Κυριακή της Σαμαρείτιδος - Ὑποδειγματική διακονία

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Πράξ. ια 19-30

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ίωάν. δ ’ 5-42

Ὑποδειγματική διακονία

«Ἐξῆλθεν εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον»

Ἡ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος ἔχει μία ἰδιαίτερη χάρη. Στὸ εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὸν Κύριο νὰ ἀποκαλύπτει στὴ Σαμαρείτιδα ὑπέροχες ἀλήθειες, ἐνῶ στὸ ἀποστολικὸ εἴδαμε νὰ φανερώνεται γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἡ ἀκαταγώνιστη δύναμή Του στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔστειλαν τὸν ἀπόστολο Βαρνάβα στὴ νεοσύστατη Ἐκκλησία τῆς Ἀντιόχειας γιὰ νὰ καταρτίσει τοὺς νέους Χριστιανούς. Ἐκεῖνος ἀφοῦ ἐκτίμησε τὴν ἐκεῖ κατάσταση, πῆγε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας γιὰ νὰ βρεῖ καὶ νὰ φέρει στὴν Ἀντιόχεια τὸν Σαῦλο, δηλαδὴ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.

Ἂς δοῦμε τί δείχνει αὐτὴ ἡ κίνηση τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα καὶ πῶς μποροῦμε νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπὸ αὐτὴν κι ἐμεῖς.

1. Ἀληθινὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου

Οἱ δύο ἅγιοι ἄνδρες, Βαρνάβας καὶ Σαῦλος, εἶχαν παλαιότερο σύνδεσμο. Ὁ Βαρνάβας εἶχε ὁδηγήσει τὸν Σαῦλο στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους στὴν Ἱερουσαλήμ. Σ᾿ αὐτοὺς ὁ Σαῦλος ἐξέθεσε πῶς εἶδε τὸν Κύριο καθ᾿ ὁδὸν πρὸς τὴ Δαμασκὸ καὶ μετεστράφη στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ πῶς ἀμέσως μετὰ τὴ μεταστροφή του κήρυξε ἐκεῖ μὲ ἀφοβία τὸν Χριστό. Ἦταν δὲ τόση ἡ εὐγλωττία του, ὥστε καὶ στὴ Δαμασκὸ καὶ ἀργότερα στὴν Ἱερουσαλὴμ οἱ Ἰουδαῖοι θέλησαν νὰ τὸν φονεύσουν (βλ. Πράξ. θ´ 19-30). Ὁ Βαρνάβας λοιπὸν γνώριζε πολὺ καλὰ τὸν Σαῦλο καὶ τώρα τὸν κάλεσε γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει στὴ διακονία του, στὸν καταρτισμὸ τῶν πιστῶν τῆς Ἀντιοχείας.

Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα δείχνει τὸν ζῆλο του νὰ ἐπιτελέσει ἀκόμη καλύτερα τὴ διακονία του στὴν Ἀντιόχεια. Ἐπειδὴ ἔβλεπε ὅτι δὲν ἐπαρκοῦσε μόνος του, ζήτησε βοήθεια.Κυρίως ὅμως δείχνει τὴ σπάνια ἀρετή του, τὴν ἁγιότητά του· δηλαδὴ ὅτι ἦταν τελείως καθαρὸς ἀπὸ τὸ φοβερὸ πάθος τῆς ζήλειας. Δὲν σκέφθηκε μήπως τὸν ἐπισκιάσει ὁ Παῦλος μὲ τὶς ἱκανότητες καὶ τὶς ἐπιτυχίες του.

Ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας ἦταν ἀληθι­νὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ἀνιδιοτε­λὴς καὶ χριστοκεντρικός. Στὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ἡ Ἐκκλησία, δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἡ προβολὴ τοῦ ἑαυτοῦ του, οὔτε νὰ ἔχει τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη καὶ τὸν πρῶτο λόγο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀντιόχειας ὡς ὁ ἀπεσταλμένος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τὸν ἐνδιέφερε ἡ ὠφέλεια τῶν πιστῶν, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὄχι ἁπλῶς δὲν δυσκολεύθηκε νὰ καλέσει τὸν Παῦλο, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναζήτησε ἐπίμονα στὴν Ταρσό, ὅπου ἐκεῖνος ζοῦσε στὴν ἀφάνεια. Τὸν ἀναζήτησε χωρὶς νὰ φοβηθεῖ μήπως ὁ Παῦλος τὸν ἐπισκιάσει. 

2. Ἐπιμέλεια καὶ ταπείνωση στὰ ἔργα μας

Τὸν μικρὸ αὐτὸ στίχο τῶν Πράξεων, «ἐξῆλθεν εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον», νὰ τὸν γράψουμε μὲ χρυσὰ ὁλοφώτεινα γράμματα στὸν οὐρανὸ τῆς καρδιᾶς μας. Νὰ τὸν γράψουμε, νὰ τὸν θυμόμαστε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ τὸν ἐφαρμόζουμε· νὰ δείχνουμε κάθε ἐπιμέλεια σὲ ὅποιο ἔργο μᾶς ἀνατίθεται, ζητώντας ἐν ἀνάγκῃ βοήθεια ἀπὸ ὅσους μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν· νὰ ἔχουμε τὸν ζῆλο νὰ ἐκτελοῦμε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο κάθε ἔργο μας, εἴτε καθημερινό, εἴτε πολὺ περισσότερο, ἱερὸ καὶ ἅγιο, ἐλεημοσύνης, ἱεραποστολῆς ἢ ἄλλης διακονίας μέσα στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου.

Τὸ σημαντικότερο ὅμως μήνυμα ποὺ μᾶς δίνει ὁ στίχος αὐτός, εἶναι νὰ ἐργαζόμαστε τὰ ἔργα μας μὲ ταπεινοφροσύνη. Νὰ προσέχουμε ὥστε νὰ μὴ μολύνεται ἡ διακονία μας ἀπὸ τὴ φιλαυτία, τὴ φιλαρχία καὶ τὴ διάθεση αὐτοπροβολῆς· καὶ νὰ φροντίζουμε νὰ ἀποδιώκουμε κάθε αἴσθημα ζήλειας γιὰ ὅσους εἶναι ἱκανότεροι καὶ πνευματικότεροι ἀπὸ ἐμᾶς καὶ προσφέρουν περισσότερα. Νὰ τοὺς τιμοῦμε γιὰ τὴν προσφορά τους καὶ νὰ χαιρόμαστε νὰ συνεργαζόμαστε μαζί τους, ἀκόμη καὶ νὰ κάνουμε ὑπακοὴ σὲ αὐτούς, ἂν εἶναι ἀνάγκη.

Αὐτὸ χαρίζει ἀνάπαυση, αὐτὸ ἔχει χαρά· ἐκεῖ εἶναι παρὼν καὶ ἀναπαύεται ὁ Κύριος, ὅπου ὑπάρχει ἡ ὁμόνοια καὶ ὁ καθένας τιμᾶ τὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφό του. Αὐτὸ εἶναι εὐλογημένο, αὐτὸ εἶναι θεάρεστο: νὰ ἑνώνουμε ὅλοι τὶς δυνάμεις μας, ὥστε νὰ ἐπεκτείνεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ νὰ κερδίζει ὅλο καὶ περισσότερες ἀνθρώπινες καρδιὲς ὁ μόνος Λατρευτὸς καὶ δεδοξασμένος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

*********

Ἀδελφοί, στὴν τόσο σύντομη ζωή μας ἔχουμε νὰ ἐπιλέξουμε: Θὰ ὑπηρετήσουμε τὸ ἐγώ μας ἢ τὸν Χριστό; Θὰ ζητήσουμε τὴ δική μας δόξα ἢ τὴ δόξα τοῦ Κυρίου; Ἐμεῖς εἴμαστε ἄνθρωποι θνητοί, Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ἀθάνατος Θεός. Ἡ ἀνθρώπινη δόξα εἶναι ψεύτικη, παροδική· ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινή, αἰώνια, ἀναφαίρετη. Αὐτὴν νὰ ζητήσουμε. Αὐτὴν νὰ ὑπηρετήσουμε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει αὐτό, πρέπει νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸν ἐγωκεντρισμό μας γιὰ νὰ βρεθοῦμε ἐκεῖ ὅπου βασιλεύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ φιλαδελφία.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”