Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού -«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι»

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16-20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 24-θ΄ 1

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. η΄ 34)

Ανάμεσα στην περασμένη και τη σημερινή Κυριακή προβάλλει η Εκκλησία μας το Σταυρό του Κυρίου, που είναι από τη μια το σύμβολο της σωτηρίας μας και από την άλλη η έκφραση της αγάπης του Θεού. Ο Σταυρός του Κυρίου, που θεωρήθηκε, από μεν τους Ιουδαίους ως «σκάνδαλον» και απαράδεκτο για τις μεσσιανικές τους προσδοκίες, από δε τους εθνικούς (ειδωλολάτρες) ως «μωρία» ως ανοησία για τις αναζητήσεις τους, για μας τους Χριστιανούς προβάλλει δια του Χριστού ως η δύναμη και η σοφία του θεού (Α΄ Κορ. α΄ 23-24).

Ο Σταυρός του Κυρίου, πρόβαλε την περασμένη Κυριακή ως αναγκαιότητα μέσα από τα λόγια του Κυρίου «υψωθείναι δει τον Υιόν του Ανθρώπου, ίνα πως ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Ο Σταυρός προβάλλει για τον Ιησού ως Υιό του Ανθρώπου σαν αναγκαιότητα, γιατί ο κόσμος δεν μπορούσε να σωθεί με τις δικές του δυνάμεις. Άρα την ίδια στιγμή, προβάλλει σαν διπλή αναγκαιότητα, δηλαδή η Σταύρωση και η σωτηρία. Ακούσαμε και στο ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε το θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωάν. γ΄ 16).

 Διπλή αναγκαιότητα για τον Ιησού, που εκφράζεται και σαν η μέγιστη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Δηλαδή Σταύρωση του Ιησού και σωτηρία του ανθρώπου. Όμως, ενώ για τον Ιησού τα πιο πάνω είναι Μονόδρομη πορεία για τον άνθρωπο η πορεία είναι εν μέρει αμφίδρομη, γιατί αν θέλει να σωθεί πρέπει πρώτα να πιστέψει ελεύθερα. Έτσι το «θέλω να σωθώ» προηγείται της υποχρέωσης να σωθώ και άρα οποιαδήποτε απόφαση μου δεν είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού, αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης απόφασης.

Κατά συνέπεια, το «θέλω να σωθώ, σημαίνει αποφασίζω να σωθώ και άρα αυτή μου η απόφαση υλοποιείται με κάποιες προϋποθέσεις τις οποίες και απαριθμεί σήμερα ο Ιησούς: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί».

Μέσα από τα πιο πάνω, εκτός από τις σαφείς προϋποθέσεις, προβάλλουν δυο σημεία. Πρώτον ότι ο ίδιος είναι αδιαμφισβήτητος Σωτήρας, για τούτο και καλεί τον άνθρωπο να τον ακολουθήσει. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· εκείνος που με ακολουθεί δε θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάν. η΄ 12).

Το δεύτερο σημείο, που είναι απαραίτητο, είναι η ελεύθερη επιλογή του καθενός. Άρα η σωτηρία, σαν δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους. Για τούτο σήμερα ο Ιησούς απευθύνει πρόσκληση γενική, καθολική. Όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει». Με τον τρόπο αυτό η γενική πρόσκληση μετατρέπεται και σε προσωπική, αφήνοντας έτσι τη δυνατότητα της επιλογής στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Όμως, πέραν από την έκφραση της θέλησης του ανθρώπου ο Κύριος θέτει και τρεις προϋποθέσεις για την επιτυχή κατάληξη της επιθυμίας, έτσι που η πρόθεση να  γίνει πράξη, με αποτέλεσμα να καταστεί δυνατή η σωτηρία. Και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις είναι: Πρώτον «απαρνησάσθω εαυτόν». Δεύτερο «και χράτω τον σταυρόν αυτού» και τρίτον «και ακολουθείτω μοι».

Όποιος θέλει, λοιπόν, ας με ακολουθήσει. Δεν εξαναγκάζω κανένα, να με ακολουθήσει και άρα δεν εξαναγκάζω κανένα να σωθεί. Προσφέρω το κίνητρο αλλά και τη δυνατότητα της σωτηρίας. Η σωτηρία είναι μεν δώρο του Θεού, αλλά την ίδια στιγμή μετατρέπεται από επιθυμία σε αγώνισμα και έπαθλο αφού εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις που θέτει σήμερα ο Κύριος.

Πρώτη προϋπόθεση: «Απαρνησάσθω εαυτόν». Να απαρνηθεί τον εαυτό του και όχι να απαρνηθεί μόνο κάτι από τον εαυτό του. Ο ακόλουθος του Χριστού πρέπει να είναι και μιμητής του Χριστού. Όπως ο Χριστός έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»(Φιλιπ. β΄ 8), έτσι και ο Χριστιανός οφείλει να γίνει μιμητής του στην αυταπάρνηση και θυσία. Ο Χριστιανός σαν ακόλουθος του Χριστού δεν πρέπει να έχει τον εαυτό του σαν σκοπό της ζωής του, αλλά την προσφορά προς τους άλλους ανθρώπους και την πλήρη υποταγή στο Θεό. Ακούσαμε στο σημερινό «Απόστολο» να τονίζει ο Απόστολος Παύλος: «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Δηλαδή, «έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός». Άρα σαν Χριστιανός, αποκόπτομαι και από ην αμαρτία.

Ο μεταμορφωμένος στη ζωή και από τη ζωή του Χριστού προχωρεί στη δεύτερη προϋπόθεση που είναι «και αράτω τον σταυρόν αυτού». Και ο σταυρός του καθενός είναι ξεχωριστός. Είναι ανάλογος με τις δυνάμεις και τις δυνατότητες του. Σταυρός είναι οι κάθε λογής θλίψεις, μια ασθένεια δική μας ή δικών μας ανθρώπων ή ακόμα και τα δυο. Σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα θα πρέπει να αντηχούν μέσα μας οι λόγοι του Κυρίου «θαρσαίτε, εγώ ειμί μη φοβείσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27). Αυτή η πίστη θα μας δίνει δύναμη για να ανατέξουμε.

Η τελευταία προϋπόθεση που θέτει σήμερα ο Κύριος είναι: «και ακολουθείτω μοι». Εκείνος που θέλει πραγματικά να με ακολουθήσει, τότε θα βρει τόσο τον τρόπο, όσο και ιδιαίτερα το δρόμο για να με ακολουθήσει. Μέσα από την αυταπάρνηση και μέσα από την άρση, το σήκωμα του οποιουδήποτε σταυρού του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Αδελφοί μου, μέσα από την υλοποίηση των πιο πάνω δημιουργούμε ένα τέτοιο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς που επιβεβαιώνει από τη μια ότι αναγνωρίζουμε τον Ιησού Χριστό όχι μόνο σαν Σωτήρα του κόσμου, αλλά και δικά μας Σωτήρα και από την άλλη ότι δεν παραβλέπουμε αυτή τη ξεχωριστή Χάρη του Θεού και σε μας. Ακούσαμε σήμερα τον Απόστολο Παύλο να μας λέει: «Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στη πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για Χάρη μου. Δεν μπορώ να αγνοήσω αυτή τη δωρεά του Θεού».

Τόσο ο Απόστολος Παύλος, όσο και οι άλλοι Απόστολοι και Άγιοι της Εκκλησίας εκτίμησαν τη δωρεά του Θεού. Όλοι τους έκαναν βίωμα την πίστη τους και με τον τρόπο της καθημερινής ζωής τους πρόσφεραν στην πράξη τη δική τους ευχαριστία γι’ αυτή τη ξεχωριστή δωρεά του Θεού. Εμείς θα αγνοήσουμε αυτή τη δωρεά του Θεού σε μας; Αν όχι, τότε ας ανταποκριθούμε στην πρόσκληση Του, ταυτίζοντας τη ζωή μας με τη δική Του ζωή. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης