Κυριακή Β΄ Ματθαίου –«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Απόστολος: Ρωμ. β΄ 10-16

Ευαγγέλιο: Ματθ. δ΄ 18- 23

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων. Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ΄ 19-20).

Μέσα από το Ευαγγέλιο της περασμένης Κυριακής, ο Ιησούς καθόρισε τρεις βασικές προϋποθέσεις, τόσο για τους μαθητές, όσο και γενικά τους ακόλουθους του καθώς και μια διαβεβαίωση –υπόσχεση. Πρώτον, ζήτησε πίστη στο πρόσωπο του και ομολογία του ονόματός του μπροστά στους ανθρώπους. Δεύτερον, αγάπη προς το πρόσωπο του που να ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη αγάπη και τρίτον, αυταπάρνηση και αυτοθυσία σηκώνοντας αγόγγυστα τον όποιο δικό τους σταυρό. Έδωσε δε τη διαβεβαίωση ότι όποιος αφήσει ο,τιδήποτε για χάρη του, «θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή» (Ματθ. ιθ΄ 29).

Ξεκάθαροι, λοιπόν, οι όροι, αλλά και απόλυτα σαφείς οι διαβεβαιώσεις. Όμως ενώ, η εφαρμογή των όρων ήταν μέρος της παρούσης και καθημερινή ζωής με σημαντικό βαθμό δυσκολίας, αντίθετα οι διαβεβαιώσεις είχαν διάσταση μελλοντική και για την αποδοχή τους έπρεπε να προηγηθεί η πίστη.

Αυτή η διπλή «δυσκολία» θα ανέμενε κανείς ότι θα ήταν σημαντικό εμπόδιο και ανασταλτικός παράγοντας για την αποδοχή της οποιασδήποτε πρόσκλησης. Αυτά φυσικά με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα και την ανθρώπινη λογική. Με βάση αυτά τα δεδομένα φαίνεται ότι αγνοούμε αυτό που είπε ο Ιησούς, σαν απάντηση στον Πέτρο για τη δυσκολία εισόδου του ανθρώπου στη βασιλεία του Θεού. Είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: «Παρά ανθρώποις αδύνατον, αλλ’ ου παρά τω Θεώ· πάντα γαρ δυνατά εστί παρά τω Θεώ» (Μαρκ. Ι΄ 27). «Για τους ανθρώπους είναι αδύνατο, όχι όμως και για το θεό· γιατί όλα είναι δυνατά για το Θεό».

Παρά το ότι η δέσμευση του Ιησού αφορούσε μια κατάσταση μελλοντική και η οποία στη συνέχεια εκπληρώθηκε απόλυτα, για τους ανθρώπους έπρεπε να γίνει αποδεκτή στη βάση της πίστεως και μάλιστα ελεύθερα και αβίαστα, όπως έγινε σήμερα με την εκλογή των πρώτων μαθητών. Μπροστά στους πολλούς «Μεσσίες» και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους, έπρεπε όσοι προσκαλούνταν να έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν τον ένα και μοναδικό Μεσσία που θα υλοποιούσε τις υποσχέσεις του και θα αποτελούσε, όχι μόνο το ανάχωμα στην καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας, αλλά και την απαρχή για τη διόρθωση του κόσμου και του ανθρώπου.

Μπροστά σε ένα κόσμο που γκρεμίστηκε και οι αξίες της ανθρωπότητας ενταφιάστηκαν κάτω από τα ερείπια του εγωισμού, της μισαλλοδοξίας και του ετσιθελισμού, μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να διορθωθεί. Να βρεθούν άνθρωποι που ξεπερνώντας κάθε εγωισμό και φιλοδοξία θα ήταν έτοιμοι για θυσίες. Όμως, για να μπορέσουν να δώσουν προοπτικές και ελπίδα στον ερειπωμένο κόσμο έπρεπε πρώτα να πιστέψουν οι ίδιοι σε αυτή την ελπίδα που πρόβαλλε δια του Ιησού και με τη βοήθεια του να συμβάλουν στη βελτίωση του κόσμου, μέσα από τη δική τους βελτίωση και προσωπική αναγέννηση. Αυτοί ως «το άλας της γης» ως «το φως το κόσμου», ως «πόλις… επάνω όρους κειμένη» και ως λυχνάρι πάνω στο λυχνοστάτη» θα έπρεπε να λάμψουν με το δικό τους φως μπροστά στους ανθρώπους μέσα από τα καλά τους έργα (Ματθ. ε΄ 13-16).

