».

• Ὁ βελονισμός εἶναι ἐνεργειακή θεραπεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Δέν ἔχει καμμία ἐπιστημονική βάση. Οἱ ἐπιστημονικές ἐξηγήσεις πού προσπαθοῦν νά δώσουν εἶναι μόνο ὑποθέσεις. Τά ἄρθρα τους πάσχουν γιατί δέν ἔχουν διπλές-τυφλές μελέτες, οὔτε ἐπαναληψιμότητα. Τό ὅτι ἰατρικά περιοδικά δημοσιεύουν τίς ἐργασίες τους, δέν ἀποδεικνύει τήν ἐγκυρότητά τους.

Τό Ἐθνικό Συμβούλιο Ἡνωμένων Πολιτειῶν γιά ἀπάτες Ὑγείας ἀποφαίνεται ὅτι

- Ὁ βελονισμός δέν εἶναι ἀποδεδειγμένος τρόπος θεραπείας.

- Στηρίζεται σέ ἀρχέγονη καί φαντασιώδη θεωρία καί πράξη, χωρίς ἐπιστημονική θεμελίωση.

Τά βελονιστικά σημεῖα καί οἱ μεσημβρινοί ἐξακολουθοῦν νά εἶναι αὐτά τοῦ Ταοϊσμοῦ, διδάσκονται στίς σχολές τους τόν Ταοϊσμό, καί οἱ ἑλληνικές βελονιστικές ἑταιρεῖες φέρουν ὡς σύμβολό τους, τό σῆμα τοῦ Ταοϊσμοῦ.

Ὁ βελονισμός στήν πραγματικότητα βασίζεται στήν ἰδέα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς ἐνέργειας καί μέ τό χειρισμό τῶν σημείων τῆς συμπύκνωσης ἤ συσσώρευσης τῆς ἐνέργειας ἐπαναφέρει τήν ἁρμονική ροή.

Ὁ Βελονισμός ἀνάγεται χρονικά στά βάθη μυθικῶν ἀφηγήσεων τῶν Κινέζων.

Τότε στήν ἀρχαία Κίνα, πίστευαν ὅτι ἡ ἀρρώστια ἦταν ἔργο κακῶν δαιμόνων, τῶν Κουέι οἱ ὁποῖοι φώλιαζαν σέ κάποια σημεῖα τοῦ σώματος. Θεωροῦσαν, ὅτι μποροῦσαν νά ἐξοντώσουν τούς δαίμονες αὐτούς εἰσάγοντας βελόνες σέ αὐτά τά σημεῖα. Ἔτσι δημιούργησαν τά 13 πρῶτα σημεῖα τοῦ βελονισμοῦ.23

Ἀργότερα στήν Κίνα ἐνστερνίσθηκαν τό φιλοσοφικό-θρησκευτικό σύστημα τοῦ Ταοϊσμοῦ, ὁπότε προέκυψε ὁ Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός, καί τά βελονιστικά σημεῖα ἔγιναν ἀπό 13 τῶν δαιμόνων 365, ὅσες οἱ μέρες τοῦ ἔτους καί στή συνέχεια πάνω ἀπό 3500.24

Κατά τή φιλοσοφία αὐτή, ἡ ἐνέργεια Chi, ἤ ἀλλιῶς «ζωτική ἐνέργεια» εἶναι ἡ βασική κοσμική ἀρχή, ἡ αἰτία κάθε δημιουργικῆς καί καταστροφικῆς καταστάσεως. Ἡ ἐνέργεια αὐτή θεωροῦν ὅτι ἔχει δυό «ἐνεργειακούς πόλους». Τόν Γίν ὡς τόν ἀρνητικό καί τόν Γιάνκ ὡς τόν θετικό πόλο. Αὐτοί ἀποτελοῦν τίς δυό βασικές «Ἀρχές» τῆς μυθικῆς φιλοσοφίας τοῦ Ταοϊσμοῦ. Τό Γίν καί τό Γιάνκ, εἶναι ἀντίθετα ἀλλά συνεργάζονται. Ἔτσι διακρίνουν τά ὄργανα τοῦ σώματός μας σέ ὄργανα YIN καί σέ ὄργανα YANG.

Τό Γιάνκ ἐκπροσωπεῖ τή δύναμη, τό φῶς, τή θερμότητα, τόν Οὐρανό, τήν ἀρρενωπότητα, τό σκληρό. Τό Γίν, ἀντιθέτως, ἐκφράζει: τήν ἀπουσία δύναμης, τό σκοτάδι, τό κρύο, τή Γῆ, τή θηλυκότητα, τή δεκτικότητα, τό μαλακό.25

Στή φιλοσοφία αὐτή ἐμπλέκεται καί ἡ θεωρία τῶν 5 στοιχείων (ξύλο, μέταλλο, νερό, φωτιά καί γῆ). Πιστεύουν, ὅτι κάθε στοιχεῖο συνδέεται μέ ἕνα ὄργανο, ἀνάλογα μέ τή λειτουργία του: τό ἧπαρ εἶναι ξύλο, ἡ καρδιά εἶναι φωτιά, ἡ σπλήνα εἶναι γῆ, οἱ πνεύμονες εἶναι μέταλλο, τά νεφρά εἶναι νερό.

Στό σῶμα, πιστεύουν, ὅτι βρίσκονται τά τσάκρας, δηλ. «ἐνεργειακά κέντρα» γιά τή λήψη καί διαβίβαση τῆς ἐνέργειας. Κάθε τσάκρα συνδέεται μέ ἕναν δικό του ἦχο, ἕνα γεωμετρικό σχῆμα καί ἕνα χρῶμα.

Ἀπό τά τσάκρας ἡ «ζωτική ἐνέργεια» κατά τήν Κινεζική παράδοση, ἀκολουθεῖ σαφῶς καθορισμένη πορεία, δίνοντας ζωή σέ ὅλα τά κύτταρα τοῦ ὀργανισμοῦ. Οἱ εἰδικές αὐτές διαδρομές στίς ὁποῖες κυκλοφορεῖ ἡ «ζωτική ἐνέργεια», ὀνομάζονται Μεσημβρινοί.

Σέ αὐτούς τούς μεσημβρινούς κατανέμονται τά βελονιστικά σημεῖα, τά ὁποῖα σήμερα εἶναι πάνω ἀπό 2000. Παραδέχονται βέβαια καί οἱ ἴδιοι, ὅτι τά σημεῖα βελονισμοῦ καί οἱ μεσημβρινοί δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ διαδρομή ἀγγείου ἤ νεύρου.

Οἱ βελονιστές τοῦ Παραδοσιακοῦ Κινεζικοῦ Βελονισμοῦ ὑποστηρίζουν, ὅτι, μέ τίς βελόνες τους «συνδέουν τήν παγκόσμια ἐνέργεια» μέ τήν διαταραγμένη ἐσωτερική ζωτική ἐνέργεια τῶν Γίν καί τῶν Γιάνκ τοῦ ἀρρώστου, ἡ ὁποία κατ’αὐτούς συνιστᾶ τήν ἀρρώστια. Καί, γιά νά τόν θεραπεύουν, ἐνεργοῦν ὡς οἱ μεσάζοντες (Medium).

Ἑπομένως βλέπουμε, ὅτι ἡ θεωρία τοῦ βελονισμοῦ στηρίζεται καθαρά στήν Κινέζικη μεταφυσική.26

Παραλλαγή τοῦ παραδοσιακοῦ βελονισμοῦ εἶναι ἡ ὠτοθεραπεία ἤ ὠτοβελονισμός. Εἶναι μία μέθοδος διάγνωσης καί θεραπείας βασισμένη πάνω στήν ἀτεκμηρίωτη ἄποψη, ὅτι τό αὐτί εἶναι ὁ χάρτης τῶν ὀργάνων τοῦ σώματος. Γιά παράδειγμα, ἕνα πρόβλημα μέ ἕνα ὄργανο ὅπως τό συκώτι θεραπεύεται μέ τό νά βάζεις μία βελόνα σέ ἕνα συγκεκριμένο σημεῖο τοῦ αὐτιοῦ, πού ὑποτίθεται, ὅτι ἀντιστοιχεῖ σέ αὐτό τό ὄργανο. (Παρόμοιες ἀντιλήψεις ὅτι ἕνα μέρος τοῦ σώματος εἶναι χάρτης ἐσωτερικῶν ὀργάνων, συναντῶνται καί σέ αὐτούς πού ἐξασκοῦν τήν ἰριδολογία (ἡ ἴριδα τοῦ ὀφθαλμοῦ εἶναι ὁ χάρτης) καί τήν ρεφλεξολογία (τό πέλμα τοῦ ποδιοῦ εἶναι ὁ χάρτης).

