Στρίβειν διά... της «ἀπαξιώσεως»

Στρίβειν διά... της «ἀπαξιώσεως»

   Πορφυρίτης

       Τά παλαιότερα χρόνια, οἱ ἀγαπητικοί, εἶχαν ἐφεύρει ἕνα τέχνασμα, τό «στρίβειν διά τοῦ ἀρραβῶνος», γιά νά γλυτώσουν τόν ἅγιο ζυγό τοῦ Γάμου, κι ἔτσι «λεύτεροι νά γλεντοῦν»! Κάτι παρόμοιο θυμίζει ἡ στάση κάποιων ὀρθοδόξων θεολόγων, πού πάντα βρίσκουν κάποια ἀφορμή καί δέν ἐπιχειρηματολογοῦν ὀρθοδόξως σέ δημοσίους διαλόγους.

          Ἄλλοτε δέν στηρίζουν ὀρθόδοξα τήν ἄποψή τους, λόγῳ ἀνωνυμίας τοῦ κειμενογράφου, ἄλλοτε διότι δέν καταδέχονται νά ἀπαντήσουν καί ἄλλοτε, ὅπως λένε, διότι ἀπαξιοῦν. Ἔτσι, ὅμως, καταφέρνουν καί ἑλίσσονται, ἀποφεύγοντας νά ἀπαντήσουν στήν οὐσία τοῦ θέματος. Εἶναι παρατηρημένο δέ, ὅτι δέν ἀπαντοῦν τεκμηριωμένα οὔτε σέ ἀνώνυμους, ἀλλά οὔτε σέ ἐπώνυμους.

          Αὐτό συνέβη γιά ἄλλη μιά φορά, στό κείμενο πού ὑπέπεσε σήμερα στήν ἀντίληψή μου, τοῦ ἀγαπητοῦ θεολόγου, κ. Κώστα Ζουρδοῦ (μέ τήν εὐκαιρία τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς, τοῦ εὔχομαι καλό Παράδεισο), τόν ὁποῖο δέν ἔχω τήν τιμή νά γνωρίζω, καί γι’ αὐτό δέν μπορῶ νά τόν κρίνω. Μπορῶ ὅμως, νά κρίνω τίς ἀπόψεις του, τίς ὁποῖες θά μποροῦσα φυσικά νά κρίνω καί χωρίς νά γνωρίζω τό ὄνομά του ἢ τήν ὄψη τοῦ προσώπου του.

          Τό μελιστάλαχτο ἄρθρο γιά τό ὁποῖο γίνεται λόγος^[1], δημοσιεύτηκε στίς 21 Μαρτίου 2018, ὥς ἀπάντηση στό κείμενό μου: «Ὅταν ἡ θεολογία γίνεται ἀγαπολογία»^[2]. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, τό μόνο πού ἀπασχολεῖ, τόν καλό θεολόγο, ἀπ’ ὅσα διάβασε, εἶναι τό ὄνομά μου! Ἄν θέλει καί μπορεῖ, ἅς μάς ἐξηγήσει, ποιά ἡ διαφορά, ἐάν ἀντί γιά Πορφυρίτης, διάβαζε ἀπό κάτω τό ὄνομα Γεώργιος, Κωνσταντῖνος ἤ Ἰωάννης; Ποιά θά ἦταν λοιπόν, ἡ οὐσιαστική διαφορά;

Κατηγοροῦμαι, ὅτι διαδίδω ὅτι ὁ κ. Ζουρδός «καί κάποιοι ἄλλοι διδάσκουν μιά ἀγαπητική θεολογία πού ἀγκαλιάζει τήν ἁμαρτία καί πού εὐθύνεται, γιά τήν μετατροπή τῆς πατρίδας μας σέ ‘‘Σόδομα καί Γόμορρα’’». Δέν διαδίδω τίποτε! Διατυπώνω με σαφήνεια τήν ἄποψή μου, μέ τήν ἁπλή διαφορά ὅτι ὅσα γράφω, δέν εἶναι γέννημα τοῦ φτωχοῦ μυαλοῦ μου, ἀλλά στηρίζονται στὴν δισχιλιόχρονη Πίστη μας. Φυσικά δέν συμβαίνει τό ἴδιο μέ τόν καλό θεολόγο, ὁ ὁποῖος ἐπιπλέον μέ κατηγορεῖ γιά ἀνεντιμότητα. Ἐάν θεωρεῖ πραγματικά, ὅτι εἶμαι ἀνέντιμος, ἂς τό ἀποδείξει μέ ἐπιχειρήματα πού στηρίζονται στὴν ὀρθόδοξη Πίστη (καί ὄχι μέ ἀερολογίες) καί θά ζητήσω δημοσίως συγγνώμη. Ἴσως κάποιοι νομίζουν ὅτι μόνο αὐτοί ἔχουν τό δικαίωμα νά κρίνουν καί μάλιστα νά καταδικάζουν ἀστήρικτα ὅποιους δέν ἐξυπηρετοῦν τά ὅσα πρεσβεύουν. Μήπως δέν θά μποροῦσα νά ἀντιστρέψω τήν κατηγορία τῆς ἀνεντιμότητας, ἐπειδή δὲν ἔλαβα καμμία οὐσιαστική ἀπάντηση, παρά μόνο κατηγορίες, ὅπως συνήθως, σέ αὐτά πού γράφω; Τί κι ἄν φιγουράρει τό ὄνομα κάποιου κάτω ἀπό ἕνα κείμενο, στό ὁποῖο μαθαίνουμε μόνο τήν τεχνική τοῦ «στρίβειν»;

Ἔ, λοιπόν, ἄνετα θά μποροῦσα κι ἐγώ νά ἰσχυριστῶ, ὅτι ὁ ἀγαπητός κύριος Κώστας Ζουρδός, κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἐπωνυμία του, διότι δέν ἀπαντᾶ καί δέ στηρίζει τά ὅσα γράφει μέ ἁγιογραφικά καί ἁγιοπατερικά ἐπιχειρήματα! Ἀκόμη καί οἱ αὐθεντίες τεκμηριώνουν τά λεγόμενά τους. Τελικά, γνωρίζουμε ποιός εἶναι ὁ λόγος πού δέν ἀπαντᾶτε ὅλοι ἐσεῖς. Τόν γνωρίζετε ἄλλωστε κι ἐσεῖς. Νά εἶστε πάντοτε καλά καί ὁ πανάγαθος Θεός νά μᾶς δίνει μετάνοια καί φώτιση (σέ ὅσους φυσικά θέλουν καί τήν χρειάζονται)!

          Τελειώνοντας, ἐπειδή ἔχω τή λόξα, πάντα νά μήν λέω τίποτε δικό μου καί νά στηρίζω ὅσα λέω στούς ἁγίους, διαβάστε παρακαλῶ καί κάτι ἐπώνυμο, ἀπό κάποιον σύγχρονο ἅγιο, διότι οἱ παλαιοί, ἴσως θεωροῦνται ξεπερασμένοι ἀπό κάποιους, καί ἐάν θέλετε, ἀπαντῆστε… 

Πορφυρίτης

† Γέροντος Αναστασίου Κουδουμιανού: Η αγαπολογία των «θεολογούντων» άνευ Θεού…^[3]

Eις μνημόσυνον αιώνιον του Γέροντος Αναστασίου Κουδουμιανού που εκοιμήθη οσιακώς στις 2 Δεκεμβρίου 2013. (παράθεμα από συνέντευξη του Γέροντα).

          Όταν γεννήθηκε ο Χριστός είχαμε σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα στους «θεολογούντες» άνευ Θεού της εποχής  εκείνης, στείρα εκνομίκευση της πίστεως, την υποκρισία θεμελιωμένη πάνω στις εξωτερικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου.

Σήμερα έχουμε την εκφιλοσόφηση του Ευαγγελίου, τον πλήρη αντινομισμό της πίστεως, την υποκρισία βασιζομένη στον περί αγάπης νόμο! Μιας αγάπης ιδεολογικοποιημένης και όχι βιωματικής γιατί βασίζεται στην αμνήστευση των παθών κατά απομίμηση των διατάξεων του βοθρικού Κορανίου και όχι στη μετοχή μέσω σταυρικής πορείας στην Άκτιστη Χάρη του Θεού που είναι γνήσια Αγάπη. Έχουμε ένα επιθετικό «αγαπισμό», γιατί είναι ιδέα που κατοχυρώνει πάθη, δεν είναι βίωμα που αποκρυπτογραφεί εσωτερική αναγέννηση…Άλλο αγάπη έστω σαν έμπνευση ασκητικής προσπάθειας να προσλάβω απαθώς τον συνάνθρωπο σαν ομοσύστατο αδελφό, σαν εικόνα Θεού και άλλο αγαπολογία που δείχνει ανασφάλεια και ψυχική ανισορροπία και επιβάλλει με ένα σπασμωδικό τρόπο τον περί αγάπης νόμο, ακριβώς για να κατοχυρώσει ιδεολογικά το ασταύρωτο της νοσηρής  ανθρώπινης παθολογίας…Αυτό μπορεί να βολεύει τις αισθησιακές αντιλήψεις μιας εκθρησκευμένης χριστιανικής πίστεως αλλά δεν βολεύει την αποστολοπαράδοτη δισχιλιετή μέθοδο της προσαγωγής του κτιστού στο Άκτιστο γεγονός που συνιστά τη σωτηρία του ανθρώπου.

          Συνελόντι ειπείν: τότε είχαμε την υποκρισία με αυστηρό νομικό επικάλυμμα. Τώρα την έχουμε με φαιδρό αγαπολογικό περίβλημα… Και δεν αισχύνονται να σοφίζονται ερμηνείες και περί του θεοφόρου σύγχρονου αγίου Πορφυρίου προκειμένου να κατοχυρώσουν τις νοσηρές θέσεις τους. Όμως, να είσθε σίγουροι, ότι εν πλησμονή αγίας αγάπης, θα τους "εκδικηθεί" ο ίδιος (ο άγιος Πορφύριος) με τη γνήσια παράθεση της θεόπνευστης θεολογίας του…» 

---

[1] Κώστα Ζουρδού, «Ένας Πορφυρίτης...εναντίον μου...», http://mporv.blogspot.gr/2018/03/blog-post_66.html

[2] http://aktines.blogspot.gr/2018/03/blog-post_60.html, http://www.katanixis.gr/2018/03/blog-post_28.html, http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2018/03/blog-post_87.html, https://averoph.wordpress.com/,

[3] http://www.immorfou.org.cy/newsvarious-articles/1581-geranastasios21217.html