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και κάτω από αυτές τις προσδοκίες απευθύνεται σήμερα από τον Ιησού το προσκλητήριο προς τα αδέλφια Ανδρέα και Πέτρο και Ιάκωβο και Ιωάννη. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Προσκλητήριο απλό χωρίς φαινομενικά υλοποιημένες δεσμεύσεις. Προσκλητήριο για έργο πνευματικό και όχι βιοποριστικό. Ένα έργο που θα ψαρεύει χωρίς να σκοτώνει, που θα ξεδιψά χωρίς να πνιγεί και που θα αναζωογονεί τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Υψηλή η αποστολή επίπονο το έργο και προπαντός απροσδιόριστο το αποτέλεσμα. Κι όμως, παρά το ότι δεν συνειδητοποίησαν το μέγεθος της αποστολής τους, καθώς και τις προσωπικές θυσίες, όπως οικογενειακές, επαγγελματικές και άλλες εντούτοις, «ευθέως», αμέσως, χωρίς συζητήσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις «αφέντες τα δίκτυα» οι Ανδρέας και Πέτρος και «το πλοίον και πατέρα» ο Ιάκωβος και Ιωάννης τον ακολούθησαν. Στο κάλεσμα του Θεού, στο κάλεσμα του Ιησού, υποχώρησαν δεσμοί σεβαστοί όπως οικογενειακοί, περιουσίας και επαγγέλματος. Γιατί, η αγάπη προς το Θεό πρέπει να είναι πάνω από οποιαδήποτε άλλη αγάπη, η δε υπακοή να είναι στο πρότυπο της υπακοής του Ιησού ο οποίος έγινε υπήκοος «μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φίλιπ. β΄ 8). Μια υπακοή και προ παντός μια μίμηση του Χριστού και την οποία θα επιβεβαίωναν αργότερα με τη θυσία και της ίδιας της ζωής τους. «Ευθέως», όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, ανταποκρίθηκαν οι τέσσερις μαθητές στο κάλεσμα του Ιησού. Σ’ αυτό το «Ευθέως» καλείται και ο καθένας από μας να ανταποκριθεί. «Ευθέως», αμέσως, χωρίς καθυστέρηση ή αναβολή καλείται ο καθένας από μας να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ιησού, για μετάνοια, για διόρθωση και επιστροφή και ιδιαίτερα για σωτηρία.

Η στιγμή κατά την οποία δεχόμαστε την πρόσκληση ίσως είναι η μοναδική, για τούτο μας προτρέπει ο Απόστολος Παύλος «Σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε γιατί η Γραφή λέει: Στον καιρό της χάρης σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας» (Β΄ Κορ. στ΄ 1-2).

«Δεύτε οπίσω μου», είπε σήμερα ο Κύριος στους μαθητές του και οι οποίοι ανταποκρίθηκαν άμεσα «ευθέως». Η ίδια πρόσκληση απευθύνεται σήμερα και σε μας. Όμως ποια η δική μας απάντηση; Απαντούμε «ευθέως» ή λέμε «αύριο ή αργότερα βλέπουμε, έχουμε καιρό; Άραγε έχουμε όλοι τον ίδιο «καιρό»; Το βέβαιο είναι το σήμερα, η στιγμή που ζούμε. Για το «αργότερα» ή το «αύριο» κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος!

Αδελφοί μου, το «δεύτε οπίσω μου» επαναλαμβάνεται σήμερα και σε μας. Σήμερα οι συνθήκες είναι καλύτερες, αφού δε χρειάζεται να αφήσουμε επάγγελμα, πατρίδα, συγγενείς ή φίλους. Σήμερα καλούμαστε να απαρνηθούμε το κακό που βρίσκεται μέσα μας και γύρω μας. Ας αφήσουμε τα θολά ποτάμια των αμαρτιών μας να καταλήξουν στο φυσικό ωκεανό της αγάπης του Θεού και Αυτός θα τα καθαρίσει όπως και τα φυσικά θολά ποτάμια. Ας συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη τιμή που μας γίνεται, καθώς και το μέγεθος της χάριτος του Θεού και χωρίς δισταγμό, χωρίς αναβολή, ας απαντήσουμε θετικά στην πρόσκλησή Του όπως έκαναν σήμερα και οι μαθητές του. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης