Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Το διαθρησκειακό σκότος της Ασίζης

Ἐν Πειραιεῖ 1-10-2016

ΤΟ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ἡ διεξαγωγή τῆς πέμπτης Διεθνοῦς Συναντήσεως τῶν Θρησκειῶν, πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀσίζη στίς 20-9-2016, ὑπό τήν συνδιοργάνωση τῆς Παπικῆς Κοινότητος τοῦ «Ἁγίου» Αἰγιδίου, τῆς «Ἐπισκοπῆς» Ἀσίζης καί τῆς Κοινότητος τῶν Φραγκισκανῶν, μέ θέμα 

«Δίψα διά τήν Εἰρήνην. Θρησκεῖαι καί Πολιτισμοί ἐν διαλόγῳ˙ 30 χρόνια μετά τήν διαθρησκειακή συνάντηση καί ἱστορική προσευχή ἀπό τόν πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β' στήν Ἀσίζη», καί μέ τήν συμμετοχή 400 ἀντιπροσωπειῶν καί θρησκευτικῶν προσωπικοτήτων τῆς πολιτικῆς καί τοῦ πολιτισμοῦ ἀπ’ὅλο τόν κόσμο (Ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Κόπτες, Μουσουλμάνοι, Ἰνδουϊστές, Βουδδιστές κ.ἄ.) ἔδωσε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν εὐκαιρία στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο νά ἀναδείξει παγκοσμίως τήν οἰκουμενιστική διαθρησκειακή πίστη καί ἐμμονή του καί νά προβεῖ σέ ἀντικανονικές ἐνέργειες καί ἀπαράδεκτες δηλώσεις, ἔχοντας μάλιστα καί τήν ὑποτιθέμενη κατοχύρωση τῶν λεχθέντων καί πραχθέντων του ἀπό τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης. Κατά τό διάστημα τῆς ἐκεῖ τετραημέρου παραμονῆς του δήλωσε τά ἐξῆς :

- «Ὑπάρχουν πέντε ὁδοί, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στό διάλογο : εἶναι ἐκεῖνες τῆς ἀγάπης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς συγχώρεσης, τῆς ὀρθῆς κρίσης καί τοῦ σεβασμοῦ. Ὁ διάλογος χρειάζεται ἰσορροπία, δέν ὑπερκαλύπτει, ἀλλά ἰδίως δέν ἀφαιρεῖ ἀπό τό συνομιλητή τά χαρακτηριστικά του. Σημαίνει ἀμοιβαία γνωριμία, συνάντηση, ἀλλά δέν εἶναι ποτέ πολιτιστικός ἤ θρησκευτικός συγκρητισμός. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν φοβᾶται τόν διάλογο, διότι δέν τόν φοβᾶται ἡ ἀλήθεια. Ἀντιθέτως, ἄν ἡ Ὀρθοδοξία κλεινόταν στόν ἑαυτό της καί δέν συνδιαλεγόταν μέ ὅσους βρίσκονται πέρα ἀπό τό χῶρο της, ὄχι μόνο θά ἀποτύχαινε στήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς της, ἀλλά, ἀπό "καθολική", καί ἀπό ἐκκλησία “διαμέσου τῆς Οἰκουμένης", ὅπως εἶναι, θά μετατρεπόταν σέ ἐσωστρεφή ὁμάδα, σέ "γκέτο" στό περιθώριο τῆς ἱστορίας. Πολιτισμοί καί Θρησκεῖες ἤδη συναντήθηκαν, γιά νά δώσουν οὐσιαστική διάσταση σέ ὀδούς εἰρήνης, ἀλλά σίγουρα ἡ διαδικασία αὐτή πρέπει νά συνεχισθεῖ, γιά νά μήν ἐπιτραπεῖ ἡ ἐμφάνιση φαινομένων ἔλλειψης ἀνοχῆς καί θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, γιά τήν προστασία τῆς ἀξίας κάθε πολιτισμοῦ, ὥστε νά μή θυσιαστεῖ στόν βωμό τῆς παγκοσμιοποίησης ἤ ἑνός πολιτισμοῦ, πού κυριαρχεῖ τῶν ἄλλων».

Σχετικά μέ τήν παπική κοινότητα τοῦ «Ἁγίου» Αἰγιδίου δήλωσε : «[Πρόκειται γιά] μιά κοινότητα, μέ τήν ὁποία συμμεριζόμαστε τόν ἀπόλυτο σεβασμό τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ»[1].

- «Πολλοί ἀπό ἐσᾶς γνωρίζουν σίγουρα ὅτι τά τελευταία πενήντα χρόνια ἔγιναν ὁρισμένα ἐξαιρετικά βήματα προόδου πρός τήν ἐπανασυμφιλίωση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ὀφείλουμε πολλά, ἀπό τήν ἀρχή, στούς πάπες Παῦλο τόν Ἕκτο καί Ἰωάννη τόν Εἰκοστό Τρίτο, ὅπως καί στούς προκατόχους μας, Οἰκουμενικούς Πατριάρχες Ἀθηναγόρα καί Δημήτριο. Ἡ ἐνόρασή τους ὑπενθύμισε σέ ὅλους ἐμᾶς τήν ἄμεση ἀναγκαιότητα τῆς προτροπῆς τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές του, στό ὅρων τῶν Ἐλαίων, ὅλοι νά γίνουν ἕνα, τό «ut unum sint». Ὑπάρχει, ὅμως, καί μιά ἄλλη ἐπανασυμφυλίωση, μιά ἑνότητα δράσης, πού σημαίνει ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον πρός ὅσους ὑποφέρουν γύρω μας, στόν κόσμο. Διότι, ἡ ἀρχή, πού ἀποτελεῖ βάση γιά τό ἄνοιγμα πρός τούς ἄλλους καί τόν διάλογο, εἶναι ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα πλάσματα, τελικῶς, ἀντιμετωπίζουν τίς ἴδιες προκλήσεις. Ὁ διάλογος αὐτός βγάζει ἀπό τήν ἀπομόνωση ἀνθρώπους, πού ἀνήκουν σέ διαφορετικές θρησκεῖες καί πολιτισμούς, προετοιμάζοντάς τους γιά μιά συνύπαρξη καί μιά σχέση ἀμοιβαίου σεβασμοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος ὑπογράμμισε στό τελικό της μήνυμα ὅτι ἕνας λιτός διαθρησκειακός διάλογος βοηθᾶ στήν προαγωγή τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐπανασυμφυλίωσης. Αὐτή ἦταν καί ἡ ἐμπειρία μας μέ τόν πάπα Φραγκίσκο στό νησί τῆς Λέσβου, ἀκριβῶς πρίν ἀπό πέντε μῆνες, στίς 16 Ἀπριλίου τοῦ 2016. Ἦταν μιά οὐσιαστική ἀπάντηση τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσης σέ μιά τραγική κρίση τοῦ πλανήτη μας. Καί, συγχρόνως, ἦταν μιά ἰσχυρή ἐπαναβεβαίωση τοῦ πῶς οἱ οἰκουμενικές σχέσεις μποροῦν νά εὐνοήσουν τήν εἰρήνη καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα σέ μιά ἐποχή, κατά τήν ὁποία ὁ κόσμος ὁλόκληρος ἀπομακρύνει τό βλέμμα του ἀπό τά θύματα τοῦ ἐξτρεμισμοῦ καί τοῦ κατατρεγμοῦ ἤ καθορίζει τήν μοίρα τους μέ καθαρά οἰκονομικά κριτήρια, ἤ βάσει ἐθνικῶν συμφερόντων. Ἡ δύναμη τῶν οἰκουμενικῶν πράξεων καί τοῦ διαλόγου βρίσκεται στό νά ἀρχίσουμε νά κινούμεθα πέρα ἀπό τά ὅρια τοῦ ἑαυτοῦ μας, πέρα ἀπό τίς κοινότητες καί τίς Ἐκκλησίες μας. Βρίσκεται στό νά μάθουμε νά μιλᾶμε τήν γλώσσα τῆς φροντίδας καί τῆς εὐσπλαχνίας. Καί στό νά δώσουμε προτεραιότητα στήν ἀλληλεγγύη καί στήν προσφορά ὑπέρ τῶν συνανθρώπων μας»[2].

- «Ἡ οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης ξεκινᾶ ἀπό μέσα μας καί ἀκτινοβολεῖ πρός τά ἔξω, ἀπό τό τοπικό ἕως τό παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἔτσι ἡ εἰρήνη ἀπαιτεῖ μιά ἐσωτερική μετατροπή, μιά ἀλλαγή στίς πολιτικές καί τή συμπεριφορά. Ὁ διάλογος παρασύρει τούς ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκευτικῶν καί πολιτιστικῶν ὑποβάθρων ἀπό τήν ἀπομόνωση στήν ἀνταλλαγή τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί τῆς συνύπαρξης. Φυσικά, μερικοί ἄνθρωποι ἔχουν ἰσχυρή - θά μπορούσαμε νά ποῦμε φονταμενταλιστική - πεποίθηση ὅτι θά προτιμοῦσαν νά θυσιάσουν τή ζωή τους ἀπό τό νά ἀλλάξουν τίς ἀπόψεις τους. Ἄλλοι εἶναι, δυστυχῶς, ἀκόμα καί πρόθυμοι νά ἀφαιρέσουν τίς ζωές ἀθώων θυμάτων, γιά νά ὑπερασπιστοῦν τίς ἀπόψεις αὐτές. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀκοῦμε περισσότερο προσεκτικά, νά "δοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο", μέ ἀγάπη καί συμπόνια πιό βαθιά "στά μάτια". Γιατί, σέ τελική ἀνάλυση, εἴμαστε πάντα πολύ πιό κοντά ὁ ἕνας στόν ἄλλο ἀπό ὅ,τι εἴμαστε σέ ἀπόσταση ἤ διαφορετικοί μεταξύ μας»[3].

 - Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σύστησε ἕναν ἕναν τούς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους  τῆς συνοδείας του (Σεβ. Μητρ. Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, Σμύρνης κ. Βαρθολομαῖος, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Βελγίου κ. Ἀθηναγόρας, Πανοσιολ. Μ. Ἀρχιδιάκονος κ. Ἀνδρέας. Ἐπίσης, ὁ Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ, ὁ Σεβ. Μητρ. Λιουμπλιάνας κ. Πορφύριος καί ὁ Θεοφ. Ἐπίσκοπος Ἀχαΐας κ. Ἀθανάσιος) στόν Πάπα Φραγκῖσκο καί αὐτοί ἔσκυψαν νά προσκυνήσουν ἤ νά φιλήσουν τό χέρι τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα, ἀναγνωρίζοντάς του συνεπῶς ἱερωσύνη καί ἐπισκοπικό ἀξίωμα[4].

- Κατά τό γεῦμα, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἀγκάλιασε θερμά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη                                     κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος δήλωσε : «Δέν ὑπάρχει εἰρήνη χωρίς ἀμοιβαῖο σεβασμό χωρίς δικαιοσύνη καί χωρίς καρποφόρα συνεργασία ἀνάμεσα σέ ὅλους τούς λαούς τοῦ πλανήτη μας» καί κάλεσε ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτες νά καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια κατά τοῦ ἐξτρεμισμοῦ, ὥστε νά ἀπομονωθοῦν οἱ φονταμενταλιστές καί νά ἐνισχυθεῖ ἕνας πραγματικός, πολύτιμος καί ζωντανός διάλογος[5].

 - Ἔγινε εἰδική τελετή-προσευχή (δηλ. ἀντικανονική συμπροσευχή) γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης, στή Βασιλική τοῦ «Ἁγίου» Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης, στήν ὁποία προέστη ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καί παρέστησαν ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Σερβίας, Ρουμανίας, Κύπρου, Ἑλλάδος καί Ἀλβανίας, ὅπως καί πλῆθος ἐπισήμων καί μελῶν τῆς Διασκέψεως.

- Ἄναψαν κεριά σέ κοινό μανουάλι.

- Ὑπογράφτηκε ἀπ’ὅλους ἡ Διακήρυξη τῆς Διεθνοῦς αὐτῆς Διασκέψεως.

Ὅλα τά ἀνωτέρω μᾶς ὑποχρεώνουν νά διακηρύξουμε πάλιν καί πολλάκις στεντορεία τῇ φωνῇ ὅτι ἡ διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσίζης εἶναι ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν», τήν ὁποία ἀναφέρει τό Ἱερόν καί Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Τί εἶναι ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν»; Ἡ Γαλιλαία ἦταν ἕνας χῶρος, ὅπως θά λέγαμε σήμερα, ὅπου ὑπῆρχε τό ἐσχάτως πολυδιαφημιζόμενο πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οἱ θολοκουλτουριάρηδες, οἱ προοδευτικοί καί οἱ οἰκουμενιστές ἐπιχειροῦν τά τελευταία χρόνια πλύση ἐγκεφάλου τῶν λαῶν ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ πολυπολιτισμικοῦ μοντέλου. Πολλοί πολιτισμοί, ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ὅλα τά ἔθνη, ὅλες οἱ θρησκεῖες μαζί. «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν». Ὑπῆρχαν ἐκεῖ ὅλα τά ἔθνη. Ἰουδαῖοι, Πέρσες, Ἀσσύριοι, Ἕλληνες κ.ἄ. Καί τί ἦταν αὐτό τό πολυπολιτισμικό μοντέλο; Ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι κληρικοί καί θεολόγοι εἶναι ὑπέρ τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων. Τό πολυπολιτισμικό μοντέλο ἦταν «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει». Σκότος ὑπῆρχε ἐκεῖ. Οἱ ὑπέρμαχοι τῶν διαθρησκεικῶν διαλόγων καί συναντήσεων ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν στοιχεῖα ἀληθείας, ὅτι ὅλες ἔχουν κάτι θετικό. Ἑπομένως, μέ τη λογική τους αὐτή, κι ἐκεῖ στή «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» ὑπῆρχε φῶς, λίγο φῶς. Τό Εὐαγγέλιο, ὅμως, λέει ὅτι  ἡ «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν» εἶναι «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει». Καί αὐτός «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρα καί σκιά θανάτου, φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[6]. Νά, τό Φῶς. Ὁ Χριστός! Πουθενά ἀλλοῦ δέν ὑπάρχει φῶς. Μόνο στόν Χριστό. Καί σήμερα, ὅπου ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους πολυπολιτισμικά μοντέλα καί διαθρησκειακές συναντήσεις καί σύγχυση, ὅπως πρόσφατα στήν Ἀσίζη, ὑπάρχει σκότος.

Ἔχει τονιστεῖ πολλές φορές ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κινεῖται σέ δύο ἐπίπεδα˙ τό πρῶτο σέ διαχριστιανικό καί τό δεύτερο σέ διαθρησκειακό. Ἔτσι, ἔχουμε τόν διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό καί τόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν δύο ἀπό τίς βασικές κατευθύνσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός, θεωρώντας ὅτι σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ὑπάρχουν θετικά στοιχεῖα, προωθεῖ τήν ἕνωση μεταξύ αὐτῶν καί κυρίως μεταξύ των δῆθεν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μέ λίγα λόγια προωθεῖ τήν λεγομένη «Πανθρησκεία». Σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἀρχή τοῦ «διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ», πρέπει νά βλέπουμε τά «κοινά θεολογικά σημεῖα», πού ὑπάρχουν σέ ὅλες τίς «μονοθεϊστικές θρησκεῖες», ὥστε νά οἰκοδομηθεῖ ἡ θρησκευτική ἑνότητα τῆς οἰκουμένης[7].

Εἶναι δυστύχημα νά διαπιστώνει κανείς ὅτι τίς τελευταῖες δεκαετίες βρισκόμαστε σ'ἕνα πρωτοφανή καλπασμό τοῦ συγκρητιστικοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό ἀντίχριστο πνεῦμα του ἔχει ἐπηρεάσει πλείστους ὅσους κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας. Τό μέγεθος τῆς πτώσεως ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων, φάνηκε ξεκάθαρα στήν πρόσφατη διαθρησκειακή τῆς Ἀσίζης.

Ὅμως, μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος φωτίσθηκε μέ τήν ἀληθινή θεογνωσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ τό φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως». Ἐγκαταλείπονται ὅλες οἱ ἄλλες ψεύτικες θρησκεῖες. Στά πρόσωπα τῶν τριῶν μάγων, πού προσκύνησαν τόν Χριστό, ἐκπροσωπεῖται ὅλη ἡ πρό Χριστοῦ θρησκεύουσα ἀνθρωπότης, ἡ ὁποία διδάσκεται πλέον νά προσκυνεῖ τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τήν ἐξ ὕψους Ἀνατολή, τό Φῶς ἐκ Φωτός, πού ἔλαμψε στόν κόσμο. Στόν Ἰορδάνη ποταμό, κατά τήν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, «ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις».

Δέν ὑπάρχουν πλέον ἄλλα φῶτα, ἄλλες πίστες, ἄλλοι δρόμοι σωτηρίας. O Χριστός εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διακηρύσσει ὅτι «ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου»[8]. Ὅποιος δέν βαδίζει μέσα στό δικό Του φῶς, βρίσκεται στό σκοτάδι καί δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει. Υἱοί φωτός εἶναι μόνον ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό καί τήν διδασκαλία του. Κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὁ Χριστός εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον»[9]. Ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ καί Προδρόμου, τοῦ πρό τῶν Ἀποστόλων Ἀποστόλου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν διαδόχων τους, ἔχει μία καί μοναδική ἀποστολή : νά μαρτυρεῖ περί τοῦ Φωτός, νά ἀποκαλύπτει καί νά φανερώνει αὐτό τό Φῶς στούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου» καθημένους καί νά τούς ὁδηγεῖ στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Στό ἀποστολικό καί ἁγιοπατερικό αὐτό ἔργο οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἐπιφυλάξεις καί συμψηφισμοί, κοσμικές εὐγένειες καί ἐξισώσεις, συγκρητισμοί καί ἀναμείξεις, διπλωματίες καί ὑποχωρήσεις σέ ἄρχοντες γιά λατρεία ἄλλων θεῶν ἤ ἀναγνώριση τῶν ἄλλων θεῶν καί τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Εἴτε ἐπρόκειτο γιά Ἰουδαίους ἄρχοντες, εἴτε γιά εἰδωλολάτρες, εἴτε γιά Μουσουλμάνους, εἴτε γιά ἀθέους, πού ζητοῦσαν ἀναγνώριση τῶν δικῶν τους θεῶν καί σεβασμάτων, ἡ στάση τῶν Χριστιανῶν δέν ἦταν συμβιβαστική καί ἐξισωτική, ὅπως συμβαίνει σήμερα μέ πολλούς θεολόγους καί κληρικούς τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων καί διαλόγων, ἀλλά ἀπόλυτη καί σαφής. Πουθενά ἀλλοῦ, σέ κανένα ἄλλο θεό ἤ σέβασμα, δέν ὑπάρχει δυνατότης σωτηρίας. Ἐνώπιον τῶν Ἑβραίων ἀρχόντων ὁδηγηθέντες οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης, δέν τούς εἶπαν ὅτι ἔχουμε τήν ἴδια πίστη μέ σᾶς, ὅτι πιστεύουμε στόν ἴδιο θεό, ἀλλά μέ παρρησία τούς ἐπέκριναν γιά τήν ἄρνηση καί τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν μοναδική ὁδό καί ἐλπίδα σωτηρίας : «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία^. οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[10]. Αὐτές εἶναι οἱ ἀληθινές διαθρησκειακές συναντήσεις καί οἱ γνήσιοι διαθρησκειακοί διάλογοι.

Κατά τή διάρκεια τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν ἐπιφανείας καί ἐπιλάμψεως τοῦ θεϊκοῦ Φωτός, ἔθνη, λαοί καί ἄτομα φωτίστηκαν καί σώθηκαν, ἐνσωματωθέντα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Συναντιόμαστε ἑκατομμύρια πιστῶν στήν εὐχαριστιακή συνάντηση καί κοινωνία, διαρκῶς καί ἀδιαλείπτως, κάθε ἡμέρα σχεδόν, καί ὄχι μόνον εὐχόμαστε «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου», εἰς τρόπον ὥστε νά καθιστοῦμε περιττή κάθε διαθρησκειακή συνάντηση, ἀλλά καί διακηρύσσουμε ὅτι «εἴδομεν τό Φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθή, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες», πράγμα πού δέν μποροῦν νά κάνουν οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις τύπου  Ἀσίζης, γιατί ἐκεῖ ὑπάρχουν πολλά ἔθνη καί λαοί, πιστεύοντα εἰς ἄλλους θεούς καί μή εὑρόντα τήν ἀληθή πίστη.

Ἀπό τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ διεξαγωγή διαθρησκειακῶν συναντήσεων, ὅπως τῆς Ἀσίζης, εἶναι ὀπισθοδρόμηση, μᾶς πηγαίνει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, εἶναι ἡ Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ἡ γῆ Ζαβουλών καί Νεφθαλείμ, ὅπου, κατά τό Εὐαγγέλιο, ὑπῆρχαν καί συναντιόνταν πολλές θρησκεῖες καί πολλοί πολιτισμοί, ἕνα πανθρησκειακό καί πολυπολιτισμικό μοντέλο, σάν αὐτό πού οἰκοδομοῦν σήμερα οἱ ἡγέτες τῆς ἀντιχρίστου «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», μέ κινητήριο μοχλό τό Βατικανό καί μέ θρησκευτικό πλανητάρχη τόν αἱρεσιάρχη Πάπα. Ἐνῶ, ὅμως, σέ ἐκείνη τήν Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν ἡ ἐμφάνιση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ συνετέλεσε, ὥστε «ὁ λαός, ὁ καθήμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς»[11], στήν νέα Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν καί τῶν διαθρησκειακῶν συναντήσεων τύπου Ἀσσίζης, τό σκότος ἐξακολουθεῖ νά παραμένει, τά ἔθνη καί οἱ λαοί, πού ἐκπροσωποῦνται, προσεύχονται στούς δικούς τους θεούς, καί δέν ἀκούγεται τό κήρυγμα τοῦ Προδρόμου καί τοῦ Χριστοῦ^· «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»[12]. Οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις ἀποτελοῦν ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν ἁγίων Μαρτύρων[13].

---

[1] 19-9-2016 Ἐπίτιμος διδάκτορας τοῦ πανεπιστημίου τῆς Περούτζια ὁ Βαρθολομαίος, http://www.amen.gr/article/epitimos-didaktoras-tou-panepistimiou-tis-peroutzia-o-oikoumenikos-patriarxis

[2] 19-9-2016 Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος στήν ἐφημερίδα τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων Ἰταλίας:  Ὅλοι νά γίνουν ἕνα, «ut unum sint», http://aktines.blogspot.gr/2016/09/ut-unum-sint.html

[3] 19-9-2016 Βαρθολομαῖος : Φονταμενταλιστές ὅσοι δέν ἀλλάζουν τίς ἀπόψεις τους, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/88327

[4] Ὠρέ, προσκυνᾶνε ποτέ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες τόν ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα; (VIDEO), http://www.pentapostagma.gr/2016/09/ωρέ-προσκυνάνε-ποτέ-ορθόδοξοι-ιεράρχ.html

[5] 20-9-2016 Ἀδελφικός ἐναγκαλισμός Πάπα - Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, http://www.amen.gr/article/adelfikos-enagalismos-papa-oikoumenikou-patriarxi, http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=537935&catID=4

[6] Μτθ. 4, 15-16.

[7] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος περί Οἰκουμενισμοῦ ἐπί τῇ Κυριακῇ τῆς Ὀρθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ¹ (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2012) 128-130.

[8] Ἰω. 8, 12.

[9] Ἰω. 1, 9.

[10] Πράξ. 4, 12.

[11] Μτθ. 4, 12-17.

[12] Μτθ. 3, 2 καί 4, 17.

[13] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Διαθρησκειακές συναντήσεις˙ ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καί προσβολή τῶν ἁγίων μαρτύρων, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 2003.