Χωρίς Θεό και χωρίς Πατέρα. Πλέον τι είναι ηθικά σωστό και τι όχι δεν είναι ξεκάθαρο

Χωρίς Θεό και χωρίς Πατέρα

Πλέον τι είναι ηθικά σωστό και τι όχι δεν είναι ξεκάθαρο

Δημήτρης  Παπαγεωργίου, Δημοσιογράφος

Oταν ο Νίτσε διατύπωνε το «σκοτώσαμε τον Θεό και τώρα τι;», δεν θριαμβολογούσε. Μάλλον προβληματιζόταν. Και αυτό γιατί είχε καταφέρει να διακρίνει τις μελλοντικές εξελίξεις. Η Δύση, αφού σκότωσε τον Θεό, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Σκότωσε και τον Πατέρα. Και δεν μιλάμε μόνον για τον Πατέρα ως βιολογική οντότητα (αν και δείγματα της σύγχρονης σκέψης δείχνουν και προς αυτή τη στόχευση), αλλά κυρίως ως φιγούρα εξουσίας. Και μόνον η έκφραση «φιγούρα εξουσίας» νοηματοδοτείται σχεδόν αρνητικά στη σημερινή περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. 

Περιρρέρουσα πολιτική ατμόσφαιρα, της οποίας η πηγή στη χώρα μας μπορεί με ακρίβεια να τοποθετηθεί στην περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου», το αντίστοιχο των Αμερικανών baby boomers και των χίπις και σε όσα αυτή συμβόλισε. Με πρώτο και σημαντικότερο, την αμφισβήτηση της ίδιας της πατρικής εξουσίας που συντελέστηκε τις περασμένες δεκαετίες. 

Και έτσι έχουμε τους διάφορους τύπους να λούζουν με μπογιές καθηγήτριες, να σπάνε μαγαζιά και περιουσίες ανθρώπων, να καταλαμβάνουν κτίρια και να δημιουργούν άβατα. Εναν ατελείωτο εσμό από οργανώσεις με κάθε είδους αιτήματα, από την ποινικοποίηση του λόγου, την αντίθεση στη στράτευση και την απελευθέρωση τρομοκρατών, να λειτουργούν κάθε ημέρα με παραβατικό τρόπο σε ολόκληρη την επικράτεια. Και να διαφημίζουν ως πολιτικό προσόν αυτή τους τη δραστηριότητα, θέλοντας έτσι να αποκτήσουν ακόμη περισσότερους ακολούθους. Σε καθημερινή ρουτίνα πλέον μια ατελείωτη αλητεία να κυριαρχεί σε ολόκληρη τη χώρα. Πρόκειται για την επιβεβαίωση της προφητείας του 1973 του Φίλιπ Ριφ, ο οποίος έγγραφε: «Ακριβώς πίσω από τους χίπις είναι οι κακούργοι. Καταλαμβάνουν τον αφηρημένο χώρο που άνοιξαν οι χίπις, βαθαίνοντάς τον από αισθητικό στην πολιτική. Και η αυτοαπορροφώμενη θεραπεία των χίπις ανοίγει τον δρόμο για τη θεραπεία μαζικών δολοφονιών των κακούργων». Δεν θα μπορούσε κανείς ακριβώς να δει την πλήρωση αυτής της προφητείας στην Αθήνα;

Η αποδόμηση του Πατέρα, μετά την αποδόμηση του Θεού, οδηγεί σε ένα vertigo ηθικής. Πλέον τι είναι ηθικά σωστό και τι όχι δεν είναι ξεκάθαρο. Είναι στα χέρια διάφορων τύπων που από τα γραφεία τους, πανεπιστημιακά ή μιντιακά, αυτοορίζονται θεοί και μέσω των σύγχρονων μέσων προσπαθούν να διαμορφώσουν την ίδια την κοινωνία. Κάτι που γίνεται ευκολότερο καθώς η ηθική πυξίδα της κοινωνίας μας δεν λειτουργεί. Ο Πατέρας παρακολουθεί αμήχανος και σαστισμένος, ανίκανος να μεταδώσει εμπειρία, γνώση και να προστατεύσει. Κάποιοι έκαναν σαμποτάζ στον ρόλο του. Δεν τον ήθελαν ως το αντίβαρο στην κρατική εξουσία. Δεν τον ήθελαν ως την «ασφάλεια» σε περίπτωση της κρατικής αυθαιρεσίας και ενός πιθανού ολοκληρωτισμού. Μόνη πηγή εξουσίας πλέον, ο κρατικός μηχανισμός. Ο νόμος που διαμορφώνουν αυτοί που σκότωσαν τον Πατέρα.

dimokratianews,19.03.2018