Ανόητοι (πνευματικώς) οικουμενισταί, τυφλοί αγαπολόγοι!

Ανόητοι (πνευματικώς) οικουμενισταί, τυφλοί αγαπολόγοι!

           Δημήτρης Παπαδόπουλος

      Είναι να απορεί κανείς με το μέγεθος της …ελαφριάς ανοησίας των οικουμενιστών! Κάποιους μας τους παρουσιάζουν οι θεολογικοί κύκλοι και «καιροί», τουλάχιστον, οι αθεόφοβοι, ως ισότιμους των αγίων πατέρων μας, θεολογικούς φωστήρες. Οικουμενιστής (δηλαδή αιρετίζων) και γνήσια, ακραιφνής (ορθόδοξη) θεολογία συνυφαίνονται πότε; Που το είδατε, Άγιος της ανόθευτης και ανάδελφης Εκκλησίας μας, να εμμένει σε ανορθόδοξές του δοξασίες και φρόνημα και να παραμένει Άγιος, «καλός ποιμήν», πατέρας ορθόδοξος και φωτεινός οδοδείκτης ασφαλούς και σωστικής πορείας;

                Γι’ αυτό, διερωτώμεθα, επιβάλλεται, δια «κολυμπαρίας» και μη, εκκλησιαστικής μεδοθολογίας, από τα «νέα πράγματα», να γίνουμε «μεταπατερικοί»; Γι’ αυτό προσπαθούμε, μετά «πρωτειομανούς» ιδεολογίας, να ξεπεράσουμε τους μεγάλους πατέρες και Αγίους της κατά ανατολάς Εκκλησίας μας, να τους παραμερίσουμε, να τους βάλουμε στο περιθώριο, να τους καταστήσουμε (άπαγε της βλασφημίας) «θύματα του αρχεκάκου όφεως»; Πόσο μεγάλες δόσεις, δαιμονικής υπερηφάνειας, ανεπίγνωστου εγωισμού, αυτάρεσκης αυταπάτης και θρασύτητα «υπηρμένης οφρύος», συσσωρευμένες ομού στην οικουμενιστική ομήγυρη!   

                «Αγάπη, αγάπη!» Γιατί, αλήθεια, ακούγεται στ΄αυτιά μου, ως αν ένας «γλυκός» προ αδαμιαίος ψίθυρος: «Aπάτη, απάτη!» Εσείς, οι θεολόγοι οι μοντέρνοι, περισπούδαστοι και «ιεροπρεπώς» κουστουμαρισμένοι, τα τόσα Αγιογραφικά «ουαί υμίν!» δεν έπεσαν στην αντίληψή σας; Ξεπεράσατε, εν τη μεθυστική σας σπουδή, στην αγάπη, ακόμα και τον Κύριο της αγάπης, την πηγή της αγάπης, την Αγάπη του Θεού! Ξεπερασμένος, λοιπόν, μετά και από τους αγίους πατέρες της εκκλησίας μας και Αυτός! Σαν να μας λέτε «Ουκ ήλθον καταλύσαι αλλὰ πληρώσαι." (Ματθ. 5, 17)! Ω, της παραφροσύνης! Ω, της ασεβείας!

                Δεν σας ενοχλεί, εσάς τους νεοθεολογούντες, αυτό καθόλου; Δεν σας χτυπάει καμπανάκι κινδύνου; Δεν σας θυμίζει κάτι πτώσεις εωσφορικές; «Πως εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων; …συ δε είπας εν τη διανοίᾳ σου· εις τον ουρανὸν αναβήσομαι, …έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησαΐας 14, 12-14). Με τα λόγια αυτά περιγράφει ο Προφήτης Ησαΐας -συνεπεία της υπερηφάνειας- την πτώση του Εωσφόρου. Οι οικουμενίζοντες επαυξάνουν, προσθέτοντας …επιπλέον αγάπη στην Αγάπη, συμπληρώνοντας την ελλειμματικότητά Του!  Ήμαρτον Κύριε!

«Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ….καλώς ποιείτε …και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς». (Ματθ. 5,44.) Δεν λέει …προσεύχεσθε μετ’ αυτών! Υπέρ αυτών, ναι, διότι μας πειράζουν, μας διώκουν! Αλήθεια, τι μας διδάσκει η ιστορία; Ρωτάμε, σε εχθρικό ή σε φιλικό περιβάλλον, διέπρεψαν και αναδείχθηκαν διαχρονικά, τόσοι μάρτυρες, νεομάρτυρες, ομολογητές; Αν εκλείψουν οι «εχθροί ημών», υπέρ ποίων εχθρών θα προσευχόμαστε στη συνέχεια; Αλλά, «ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται». (Ματθ. 5,18). Τους παρακάμπτουμε κι αυτούς εύκολα όμως, άλλο ενοχλητικό εμπόδιο κι αυτοί, στην ξέφρενη πορεία μας προς  την …αδελφοσύνη, το νέο, …κενό ευαγγέλιο της «ρεαλιστικής» ανθρωπότητας του μέλλοντος. Αναγκαίο, τουτέστιν, λέμε, το κακό. Ή το …στρογγυλέψαμε κι αυτό; Όλα «καλά λίαν», και το πικρό γλυκό, το διεστραμμένο ηθικό, το ψέμα αλήθεια, η κόλαση (ανύπαρκτη κατάσταση για μερικούς) παράδεισος (για τους ίδιους), και …οδεύει λέγοντας!    

Καυχόμαστε, εμείς οι ορθόδοξοι (και Έλληνες), για την αποστολική διαδοχή των θρησκευτικών λειτουργών της εκκλησίας μας, αλλά συνάμα μεγίστη είναι, προσεγγίζουσα την ιεροσυλία, και η α-διαδοχή, ενίων, στην πατερική θεολογική γραμμή! Πρόκληση θλίψεων και πνευματικού άλγους, η αγιοπατερική λοξοδρόμησή και α-κανόνιστη πορεία των οικουμενιστών σκαπανέων σε αχαρτο-γραφικά θρησκειολογικά ύδατα. Επικίνδυνα παιχνίδια επιβίωσης, αλλά, εδώ δεν ομιλούμε για survivor και nomads! Δεν επιδιώκουμε, (ή μη πως ναι), τηλεθέαση, τιμές, αναγνωρισιμότητα και εφήμερες δόξες. Η ορθή πίστη, δεν …παίζεται! Όσο …ταλέντο και αν έχεις Ελλάδα!        

Πασχίζουμε να γίνουμε «ίνα ώσιν εν» παγκοσμίως, πανανθρώπινα, και δεν ακούμε, μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο της μοντέρνας εποχής, το βουβό και αγωνιώδες «Ιερωνυμικό κράξιμο» του εαυτού μας: «Πιστεύω στο Θεό, είμαι ένα με το Θεό και με τον εαυτό μου;» Γινήκαμε από χίλια …ελληνικά χωριά χωριάτες με τις κομματικές διαστροφές μας, ενδοοικογενειακές μας τραγωδίες, κοινωνικές ανισορροπίες, εκπαιδευτικές ανωμαλίες μας, και τόσα άλλα …δώρα της απλόχερα φιλελεύθερης, καινοτόμας και …δημοκρατικής μη συντηρητικής και μεταρρυθμισμένης νέας ελληνικής εποχής! Περίεργο φαινόμενο κι αυτό, άλλο διαστελλόμενο μικροσύμπαν, να «προοδεύεις», να «ανυψώνεσαι» και να «διαφωτίζεσαι» προς το χάος, το μηδέν και τον παραλογισμό! «Τρωγόμαστε» εμείς οι Έλληνες, μεταξύ μας, αρχίσαμε να λιγοστεύουμε και δημογραφικά, ελέω «υπογονιμοποίησης» και «εκτρωματικότητας», βρέθηκε η λύσις! «Ίνα ώσιν εν», να γίνουμε πολλοί, περισσότεροι, να έχουμε απόθεμα στο να «φαγωθούμε». Είπαμε, «νέα  τάξη», παλαιά και αρχαία!, «Όπιο» στην θρησκεία το «ίνα ώσιν εν», χασίσι στον κήπο, προς ψυχοσωματική τέρψη! Καθαρά και ανόθευτα, σε «νέες αγαπησιάρικες» συσκευασίες!     

«Στην υγειά μας ρε παιδιά!»

 Δημήτρης Παπαδόπουλος

Έγραφα, 27 Δεκεμβρίου 2017,

Στεφάνου Πρωτομάρτυρος Αρχιδιακόνου, Θεοδώρου του Γραπτού