Κυριακή Β΄ Νηστειών ( Αγ. Γρηγορίου Παλαμά)- «Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου»

«Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄ 5)

Η Καπερναούμ, που ήταν μια παραθαλάσσια πόλη της Γαλιλαίας, υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο της διδασκαλίας του Κυρίου. Εδώ εγκαταστάθηκε μετά την σύλληψη του Ιωάννου του Προδρόμου, μεταφέροντας στους ανθρώπους το αγαθό μήνυμα της βασιλείας του Θεού με την παράλληλη πρόσκληση για μετάνοια. Από την Καπερναούμ, που κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο ήταν η «δική του πόλη» (Ματθ. θ΄ 1), πραγματοποιούσε εξορμήσεις εκλέγοντας τους Μαθητές Του, θεραπεύοντας ασθενείς και παράλληλα μεταφέροντας το ελπιδοφόρο μήνυμα της εξόδου του ανθρώπου από τα αδιέξοδα της αμαρτίας.

 Η αμαρτία, υπήρξε διαχρονικά η μεγαλύτερη τραγωδία του ανθρώπου, όχι μόνο σαν παρακοή του θελήματος του Θεού και κατ’ επέκταση σαν αστοχία να περάσει από το «κατ’ εικόνα» και να φτάσει στο «καθ’ ομοίωσιν Θεού», αλλά και σαν αδυναμία του να απαλλαγεί από αυτή με τις δικές του δυνάμεις.

Η αδυναμία του ανθρώπου να απαλλαγεί από την αμαρτία οφείλεται από τη μια στο γεγονός ότι η αμαρτία ρίζωσε μέσα στον άνθρωπο και έγινε ένα με τη φύση του και από την άλλη στην άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την ύπαρξη της αμαρτίας ή και να αναγνωρίσει ότι αμαρτάνει.

Ο Απόστολος Παύλος αναγνωρίζοντας τη δύναμη της αμαρτίας ομολογεί πως αυτή είναι ισχυρότερη από τη θέληση του και ότι ουσιαστικά τον καθοδηγεί η ίδια η αμαρτία εξουδετερώνοντας τη δική του θέληση που προσπαθεί να συνταχθεί με το νόμο του Θεού. «Έτσι λέγει φτάνω πια στο σημείο να μη διαπράττω εγώ ο ίδιος το κακό αλλά η αμαρτία, που έχει εγκατασταθεί μέσα μου. Και μαρτυρεί γι’ αυτό η ίδια η συνείδηση μου: Δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στο είναι μου, το καλό. Απόδειξη, πως θέλω να κάνω το καλό, δε βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε πράξη. Έτσι δεν κάνω το καλό που θα ήθελα, αλλά υπηρετώ το κακό, που δεν το θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δε θέλω, τότε την πράξη μου δεν την καθορίζω πια εγώ, αλλά η αμαρτία, που έχει θρονιαστεί μέσα μου. Συνεπώς, η πείρα δείχνει ότι, ενώ θέλω να κάνω το καλό, οι πράξεις μου δείχνουν πως κάνω το κακό. Εσωτερικά συμφωνώ και χαίρομαι με όσα λέει ο νόμος του Θεού. Διαπιστώνω όμως πως η πράξη μου ακολουθεί έναν άλλο νόμο, που αντιστρατεύεται το νόμο με τον οποίο συμφωνεί η συνείδηση μου: Είναι ο νόμος της αμαρτίας που κυριαρχεί στην ύπαρξη μου και με κάνει αιχμάλωτο της. Τι δυστυχισμένος, αληθινά, που είμαι! Ποιος μπορεί να με λυτρώσει από την ύπαρξη αυτή, που έχει υποταχθεί στο θάνατο; Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που το έκανε αυτό, με το σωτήριο έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Άρα, λοιπόν, εγώ ο ίδιος ενώ συμφωνώ θεωρητικά με το νόμο του Θεού, στην πράξη είμαι υποταγμένος στο νόμο της αμαρτίας» (Ρωμ. ζ’ 17-25).

