Κυριακή της Απόκρεω-«Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου»

Απόστολος: Α΄ Κορ. η΄ 8-θ΄2

 Ευαγγέλιο: Ματθ. κε΄31-46

«Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε΄ 34).

     Με τη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου ολοκληρώνεται το σωτηριολογικό έργο του Ιησού. Όλες οι υποσχέσεις υλοποιούνται και ο άνθρωπος δε θα βλέπει πια το Θεό «θαμπά σαν μέσα από μεταλλικό καθρέπτη», αλλά τότε θα δούμε το Θεό πρόσωπο με πρόσωπο (Α΄ Κορ. ιγ΄ 12). Αυτό το γεγονός αποτελεί και την κορύφωση της αγάπης του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους, με μόνη προϋπόθεση την αντίστοιχη αγάπη του ανθρώπου προς το συνάνθρωπο και που χαρακτηρίζεται σήμερα σαν «άσημος αδελφός» του. Μέσα από την αγάπη θα εξουδετερωθεί η αμαρτία και ο διάβολος και θα επικρατήσει αιώνια η βασιλεία του θεού, η «ζωή του μέλλοντος αιώνος» κατά το σύμβολο της πίστεως.

     Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου αν και είναι αναμενόμενη – μελλοντική, εντούτοις θεωρείται τόσο βέβαιη όσο και η πρώτη του παρουσία. Σε μια ευχή της Θείας Λειτουργίας αυτή συγκαταλέγεται μεταξύ των σωτηριωδών ενεργειών του Ιησού που έχουν συντελεστεί, όπως «η Σταυρική θυσία, η Ταφή, η Τριήμερη Ανάσταση, η Ανάληψη, η εκ δεξιών καθέδρα και η Δευτέρα και ένδοξη πάλιν παρουσία».

      Η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, λοιπόν, είναι μεν κατάσταση μελλοντική, αλλά και αδιαμφισβήτητα βέβαιη. Αυτή θα διαφέρει από την πρώτη παρουσία. Κατά την πρώτη παρουσία ο Ιησούς ήρθε ταπεινά και άσημα ως άνθρωπος για να σώσει τον κόσμο. Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Ιησούς στο Νικόδημο: « Ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δ’ αυτού» (Ιώνα. Γ΄ 16-17). Αντίθετα κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα έρθει «μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς», όπως ομολογούμε και στο σύμβολο της πίστεως. Ακούσαμε το σημερινό Ευαγγέλιο: «Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια, και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο μεγαλόπρεπο θρόνο του. Τότε θα συναχτούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια τοποθετώντας τα αντίστοιχα δεξιά και αριστερά του. Αυτή η εικόνα του διαχωρισμού φανερώνει και την πλήρη γνώση της κατάστασης του κάθε ανθρώπου και ως τούτου προαναγγέλλει ότι και η κρίση που θα ακολουθήσει θα είναι δίκαιη.

     Ναι, η κρίση θα είναι δίκαιη γιατί και ο κριτής, ο Ιησούς, θα είναι δίκαιος, αφού σε αντίθεση με τους ανθρώπους, θα είναι αντικειμενικός χωρίς να επηρεάζεται από συμπάθειες ή αντιπάθειες ή και να παραπλανάται στην κρίσιν του. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Δεν υπάρχει δημιούργημα στον κόσμο που να μπορεί να κρυφτεί από το Θεό· όλα είναι γυμνά και φανερά μπροστά στα μάτια του σ’ αυτόν θα δώσουμε λόγο» (Εβρ. δ΄ 13).

     Η κρίση θα είναι δίκαιη, γιατί θα είναι καθολική αλλά και προσωπική. Όπως ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Τότε θα συναχτούν μπροστά του όλα τα έθνη». Αυτό το «όλα τα έθνη» δε θα είναι κάτι γενικό και αόριστο. Είναι συγκεκριμένο. Αφορά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, άρα και τον καθένα από εμάς προσωπικά. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Όλοι μας πρέπει να παρουσιαστούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, για να πάρει ο καθένας την αμοιβή του ανάλογα με τα όσα καλά ή κακά έπραξε σ’ αυτή τη ζωή» (Β΄ Κορ. ε΄ 10).

     Όλες οι πράξεις, όλες οι ενέργειες μας, ακόμα και οι σκέψεις μας ή και παραλείψεις, καλές ή κακές, θα είναι κυρίαρχα στοιχεία την ώρα εκείνη της κρίσεως. Οι απαιτήσεις δεν είναι μεγάλες. Αφορούν μικρά και καθημερινά. Αφορούν πράγματα που να είναι κατορθωτά από τον καθένα από μας. Μας τα απαρίθμησε σήμερα ο Κύριος: «Πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφτήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε».

     Ο Κύριος, λοιπόν, δε θα μας κρίνει γιατί δε λύσαμε το πρόβλημα της πείνας, της δίψας ή της έλλειψης στέγης και της φτώχειας. Ο Κύριος θα μας κρίνει γιατί αδιαφορήσαμε για τον όποιο άνθρωπο που είχε πραγματικά την ανάγκη μας κι εμείς αρνηθήκαμε να τον βοηθήσουμε με αποτέλεσμα να βρεθεί αντιμέτωπος με τον πόνο και τα θάνατο. Μάλιστα, όπως ακούσαμε σήμερα, η όποια αδιαφορία μας, προς το συνάνθρωπου που βρέθηκε στην ανάγκη μας, αυτή μεταφέρεται στο Χριστό: «Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε».

     Ο Χριστός βρίσκεται στο πρόσωπο του καθενός από τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται γύρω μας, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία ή εθνική καταγωγή. Στο πρόσωπο του απλού, του ταπεινού και καταφρονημένου οδηγούμε στην καταξίωση την εικόνα του ανθρώπου ως εικόνα του Θεού, μέσα από τη δική μας αγάπη. Μας λέει ο Κύριος: «Δες με, στέκομαι μπροστά στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και μ’ ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί μου» Αποκ. γ΄ 20).

      Αν ο Χριστός χτυπήσει και τη δική μας πόρτα θα τον αναγνωρίσουμε και το σημαντικότερο θα του ανοίξουμε; Όπως οι σύγχρονες κλειδαριές ανοίγουν είτε με «κωδικό», είτε από μέσα, έτσι και η δική μας κλειδαριά εξαρτάται απόλυτα από μας. Αν αυτή ανοίξει με αγάπη στο συνάνθρωπο, τότε είναι σαν να ανοίγει στο Χριστό και κατ’ επέκταση θα ανοίξει και την πόρτα του Παραδείσου. Μετά από αυτή την ανταπόκριση δε θα έχει πια σημασία το πότε θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία, αλλά το ότι εμείς θα είμαστε έτοιμοι γι’ αυτήν.

      Όμως, αδελφοί μου, είμαστε έτοιμοι γι’ αυτή την καθοριστική στιγμή; Ας μην κοιτάζουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Κομμάτι του κόσμου είμαστε κι εμείς. Συνεπώς, αντί της κριτικής του κόσμου, ας αλλάξουμε ο καθένας τον εαυτό του προς το καλύτερο. Όταν καταφέρουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, τότε και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αν αμελήσουμε ή αρνηθούμε να το πράξουμε, τότε δε θα ακούσουμε το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου», αλλά το οδυνηρό «πορεύεσθε απ’ εμού, οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον». Στο χέρι μας είναι να αποφύγουμε τον εφιάλτη και μέσα από την «ενεργούμενη αγάπη» να μπορέσουμε να ακούσουμε το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός κληρονομήσατε την ητοιμασμένη υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης