Έθνη και Εκκλησία

ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

            Κατά τη νέα εποχή, η οποία κυριαρχείται από την «ιδεολογία» της παγκοσμιοποίησης η κάθε θρησκευτική πίστη προβάλλεται ως ισόκυρη με τις υπόλοιπες πίστεις στην πορεία του ανθρώπου προς αναζήτηση του Θεού. 

Με εξαίρεση τη χώρα μας στην οποία ο όψιμος εκδυτικισμός εξαναγκάζει τους οπαδούς της νέας τάξης πραγμάτων, ενσυνείδητους ή αφελείς νεροκουβαλητές, να διεξέλθουν σε σύντομο χρονικό διάστημα τους αιώνες της δυτικής νεωτερικότητας, η λοιπή Δύση εκδηλώνει ανάσχεση της επιθετικότητας κατά της θρησκευτικής πίστης. Προβάλλει όμως κατά κόρο στην κοινή γνώμη το θεμελιώδες και μοναδικό ίσως θρησκευτικό δόγμα της: Δεν υπάρχει αποκαλυμμένη αλήθεια. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι επικίνδυνος και εχθρός της παγκόσμιας ειρήνης! Προϊόν αυτού του δαιμονιώδους δόγματος είναι ο οικουμενισμός, στον χώρο του χριστιανισμού, ο συγκρητισμός στον χώρο των διαθρησκειακών συνεδρίων.

            Μετά την Εκκλησία εμφανέστατος στόχος έχουν κατασταθεί και τα έθνη. Εντολές για την αποδόμηση αυτών και κατ’ επέκταση της φιλοπατρίας έχουν δοθεί σε ιστορικούς, γνωστούς ως αναθεωρητές ή, το ορθότερο, αποδομητές της ιστορίας, οι οποίοι επιχειρούν διεθνώς κατά τις τελευταίες δεκαετίες σφοδρότατη επίθεση κατά του έθνους, το οποίο αμφισβητούν ως οντότητα σχετιζόμενη με το ιστορικό γίγνεσθαι και υποβιβάζουν αυτό σε ιδεολόγημα της αστικής τάξης, της μητέρας της νέας τάξης πραγμάτων. Καταλήγουν διδάσκοντας, όχι μόνο στη χώρα μας, όπως εσφαλμένα πιστεύουμε, αλλά παντού ότι το έθνος είναι δημιούργημα του κράτους!

            Την ανιστόρητη αυτή άποψη θα επιχειρήσουμε να καταγγείλουμε στο παρόν άρθρο με βάση τις θέσεις της Εκκλησίας. Αυτή κατά τη γενέθλια ημέρα της, αυτή της Πεντηκοστής ψάλλει το ακόλουθο κοντάκιο:

                        Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε

                        διεμέριζεν έθνη ο Κύριος.

                        Ότε του πυρός τας γλώσσας διένεμε

                        εις ενότητα πάντας εκάλεσε

                        Και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα

            Σύμφωνα λοιπόν με την αποκαλυμμένη Αλήθεια τα έθνη είναι δημιουργήματα του Θεού. Η ανθρώπινη αλαζονεία κατά την οικοδόμηση του πύργου της Βαβέλ προκάλεσε την τιμωρία από μέρους του Δημιουργού με τη σύγχυση των γλωσσών. Τότε δεν υπήρχαν ούτε κράτη ούτε αστική τάξη. Η αλαζονεία της σύγχρονης Δύσης συρρικνώνει τη μακραίωνη ανθρώπινη ιστορία στην περίοδο της νεωτερικότητας, ενώ το αντίθεο πάθος της επιμηκύνει άμετρα την ιστορία του ανθρωπίνου είδους, ως βιολογικού όντος, επιχειρώντας τη γεφύρωση του χάσματος που μας χωρίζει από τα υπανθρώπινα πρωτεύοντα! Συνεπώς, όσο και αν φαίνεται ότι η νέα τάξη κατάγει νίκες θριάμβου κατά των εθνών, αυτά δεν πρόκειται να αφανιστούν, ώστε να μετατραπούν οι άνθρωποι σε πολιτιστικό χυλό αφομοιωμένοι από την άθλια υποκουλτούρα, την οποία επιχειρεί αυτή να επιβάλει, με τα μέσα που διαθέτει, σ’ όλη την έκταση του πλανήτη.

