Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ζωὴ ταπεινὴ καὶ ἀθόρυβος

Ζωὴ ταπεινὴ καὶ ἀθόρυβος

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Ο ΣΥΝΕΙ∆ΗΤΟΣ χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶναι προσεκτικὸς ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν θαυµάζουν καὶ τὸν ἐπαινοῦν, γιατὶ πάντα ὑπάρχει ὁ µεγάλος κίνδυνος νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἔπαρση καὶ ὑπερηφάνεια καὶ τὰ ἐνδιαφέροντά του νὰ στραφοῦν στὰ ὑλικὰ καὶ ἐφήµερα. Τὸ θέµα εἶναι σοβαρὸ καὶ χρειάζεται διάκριση στὴν ἀντιµετώπισή του.

Πολλὲς φορὲς οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ µικρὰ πράγµατα καὶ τὰ περιγράφουν µὲ ὑπερβολικὸ τρόπο. Στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τὸ φαινόµενο αὐτὸ εἶναι συχνό.

Ἐπαινοῦνται ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς καὶ µοναχοὶ γιὰ τὶς ἀρετές τους καὶ τὴ δραστηριότητά τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ συνεργασία τους στὸ παρελθὸν µὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους. Ὑπάρχουν ὅµως καὶ κληρικοὶ ποὺ στοχεύουν στὸν ἐκ τῶν ἀνθρώπων ἔπαινο, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὴ φιλοδοξία τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ µποροῦν νὰ ἐκµεταλλεύονται τὴ λαϊκὴ εὐσέβεια. Ὁ νοῦς αὐτῶν τῶν κληρικῶν εἶναι στραµµένος στὸν ἑαυτό τους καὶ στὰ ἔργα τους. Ἀγωνίζονται γιὰ τὰ γήινα ἔργα καὶ ἀδρανοῦν γιὰ τὰ οὐράνια. Μὲ ἀποτέλεσµα νὰ µὴ ἔχουν πνευµατικὴ ζωή. Γνωρίζουν περισσότερο γιὰ τὶς οἰκοδοµὲς καὶ τὴ σύγχρονη τεχνολογία καὶ λιγότερα γιὰ τὴν καταπολέµηση τῶν παθῶν, τὴ µετάνοια καὶ τὴν προσευχή.

Ὁ ἀββᾶς Ζήνων, ποὺ ἦταν µαθητὴς τοῦ µακαρίου Σιλουανοῦ, συµβούλευε: «Μὴ κατοικήσεις σὲ τόπο ξακουστὸ οὔτε νὰ συγ- κατοικήσεις µὲ ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει µεγάλο ὄνοµα οὔτε ποτὲ νὰ ρίξεις θεµέλιο, γιὰ νὰ χτίσεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου κελί». Ἡ πνευµατικὴ ἐµπειρία τὸν εἶχε πείσει ὅτι ὁ ξακουστὸς τόπος κάνει καὶ τὸ µοναχὸ ξακουστό, ὅπως πάλι ὁ ἐνάρετος ἄνθρωπος προσελκύει πλῆθος ἀνθρώπων, κάτι ποὺ ἐξαφανίζει τὴν ἡσυχία καὶ καταπονεῖ αὐτόν, ποὺ εἶναι κοντά του καὶ τέλος ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δὲν πρέπει νὰ δίνει ἰδιαίτερη σηµασία στὶς οἰκοδοµὲς καὶ τὰ περήφανα κτίρια. Νὰ κατοικεῖ σὲ κοινὰ καὶ µὴ ἐντυπωσιακὰ κτίρια.

Ὁ µοναχὸς τηρώντας τὴ συµβουλὴ τοῦ ἀββᾶ Ζήνωνα, µπορεῖ νὰ καλλιεργεῖ τὴν ψυχή του καὶ νὰ ἐλπίζει στὴ σωτηρία. Κάτι παρόµοιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ κόσµου, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται κατὰ Θεὸν καὶ ἀντιµετωπίζουν τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀδελφῶν καὶ τὶς ἀνάλογες ἐκδη- λώσεις τους. Πρέπει νὰ εἶναι ταπεινοί, νὰ ἐπιλέγουν τὰ ταπεινὰ καὶ ταπεινὰ νὰ ἀντιµετωπίζουν αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἐπαινοῦν. Νὰ µὴ θορυβοῦν οἱ ἴδιοι καὶ νὰ µὴ ἐπιτρέπουν καὶ στοὺς ἄλλους νὰ θορυβοῦν γι᾽ αὐτούς. Πολλοὶ κληρικοὶ ἔχουν ἀντίθετη γνώµη. Ὑποστηρίζουν ὅτι τὸ καλὸ πρέπει νὰ προβάλλεται, οἱ ἐνάρετοι νὰ γίνονται γνωστοὶ στὸ εὐρὺ κοινὸ πρὸς παραδειγµατισµό, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀντιµετωπίζονται οἱ ἀντίχριστοι ποὺ ἀµφισβητοῦν τοὺς πιστοὺς καὶ πολλὲς φορὲς τοὺς συκοφαντοῦν ἀδικαιολόγητα. Ξεχνοῦν ὅµως ὅτι τὸ πνεῦµα τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ κάθε χριστιανοῦ νὰ παραµένουν στὴν ἀφάνεια καὶ νὰ ἀποφεύγεται ἡ κοσµικὴ δόξα.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/1/2016