Hρακλής Ρεράκης, Αγωγή ανατροπής της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως σχεδιάζουν οι «υπεύθυνοι» της ανευθυνότητας του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ

Hρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Αγωγή ανατροπής της εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως σχεδιάζουν οι «υπεύθυνοι» της ανευθυνότητας του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ

Με κατάλυση των πνευματικών θεμελιακών δομών, ριζών και αξιών του ελληνικού λαού προχωρούν οι «ειδικοί» του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), βάζοντας, καθώς φαίνεται,ως προτεραιότητα της αγωγής, την αποδόμηση στα Θρησκευτικά, στην Ιστορία και στη Γλώσσα. Είναι παράδοξο και λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν συνέλληνες, οι οποίοι διατίθενται να εκτελέσουν και μάλιστα στο χώρο της Παιδείας, επιθετικά για την Ελλάδα σενάρια, τα οποία έχουν οργανωθεί από ανθελληνικές δεξαμενές σκέψης, σαν αυτές που εκπροσωπεί ο Κίσινγκερ. 

Ως γνωστό, ο Κίσινγκερ είχε πει: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι΄ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας ενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, κ.τ.λ.».Όπως αντιλαμβάνονται πλέον όλοι οι Έλληνες, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας,τα τελευταία χρόνια, προγραμματίζει την αγωγή των νέων μας, δυστυχώς, με άξονα σχεδιασμού την κατεύθυνση Κίσινγκερ, δηλαδή,θέτοντας σε εφαρμογή Προγράμματα που αποδομούν την ιστορική, θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητα και συνείδηση των νεοελλήνων. Οι βαπτιζόμενοι ως ειδικοί ή εμπειρογνώμονες επί των εκπαιδευτικών Σχεδίων και Προγραμμάτων σχεδιάζουν, συντάσσουν, εγκρίνουν και επιβάλλουν πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ) στο Μάθημα των Θρησκευτικών,  που φαινομενικά εκφράζουν ένα δήθεν προοδευτισμό, διεθνισμό και πλουραλισμό. Στην ουσία,όμως,πρόκειται για διδασκαλία του διαθρησκειακού πνεύματος, που αντιμάχεται τη μονοθρησκειακή θρησκευτικότητα, όπως είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Με αυτά τα ΠΣ, οι μαθητές έρχονται  σε επαφή με τις θρησκείες και τις αξίες τους, χωρίς να έχουν γνωρίσει επαρκώς τη δική τους Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δηλαδή, χωρίς να έχουν βάσεις της δικής τους παραδόσεως. Στα Προγράμματα αυτά, επίσης, γίνεται μία ανάμειξη όλων των θρησκευμάτων και ως ένα εξ αυτών διδάσκεται, πλημελέστατα βέβαια,η ορθόδοξη παράδοση και τα πιστεύω της και μάλιστα ως αξίες ισότιμες και ισάξιες με τις αξίες των θρησκειών. Ταυτόχρονα, γίνεται θεματική αντιμετώπιση του φαινομένου της θρησκείας, με την ταυτόχρονη παράθεση και σύγκριση ιδεολογιών, ομολογιών και θρησκειών.Το γεγονός αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο κατανόησης στα παιδιά όσο και επιστημονικής μεθοδολογίας. Συγκεκριμένα, η θεματική ανάλυση που προτείνεται καταργεί την ιστορική διάρθρωση της ύλης, με άμεσο αποτέλεσμα την αποσπασματικότητα, που παρουσιάζει η θεματική πραγμάτευση και την πλημμελή καλλιέργεια της συνείδησης, ως προς την ιστορική παρουσία και συνέχεια της χριστιανικής πίστεως.Με αυτό το συνονθύλευμα, από παιδαγωγικής πλευράς, καλλιεργείται στους μαθητές/τριεςη θρησκευτική ομογενοποίηση, η σχετικοποίηση, η σύγχυση και ο θρησκευτικός συγκρητισμός,ενώ, αν είναι δυνατό, οι δημιουργοί τους, με ιδιαίτερη επιμέλεια πασχίζουν, όχι μόνον να βαπτίζουν τα νέα ΠΣ ορθόδοξα, αλλά και να τα επιβάλουν προς όλες τις κατευθύνσεις ως ορθόδοξα. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με όσα διαπιστώνουν και υποστηρίζουν οι ίδιοι οι διακονούντες το μάθημα των Θρησκευτικών Θεολόγοι, διά της  Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ),τα νέα αυτά ΠΣ μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα των Θρησκευτικών, αποσυνδέοντάς τα εντελώς από τον πνευματικό χώρο της παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ίδιο,όμως,συμβαίνει και με το προτεινόμενο ΠΣ της Ιστορίας, το οποίο, κατά την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων (ΠΕΦ),«μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος, εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του στόχους».Τα μέλη της Επιτροπής του Υπουργείου για την Ιστορία  επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση». «Τους διαφεύγει όμως», σύμφωνα με την ΠΕΦ,«ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική».Όπως και στα Θρησκευτικά, έτσι και στην Ιστορία χρησιμοποιοιείται το επιχείρημα του πλουραλισμού. Η Επιτροπή που επεξεργάζεται το ΠΣ της Ιστορίας κάνει λόγο για «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα».Η ΠΕΦ, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι αυτό«συνιστά διατύπωση αντιφατική και αμφιλεγόμενη.Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες, που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές, παράλληλα με την εθνική ταυτότητα. Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια της ελληνικής συνείδησης». Ως προς τη καλλιέργεια και διαμόρφωση της ιστορικής αυτοσυνειδησίας, οι Φιλόλογοι υποστηρίζουν ως «παιδαγωγικά αναγκαία τη γραμμική χρονικά διάταξη της ύλης, από το απώτατο παρελθόν προς τη σύγχρονη εποχή, γιατί αυτή η μέθοδος παρουσιάζει αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια, διευκολύνει την κατανόηση του χρόνου από τους μαθητές και συνεισφέρει στην καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης και της εθνικής ταυτότητας». Το πρόβλημα της θεματικής και εννοιολογικής διάταξης της ύλης, που υπάρχει στο νέο ΠΣ των Θρησκευτικών, υπάρχει και στο ΠΣ της Ιστορίας, γεγονός που δείχνει ότι χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος αποδόμησης και στα δύο μαθήματα. Όπως αναφέρουν οι Φιλόλογοι, η διδασκαλία της ιστορίας, ως θεματική ιστορία, «μπορεί να έχει παιδαγωγικό και μαθησιακό αποτέλεσμα μόνον, εάν είναι ήδη γνωστό το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο». Ως προς το θέμα της αναμείξεως της διδασκαλίας της ελληνικής Ιστορίας με τη διδασκαλία άλλων λαών, η ΠΕΦ σημειώνει ότι «παιδαγωγικά ωφέλιμο είναι να γνωρίσουν οι μαθητές τους εξω-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και την ιστορία λαών πέρα απότα όρια του Δυτικού πολιτισμού, εφόσον όμως προηγουμένως έχουν γνωρίσει σε βάθος την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία. Η πολυπολιτισμικότητα μπορεί να είναι στόχος, όχι όμως ο κυρίαρχος.Οι προτάσεις της Επιτροπής δημιουργούν παιδαγωγικά ζητήματα, εφόσον υπονομεύουν τη διδασκαλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η Ιστορία είναι μια επιστήμη με αντικείμενο και μέθοδο, η οποία αναζητά την αντικειμενικότητα και την αλήθεια γεγονότων, φαινομένων και διαδικασιών του παρελθόντος με κριτήριο την αιτιακή εξήγηση και ερμηνεία. Η νέα αντίληψη για την Ιστορία και τη διδασκαλία της, που κυριαρχεί στα Προγράμματα Σπουδών του ΙΕΠ, καταλήγει σε μια ιδεολογική κατασκευή και σε υποκειμενικές σχετικιστικές αλήθειες».