Μιλάς χωρίς φόβο και πάθος; Λοιπόν, καθάπτεσαι της πίστεώς μου
και αντιπαρατάσσομαι παρομοίως!
Πώς να σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω του και
παντού τις μπουλντόζες και τους οδοστρωτήρες του οικουμενισμού και πάντων των
αιρέσεων να σκάβουν εκ θεμελίων τα από αιώνων ιερά και όσια της Παραδόσεώς μας;
Πώς να αντέξει την «πρόταση» - εντολή- των «εχόντων
τον νουν»: «Μη μιλάτε, δεν είναι
δική σας δουλειά αυτή. Εσείς να κάνετε προσευχή και ο Θεός θα στηρίξει και θα
σώσει την Εκκλησία του. Υπάρχουμε εμείς,
«οι έχοντες τον νουν»!
Έχουν
τον νου τους! Μάλιστα! Δηλαδή, αν έχουν τον νου τους, πώς δεν συμμαζεύουν
τουλάχιστον αυτούς που αποθρασύνονται και κηρύττουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν,
όποτε θέλουν και όπως θέλουν; Και μολύνονται ψυχές! Όπως μεταξύ των
άλλων, ακόμη και επισκόπων, και ένας, όπως έγραφε, αρχιμανδρίτης της Ι.Μ. Ιερισσού. Παρακολούθησα σε βίντεο τον «κατηχητικό του λόγο» στο «μικτό» κατηχητικό παιδιών της Κέρκυρας και λυπήθηκα πολύ. Λέγοντας «μικτό», δεν
εννοώ αγόρια και κορίτσια μόνο, αλλά Ορθόδοξα και Ρωμαιοκαθολικά. Κλασική
οικουμενίζουσα περίπτωση! Πού είναι «οι
έχοντες τον νουν»;
Έδωσε ρεσιτάλ αγαπολογίας. Έβγαλε, με
σωστή «λογική», τον μέσο όρο της πίστης αυτών και ημών και των ορίων της
Εκκλησίας. Ανέφερε το γνωστό οικουμενιστικό σλόγκαν: «Είναι περισσότερα αυτά
που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν». Ενοχοποίησε τους ορθοδόξους των
παρελθόντων αιώνων, μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των αγίων της
Εκκλησίας, καθότι, λέει, δεν είχαν επικοινωνία
με τους παπικούς και τους απέφευγαν, λέει, συστηματικώς και εμπαθώς. Μάλιστα
έδωσε έμφαση σ` αυτό το σημείο, φέρνοντας ως παράδειγμα ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και
τόνισε πως αυτός είναι φίλος με τον ιερέα των παπικών, εδώ και είκοσι χρόνια. Δηλαδή,
ό,τι νιώθεις εσύ, αδελφέ και αισθάνεσαι, είναι ο κανόνας στις σχέσεις με τους
ετεροδόξους και όχι η εμπειρία των αγίων και η διδασκαλία τους; «Πρόσεχε, μην
πέσεις από το καλάμι», αδελφέ! Και δεν θα σε προστατέψουν «οι έχοντες τον νουν»!
Ένας ακόμη, λοιπόν, που πλέει σε «δικά του
λιμάνια», όπως και τόσοι άλλοι, που ευαγγελίζονται κάτι νέο, κάτι τάχα άγνωστο
και πρωτότυπο, αλλά εντέλει χωρίς Πνεύμα και πέρα από το δρόμο της
αγιοπατερικής Παράδοσης. Μίλησε ως εκπρόσωπος και διαμεσολαβητής του Ο.Η.Ε., μάλλον,
παρά ως ιερέας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δίδαξε στα Ορθόδοξα παιδιά την πλάνη
και την αίρεση. Διέπραξε έγκλημα κατά της υγιούς πίστεως των αθώων παιδιών!
Μόλυνε την ψυχή τους! Επιπλέον, απέφυγε την ομολογία της Αλήθειας και στους
ετερόδοξους- αιρετικούς! Πού είναι «οι έχοντες τον νουν»;
Λοιπόν, μετά από αυτό
το γεγονός, μπορώ να σιωπήσω; Όχι! Είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω! Θα αφήσω να
μιλήσει ένας συγγραφέας μέσα από το έργο του, για να είναι πιο νηφάλιος ο λόγος
και να ωφεληθούμε όλοι, με αυτήν την ευκαιρία. Θα παραθέσω το τελευταίο μέρος
της εισαγωγής του βιβλίου του κ. Φιλολάου Δημητρίου «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ», εκδόσεις «ΤΗΝΟΣ».
Ο κ. Δημητρίου, στην εισαγωγή, κάνει μια
αναδρομή, ξεκινώντας από την πτώση του ανθρώπου και την υπόσχεση του Θεού για
την αποκατάστασή του με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού. Ο
Θεάνθρωπος Χριστός δίδαξε, έκανε θαύματα, ευεργέτησε τους ανθρώπους, αλλά αυτοί
τον αρνήθηκαν και τον σταύρωσαν. Θεμελίωσε την Εκκλησία Του και έστειλε τους
Μαθητές Του να διδάξουν και αυτοί, προειδοποιώντας τους πως θα διωχθούν και
αυτοί, όπως ο διδάσκαλός τους.
Αναφέρεται επίσης στους ανά τους αιώνες
διωγμούς κατά της Εκκλησίας και τις διάφορες αιρέσεις, οι οποίες την πολεμούν
και παρουσιάζουν, ακόμη και σήμερα, την εξής ιδιομορφία: Συγκροτούνται και συνασπίζονται κάτω απ` αυτές, δυνάμεις ιδεολογικά,
ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά τελείως άσχετες, ακόμη και αντίθετες,
μόνο και μόνο να πολεμήσουν την Αλήθεια, την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κλείνει δε ως
εξής:
«Τέλος, θέλουμε να εξηγηθούμε σε ένα αμφιλεγόμενο και
μεταξύ χριστιανών θέμα.
Υπάρχει η αντίληψη ότι ο πόλεμος ημών ως
«Πιστών» γίνεται εναντίον «Ιδεών» και όχι εναντίον προσώπων. Άρα δεν
καταφερόμεθα εναντίον συγκεκριμένων ατόμων.
Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι είναι
«άλλο» το να καταφερθούμε και να «κατακρίνουμε» ορισμένο πρόσωπο και «άλλο» το
να «εκθέσουμε τι τούτο λέγει» κατά της Πίστεως και Εκκλησίας. Εάν κάποιος δεν εντρέπεται να
πολεμάει τον Χριστόν, γιατί εγώ να θεωρώ ότι τον θίγω, λέγοντας την Αλήθεια:
Ότι Τον πολεμάει;
Έχει καθένας το δικαίωμα να «πιστεύει ή
όχι». Όταν όμως καθάπτεται της Πίστεως, έχω το δικαίωμα να πω την Αλήθεια: Ότι
ο τάδε καθάπτεται της Πίστεως. Και, αν η θέση του είναι εκτός της Ιστορίας, να
υπογραμμίσω ότι είναι ανιστόρητη. Αλίμονο εάν από λόγους … «λεπτότητος» ή κακώς
εννοουμένης «ταπεινοφροσύνης» ή «χριστιανικής αγάπης»… αποσιωπήσουμε τους
προδότες της πίστεως, τους ριψάσπιδες της παρατάξεως Κυρίου, τους εξωμότες-
ρυπαίνοντες το Άγιον Βάπτισμα και καθυβρίζοντες τον Κύριόν μας και Θεόν μας!
Εν πρώτοις, πρέπει να γίνουν γνωστοί εις
τον κόσμον των Πιστών διά να «γνωρίζει» ο κάθε χριστιανός τις τοποθετήσεις τους
και να μην πέσει θύμα πλάνης των «πλανών» τους. Έπειτα να προφυλαχτούν οι αγνοί
και καλόπιστοι χριστιανοί από του να συνεργήσουν με την ψήφο τους ή την καθ`
οιονδήποτε τρόπον «εν αγνοία» υποστήριξή τους να «καταλάβουν» οι τέτοιοι
πολέμιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας κάποιο δημόσιο ή δημοτικό ή άλλο
λειτούργημα, ώστε από το πόστο αυτό να προωθήσουν τις αντιχριστιανικές ή
αντεθνικές ιδέες τους ή την ανάδειξη άλλων συν-ομοίων τους!
Εκτός τούτων, είναι και για τον κάθε
αγωνιστή χριστιανό ζήτημα «ομολογίας» και «μαρτυρίας», με την
αγωνιστική έννοια του όρου, να αντιπαραταχθεί με παρρησία προς κάθε εχθρόν
της παρατάξεως Κυρίου, ανεξαρτήτως και αδιαφόρως της θέσεως, του
αξιώματος, της επιστημοσύνης του και των άλλων… «περγαμηνών» του!
Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι «ο
απέναντί του», ο «εχθρός της παρατάξεως Κυρίου»: Δεν είναι προσωπικός εχθρός του!
Στην ψυχή του
αληθινού χριστιανού δεν χωράει μίσος! Ο γνήσιος μαθητής του Χριστού και για τον
φονιά του προσεύχεται! Του βλασφήμου και υβριστού της Πίστεως θα μισήσει τις
ύβρεις και τις βλασφημίες. Όμως, το «συγκεκριμένο πρόσωπο» θα το λυπηθεί και θα
προσευχηθεί ο Κύριος να το ελεήσει, να του ανοίξει τα μάτια, να αντιληφθεί την
πλάνη του και να γνωρίσει την Αλήθεια.
Θα μιμηθεί τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον, που
απολογούμενος και ακούοντας τις βλασφημίες των Ιουδαίων και Φαρισαίων κατά του
Χριστού, δεν εδίστασε κατά πρόσωπο να τους ελέγξει, λέγοντάς τους: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ
Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51).
Όμως, ο ίδιος ο Στέφανος, όταν η «βλάβη»
των διωκτών έβαινε στο πρόσωπό του, τότε λιθοβολούμενος προσευχόταν: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην».
(Πραξ. 7,60).
Και ποιος ξέρει … πώς ενεργεί η
Πρόνοια του Θεού; Ο Αυγουστίνος, σχολιάζοντας το χωρίο αυτό των Πράξεων,
γράφει: «Η δέησις αύτη του Στεφάνου εισηκούσθη, διότι, εάν ο Στέφανος δεν
εδέετο, η Εκκλησία δεν θα είχε τον
Παύλον».
Και ο Ι. Χρυσόστομος παρατηρεί: « Και γαρ ο μυρίαις βάλλων αυτόν χερσί και
διώξας την εκκλησίαν Παύλος, της εκκλησίας προστάτης εγένετο».
Ακούτε, «οι έχοντες τον νουν»;
Σάββας
Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς,
8-3-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου