Θρησκειολογία και ιδεοληψία

Θρησκειολογία και ιδεοληψία

Λάμπρος Ροΐλος, Συντ. δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, συγγραφέας

Κύριε διευθυντά

Στη διένεξη για το μάθημα των Θρησκευτικών ο Αρχιεπίσκοπος κέρδισε χρόνο και ο κ. Τσίπρας απέφυγε ένα επιπλέον πολιτικό κόστος σε μια δύσκολη συγκυρία. Είναι όμως ανακριβές ότι το πρόβλημα οφείλεται στις αποφάσεις μόνον του υπουργού Παιδείας. Αυτό, διότι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ενότητα Γ΄ (Κράτος - Δημόσια Διοίκηση -Δημοκρατικοί Θεσμοί) στόχος 20, αφού αναφέρεται στην ανάγκη χωρισμού Εκκλησίας και κράτους με αναθεώρηση του άρθρου 3.1 του Συντάγματος, έχει στόχο μεταξύ άλλων: «(α) Την κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής στο σχολείο, (β) την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και την αντικατάστασή του από μάθημα επιστημονικού και όχι κατηχητικού προσανατολισμού, στο πλαίσιο του οποίου θα διδάσκεται η αναγκαία γνώση περί της ιστορίας και της φιλοσοφίας των θρησκειών του κόσμου». 

Με απλά λόγια, θα έχει στόχο τον ξεριζωμό του ορθόδοξου χριστιανικού θρησκευτικού φρονήματος των Ελλήνων από τις μελλοντικές γενιές. Σε επίρρωση των θέσεων αυτών, ο κ. Τσίπρας σε 2 επιστολές (2/6/2009 και 10/6/2009) προς τους αποφοίτους της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, αναφέρει ότι συμφωνεί και αντιπροσωπεύεται απόλυτα από τις θέσεις αυτές.

Τα εύλογα ερωτήματα/αντιρρήσεις που γεννιούνται από τις πιο πάνω τοποθετήσεις (αφήνοντας κατά μέρος την αντισυνταγματικότητα των θέσεων αυτών και τη σύγκρουσή τους με τη χριστιανική παράδοση του έθνους μας, που είναι αυτονόητες και χιλιοειπωμένες) είναι: 1. Είναι σε θέση 6χρονα έως 10χρονα παιδάκια του Δημοτικού να αντιληφθούν και να επιλέξουν θρησκευτικά δόγματα ή θέση αθεΐας και με τι κριτήρια; Μπορούν αυτά και οι γονείς τους να κρίνουν τι εν γένει μαθήματα (π.χ. Αρχαία, Ιστορία) και πώς πρέπει να τα διδαχθούν; Δεν είναι χρέος της πολιτείας να το κρίνει αυτό; 2. Οταν τους παρουσιάζονται οι θρησκείες σαν παρωχημένα κοινωνικά φαινόμενα ή σαν ιστορικές συμφορές (βλ. Ιερά Εξέταση, Σταυροφορίες, σύγχρονη τρομοκρατία από ισλαμιστές κ.λπ.) που ανάγονται στη διεστραμμένη (λόγω ανθρωπίνων αδυναμιών) ανθρώπινη συμπεριφορά ορισμένων, χωρίς να τους παρουσιάζεται η χριστιανική διδασκαλία στην ουσιαστική μορφή της και με ομολογιακό τρόπο, τότε θα οδηγηθούν στην αθεΐα. 3. Εάν, π.χ., τα θαύματα του Χριστού δεν παρουσιαστούν στα παιδάκια σαν αληθινά θαύματα ώστε να τους τονώσουν την πίστη και την ελπίδα σε ένα ηθικώτερο αύριο ή ακόμα και σαν προσδοκία για μια μετά θάνατον ζωή. Εάν αυτά τους παρουσιαστούν σαν ένα κοινωνικό, ιστορικό εξωπραγματικό φαινόμενο πίστης κάποιων. Αν δεν τους εμπεδωθεί η πίστη ότι η προτροπή σε βοήθεια και αγάπη του πλησίον, ακόμα και των εχθρών, αποτελεί προτροπή ενός Θεανθρώπου και όχι απλή αναφορά των αρχών του χριστιανισμού. Αν η μεταδιδόμενη στα παιδιά γνώση π.χ. των Δέκα Εντολών της Π.Δ. δεν περιλαμβάνει την πίστη ότι πρόκειται για θεία εντολή, αλλά απλώς τους παρουσιάζεται σαν ένα ιστορικό γεγονός μιας κάποιας θρησκείας. Τότε τι ψυχικό κόσμο θα αναπτύξουν αυτά τα παιδιά χωρίς πίστη και ελπίδα σε μια θεία παρέμβαση, χωρίς –το κυριότερο– ηθικές αναστολές κατά πειρασμών και αντικοινωνικών συμπεριφορών και εγκλημάτων, και με τι αρχές και κριτήρια θα κατευθύνουν τα δικά τους παιδιά; Η πίστη σε μια υπερφυσική οντότητα, στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να βρει στήριγμα και ψυχικό απόθεμα. Η παρηγοριά και η ελπίδα για μια μετά θάνατον ζωή πρέπει και μπορεί να εμφυσηθεί μόνον μέσω μιας ομολογιακού χαρακτήρα παιδείας θρησκευτικών από την παιδική ηλικία –όπως συνέβη για όλους εμάς–, άλλο αν πολλοί ενσυνείδητα (σε ώριμη πια ηλικία) και τελείως ελεύθερα την απεμπόλησαν. Επομένως, κανένα δικαίωμα δεν θίγεται. Οι γονείς που θα αντιτίθενται στα διδασκόμενα Θρησκευτικά ας νουθετήσουν στο σπίτι αλλιώς τα παιδιά τους στην αθεΐα ή σε άλλη θρησκεία. Σε μια δημοκρατία υπάρχει σεβασμός στις μειονότητες, αλλά αυτές δεν μπορεί να επιβάλλονται στην πλειονότητα. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των κινούντων τα νήματα της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι το μάθημα αλλά μια άθεη κοινωνία, γιατί η θρησκεία είναι ανάχωμα και πόλος συσπείρωσης αντιδρώντων στην απολυταρχία και στον υλισμό.

Γράμματα Αναγνωστών/kathimerini.gr