Παρόλα αὐτά τά μυθώδη στοιχεῖα, οἱ δυτικοί βελονιστές, προσπαθοῦν νά δώσουν ἐπιστημονικές ἐξηγήσεις στό βελονισμό, διατηρώντας ὅμως τά ἴδια ἀκριβῶς βελονιστικά σημεῖα, καταταγμένα καί πάλι στούς ἴδιους θεωρητικούς «μεσημβρινούς.27

• Ρεφλεξολογία. Βασική ἀρχή τῆς μεθόδου, ὅπως καί στό βελονισμό εἶναι ἡ ἀντίληψη πώς ἡ «ζωτική ἐνέργεια» διατρέχει τό σῶμα ἀπό τό κεφάλι ἕως τά ἄκρα μέσῳ νοητῶν γραμμῶν /καναλιῶν. Οἱ γραμμές αὐτές, πού στόν βελονισμό εἶναι γνωστές ὡς μεσημβρινοί, στή ρεφλεξολογία τίς ὀνομάζουν ζῶνες. Θεωροῦν πώς εἶναι 10, καί ἀπολήγουν στά πέλματα καί στίς παλάμες ὅπου ὁ ρεφλεξολόγος ἀσκεῖ τίς τεχνικές του.

«Ἡ Ρεφλεξολογία εἶναι ἡ ἐπιστήμη ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μέ τά ἀντανακλαστικά σημεῖα στά πέλματα καί τίς παλάμες, πού ἀντιστοιχοῦν σέ κάθε ὄργανο καί τμῆμα τοῦ σώματος.
Διεγείροντας, λένε, αὐτά τά ἀντανακλαστικά σημεῖα μέ εἰδικές πιέσεις καί φυσικούς χειρισμούς, ἀπελευθερώνονται οἱ αὐτοθεραπευτικές δυνάμεις τοῦ σώματος καί ἔτσι ἐπιτυγχάνουμε τήν ἐνεργοποίηση, χαλάρωση καί ἐξισορρόπηση τοῦ ὀργανισμοῦ».28 Ἔχουν μάλιστα δημιουργήσει χάρτες, πού δείχνουν ποιά σημεῖα τοῦ ποδιοῦ ἤ τοῦ χεριοῦ, ἀντιστοιχοῦν στά διάφορα μέρη τοῦ σώματος. 

• Θεραπεία Σίμιγκτον. Ἡ «Θεραπεία Τραύματος» της ψυχολόγου Jane Simington είναι μία αποκρυφιστική μέθοδος, που χρησιμοποιεί τον διαλογισμό και όχι μόνο, και βασίζεται σε αναπόδεικτες νεοεποχίτικες θεωρίες.29

• Ρέϊκι. Ὑπάγεται καί αὐτό στίς «βιοενεργειακές θεραπεῖες» τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἐδῶ ἀπουσιάζει ἡ χρήση κάθε ὑλικοῦ στοιχείου, ὅπως φαρμάκου, βελόνας, μάλαξης κλπ. καί ὑπάρχει μόνο πνευματική διάσταση.

Ὁ ἰαπωνικός ὅρος Ρέϊκι σημαίνει συμπαντική ἐνέργεια τῆς ζωῆς ἤ θεϊκή δύναμη, ἡ ὁποία, ὅπως λένε, μπορεῖ νά μεταδοθεῖ ἀπό τούς μυημένους, μέ τό ἄγγιγμα τῶν χεριῶν πάνω στό σῶμα, ἤ λίγα ἑκατοστά πάνω ἀπό αὐτό, ἤ ἀκόμα καί ἀπό ἀπόσταση.

«Το Ρέϊκι έχει σκοπό να περιβάλλει με την θεϊκή του ουσία τα μπλοκαρισμένα μας ενεργειακά κέντρα και να μας αφυπνίσει σταδιακά, ώστε να διευρύνουμε τη συνειδητότητά μας, πέρα από ό,τι εμείς θεωρούμε φυσιολογικό. (…) να εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας καθοδήγηση, αυτήν την εσωτερική μας φωνή, που δεν προέρχεται από την προσωπικότητα, αλλά από τον Ανώτερο εαυτό μας και μας οδηγεί στην επίγνωση του ποιοί ακριβώς είμαστε».30

Οἱ θεραπευτές, πού δέν εἶναι φυσικά γιατροί, τό μόνο πού κάνουν εἶναι νά τοποθετοῦν τά χέρια τους πάνω ἀπό τά τσάκρας δηλ. τά ὑποτιθέμενα ἐνεργειακά κέντρα τοῦ σώματος, τά ὁποῖα ἐπιστημονικά δέν ὑφίστανται, καί μέσω διαλογισμῶν καί νοητῶν συμβόλων νά ἐπικαλοῦνται ἀόρατες μυστικές δυνάμεις.

