Κυριακή Α΄ Λουκά -«Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Κυρίαρχος στη ζωή μας ο εγωισμός, αγαπητοί μου αδελφοί. Φανερώνεται με πράξεις, με τα λόγια μας. Μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας. Δύσκολα δεχόμαστε τη γνώμη και πολύ δυσκολότερα την υπόδειξη κάποιου άλλου. Επιδιώκουμε την αναγνώριση από τους ανθρώπους, με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, που πολύ φυσικό είναι να γνωρίζουν και τα πλεονεκτήματα μας, αλλά και τα ελαττώματα μας. 

Ενοχλούμαστε ωστόσο πολύ, όταν μας τα υποδεικνύουν. Αρνούμαστε πολλές φορές την πραγματικότητα και προσπαθούμε να την κρύψουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Συνήθως με μεγάλη ευκολία παραβλέπουμε τις αδυναμίες, τα λάθη μας. Τουλάχιστον ενώπιον των άλλων. Διογκώνουμε πιθανές ατέλειες των άλλων στην προσπάθειά μας να τους υποβιβάσουμε στη συνείδησή μας και να νοιώσουμε ότι είμαστε ανώτεροι τους. Εφευρίσκουμε χίλιες ανόητες δικαιολογίες, για να δικαιολογήσουμε τα σφάλματά μας και τις φυσικές μας αδυναμίες ή ατέλειες. Ζούμε στον κόσμο μας. Μακριά από τους άλλους. Γιατί ο εγωιστής δεν είναι ανεκτός από τους άλλους. Είναι απαράδεκτος! Σταδιακά, αν δεν καταλάβουμε το λάθος μας, με την επιδεικτική συμπεριφορά μας, απομονωνόμαστε. Μας αποβάλλει το περιβάλλον μας, ακόμη και οι αγαπητοί μας φίλοι. Δεν μας ανέχονται!

Υπάρχει όμως και ο άλλος τύπος. Ο άνθρωπος που γνωρίζει τα όρια του. Περιορίζει τον άκρατο εγωισμό. Προσπαθεί και βλέπει την πραγματικότητα του, τον εαυτό του, τις αδυναμίες του, αλλά και τα πλεονεκτήματά του στον βαθμό, που τα έχει. Φυσικά δεν είναι ο τέλειος. Δεν είναι ο υποδειγματικά ταπεινόφρων. Γιατί δεν είναι εύκολο. Ωστόσο προσπαθεί και προσέχει. Αποφεύγει να επιδεικνύεται. Παραδέχεται τα λάθη του, με ειλικρίνεια. Ευχάριστα προσπαθεί να αποδέχεται τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις. Και εφόσον γνωρίζει τα όρια του, μπορεί και βάζει στόχους για να βελτιωθεί. Αγωνίζεται να διορθώσει τα λάθη του. Ζητεί την βοήθεια του Θεού στον δύσκολο αυτό αγώνα.

Έκαμα αυτές τις σκέψεις, αγαπητοί μου αδελφοί, ακούγοντας τον έμπειρο και ηλιοκαμένο ψαρά, τον Πέτρο:

«Ἐπιστάτα, δι΄ὃλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες, οὐδέν ἐλάβομεν. Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Ειδικά αυτή η φράση: «ἐπί δέ τῷ ρήματί σου». Επειδή το λες Εσύ! Με ταπεινοφροσύνη, υποτάσσεται στην εντολή του Ιησού.

Μόλις είχαν γυρίσει από κοπιαστικό νυχτερινό αποτυχημένο όμως ψάρεμα. «Οὐδέν ἐλάβομεν». Τίποτε δεν πιάσαμε απάντησαν στον Κύριο όταν τους πρότεινε να ρίξουν τα δίχτυα για ψάρεμα. Το πλήθος που ακολουθούσε τον Κύριο, ήταν πολύ. Είχε ζητήσει να φέρουν τη βάρκα τους κοντά στη στεριά, για να συνεχίσει τη διδασκαλία Του. Κι όταν σταμάτησε να διδάσκει, τους έκανε την παράλογη, γι αυτούς, εισήγηση. Ρίξτε τα δίχτυα σας. Ποιος ήξερε καλύτερα από τον Πέτρο με τη πολύχρονη του πείρα. Θα μπορούσε να αρνηθεί. Και κανείς δεν θα τον κατηγορούσε. τον Πέτρο; Ο Πέτρος ήξερε. Κάποιος Άλλος όμως ήξερε καλύτερα! Γιαυτό και χωρίς δυσκολία, με την απόλυτη ταπεινοφροσύνη του γνήσιου και απλοϊκού Πέτρου, απαντά στον Κύριο: Όλη τη νύχτα κοπιάσαμε, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά επειδή το λες Εσύ, θα ρίξω το δίχτυ μου! Ανταμείφτηκε η ανυπόκριτη υπακοή και η ειλικρινής ταπεινοφροσύνη του Πέτρου. Είναι πολύ σημαντικά τα δυο χαρακτηριστικά που φανερώνει αυτή η αντιμετώπιση της εντολής του Κυρίου, από τον Πέτρο.

Επισφραγίστηκε όμως και από το αδιανόητο για τους απλοϊκούς ψαράδες θαύμα. Γέμισε το πλοίο τους και το πλοίο των συνεταίρων τους, που έσπευσαν σε βοήθεια, σε σημείο που κινδύνευσαν να βυθιστούν.

Αλλά, αγαπητοί μου, αποδείχτηκε το υψηλό επίπεδο του χαρακτήρα του Πέτρου, στον ανώτατο βαθμό, με την απρόκλητη παραδοχή και απόλυτης ειλικρινείας ομολογία του Πέτρου. «Ἒξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὃτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Εκστασιασμένοι είναι, ο Πέτρος αλλά και οι δυο γιοι του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, από το απρόσμενο αποτέλεσμα του ψαρέματος. Απίθανο το πλήθος των ψαριών. Αλλά προκαλεί θαυμασμό και έκπληξη, η με τόσο μεγάλη ταπεινοφροσύνη ομολογία του Πέτρου.

Θαύμα μέγα η τεράστια επιτυχία στο ψάρεμα. Το μεγαλύτερο ωστόσο θαύμα έγινε στις έκπληκτες ψυχές του Πέτρου, του Ιάκωβου και Ιωάννη, που θα ακολουθήσουν, μετά από αυτό το γεγονός, τον Ιησού, ως μαθητές Του.

Πρόσεξε ο Κύριος τον θαυμασμό, τον ανάμεικτο με φόβο και λέγει απευθυνόμενος στον Πέτρο: «Μή φοβοῦ, ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἒσῃ ζωγρῶν.» Από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους!

Άφησαν τα πάντα, χωρίς καμιά εγγύηση για το απρόβλεπτο μέλλον. Παράτησαν βάρκες, δίκτυα, και οι γιοι του Ζεβεδαίου, τον πατέρα τους, Θαμπωμένοι από τον θείο Διδάσκαλο, τη διδασκαλία Του και το απρόσμενο θαύμα, ακολούθησαν τον Ιησού και συντόνισαν τη ζωή τους με τις εντολές Του.

Περιττεύουν, νομίζω, άλλα σχόλια, αγαπητοί μου αδελφοί. Λάμπει το παράδειγμα των τριών μαθητών και αποστόλων. Άφησαν ό,τι γήινο τους συνέδεε για να αποδεχτούν την απίθανα τιμητική πρόσκληση του Κυρίου. Τον ακολούθησαν και έμειναν πιστοί μαθητές Του. Απόστολοι, κατόπιν μεταφέροντας το ευαγγέλιο της σωτηρίας στον κόσμο. Εμείς βέβαια δεν είχαμε την τιμητική ευκαιρία των μαθητών του Κυρίου. Όμως μια πρόσκληση για τον καθένα μας, είναι πάντοτε διαθέσιμη. Σχετίζεται με κάποια καθήκοντα και υποχρεώσεις. Μας ζητά να αρνηθούμε κάποιες κακές μας συνήθειες με ταπεινοφροσύνη. Να Τον ακολουθήσουμε, χωρίς να διστάζουμε να ομολογήσουμε την πίστη μας. Δεν θα μπορούσαμε άραγε να γίνουμε και μεις ψαράδες ψυχών; Έχουμε την θέληση να ακολουθήσουμε τις εντολές Του; Η βοήθειά Του θα μας ακολουθήσει και θα μας ενισχύσει.

Δ.Γ.Σ.