Εὐ - ἀθανασία!

Εὐ - ἀθανασία!

ἀρχ/του  Δανιήλ Ἀεράκη

                Κατ’ εὐφημισμόν! Ἡ λέξις εὐ-θανασία κακῶς χαρακτηρίζει τὸ βίαιο τέλος τοῦ σώματος. Στὴν οὐσία της εἶναι καλὴ λέξις, μιλάει γιὰ καλὸ θάνατο!

            • Εὐθανασία πραγματική εἶναι ἐκείνη, πού ὁδηγεῖ στὴν εὐ-ἀθανασία. Ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς εἶναι δεδομένη γιὰ ὅλους. Τὴ στιγμὴ τοῦ θανάτου ἡ ψυχὴ πορεύεται στὴν ἀθανασία, οἱ πιστοὶ στὴν ἀθανασία τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ, στὸ αἰώνιο βασίλειο τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Οἱ λοιποί, ὅσοι ἀρνήθηκαν τὴ δωρεὰ τοῦ Χριστοῦ, πορεύονται στὴν ἀθανασία τῆς ἀπώλειας (Ἰωαν. ε' 23).

            • Εὐθανασία σημαῖνει καλὸς θάνατος. Ὁ εὐεργετικώτερος θάνατος εἶναι ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ πάνω στὸ Σταυρό. Ὅσοι πιστεύουν στὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, αὐτοὶ βλέπουν νὰ ἐπέρχεται ἡ στιγμὴ τοῦ σωματικοῦ θανάτου καὶ βροντοφωνοῦν: «Θανάτῳ θάνατον πατήσας» (Α' Κορ. ιε' 54).

            • Εὐθανασία εἶναι καί ἡ ἀφοβία τοῦ θανάτου. Μιλώντας ὁ Χρυσόστομος γιὰ τὸν Παῦλο, λέει χαρακτηριστικά: «Οὐ πέφρικε τὸν θάνατον»! Οἱ πιστοὶ βλέπουν τὸ θάνατο ὡς τὴν πύλη τῆς ζωῆς. Βλέπουν τὸ θάνατο ὡς μετάβασι. «Μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰωαν. ε΄ 24).

            • Εὐθανασία ἀκόμη εἶναι ὁ καλὸς θάνατος τῶν μαρτύρων, πού δὲν ἀρνοῦνται τὸν Χριστό. Βλέπουν τὸ θάνατο καὶ λένε: «Οὐκὲτι, θάνατε, κυριεύεις· ὁ γὰρ τῶν ὅλων Δεσπότης τὸ κράτος σου κατέλυσε».

            • Δυστυχῶς τὸν ὅρο «εὐθανασία» χρησιμοποιοῦν καὶ ὅσοι προβαίνουν σὲ βίαιο τερματισμὸ τῆς ζωῆς. Μιλᾶνε γιὰ «ὑποστηριζόμενη εὐθανασία» ὅταν οἱ γιατροί, μὲ τὴ βούλησι τοῦ ἀσθενοῦς, ἐγκαταλείπουν προσπάθειες θεραπείας ἢ παρατάσεως τῆς ζωῆς. Κανεὶς ὅμως δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ χρησιμοποίηση τὴ βία, εἴτε σὲ ἄλλους (ἔγκλημα), εἴτε στὸν ἑαυτὸ του (αὐτοκτονία).

            • Γιὰ τοὺς πιστοὺς πέρα ἀπό τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν πίστι, ὑπάρχουν καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ θαῦμα. Πόσοι ἄνθρωποι, καταδικασμένοι ἀπό τὴν ἐπιστήμη, ἔγιναν καλὰ διὰ θαύματος; Ἀλλὰ καὶ ἂν ὁ Χριστὸς δὲν παρατείνη τὴ ζωὴ τοῦ δοκιμαζόμενου ἁγίου, ὅμως ὁπωσδήποτε τοῦ χαρίζει «τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἰακ. α΄ 12).

            • Τὴν ἴδια σχεδὸν ἡμέρα ἔφυγαν ἀπό τὴ ζωὴ δύο πρόσωπα.

            • Ὁ ἕνας πιστός, ἐνάρετος, σοφὸς ἐν Κυρίῳ, ὁ σπουδαῖος θεολόγος Νικόλαος Βασιλειάδης. Μᾶς χάρισε σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὸ βιβλίο «Τὸ μυστήριον τοῦ θανάτου». Ἔφυγε μὲ τὸ βλέμμα στὸν οὐρανό.

            • Ὁ ἄλλος δὲν θέλησε νὰ πιστέψη στὴ μετὰ θάνατον ζωὴ. Θέλησε νὰ φύγη ὅπως ἔφυγε. Τὴν ἀναχώρησί του τὴν ὤθησε «μὴ ὑποβοηθούμενη εὐθανασία».

            • Τραγικὸς ὅποιος φεύγει χωρὶς Χριστὸ. Δὲν θὰ τὸ σχολιάσουμε.

            • Ἀλλὰ καὶ δὲν μποροῦμε, μὲ ἀφορμὴ τὸ τραγικὸ περιστατικό, νὰ σπεύδουμε νὰ νομιμοποιήσουμε τὴν «εὐθανασία»! Ἄς σεβασθοῦμε τὶς τελευταῖες στιγμὲς κάθε ἄνθρωπου. Τὶς σέβονται τὰ περισσότερα κράτη. Ἐμεῖς θὰ πρωτοτυπήσουμε στὴν τραγικότητα;