Ἡ συνεδρία ξεκινᾶ μέ ἕνα σύντομο διαλογισμό Γκασό (Gassho). Ἀναφέρουν: «Κατά τή διάρκεια τοῦ διαλογισμοῦ μπορεῖτε νά ἐπικαλεστεῖτε, ἄν τό ἐπιθυμεῖτε, τούς ἀγγέλους / ὁδηγούς τοῦ Ρέϊκι, τόν φύλακα ἄγγελο καί τόν ἀνώτερο ἑαυτό (τούς δικούς σας ἀλλά καί τοῦ δέκτη), καθώς καί ὅποια ἄλλη ὀντότητα τοῦ φωτός ἐπιθυμεῖτε...».31

• Ἀγγελικό Ρέϊκι. Ὑπάρχουν πολλά εἴδη ρέϊκι. Ἕνα ἀπό αὐτά εἶναι τό ἀγγελικό ρέϊκι, στό ὁποῖο γίνεται ἀπροκάλυπτα ἐπικοινωνία καί σύνδεση μέ πνεύματα -ἀγγέλους. Μόνο πού ἐδῶ παρόντες, εἶναι μόνο οἱ πεπτωκότες ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται ὡς ἄγγελοι φωτός, γεμάτοι ἀγάπη καί δύναμη, γιά νά παραπλανήσουν καί νά διεισδύσουν ὕπουλα στίς ψυχές μας.32

• Ἡ Ἀγιουρβέδα εἶναι ἕνα διαλογιστικό σύστημα καί τρόπος ζωῆς, πού ἐπικεντρώνεται στήν ἀπωανατολική χορτοφαγική διαιτολογία καί σέ τρόπους κάθαρσης καί «σωστῆς ροῆς ἐνέργειας στόν ὀργανισμό», ὅπως πιστεύουν καί διδάσκουν οἱ Ἰνδουιστικές παραδόσεις. Καί γιά τήν Ἀγιουρβέδα ἐπίσης, ὅλα εἶναι δονήσεις καί ἐνέργεια μέσα στό σύμπαν καί ὁ διαλογισμός, ἡ διατροφή, οἱ ἐπιρροές τῶν πλανητῶν, ἡ σωστή ἀναπνοή κ.ἄ. ἐξαπλώνουν σωστά τήν ἐνέργεια στόν ὀργανισμό, ὁ νοῦς ἐλευθερώνεται ἀπό τούς ἐξωτερικούς περισπασμούς, ἡ ἐνέργεια ἀρχίζει καί ἐλέγχεται συνειδητά, ἀνοίγει τό τρίτο μάτι, διά τῆς σπονδυλικῆς στήλης ἡ ἐνέργεια ρέει πρός τό μυαλό, καί ὁδηγεῖται κανείς πρός τήν αὐτοανάπτυξη. Ἡ ἔννοια τῆς Πράνα εἶναι καί ἐδῶ ἰδιαιτέρως παροῦσα, θεωρεῖται «ἡ ἴδια ἡ οὐσία τῆς ζωῆς», «συντηρεῖ καί θρέφει τή ζωή», ἐνῶ διά τοῦ ὀξυγόνου «εἰσέρχεται στό σῶμα».33

στ. Ἡ ἀπειλή

Οἱ ἐναλλακτικές «θεραπεῖες»:

• Ἐκμεταλλεύονται τήν ἀγωνία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου γιά ὑγεία.

• Γίνονται δεκτές ἀπό κρατικά ἰατρικά ἱδρύματα, πού τίς νομιμοποιοῦν σάν ἐπιστήμη.

• Χρησιμοποιοῦν ὁρολογία θρησκευτική καί ξελεγοῦν τούς ἀνύποπτους.

• Τίς χρησιμοποιοῦν πολλοί χριστιανοί, χωρίς ὑποψία.

• Ἡ ἀπειλή εἶναι μεγάλη ὅταν γίνονται ἀποδεκτές ἀπό χριστιανούς, κληρικούς καί μοναχούς.

• Ὑπάρχουν κληρικοί, πού ἐξασκοῦν ἐναλλακτικές «θεραπεῖες».

• Ἡ μεγαλύτερη ἀπειλή βεβαίως εἶναι ἡ ἀντικατάσταση τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ μέ τήν ἄλογη ἐνέργεια. Παύουν νά θεωροῦν ἰατρό ψυχῶν καί σωμάτων τόν Σωτῆρα Χριστό. Παύουν νά προσεύχονται.

• Θεραπευτής εἶναι πλέον ὁ ἑαυτός τους καί ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ἐνέργειάς τους, πού ὑπάρχει μέσα στή φύση.

Συμπερασματικά, ὑπογραμμίζουμε ὅτι οἱ ἐναλλακτικές θεραπεῖες ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς ἐπιστημονικῆς λογικῆς καί ἐκτείνονται στόν χῶρο τοῦ «μεταφυσικοῦ». Οὐσιαστικά διαφαίνεται, ὅτι οἱ «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς καί θεμελιώνονται ἐπί τοῦ Ἀνατολικοῦ μυστικισμοῦ-ἀποκρυφισμοῦ προσπαθώντας νά παραπλανήσουν μέ τή χρήση ἐπιστημονικῶν ὅρων, τό περιεχόμενο τῶν ὁποίων, ὅμως, ἀλλοιώνουν. Κατά συνέπεια, ἐδῶ ἔχουν κατεξοχήν λόγο ψυχαναλυτικές ἤ ἄλλες προσεγγίσεις τῶν ὁποίων τό ἀντικείμενο μελέτης εἶναι ὁ Ἀνατολικός μυστικισμός-ἀποκρυφισμός στόν ὁποῖο, ὅπως ἐδείχθη, θεμελιώνονται οἱ «ἐναλλακτικές θεραπεῖες», στερούμενες θεραπευτικῆς ἐπιστημονικῆς βάσεως.

Ἡ «Νέα Ἐποχή» ἐκμεταλλευόμενη τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τῶν ἀσθενῶν χρησιμοποιεῖ τίς μεθόδους αὐτές σάν δόλωμα γιά τήν ἀλλοίωση τῆς προσωπικότητας τῶν ἀτόμων, ὥστε νά τά καταστήσει εὐάλωτα καί νά τά παγιδεύσει. Ἡ παραϊατρική τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἀντίθετη μέ τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς, ἐπειδή δέν ἔχει κανένα ἐπιστημονικό, ἀλλά καί λογικό ἤ πραγματικό ὑπόβαθρο.

Ὅσοι ἐμπλέκονται σέ αὐτές μεθόδους τῆς «Νέας Ἐποχῆς», διακινδυνεύουν ὄχι μόνο τή σωματική καί τήν ψυχολογική τους ὑγεία, ἀλλά καί τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό τους  φρόνημα».34

 Πηγές:

https://www.impantokratoros.gr/theos-proswpo-energeia.el.aspx

https://www.impantokratoros.gr/theos-proswpo-energeia2.el.aspx 

…………………………………………………………………………………………………………

1 Filioque (Φιλιόκβε). Κακοδοξία τῶν Παπικῶν ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί τόν Υἱό. «Οἱ Λατίνοι ἔχουν χαρακτηρισθεῖ αἱρετικοί στήν Η' Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κωνσταντινούπολη 879) γιά τήν αἵρεση τοῦ "FILIOQUE"». Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, «Ὁμολογῶ Ἕν Βάπτισμα», 1996.

2 «Προϋφέστηκε δέ τῆς ἐνεργείας ἡ δύναμις, ἡ δέ δύναμις ἐξήρτηται τοῦ θείου βουλήματος, τό δέ βούλημα ἐν τῇ ἐξουσία τῆς θείας ἀπόκειται φύσεως». «Ἡ περί Θεοῦ Ὀρθόδοξος Διδασκαλία», Μετάφραση στήν Νεοελληνική ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ Μέγα Λ. Φαράντου, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἀθήνα, 1985, σσ. 423 – 428.

3 «Ἡ μέν γάρ θεία ἐνέργεια ἐκ τῆς θείας φύσεώς ἐστι καί ἐνθεωρεῖται ταύτη κατά τούς θεολόγους, ἀλλ’ οὐκ ἔστι καθ’ αὐτήν, ἡ δέ θεία φύση οὐκ ἐκ τῆς ἐνεργείας ἐστι καί καθ’ αὐτήν ἐστι καί τῶν θείων ἐνεργειῶν ἐστι πηγή». Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

4 James G. Lochtefeld, The Illustrated Encyclopedia of Hinduism, (2002), σ. 122 καίhttps://el.wikipedia.org/wiki/Βράχμαν (Ινδουισμός).

5 http://www.armonikizoi.com/2014/philosophy

6 ΚΕ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, Βόλος, 4-6/11/2013.http://www.ppu.gr/greek/25_panor_gr.html

7 Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

8 Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

9 Γεωργίου Βυθούλκα, «Ὁμοιοπαθητική... Ἡ νέα ἰατρική», (1992), Ἐκδόσεις Ἀδάμ, σ. 89, Βλ. καί: http://www.alopsis.gr/alopsis/omiopa13.htm, Ἰωάννη Κουντουρά, «Κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική» καί Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, «Θεωρητική τεκμηρίωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς κατά τούς διδασκάλους της», Πολεμικό Μουσεῖο, 17 Μαΐου 2014.

10 Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, «Θεωρητική τεκμηρίωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς κατά τούς διδασκάλους της», Εἰσήγηστο στό Πολεμικό Μουσεῖο, 17 Μαΐου 2014.

11 Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

12 Ἔνθ᾽ ἀνωτ.

13  Γεωργίου Βυθούλκα, «Ὁμοιοπαθητική... Ἡ νέα ἰατρική», (1992), Ἐκδόσεις Ἀδάμ, σ. 8, Βλ. καί: http://www.alopsis.gr/alopsis/omiopa13.htm, Ἰωάννη Κουντουρά, «Κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική».

14 Αὐτόθι, σ. 19.

15 Αὐτόθι, σ. 18.

16 Γεωργίου Βυθούλκα, Ἡ Νέα Διάσταση..., σσ. 154-155 καί Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη, «Θεωρητική τεκμηρίωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς κατά τούς διδασκάλους της», Πολεμικό Μουσεῖο, 17 Μαΐου 2014.

17 Αὐτόθι.

18 Αὐτόθι.

19 Αὐτόθι.

20 Γ. Βυθούλκα. Ὁμοιοπαθητική. Ἡ ἰατρική γιά τή νέα χιλιετία. Ἐπιστημονικές Ἐκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Ἀθήνα, 2002, σελ. 106 καί Περί «ὁμοιοπαθητικῆς». Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη, Καθηγητού Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς, Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. http://anavaseis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7533.html

21  Γ. Βυθούλκα, «Ὁμοιοπαθητική. Ἡ νέα ἰατρική», Ἐκδόσεις Ἀδάμ, σσ. 104-105, Βλ. καί: http://www.alopsis.gr/alopsis/omiopa13.htm, Ἰωάννη Κουντουρά, «Κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική».

22 Γ. Βυθούλκα, Ὁμοιοπαθητική. Ἡ ἰατρική γιά τή νέα χιλιετία. Ἐπιστημονικές Ἐκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Ἀθήνα, 2002, σελ 106, Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη, ἔνθ᾽ ἀνωτ.

23 Κωνσταντίνα Ἀλεβίζου, Ἰατρός-Μικροβιολόγος, Ἐκπαιδευτικός, Εἰσήγηση στήν Ἡμερίδα μέ θέμα: Ἐναλλακτικές «Θεραπεῖες»: «Ἰατρική» τῆς Νέας Ἐποχῆς, Πολεμικό Μουσεῖο, 17 Μαΐου 2014.

24 Αὐτόθι.

25 Αὐτόθι.

26 Αὐτόθι.

27 Αὐτόθι.

28 Αὐτόθι.

29 Αὐτόθι.

30 Αὐτόθι.

31 Αὐτόθι.

32 Αὐτόθι.

33 Μιχαήλ Χούλης, Θεολόγος, «Ἐνεργειακές» θεραπεῖες καί ἐκκλησιαστική ζωή. http://imsyrou.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3469:lr----&catid=148&Itemid=778

34 Βλ. περιοδικό «ΔΙΑΛΟΓΟΣ» τ. 36, σ. 11.

ppu.gr