Αποκαλυπτικός ο Απόστολος Παύλος για τη δύναμη που ασκεί στον καθένα μας η αμαρτία, δίνοντας μας παράλληλα και τη λύση του δράματος μας αυτού, με το σωτήριο έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Για τούτο δε η αμαρτία δεν εκλαμβάνεται σαν μια απλή παράβαση του νόμου του Θεού, αλλά σαν μια εσωτερική φθορά της ανθρώπινης ύπαρξης από την αμαρτία. Το ότι δε το χάλασμα της ανθρωπότητας ήταν μεγαλύτερο και με τραγικές συνέπειες, επιβεβαιώνεται όχι μόνο από την ως τώρα ζωή και συμπεριφορά του ανθρώπου, αλλά ιδιαίτερα από την αναγκαιότητα της ενανθρώπισης και της Σταυρικής θυσίας του Κυρίου.

Αποκαλύπτει ο Άγγελος στον Ιωσήφ, ότι το παιδί που περιμένει η Μαριάμ «προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους» (Ματθ. α΄ 20-21). Αλλά και κατά τη Γέννηση ο Άγγελος χαρακτηρίζει το γεγονός σαν ευαγγελισμό – σαν ευχάριστη είδηση προς τους ποιμένες: «Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί των λαώ, ότι ετέχθη μιν σήμερον σωτήρ, ος έστι Χριστός Κύριος εν πόλει Δαυϊδ» (Λουκ. β΄ 10-11).

Ο ίδιος ο Κύριος, πάλι, επιβεβαιώνει στη συνομιλία που είχε με το Νικόδημο, όχι μόνο την αναγκαιότητα της Σταυρικής του θυσίας, αλλά ότι ο Θεός από αγάπη έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο και ότι «ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιώαν. γ΄ 16-17).

Όλα τα πιο πάνω επιβεβαιώνουν ότι η πηγή του κακού που ταλαιπωρεί διαχρονικά τον άνθρωπο είναι η αμαρτία. Άρα, για να εξουδετερωθεί το κακό έπρεπε να κτυπηθεί η αιτία που το προκαλεί και που είναι η αμαρτία.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, είπε σήμερα ο Ιησούς στον παράλυτο: «Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες. Παρά την αμαρτωλότητα του δεν τον αποστρέφεται. Αντίθετα τον δέχεται με αγάπη, γιατί αναγνώρισε, μέσα από τις τολμηρές ενέργειες, τόσο τη δική του μετάνοια, όσο και την πίστη του ιδίου και εκείνων που τον μετέφεραν. Τα πιο πάνω επιβεβαιώθηκαν από την απουσία πονηρών διαλογισμών. Διαλογισμών που διαγνώστηκαν μόνο στους παρόντες Γραμματείς και τους οποίους όχι μόνο αποκάλυψε, αλλά και επέκρινε δημόσια ο Ιησούς.

Αδελφοί μου, μέσα από το σημερινό θαύμα, ο Ιησούς μας προσφέρει την προοπτική της ελπίδας, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Αρκεί να αναγνωρίσουμε την αιτία του κακού που υπάρχει παντού, μέσα μας, αλλά και στο περιβάλλον μας. Και αυτή είναι η αμαρτία. Αν αναγνωρίσουμε αυτή την πραγματικότητα της αμαρτίας, με όλες τις καταστροφικές της συνέπειες, τότε υπάρχει ελπίδα να βγούμε από τα αδιέξοδα μας. Γιατί, ο Ιησούς ως «Υιός του Ανθρώπου» έχει και την εξουσία, αλλά και τη δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτή την προοπτική της ελπίδας, που έγινε σήμερα πραγματικότητα, ας αναζητήσουμε στο πρόσωπο του Ιησού μέσα από τη δική μας μετάνοια, πίστη και αγάπη. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης