25 Αυγ 2016

Η αλφαβηταλφάβητος ομολογίας ορθοδόξου πίστεως κατά του οικουμενισμού προς τους οικουμενιστές και τους ομόφρονες ή σιωπώντες επισκόπους- ιερείς- μοναχούς και λαϊκούς[Β΄]& [ Γ΄]

H AΛΦΑΒΗΤΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ Η’ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ -ΙΕΡΕΙΣ- ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ
Βαβαί!!! Θράσος Οικουμενιστών [Β] «Τι έγινε στην σύνοδο της κρήτης;» Λένε « Ένωση έγινε;» Αυτό έλλειπε!
Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος, Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά Φιλώτα
Οσοι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού κατά ένα ποσοστό έχουν κάποια ενημέρωση ότι θεσμικά τουλάχιστον το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ξεφύγει με τον Οικουμενισμό συμπαρασύροντας όχι άθελά αλλά με την βούλησή τους και άλλες τοπικές Εκκλησίες και πατριαρχεία σ’αυτήν την παναίρεση. Ο δογματολόγος καθηγητής Δημήτριος τσελεγγίδης στη σύντομη αποτίμηση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» ( όπως θέλουν να την ονομάζουν) την οποία αποστέλλει στην Ιερά Σύνοδο,επισημαίνει:

“…Στή λεγόμενη «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης ἐπιχειρήθηκε μιά θεσμικοῦ χαρακτῆρα πνευματι­κή ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τή δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. [Λέ­με, ὅ­τι ἐ­πι­χει­ρή­θη­κε, ἐ­πει­δή –μέ βά­ση ὅ­σα εἴ­πα­με νω­ρί­τε­ρα– δέν προσ­δί­δου­με θε­σμι­κό ρό­λο στίς ἀ­πο­φά­σεις τῆς πα­ρα­πά­νω «Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κῆς Δι­α­σκέ­ψε­ως»­]. Στήν Κρή­τη ὄ­χι μό­νο δέν κα­τα­δι­κά­σθη­κε καμ­μί­α ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α (αἵ­ρε­ση), ἀλ­λά καί ἐ­πι­χει­ρή­θη­κε μιά φο­βε­ρή, θε­σμι­κῶς, ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν συ­νο­δι­κῶς ὁ­ρι­ο­θε­τη­μέ­νη πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μιά ἔκ­πτω­ση οὐ­σι­α­στι­κά ἀ­πό τόν «Ὅ­ρο Πί­στε­ως» τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου. Συγ­κε­κρι­μέ­να, πρό­κει­ται γιά τήν ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Συμ­βό­λου τῆς Πί­στε­ως, πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν ταυ­τό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­θ’ ἑ­αυ­τήν. Στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με, ὅ­τι πι­στεύ­ου­με «εἰς Μί­αν, Ἁ­γί­αν, Κα­θο­λι­κήν καί Ἀ­πο­στο­λι­κήν Ἐκ­κλη­σί­αν». Ὅ­μως, στή «Δι­ά­σκε­ψη» τῆς Κρή­της, δέ­κα Αὐ­το­κέ­φα­λες Ἐκ­κλη­σί­ες, με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ων καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀ­πο­δέ­χθη­καν ἀ­θε­ο­λό­γη­τα τήν «Βα­πτι­σμα­τι­κή Θε­ο­λο­γί­α» καί ἔμ­με­σα τήν «Θε­ω­ρί­α τῶν Κλά­δων», ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας ὡς Ἐκ­κλη­σί­ες τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς, τούς Μα­ρω­νῖ­τες, τούς Νε­στο­ρια­νούς, τούς Μο­νο­φυ­σῖ­τες Ἀν­τι­χαλ­κη­δο­νί­ους, τούς Μο­νο­θε­λῆ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­τα­δι­κά­στη­καν γιά τήν χρι­στο­λο­γι­κή τους αἵ­ρε­ση ἀ­πό σει­ρά Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων (ἀ­πό τήν Τρί­τη ἕ­ως καί τήν Ἕ­κτη), ἀλ­λά καί τήν παν­σπερ­μί­α τῶν Προ­τε­σταν­τῶν, πού ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ον­ται στό Παγ­κό­σμιο Συμ­βού­λιο τῶν λε­γο­μέ­νων Ἐκ­κλη­σι­ῶν. Ἀ­πο­τε­λεῖ πνευ­μα­τι­κή πα­ρα­φρο­σύ­νη καί πνευ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ἡ πρά­ξη τῆς ἀ­πό­πει­ρας γιά Συ­νο­δι­κή ἀ­πό­φα­ση στό Κο­λυμ­πά­ρι πρός ἀ­να­γνώ­ρι­ση ὡς Ἐκ­κλη­σι­ῶν τῶν κα­τα­δι­κα­σθέν­των αἱ­ρε­τι­κῶν ἀ­πό Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους. Αὐ­τό, στήν πρά­ξη, εἶ­ναι συγ­κρη­τι­σμός καί Οἰ­κου­με­νι­σμός. Δέν κι­νή­θη­κε ὁ θυ­μός –τό ἔλ­λο­γο νεῦ­ρο τῆς ψυ­χῆς- τῶν «Συ­νο­δι­κῶν» Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων πρός τούς νο­η­τούς λύ­κους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἀ­πε­ναν­τί­ας, οἱ «λύ­κοι» ὀ­νο­μά­στη­καν «πρό­βα­τα» τῆς μί­ας καί μό­νης λο­γι­κῆς ποί­μνης, τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἐκ τοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος συμ­πε­ραί­νου­με, ὅ­τι στήν Κρή­τη δέν ἔ­γι­νε ἡ ἀ­να­με­νό­με­νη ἀ­πό τό εὐ­λα­βές πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας «σύ­σκε­ψη» τῶν «Συ­νο­δι­κῶν» Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων μέ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, οὔ­τε καί λει­τούρ­γη­σε ἡ «σφεν­δό­νη» τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος γιά τήν ἐκ νέ­ου κα­τα­δί­κη τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν. Εἰ­δι­κό­τε­ρα, γιά τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς, λε­κτι­κῶς, ὁ­μο­λο­γή­σα­με τήν πί­στη μας στόν Ὅ­ρο τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, πρα­κτι­κῶς ὅ­μως ἀ­κυ­ρώ­σα­με αὐ­τήν τήν πί­στη, ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας ὡς Ἐκ­κλη­σί­ες, ὄ­χι μό­νον αὐ­τούς, ἀλ­λά καί ἄλ­λες Χρι­στι­α­νι­κές Κοι­νό­τη­τες, πού ἀν­τί­κειν­ται στόν Ὅ­ρο αὐ­τό, διά τοῦ f­i­l­i­o­q­ue. Ὡς γνω­στόν, ἡ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε προ­σθή­κη στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως -ἀ­κό­μη καί ἡ ἑρ­μη­νευ­τι­κῶς σω­στή- κα­τα­δι­κά­ζε­ται ἀ­πό ὅ­λες τίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους με­τά τήν Γ΄ (συμ­πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης) καί ὅ­σοι τό κά­νουν, ὁ­ρί­ζε­ται νά κα­θαι­ροῦν­ται καί νά ἀ­φο­ρί­ζον­ται ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Σα­φῶς, λοι­πόν, τό f­i­l­i­o­q­ue, ὡς προ­σθή­κη, κα­τα­δι­κά­ζε­ται -ἔμ­με­σα, αὐ­το­μά­τως καί ἑ­τε­ρο­χρο­νι­σμέ­να- ἀ­πό Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους, ὡς αἵ­ρε­ση, ἀ­φοῦ ἐκ­πί­πτουν ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­σοι τό υἱ­ο­θε­τοῦν, ὡς προ­σθή­κη, κα­τά τήν ἀ­πό­φα­ση τῶν ἀ­νω­τέ­ρω Συ­νό­δων. Γι’ αὐ­τό καί ἡ ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α τοῦ f­i­l­i­o­q­ue τῶν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καί ὅ­λων τῶν Προ­τε­σταν­τῶν εἶ­ναι κα­τε­γνω­σμέ­νη αἵ­ρε­ση. Ἄλ­λω­στε, ἡ προ­σθή­κη τοῦ f­i­l­i­o­q­ue κα­τα­δι­κά­στη­κε ἐ­πί Με­γά­λου Φω­τί­ου στήν Σύ­νο­δο τοῦ 879/80 (Η΄ Οἰ­κου­με­νι­κή), ὅ­που με­τεῖ­χε καί ἀν­τι­προ­σω­πεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ρώ­μης, ἐ­νῶ κα­τα­δι­κά­στη­καν καί ἄλ­λες κα­κο­δο­ξί­ες τοῦ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμοῦ γιά τήν ταύ­τι­ση οὐ­σί­ας καί ἐ­νερ­γεί­ας στόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό καί γιά τόν κτι­στό χα­ρα­κτῆ­ρα τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος, στίς Συ­νό­δους τοῦ 1331 καί 1351. Ἀλ­λά καί ὁ Προ­τε­σταν­τι­σμός κα­τα­δι­κά­στη­κε ἀ­πό σει­ρά Συ­νό­δων στήν Ὀρ­θόδοξη Ἀνατολή (1638, 1642, 1691)”.
………………………………………………………
H AΛΦΑΒΗΤΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΡΟΝΕΣ Η’ ΣΙΩΠΩΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ -ΙΕΡΕΙΣ- ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ
Σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες και τον [ Γ΄] Κανόνα της εν Εφέσῳ Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που συνεκλήθη το 431 μ.Χ. ,ο οποίος επιτάσσει: «κατ’ οὐδένα τρόπο νὰ εἶναι ὑποκείμενοι οἱ κληρικοὶ στοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ἀποστατήσει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία» έχουμε οι κληρικοί το δικαίωμα να διακόψουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη. [Κοινῶς δὲ τοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ καὶ οἰκουμενικῇ συνόδῳ συμφρονοῦντας κληρικούς, κελεύομεν τοῖς ἀποστατήσασιν, ἢ ἀφισταμένοις ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον] Εδώ ενώ ο κανόνας αναφέρεται στην Γ΄Οικουμενική σύνοδο, το πνεύμα του κανόνος (διασταλτική ερμηνεία) σαφώς δηλώνει το αυτονόητο, ότι και σε κάθε περίπτωση που Επίσκοπος ή Αρχιεπίσκοπος ή Πατριάρχης (ή ακόμη Πρεσβύτερος, Ηγούμενος, Γέροντας αντίστοιχα σε ενορία, μονή ή συνοδία), αποστατεί από την ορθόδοξο πίστη, όχι μόνο δεν είναι οι υπ’ αυτ(όν)- ούς υποχρεωμένοι να τ(ον)-ους ακολουθούν κάνοντας υπακοή -αυτό θα πει το «ὑποκεῖσθαι»- αλλά μηδόλως, δαλαδή, κατ’ ουδένα τρόπο να έχουν την αναφορά τους σ’ αυτόν ή αυτούς. Το ίδιο Πνεύμα εκφράζουν και οι άγιοι Πατέρες. Άλλωστε, αυτοί είναι που συνέταξαν τους κανόνες στις άγιες Συνόδους.Ο Άγιος Κυπριανός συνιστούσε:«Δέον ὅπως(είναι αναγκαίο να) ἀποσυρώμεθα μακρὰν καὶ ἀποφεύγωμεν αὐτοὺς διότι, πᾶς συνδεόμενος μετ’ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τὴν ὁδὸν τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως, περιπλανᾶται μακρὰν τῆς ἀληθινῆς ὁδοῦ καὶ θὰ εὑρεθῇ καὶ αὐτὸς εἰς παρομοίαν ἐνοχήν»; Ο Μέγας Αθανάσιος λέγοντας, «ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ µετ΄ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός», καταδεικνύει τὴν δυνατότητα τού πιστού να απομακρύνεται απὸ τον κακὸ Επίσκοπο για την πνευματικὴ του προστασία.
Εκείνο όμως που είναι το σημαντικότερο εν προκειμένω επισημαίνεται από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Στὴν αναίρεση του γράμματος του Πατριάρχου Αντιοχείας Ιγνατίου ο Παλαμάς, αμφισβητεί ευθέως το αξίωμα του Επισκόπου, όταν αυτὸς δεν βρίσκεται υποταγμένος στην Αλήθεια: «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· (διότι όντως όσοι είναι της Εκκλησίας του Χριστού είναι και της Αληθείας) καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, (και όσοι δεν είναι της Αληθείας ούτε της Εκκλησίας του Χριστού είναι) καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, (και τόσο περισσότερο) ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν κατάψεύδοιντο, (όσο πιο πολύ ψεύδονται εναντίον του εαυτού τους) ποιμένας καὶ ἀρχιποιμένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· (ονομάζοντας τους εαυτούς τους ιερούς Επισκόπους και Αρχιεπισκόπους και προσφωνούνται και μεταξύ τους ετσι ψευδώς) μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα (γιατὶ εμείς δὲν μυηθήκαμε στον Χριστιανισμὸ με βάση τα πρόσωπα, αλλὰ με βάση την αλήθεια και την ακρίβεια της πίστεως)».
Συνεπώς όταν κανείς δεν υποτάσσεται στην αλήθεια της Εκκλησίας που διαφυλάσσει αυτή ακέραιη, εν Πνεύματι Αγίῳ, διαχρονικά στην Παράδοσή της ως ταμιούχος της Θείας Χάριτος και Σώμα Χριστού αυτονόητο είναι ότι αποκοπτόμενος αυτής αποκόπτεται και από την κεφαλή της, τον Δεσπότη Χριστό! Επομένως πώς να μνημονεύουμε αυτόν που έθεσε Εαυτόν εκτός Εκκλησίας; Γι’ αυτό τελικά και η διακοπή του μνημοσύνου δεν συνιστά σχίσμα. Αφού το δέντρο η Εκκλησία έμεινε και σ’ αυτήν εκείνοι που κρατουν την αλήθεια, το κλαδί όμως κόπηκε μαζί τα μικότερα που ήταν ανθρωποκεντρικά και όχι Χριστοκεντρικά γαντζωμένα πάνω του επειδή το έφαγε το σαράκι, ο οικουμενισμός , ο οποίος ύπουλα εργάζεται να σαρακοφαγώσει όλο το δέντρο. Αν οι καλοί γεωργοί δεν αποκόψουν τα σαρακοφαγωμένα τότε υπάρχει κίνδυνος να ξεραθεί μεγάλο μέρος του δέντρου της Ορθοδοξίας και τότε αφού χάσουν την αλήθεια ας κρατήσουν τις τελετές και τα πανηγύρια οι Επίσκοποι και οι ομόφρονές τους.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αξιος!

Ανώνυμος είπε...

Εύγε π. Παΐσιε! Η ομολογία σας είναι ορθόδοξη! Οι οικουμενιστές και οι ομόφρονες ή σιωπώντες επίσκοποι - ιερείς - μοναχοί φέρουν ευθύνη για την διάδωση της παναιρέσεως του οικουμενισμού.

Ανώνυμος είπε...

Τὰς τῶν αἱρετικῶν ζιζανίων ἐπισπορὰς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίᾳ ὁ παμπόνηρος καταβαλών καὶ ταύτας ὁρῶν τῇ μαχαίρᾳ τοῦ Πνεύματος τεμνομένας προῤῥίζους, ἐφ᾿ ἑτέραν ἦλθε μεθοδείας ὁδόν, τῇ τῶν σχισματικῶν μανίᾳ τὸ τοῦ Χριστοῦ σῶμα μερίζειν ἐπιχειρῶν. Ἀλλὰ καὶ ταύτην αὐτοῦ τὴν ἐπιβουλὴν ἡ ἁγία σύνοδος ἀναστέλλουσα παντελῶς, ὥρισε τοῦ λοιποῦ, ἵνα, εἴ τις πρεσβύτερος ἢ διάκονος, ὡς δῆθεν ἐπὶ ἐγκλήμασί τισι τοῦ οἰκείου κατεγνωκὼς ἐπισκόπου, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως καὶ ἐξετάσεως καὶ τῆς ἐπ᾿ αὐτῷ τελείας κατακρίσεως ἀποστῆναι τολμήσοι τῆς αὐτοῦ κοινωνίας καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν ταῖς ἱεραῖς τῶν λειτουργιῶν εὐχαῖς, κατὰ τὸ παραδεδομένον τῇ Ἐκκλησίᾳ, μὴ ἀναφέροι, τοῦτον ὑποκεῖσθαι καθαιρέσει καὶ πάσης ἱερατικῆς ἀποστερεῖσθαι τιμῆς. Ὁ γὰρ ἐν πρεσβυτέρου τάξει τεταγμένος καὶ τῶν μητροπολιτῶν ἁρπάζων τὴν κρίσιν καὶ πρὸ κρίσεως αὐτὸς κατακρίνων, ὅσον τὸ ἐπ᾿ αὐτῷ, τὸν οἰκεῖον πατέρα καὶ ἐπίσκοπον, οὗτος οὐδὲ τῆς τοῦ πρεσβυτέρου ἐστὶν ἄξιος τιμῆς ἢ ὀνομασίας. Οἱ δὲ τούτῳ συνεπόμενοι, εἰ μὲν τῶν ἱερωμένων εἶέν τινες, καὶ αὐτοὶ τῆς οἰκείας τιμῆς ἐκπιπτέτωσαν, εἰ δέ μοναχοὶ ἢ λαϊκοί, ἀφοριζέσθωσαν παντελῶς τῆς Ἐκκλησίας, μέχρις ἄν, τὴν πρὸς τοὺς σχισματικοὺς συνάφειαν διαπτύσαντες, πρὸς τὸν οἰκεῖον ἐπίσκοπον ἐπιστραφεῖεν. (Κανὼν ιγ´ τῆς ΑΒ´ Συνόδου. Περὶ σχίσματος κληρικῶν ἀπὸ τῶν ἰδίων Ἐπισκόπων)

Ανώνυμος είπε...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

Ανώνυμος είπε...

ΑΓ.ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(Ερμηνεία Κανόνος ιε' της ΑΒ' Συνόδου):
Εκείνα οπού οι ανωτέρω Κανόνες εδιώρισαν περί Επισκόπων και Μητροπολιτών, τα αυτά διορίζει, και πολλώ μάλλον, ο παρών Κανών, περί Πατριαρχών, λέγων ότι, όστις Πρεσβύτερος, ή Επίσκοπος, ή Μητροπολίτης ήθελε χωρισθή από την συγκοινωνίαν του Πατριάρχου αυτού, και δεν μνημονεύη το όνομα αυτού κατά το σύνηθες (ο Μητροπολίτης δηλ. μόνος· ο γαρ Πρεσβύτερος του Επισκόπου του το όνομα μνημονεύει, ο δε Επίσκοπος του Μητροπολίτου του) προ του να φανερώσουν τα κατά του Πατριάρχου αυτών εις την Σύνοδον, και παρά της Συνόδου αυτός να κατακριθή· ούτοι, λέγω, πάντες να καθαίρωνται παντελώς, οι μεν Επίσκοποι και Μητροπολίται, πάσης Αρχιερατικής ενεργείας, οι δε Πρεσβύτεροι, πάσης Ιερατικής. Πλην ταύτα μεν να γίνωνται, εάν δια ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ τινα, ΠΟΡΝΕΙΑΝ θετέον, ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΝ και άλλα, χωρίζωνται οι Πρεσβύτεροι από τους Επισκόπους των, οι Επίσκοποι από τους Μητροπολίτας των, και οι Μητροπολίται από τους Πατριάρχας των· εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι ήναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ, και ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ ΑΥΤΩΝ ΚΗΡΥΤΤΟΥΣΙ ΠΑΡΡΗΣΙΑ, και δια τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και ΠΡΟ ΤΟΥ ΝΑ ΓΕΝΗ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ΗΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙΝ ΤΩΝ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ αυτών. Όρα και τον λα'. Αποστολικόν.

Ανώνυμος είπε...

Το σχίσμα δεν δημιουργείται από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά κυοφορείται πολύ καιρό προηγουμένως. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την αίρεση. Ο Άρειος δίδασκε αιρετικές διδασκαλίες πολλά χρόνια και στο τέλος καταδικάσθηκε και αποβλήθηκε από την Εκκλησία. Πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα και σημασία στην κυοφορία του σχίσματος. Πραγματικά το σχίσμα κυοφορείται με μερικές εσφαλμένες και πεπλανημένες ιδέες, πού, αν δεν προσεχθούν και δεν αποβληθούν, εγκυμονούν πολλούς κινδύνους, όχι για την Εκκλησία, αλλά για τα άρρωστα μέλη της. Μια τέτοια ιδέα που κυοφορεί το σχίσμα είναι η αντίληψη ότι “εμείς θα σώσουμε την Εκκλησία”. Αυτός ο μεσσιανισμός συνδέεται στενώτατα με την υπερηφάνεια και τον εγωϊσμό, που είναι η πηγή της προγονικής αμαρτίας. Σε μερικούς Χριστιανούς αναπτύσσεται έντονα η αντίληψη ότι αυτοί θα σώσουν την Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ότι έχουν εσφαλμένη εκκλησιολογία. Γιατί η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη σωτηρίας και σωτήρων. Κεφαλή της είναι ο Χριστός, γι’ αυτό και είναι αγία. Δεν πρέπει να έχουμε την ιδέα ότι θα σώσουμε την Εκκλησία, αλλά ότι πρέπει να παραμένουμε μέσα στην Εκκλησία για να σωθούμε. Εμείς έχουμε ανάγκη σωτηρίας.

Ανώνυμος είπε...

Την ευθυνη του σχισματος φερουν οι κακοδοξουντες.

Και αυτοι φερουν και την ευθυνη της κακως και καθ' υπερβολην εφαρμογης της αποτειχισεως υπο των αντιδρουντων στην κακοδοξια τους.


Οι κακως αποτειχιζομενοι εις σχισμα, πταιουν ενωπιον του Θεου και της Εκκλησιας.

Πολλω μαλλον πταιουν οι προκαλεσαντες την αποτειχισην.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ είπε...

Η αντίληψη ότι “εμείς θα σώσουμε την Εκκλησία”.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, αν ρίξουμε το βλέμμα της πίστης, πίσω από 2016 χρόνια, για να δούμε τον αρχηγό της πίστεως μας, τον γλυκύτατο Ιησού,αλλά και πάλι στο σήμερα για να δούμε τους αρχηγούς των Εκκλησιών μας και ειδικότερα τον πατριάρχη μας (όχι για να τους συγκρίνουμε!) τότε ίσως νιώσουμε το πως είναι δυνατόν και ίσως και φυσικό, κάποτε οι πιστοί του Χριστού να καταντήσουν θύματα του ψευδοπροφήτου και οπαδοί του Αντίχριστου! Λίγο-λίγο που φτάσαμε αδελφοί μου! Τελικά η αποστασία του λαού γέννησε τους ανθρώπους αυτούς ή οι άνθρωποι αυτοί ευθύνονται για την αποστασία του λαού του θεού; Το 99/100 των πιστών δεν εκκλησιάζονται καν, και αν και οι κανόνες απαιτούν γι' αυτούς να αφορίζονται..... ώστε με τη συγκεκριμένη αυτή εκκλησιαστική πράξη! να αισθανθούν την ντροπή και το μέγεθος του κινδύνου που διατρέχουν να μείνουν έξω του νυμφώνος Χριστού... εμείς οι αταίριαστοι χριστιανοί του 21ου αιώνα, όχι μόνον αυτούς δεν προειδοποιούμε ότι δίχως συνειδητή επιστροφή στους κόλπους της μίας Εκκλησίας δεν πρόκειται να δουν πρόσωπο θεού.. όχι μόνον αυτό δεν κάνουμε αλλά και όσους κατασπαράζουν τους πιστούς μέσα στην μάντρα του Χριστού, δεν βρίσκουμε το θάρρος να τους ελέγξουμε, πόσο μάλλον να τους διώξουμε δείχνοντάς τους την έξοδο του μαντριού (όχι όμως και να τους σκοτώσουμε!).
Αδελφοί μου, η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, εμείς δηλαδή οι πιστοί είμαστε τα τίμια μέλη του σώματός Του. Σώμα Χριστού είναι το νηπιοβαπτισμένο που παίρνει όνομα, σώμα και ο πατριάρχης! Πως τώρα ως Ορθόδοξος λαϊκός μπορώ να σηκώσω στα χέρια μου ένα βρέφος που κινδυνεύει να πεθάνει-και σωματικά αλλά και πνευματικά- και να το αεροβαπτίσω, και δεν μπορώ να σηκώσω την φωνή μου και πω, ναι! Ναι, αδελφοί μου, ναι “εμείς θα σώσουμε την Εκκλησία”. Ο λαός έχει και αυτό το δικαίωμα να "ξεβαπτίζει" τις κακόδοξες συνόδους, να μην παραδέχεται το ψέμα, να παραμένει στο φως του Αρχηγού του και πάλι να σβήνει ή καλύτερα να φωτίζει τα σκοτάδια των Εκκλησιών μας και έτι περισσότερο του πατριάρχου μας, που στην συνείδησή μας έδωσε στις εξετάσεις του Ιουνίου το μάθημα θρησκευτικά και ΚΟΠΗΚΕ, αλλά ακόμη δεν αποκόπηκε (από όλα τα άγια Θυσιαστήρια μας) μιας και πάνω σ' αυτά απαγορεύεται να μνημονεύονται κατά κανόνα οι καταδικασμένοι αιρετικοί.
Αδελφοί, επειδή κάθε μαθητής της Εκκλησίας (με αποστολικό βαθμό) που με φίλημα προδίδει τον Κύριον μας έχει πάνω του την κατάρα που τον κατατάσσει στους καταλόγους των αλόγων και σ’ αυτόν του «Υιού της απωλείας»… ας προσέξουμε τον κίνδυνο που διατρέχουν οι σύγχρονοι αιρεσιάρχες-ιεράρχες μας και αν τους αγαπάται πείτε τους την αλήθεια… σηκώστε την φωνή σας και βαπτίστε τους στον (ομολογίας) λόγο της αληθείας! μιας και εξ Αυτού του Λόγου εκτίσθησαν τα πάντα…..

Ανώνυμος είπε...

Σωστά αυτά που λέτε κ. Ε.Δημήτριε ΑΛΛΑ πρέπει να ξέρουμε τι λέμε, διαφορετικά η ζημιά που προκαλείται είναι πολύ μεγαλύτερη. Η απόδειξη ότι οι περισσότεροι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ είναι οι πολλές αλληλοαντικρουόμενες γνώμες.Εφόσον η αλήθεια είναι μία, θα έπρεπε αν ήταν σωστές να είναι έστω παραπλήσιες.
Πολλοί αυτόκλητοι σωτήρες δεν είναι παρά ταραχοποιοί και 'χούλιγκανς' εγωιστές και ιδίου θελήματος ζημιογόνοι της κοινής υποθέσεως!

Ανώνυμος είπε...

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν ασχολήθηκαν με το πως θα πρέπει να λέγονται οι αιρετικοί. Γι' αυτό και δεν θέσπισαν Ιερούς Κανόνες που «αφορίζουν» τους πιστούς, που αποκαλούν «Εκκλησία» τους αιρετικούς. Αυτό που τις απασχολούσε, ήταν η πίστη των αιρετικών, και όχι το λεξιλόγιό τους.
Αν τα πάντα, στην Εκκλησία, εξαρτώνται από τις λέξεις, θα έπρεπε να έχουμε ήδη ένα ορθόδοξο λεξιλόγιο. Διαφορετικά βρισκόμαστε σε πλάνη, ένεκα των λέξεων...!

Ανώνυμος είπε...

αγαπητε 26 Αυγούστου 2016 - 10:44 π.μ.

εγραψες " Γι' αυτό και δεν θέσπισαν Ιερούς Κανόνες που «αφορίζουν» τους πιστούς, που αποκαλούν «Εκκλησία» τους αιρετικούς."

Προφανως αγνοεις τα της Ορθοδοξιας.

Παντως εαν αναφερεσε σε συνοδους της λατινικης αγελης, ακομα και σε αυτη την περιπτωση, και παλι αστοχεις.

Ανώνυμος είπε...

Μόνο η Σύνοδος είναι αρμόδια να κρίνει και να αξιολογήσει εάν και κατά πόσο ένας επίσκοπος είναι αιρετικός.

Ιερευς είπε...

Διαβάστε τα περί σχίσματος και μετα να απο φαίνεστε. Η αίρεση και το σχίσμα σε βγάζει απο την Εκκλησία κι όχι η διακοπή της μνημονευσεως των αιρετικών. Μπράβο στο ιστολόγιο για τις αναρτήσεις του.

Ανώνυμος είπε...

Αιρετικοι 3.40 ειναι δυο ειδων,αυτοι που κατεδικασε η εκκλησια κ αυτοι που δεν κατεδικασε η εκκλησια ,μας λεγει ο γερ. Επιφανιος Θεοδωροπουλος στα ''δυο ακρα''και φερει παραδειγμα τον πρωην πατριαρχη Αθηναγορα,για τον οποιον εγραψε πως εκηρυττε αιρετικα φρονηματα αλλα ουτε καταδικαστηκε απο την εκκλησια ουτε κ αποσχιστηκε απο αυτην.
Αιρεση,θα πει νοθεια της αποστολοπαραδοτης πιστεως,θα πει,αθετηση δογματος η δογματων πιστεως ορθης,θα πει προσπαθεια να θεωρουνται δογματα-πιστεως,πραγματα που δεν ειναι,που θα πει νοθα δογματα ,που θα πει θεολογια χωριζομενη Του Θεου,ερμηνευοντας ''εντολας ανθρωπων κ διδασκαλιας'',''φιλοσοφιας κατα την παραδοση των ανθρωπων,σε αντιθεση με την παραδοση Του Θεου,θα πει θεωρια που γκρεμιζει τον χριστιανο,τον πανουκλιαζει και τον βγαζει απο τον ορθο δρομο κ την εναρετη ζωη,που στη συνεχεια αυτος πανουκλιαζει και τους αλλους.Η αιρεση ειναι μεταδιδομενον αμαρτημα.
Αιρετικος ειναι αυτος που κηρυσσει αιρετικα φρονηματα, παντουειτε εχει κοινωνια με αιρετικους ειτε δεν εχει κοινωνια με αιρετικους.[Επιφ.Θεοδ/λος προς παλαιοημερολογιτη Νικοδημο].
Για την αιρεση υπαρχει διαγνωση,υπαρχει προσυνοδικη διαδικασια [βλεπε αιρεσεις στην ιστορια της εκκλησιας],υπαρχει καταγνωση απο συνοδικη διαγνωμη,υπαρχει το ''φρονειν εις το σωφρονειν του αιρετικου'',και τελικα καταδικη της αιρεσεως συμφωνα με οσα εχει θεσπισει η ορθ.Εκκλησια.
Για τον οικουμενισμο εχουν διαγνωσει οι Επιφανιος Θεοδωροπουλος,ο γερ Θεοκλητος Διονυσιατης.,ο οσιος Ιωαννης ο Χοζεβιτης,,ο γερ Αθανασιος Μυτιληναιος,ο επισκοπος Φλωρινης Αυγουστινος,ο Παραμυθιας Παυλος,ο Ελευθερουπολεως Αμβροσιος,ο γερ Φιλοθεος Ζερβακος, ´ρ.Ιακωβος Τσαλικης,ο γερ,αρχ.Γεωργιος Καψανης,ο αγιορειτης Μωυσης ο μακαριστος,ο οσιος Πορφυριος,ο γερ γερ Αμφιλοχιος Μακρης,ο θεολογος Αφορισθης Νικολαος Σωτηροπουλος,ο γερ.Εφραι ο Φιλοθειτης-νυν Αριζονας,ο γερ αγιος Ιουστινος Ποποβιτς,ο γερ.αγιος Παισιος κ.α.
Υπαρχουν ατοπηματα οπως η κλοπη,ο φονος κλπ,που για την πολιτεια ειναι ποινικα αδικηματα,για την εκκλησια ομως θεωρουνται κολασιμα αμαρτηματα.Το ιδιο ισχυει και για την αιρεση,η οποια ειναι μεν θανασιμο αμαρτημα,διοτι χωριζει απο Τον Θεο αλλα ειναι και μεταδιδομενο θανασιμο,που σημαινει πανουκλιαζει κ τους αλλους,γι'αυτο κ θεωρει ο αγ.Νικοδημος σκανδαλο καθε εκτροπη απο την παραδοση!
Η συνυπαρξη λοιπον διαφορετικων ομολογιων,απορριπτει τη μοναδικοτητα της ορθοδοξου πιστεως,καθως μειωνονται οι διδαχες κ απαιτησεις της ορθοδοξιας στο ελαχιστο,αφου επιδιωκεται ο συγκρητισμος κ μαλλον ενισχυεται.Αυξανεται η ανοχη των πεπλανημενων σε βαθμο να αδιαφορουμε για την πιστη χαριν των ενωτικων προσπαθειων πασης ομολογιας ετεροδοξοφρονων και παραβλαπτεται το δογμα περι της Μιας,Αγιας,Καθολικης,κ Αποστολικης εκκλησιας...

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com