Ἡ παγίδα τῆς συνόδου

Ἡ παγίδα τῆς συνόδου

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου Κλασσικός φιλόλογος, Ἱστορικός

Εἴμαστε στὴν κορύφωση τῆς τραγωδίας, ἡ ὁποία λέγεται “ἁγία καὶ μεγάλη”σύνοδος καὶ ἡ ὁποία δὲν θὰ ὁδηγήσει δἰ ἐλέου καὶ φόβου στὴν κάθαρση, ἀλλὰ δυστυχῶς διὰ κακοδοξίας, διπλωματίας καὶ κοσμικότητας στὴν δίωξη καὶ στὸ σχίσμα. Αὐτὸ θὰ γίνει γιὰ δύο λόγους:

Πρῶτον διότι φανερὰ οἱ μετέχοντες δὲν πραγματεύονται ὡς «ἑπόμενοι τοῖς θεί­οις Πατράσι» ἀλλὰὡς τυφλοὶ τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματα καὶ ὡς ἐκ τῶν προτέρων διχασμὲνοι διχάζουν, ὑβρίζουν, παραφέρονται καὶ παρερμηνεύοντας καὶδιαστρεβλώνοντας τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ τὶς παρακαταθῆκες, ἀποδεικνύουν γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τοῦ Ἀποστόλου τὸ ἀληθές :«εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ κατ᾿ εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ,τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος, ἀλλὰ νοσῶν περὶ ζητήσεις καὶ λογομαχίας, ἐξ ὧν γίνεται φθόνος, ἔρις, βλασφημίαι, ὑπόνοιαι πονηραί, παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας, νομιζόντων πορισμὸν εἶναι τὴν εὐσέβειαν. ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων» (Α Τιμ. 6,3-5).

Δεύτερον διότι πέφτουμε στὴνπαγίδα, πού κρύβει ἡ σύνοδος. Ἐνῶ δηλαδὴ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν σὺνοδο τὴν ἲδια, μᾶς διαφεύγει τὸ γεγονὸς, ὅτι εἴτε γίνει ἡ σύνοδος εἴτε δὲν γίνει, εἴτε παρθοῦν ἀποφάσεις εἴτε ὄχι οἱ αἱρετίζοντες Ἐπίσκοποι θὰ παραμείνουν στὶς θέσεις τους καί θὰ συνεχίζουν ἀκάθεκτοι καὶ ἀμετανόητοι τὸ ἀσεβὲς ἔργο τους. Αὐτοὶ εἶναι τὸ διακύβευμα τῆς ὅλης ὑποθέσεως καὶ ὄχι ἡ σύνοδος σὰν θεσμὸς καθεαυτή. Τὶς σχέσεις μας μὲ αὐτοὺς πρέπει νὰ προσδιορίσουμε καὶ νὰ ἐφαρμόσουμε, ἔτσι ὅπως ὁρίζουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶναι ξεκάθαροι: «ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων» (Α Τιμ. 6,3-5), «κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενὸς ἀγγέλου ἄγεσθαιἢ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι»(Χρυσ. PG 63, 231), «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει (τοῖς αἱρετικοῖς) ἀνάθεμα»(Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος), «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί.. φῦγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ»(Μέγας Φώτιος, ΕΠΕ 12, 400). Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρόκειται νὰ εἰρηνεύσει, ὅσο Ἐπίσκοποι, Ἀρχιμανδρίτες, Ἱερεῖς, Μοναχοὶ καὶ πιστοὶ τεμαχίζουν τὴν Μία Ἀλήθεια, ἑρμηνεύουν κατὰ τὸ δοκοῦν τὴν ἀγὰπη τοῦ Κυρίου, συμπροσεύχονται με αἱρετικούς, χαρίζουν αἱρετικὰ καὶ ἀντίχριστα βιβλία, ἐπιτρέπουν ἢ προωθοῦν αἱρετικὲς διδασκαλίες, διαστρεβλώνουν ἢ ὑβρίζουν τοὺς Ἃγιους Πατέρες ἢ ἀντικαθιστοῦν  τὴν διδασκαλία τους μὲ συμβουλὲς μελῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, συναινοῦν στὴν διαστροφὴ τῆς κοινωνίας καὶ στὴν ἀδικία καὶ στὰ ἐγκλήματα τῶν δυναστῶν τοῦ κόσμου, διαφημίζουν τὴν “σοφία” τους ἐνῶ παράλληλα ἀπειλοῦν τοὺς ζητοῦντες τὴν εὐσέβεια καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν σωτηρία αὐτῶν, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος.Ἂν δὲν πράξουμε, ὡς ὀφείλουμε, καὶ δὲν ὁμολογήσουμε ἔργοις καὶ ὄχι μόνο λόγοις, μὲ ἀγῶνα καὶ ὄχι ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, ὡς προστάζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δὲν θὰ ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ζητοῦμε ὁμολογία. Ὁμολογία χωρὶς μαρτυρία καὶ μαρτυρία χωρὶς μαρτύριο δὲν γίνεται. Ἂς μὴν διστάσουμε καὶ ἂς μὴν φοβηθοῦμε.

«ἕως θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας καὶ Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ σου» (Σοφ. Σειρ. Δ, 28)