            Κύλισαν αιώνες ανθρώπινης ιστορίας και ο Θεός ολοκλήρωσε το προαιώνιο σχέδιό του για τη σωτηρία του ανθρώπου με την ενανθρώπισή του στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον οποίο και την Εκκλησία του με ιδιαίτερο μένος καταπολεμά η σατανική νέα τάξη. Κατά την Πεντηκοστή, γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, με τις πύρινες γλώσσες, τις οποίες το Άγιον Πνεύμα διένειμε στους Αποστόλους και τους λοιπούς μαθητές του Χριστού, κάλεσε όλους τους ανθρώπους σε ενότητα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η ενότητα αυτή δεν προϋπέθετε ούτε προϋποθέτει τον αφανισμό των επί μέρους εθνών, στα οποία ανήκαν ή ανήκουν οι προσελθόντες και προσερχόμενοι σήμερα στην Εκκλησία. Ο πιστός εισερχόμενος στην Εκκλησία αποτάσσεται τον παλαιό άνθρωπο όχι το έθνος του. Γι’ αυτό ανά τους αιώνες τα μέλη της Εκκλησίας ήσαν φιλοπάτριδες και οφείλουν να παραμείνουν. Βέβαια κάθε πιστός ομολογεί πίστη στη «μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία». Με την ομολογία αυτή καθίσταται οικουμενικός, όπως οικουμενική είναι η Εκκλησία. Με τη βοήθεια της αληθούς, ως εξ αποκαλύψεως, πίστεως ο πιστός αποφεύγει τα ολισθήματα προς τον εθνικισμό, ασθένεια της δυτικής νεωτερικότητας. Σε αντίθεση με τους πατριδολάτρες, που διακηρύσσουν «πρώτα η πατρίδα και μετά πίστη», τα μέλη της Εκκλησίας αναφωνούν «πρώτα η πίστη και μετά η πατρίδα». Κατ’ αυτόν τον τρόπο αισθάνονται, ως μέλη της οικουμενικής Εκκλησίας, πιο κοντά τον ομόδοξό τους απανταχού της γης. Αυτή είναι η ουσιώδης ενότητα εν Αγίω Πνεύματι από την οποία δεν βλάπτονται τα έθνη, καθώς ουδείς πιστός επιτρέπεται να στραφεί κατά έθνους ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, να προδώσει το έθνος του! Όλες οι άλλες ενώσεις, συμμαχίες ή εταιρείες είναι ψευτοενώσεις υπό δαιμονική καθοδήγηση, γι’ αυτό και δεν διαρκούν επί πολύ. Σύντομα θα δούμε την διάλυση των σήμερα υπαρχουσών, αν και φαντάζουν στα μάτια μας ως πανίσχυρες.

            Και ενώ το Άγιον Πνεύμα κάλεσε όλους τους προσερχομένους στην Εκκλησία σε ενότητα, το μικρόβιο του εθνικισμού, έχει προσβάλει κατά τρόπο οδυνηρό τις κατά τόπους ορθόδοξες Εκκλησίες, ώστε να πρυτανεύει το κακώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον αντί της ενότητας της Εκκλησίας. Η συγκληθείσα πανορθόδοξη Σύνοδος έδειξε περίτρανα τις βαθειές αδυναμίες του πληρώματος της Εκκλησίας. Δεν είναι μόνο η μη προσέλευση κάποιων Εκκλησιών στη Σύνοδο (ο Θεός θα επιμερίσει τις ευθύνες), είναι η εμμονή στο εθνικό χρώμα κάθε τοπικής Εκκλησίας και η έλλειψη διάθεσης να λυθεί το χρονίζον ζήτημα της πολλαπλής εκπροσώπησης των τοπικών Εκκλησιών στη διασπορά των εθνών, που προκαλεί εξαιρετικά άσχημη εντύπωση στους επιστρέφοντες στην Ορθοδοξία. Και αυτοί αυξάνουν, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, μετά από μακρά μοναχική και πολλές φορές επώδυνη πορεία αναζήτησης. Ασφαλώς δεν είναι οι οικουμενιστικές συνάξεις που τους βοηθούν, καθώς μέσω αυτών οι θρησκευτικοί ηγέτες των διαφόρων προτεσταντικών ομολογιών επιδιώκουν το ισόκυρο με την «μία αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία». Από την άλλη ο Πάπας, φορέας του «αλαθήτου», που προβάλλεται ως ο μελλοντικός θρησκευτικός ηγέτης του ενωμένου χριστιανισμού, κατά το ανάλογο της ΕΕ, εμμένει με πείσμα στην υποστήριξη της κατοχής της πλήρους αλήθειας, άσχετα αν ελάχιστη αξία προσδίδει στα δόγματα, όπως φαίνεται στην οργάνωση της ουνίας, μέσω της οποίας επιχειρήθηκε ο διεμβολισμός των «σχισματικών» της Ανατολής. Και είναι η νέα τάξη πραγμάτων, η άκρως εχθρική προς την αποκαλυμμένη Αλήθεια, που υποστηρίζει τις οικουμενιστικές και τις διαθρησκειακές συνάξεις.

Η όποια ενότητα επιτευχθεί ή θα είναι εν αληθεία ή, στην περίπτωση που θα είναι ψευδής, δεν θα διαρκέσει πολύ, όπως συνέβη και κατά το παρελθόν. Γιατί όσοι κόπτονται σήμερα υπέρ της ενότητας στο όνομα της Αγάπης, δηλαδή του Θεού, λησμονούν ότι ο Θεός είναι και Αλήθεια. 

                                                                                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»