Η μπόχα και η όαση – ή «το τελευταίο καταφύγιο κάθε εθισμένου ηττοπαθούς».

Η μπόχα και η όαση – ή «το τελευταίο καταφύγιο κάθε εθισμένου ηττοπαθούς».

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Οι πόλεις των Συλλαλητηρίων ανθίζουν η μία μετά την άλλη: Θεσσαλονίκη, Μελβούρνη, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Στουτγκάρδη, Φρανκφούρτη, Ζυρίχη,  Αθήνα, Νυρεμβέργη, Τορόντο, Μόναχο, Ντίσελντορφ, Στοκχόλμη, Πολύκαστρο, 

Μόντρεαλ, Νέα Υόρκη, Πύργος Ηλείας, Πέλλα, Λαγκαδάς, Σέρρες, Δράμα, Έδεσσα, Φλώρινα, Καστοριά, Καβάλα, Κιλκίς, Νέα Μουδανιά, Πτολεμαΐδα, Κατερίνη, Βέροια, Σιάτιστα, Λάρισα, Θήβα, Ιωάννινα, Βόλος, Χανιά,  Κέρκυρα, Ρόδος, Κως, Λευκωσία, Χαλκίδα. Ετοιμάζεται και η Σπάρτη στις 18.6 με ομιλητή τον εξαίρετο Σαράντο Καργάκο.

Παλλαϊκά, ειρηνικά, αγνά, ψύχραιμα, χωρίς ακρότητες, με ένα ξεκάθαρο, αμυντικό αίτημα: δεν παραδίδουμε το όνομά μας. Όσοι θέλουν να παραβιάσουν την αλφάβητο της Ιστορίας, ας το κάνουν. Εμείς δεν δεχόμαστε υπογραφή από την συγκυριακή ηγεσία μας.

Μία πραγματική όαση, αντίβαρο στην μπόχα ανακριβειών, επιχειρημάτων που δεν πείθουν, υπερβολών, ψευδών και κούφιων απειλών. Όπως εμπεδώσαμε και με το Σχέδιο Ανάν, η κινδυνολογική παρουσίαση αόριστων συνεπειών, είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε εθισμένου ηττοπαθούς. Όταν στερεύει η λογική, η φαρέτρα βγάζει καταστροφολογία.

Λένε ότι οι διμερείς αναγνωρίσεις μας υποχρεώνουν να υπογράψουμε. Ανακρίβεια. Όλοι περιμένουν τη δική μας υπογραφή για να αλλάξουν την ονομασία που χρησιμοποιούν στις διμερείς, βλέπε συνέντευξη Κοτζιά τον Δεκέμβριο στην ΕΡΤ.

Λένε καλύτερα το «Βόρεια Μακεδονία» αντί του σκέτο «Μακεδονία». Δεν πείθει. Διότι το «Βόρεια Μακεδονία» θα έχει την έγκρισή μας. Άλλωστε, η ένταξη στον ΟΗΕ έγινε με πρωτοφανείς συνθήκες: υποχρέωσή τους να βρουν μόνιμο όνομα, δικαίωμά μας να υπογράψουμε, και δικαίωμα βέτο να μην αναγνωριστούν από οιονδήποτε διεθνή οργανισμό με άλλο όνομα από το προσωρινό. Δεν υφίσταται το σκέτο Μακεδονία. Κούφια απειλή.

Λένε ότι αναγνωρίσαμε τη γλώσσα το 1977. Υπερβολή. Επρόκειτο για έγκριση μεταγραμματισμού τοπωνυμίων της Γιουγκοσλαβίας από το Κυριλλικό στο Λατινικό αλφάβητο. Όχι για γλώσσα.

Λένε ότι αναγνωρίσαμε το κράτος μετά το 1944. Ψεύδος. Το κράτος προέκυψε το 1991. Ως τότε, δεν υφίστατο πολιτική οντότητα με διεθνές πρόσωπο, μέλος της διεθνούς κοινότητας με εξωτερικές σχέσεις ή υποκείμενο του διεθνούς δικαίου, δηλαδή ευθέως ανάλογου της Ελλάδος προς αμοιβαία τυχόν αναγνώριση.

Λένε ότι τα Σκόπια κατέχουν το 35% της Μακεδονίας. Ψεύδος. Κατέχουν το 0% της Αρχαίας Μακεδονίας. Το 35% αντιστοιχεί στο σύνολο 2-3 βιλαετίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μίας έκτασης που κανείς ποτέ δεν ένωσε και ονόμασε Μακεδονία, πριν τον 20ο αιώνα. Δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο, επιγραφή ή νόμισμα (κινητό αντικείμενο) της αρχαίας Μακεδονίας στην πΓΔΜ.

Λένε ότι αν μπουν στο ΝΑΤΟ θα πάψουν τον αλυτρωτισμό. Εντάξει, αυτό δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι.

Κρύβουν ότι συζητάνε μόνο όνομα κράτους, Ούτε ταυτότητα, ούτε γλώσσα. Κρύβουν ότι δεν συζητάνε λύση, αλλά συμφωνία «σαλαμοποίησης»: ένταξη στο ΝΑΤΟ τώρα και «υπόσχεση» επίλυσης στο μέλλον.

Η απαξίωση και εξύβριση του λαϊκού ξεσηκωμού ξεκίνησε εβδομάδες πριν το πρώτο, μεγαλειώδες Συλλαλητήριο. Συνεχίζεται ακάθεκτη σήμερα. Ο επιθετικός, ανιστόρητος, ακραίος, αλυτρωτικός εθνικισμός που επιδιώκει τη συγκατάθεσή μας, βαφτίζεται δίκαιο αίτημα και υϊοθετείται πλήρως.

Η αξιοπρεπής ιστορικά συνεπής στάση, η οποία απλώς αρνείται να ενδώσει, βαφτίζεται εθνικισμός, φασισμός, ακρότητα, βλακεία, αμορφωσιά, καπηλεία. Πόσα συμπυκνωμένα συμπλέγματα απεικονίζει αυτή η θεώρηση;

Εάν θεωρείται δεδομένο ότι η συμφωνία κολάει επειδή δεν δέχονται οι «Κομιτατζήδες» του VMRO υποχώρηση και «δεν γίνεται αλλιώς», ας θεωρηθεί δεδομένο ότι ούτε οι κληρονόμοι του ονόματος δεχόμαστε υποχώρηση. Δεν γίνεται αλλιώς.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 12 Ιουνίου 2018 & antibaro.gr